Δημήτρης Ψαρράς

Ο πρώτος που γνώριζε την ασυλία που θα του παρείχε η συνταγματική προστασία της μορφής «κόμμα» ήταν ο ίδιος ο ιδρυτής και ισόβιος αρχηγός της Χρυσής Αυγής, ο Νικόλαος Μιχαλολιάκος, ο οποίος έσπευσε να υποβάλει αίτηση για ίδρυση κόμματος στον Άρειο Πάγο, με την ονομασία «Λαϊκός Σύνδεσμος» από το 1983, πολύ προτού διανοηθεί να κατεβάσει την οργάνωσή του σε εκλογές, κάτι που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά μόλις έντεκα χρόνια αργότερα, στις Ευρωεκλογές του 1994. Αυτή η έμπνευση του στενού πυρήνα της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής λειτούργησε ως πραγματική ασπίδα όλα αυτά τα χρόνια. Και παρά το γεγονός ότι άρχισαν να πληθαίνουν οι επιθέσεις των ομάδων κρούσης της Χρυσής Αυγής με στόχους εκείνους που θεωρούσαν οι ναζιστές «εχθρούς» ή «υπανθρώπους», η ηγεσία έμενε στο απυρόβλητο, εφόσον οι διωκτικές αρχές είχαν επαναπαυθεί στη θεωρία ότι οφείλουν να αναζητούν μόνο τους αυτουργούς των εγκλημάτων και όχι την τυχόν ευθύνη της ηγεσίας. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 η Αριστερά ζητούσε να διερευνηθεί στο σύνολό της η Χρυσή Αυγή. Με ερωτήσεις τους στη βουλή, οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ και του τότε Συνασπισμού το ζητούσαν επιτακτικά αλλά έπαιρναν μονίμως την απάντηση ότι «οι ιδέες δεν διώκονται», μόνο «οι πράξεις μπορούν να ελεγχθούν». Αυτή ήταν η καταφυγή των χρυσαυγιτών μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2013. Με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και το λαϊκό ξεσηκωμό που προκάλεσε, βρέθηκαν για πρώτη φορά οι κυβερνώντες μπροστά στην ανάγκη να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα κατά μέτωπο. Τότε ήταν που ακολουθήθηκε η -προ ενός έτους- υπόδειξη του καθηγητή Νίκου Αλιβιζάτου και διερευνήθηκε το ενδεχόμενο να εμπίπτει η Χρυσή Αυγή στις διατάξεις του άρθρου 187.1 Π.Κ., του «αντιτρομοκρατικού» δηλαδή νόμου που θεσπίστηκε το 2001 και μ’ αυτό δικάστηκαν οι συλληφθέντες της «17 Νοέμβρη».

Αν κάτω από τις ασφυκτικές συνθήκες των μνημονίων ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να έχει στον νου του τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, αν πέτυχε να εφαρμόσει κάποιες από τις αρχές του στο επίπεδο των δικαιωμάτων και της ισοπολιτείας, αν, τέλος, τόλμησε να επιλύσει ζητήματα εξωτερικής πολιτικής που δηλητηρίαζαν όλη την ευρύτερη γεωγραφική περιοχή μας επί δεκαετίες, τώρα θα πρέπει να είναι έτοιμος για το επόμενο βήμα. Την προώθηση ενός πειστικού σχεδίου για το αύριο της χώρας, με βάση τις ανάγκες των πολλών. Ετοιμο μοντέλο γι’ αυτό το πολιτικό σχέδιο δεν υπάρχει, αλλά η δημιουργία του δεν είναι μόνο ελληνική αλλά ευρωπαϊκή αναγκαιότητα.

Ο Αλέξης Τσίπρας το τελευταίο που έχει ανάγκη είναι επιβεβαίωση. Με τον ΣΥΡΙΖΑ συμβαίνει το παράδοξο να λειτουργεί η ακριβώς αντίστροφη ανάγκη. Η βάση του (νέου) κόμματος έχει ανάγκη την επικύρωσή της από τον Τσίπρα! Το πρώτο σχετικό βήμα έγινε τις προάλλες με τις δηλώσεις του για τον χαρακτήρα της διεύρυνσης. Το επόμενο θα γίνει με τη σχηματοποίηση των όρων εισδοχής των νέων μελών στην πορεία προς το συνέδριο της επανίδρυσης. Και είναι σίγουρο ότι σ’ αυτό το συνέδριο εντάσσεται και η προοπτική (επαν)εκλογής του προέδρου. Η διαδικασία εκλογής του προέδρου μέσω συνεδρίου θα δώσει μεγαλύτερη αξία στο ίδιο το συνέδριο, ενώ ταυτόχρονα θα εξασφαλίσει την παράλληλη εκλογή της ηγεσίας που θα πλαισιώσει τον πρόεδρο. Αν αντίθετα διαχωριστεί η εκλογή «από τη βάση», θα χαθεί η ευκαιρία της επανίδρυσης του κόμματος, εφόσον αυτή η βάση στο μεγαλύτερο ποσοστό της θα θεωρήσει ότι τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις της εξαντλούνται σ’ αυτή τη στιγμιαία «συμμετοχή». Και, κυρίως, θα επιβεβαιωθεί ότι η εκλογή προέδρου είναι μια «τεχνική» και όχι πολιτική διαδικασία, εφόσον οι υποψήφιοι/ες δεν θα έχουν προκύψει από αντιπαράθεση πολιτικών θέσεων και προγραμμάτων στο συνέδριο, αλλά από τη δημόσια έκθεση της προσωπικότητάς τους. Αν αυτό είναι αποδεκτό σε κόμματα όπως η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, δεν θα έπρεπε να είναι ανεκτό για το κόμμα της «πληθυντικής» Αριστεράς.

Πυκνώνουν από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας οι καταγγελίες εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά του Αλέξη Τσίπρα με το επιχείρημα ότι η κυβέρνησή του είναι «σοβιετικού χαρακτήρα», ότι ο ίδιος εξακολουθεί να εφαρμόζει τα «διδάγματα του κομμουνισμού», ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα αντιευρωπαϊκό μόρφωμα που καταλύει τους θεσμούς και περιφρονεί τη διάκριση των εξουσιών, επειδή η Αριστερά δεν σέβεται τη δημοκρατία.