Αργύρης Παναγόπουλος

«Δεν υπάρχει κανένα κιτ επιβίωσης που να μπορεί να μας σώσει ατομικά, ούτε υπάρχει κάποιος…

Η πρώτη εθνική και ενωτική κινητοποίηση για το δικαίωμα στην αξιοπρεπή κατοικία σε 40 μεγάλες…

Το ουκρανικό και το νέο σύμφωνο σταθερότητας για τις στρατιωτικές δαπάνες που προσπαθεί να επιβάλει…

Οι μεγάλοι πανηγυρισμοί των Παλαιστινίων για την εκεχειρία στη Γάζα τρόμαξαν τους ακροδεξιούς της κυβέρνησης…

Μια «κοινωνική δολοφονία» ή «πρόσκαιρη διετή θυσία» περικοπών των δημοσίων δαπανών στο 5% του ΑΕΠ…

Oι σοσιαλιστές και η Αριστερά κατάκτησαν για πρώτη φορά την απόλυτη πλειοψηφία της ισπανικής βουλής…

Οι απολυμένες αεροσυνοδοί της Alitalia κατέλαβαν με τον τρόπο τους, ειρηνικά και χαμογελαστά, το δικό τους Καπιτώλιο. Το γνήσιο. Αυτό που φιλοξενεί στον ομώνυμο λοφίσκο την έδρα του Δήμου της Ρώμης. Έμειναν ημίγυμνες όχι μόνο για να καταγγείλουν τη διάλυση του δημόσιου αερομεταφορέα της χώρας, αλλά και για να διεκδικήσουν την αξιοπρέπεια της εργασίας. Η Alitalia δεν ιδιωτικοποιήθηκε. Η Alitalia διαλύθηκε από την οικουμενική κυβέρνηση του Μάριο Μόντι και η τεράστια πλειοψηφία των εργαζομένων κλήθηκε να πληρώσει το πραγματικό τίμημα. Στη Φλωρεντία, πριν από λίγες ημέρες, δεκάδες χιλιάδες διαδήλωσαν στο πλευρό των 422 εργαζομένων της GNK που απολύθηκαν με μέιλ, ενώ στη μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση της Ρώμης ο γραμματέας της CGIL Μαουρίτσιο Λαντίνι προειδοποίησε ότι τον φασισμό τον νικάς μόνο όταν οι εργαζόμενοι έχουν δικαιώματα και αξιοπρεπή εργασία.

Η ιδιωτικοποίηση και απελευθέρωση της ευρωπαϊκής αγοράς παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας αποτελεί έναν από τους μεγάλους μύθους - απάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένας μύθος - απάτη που καλλιεργήθηκε με επιμονή και υπομονή από τις μεγάλες δημόσιες ηλεκτρικές εταιρείες κυρίως των τριών μεγαλύτερων χωρών της κοινότητας, που στηριζόμενες στον μύθο αυτό προχώρησαν στη λεηλασία των μικρότερων εθνικών αγορών, παραχωρώντας μόνο μικρά ποσοστά στις δικές τους εγχώριες αγορές. Ο μύθος - απάτη δεν οικοδομήθηκε μόνο από την ευρωπαϊκή φιλελεύθερη Δεξιά και το οικονομικό κατεστημένο στον ενεργειακό τομέα, τις τράπεζες και τα κερδοσκοπικά επενδυτικά κεφάλαια. Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, δεν ήταν ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, πρώην καγκελάριος της Γερμανίας και πρωταγωνιστής του αποκαλούμενου «Τρίτου Δρόμου» με τους Μπλερ, Ζοσπέν και Ντ’ Αλέμα, ο πρώτος σοσιαλδημοκράτης ηγέτης που πέρασε στο μισθολόγιο μιας ενεργειακής εταιρείας, στη συγκεκριμένη περίπτωση της «εχθρικής» Gazprom, με στόχο την κατασκευή του πρώτου Nord Stream, που διασφάλισε ουκ ολίγα κέρδη στις γερμανικές ΕΟΝ και BASF. Εάν σήμερα ο Πέδρο Σάντσεθ δυσκολεύεται να πάρει έστω και ένα μέτρο που να αφορά την ηλεκτρική αγορά στη χώρα του, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι από την εποχή του Φελίπε Γκονθάλες, σχεδόν μια εικοσαετία πριν τον Σρέντερ, έως την περίοδο της Έλενα Σαλγκάδο, της τελευταίας υπουργού Οικονομικών του Θαπατέρο, ο πρώην πρωθυπουργός, υπουργοί και ηγετικά στελέχη του ισπανικού PSOE πέρασαν και περνούν από τα Διοικητικά Συμβούλια των ηλεκτρικών εταιρειών.

Η Χιλή και ο Πινιέρα έχουν μετατραπεί στον εφιάλτη του νεοφιλελευθερισμού στη Λατινική και Κεντρική Αμερική, γιατί, πέρα από τα στοιχεία μιας αυθόρμητης και βίαιης εξέγερσης, αρχίζει να φαίνεται ξεκάθαρα ότι, εκτός από τις λεηλασίες και τις καταστροφές, υπάρχει ένα τεράστιο οργανωμένο δημοκρατικό και κοινωνικό κίνημα που θέλει να αλλάξει το σύνταγμα του Πινοσέτ, τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα που κατάργησε το δημόσιο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα και στην πράξη τη δημόσια Υγεία και Παιδεία, προσφέροντας μισθούς πείνας με μεγάλα ωράρια εργασίας. Αυτές τις ημέρες ο λαός της Χιλής έγραψε μια νέα εποποιία κοινωνικών αγώνων με 20 νεκρούς, εκατοντάδες τραυματίες και χιλιάδες φυλακισμένους. Σε μια χώρα όπου το 1% του πληθυσμού κατέχει το 26,5% του πλούτου και το 50% του πληθυσμού το 2,1% του πλούτου, τα συνδικάτα και οι κοινωνικές και λαϊκές οργανώσεις έδειξαν ότι έχουν τη θέληση να αποτελέσουν άξονα αλλαγών γυρίζοντας την πλάτη στο πακέτο των 1,2 δισ. δολαρίων και στην Κοινωνική Συμφωνία του Πινιέρα. Μόνο που θα πρέπει να βρουν και μια... πολιτική λύση. Tα προοδευτικά και αριστερά κόμματα θα πρέπει να προωθήσουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις μετά την απομάκρυνση του Πινιέρα και τη διεξαγωγή νέων προεδρικών εκλογών. Το «Πλατύ Μέτωπο», το Κ.Κ. της Χιλής και το Σοσιαλιστικό Κόμμα, θα κριθούν με αυτές τις παραμέτρους. Η Αριστερά θα πρέπει να αποδείξει εδώ και τώρα ότι είναι χρήσιμη στο Σαντιάγκο και στα σχεδόν πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα που επεκτείνεται η Χιλή στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Το πρόβλημα της Βενεζουέλας είναι ότι αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα που είχε το Ιράκ, η Λιβύη, η Βραζιλία του Λούλα και της Ρουσέφ ή που μπορεί να έχει αύριο το Μεξικό του ΑΜΛΟ: τεράστια ενεργειακά αποθέματα που οι κυβερνήσεις τους κρατούσαν μακριά από τις αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες. Κάποτε υπήρχαν οι «Επτά Αδελφές» και οι Ροκφέλερ. Σήμερα, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μετά από διαδοχικές συγχωνεύσεις, έμειναν μόνο δύο, η ExxonMobil και η Chevron, με τα πρώην στελέχη τους να συνεχίζουν να γίνονται κορυφαίοι υπουργοί, όπως ο (κατά Τραμπ) «βλάκας και τεμπέλης» πρώην υπουργός Εξωτερικών και πρώην πατέρας αφέντης της ExxonMobil Ρεξ Τίλερσον.