Left.gr

Η οικολογία άλλωστε μπορεί να θέσει τα βασικά προτάγματα της Αριστεράς εξίσου αν όχι περισσότερο περιεκτικά από τη σκέτη ταξική οπτική. Ο κοινωνικός - δημόσιος χαρακτήρας έναντι του ιδιωτικού, η υπεροχή του συλλογικού οφέλους έναντι του ατομικού κέρδους και της εμπορευματοποίησης είναι διαζεύξεις φύσει αριστερές που μέσα από την οικολογική οπτική γίνονται πιο επίκαιρες και κρουστικές. Ο καπιταλισμός επαγγέλλεται και προϋποθέτει την αέναη ανάπτυξη, κάτι που πλέον γνωρίζουμε ότι απλώς δεν οδηγεί παρά στον όλεθρο. Αυτό παλαιότερα δεν είχε συνειδητοποιηθεί. Έννοιες όπως το πεπερασμένο των φυσικών πόρων, η παγκοσμιότητά τους, η ανθρωπογενής καταστροφή, η λεηλασία περιοχών του πλανήτη -κυρίως των πιο φτωχών-, η κλιματική κρίση, δεν είχαν γίνει ποτέ στο παρελθόν τόσο οικουμενικά αντιληπτές και αποδεκτές, ούτε είχε οργανωθεί γύρω τους μια τόσο σκληρή και σχηματοποιημένη πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση όσο σήμερα. Είναι χαρακτηριστική η άρνηση της παγκόσμιας Δεξιάς, από Τραμπ και Μπολσονάρου μέχρι τη Δεξιά και την Ακροδεξιά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, να αναγνωρίσουν ως μείζον ζήτημα την καταστροφή του Αμαζονίου. Για να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ πιο οικολογικό κόμμα, θα πρέπει να γίνει πιο αριστερό και ριζοσπαστικό. Η πολιτική οικολογία δεν είναι «κεντροαριστερό» πράγμα, δεν είναι Ατενίστας, δεν είναι χαζοχαρούμενη υπόθεση. Αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αποστεί από κάποιες από τις κυβερνητικές επιλογές του, όπως, για παράδειγμα, η πολιτική για τους υδρογονάνθρακες και να ξεφύγει από την αναπτυξολαγνεία που κυριάρχησε -κατανοητό το πώς- στα χρόνια της ύφεσης και των Μνημονίων. Ο ΣΥΡΙΖΑ στα θέματα αυτά υπήρξε κόμμα πρωτοπόρο και μπορεί και πρέπει να ξαναγίνει.

Ο Λουί ενόχλησε διότι, αντί να γράψει ένα βιβλίο για τους αποκλεισμένους, έστρεψε τη ματιά του προς της ελίτ «δίνοντας φωνή» σε εκείνους που δεν την έχουν. Παρουσίασε έναν κόσμο στους ισχυρούς, καλώντας τους να κοιτούν κατάματα το τέρας που δημιούργησαν πριν από κάθε νέα τους προσπάθεια να «εξαπολύσουν μύδρους» κατά του «λαϊκισμού». Παράλληλα, έδωσε στον αναγνώστη - εκείνον τουλάχιστον που διαθέτει τα προνόμια της πρόσβασης στη μόρφωση και τη λογοτεχνία - τη δυνατότητα του αναστοχασμού πάνω στις κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες της ανόδου της ακροδεξιάς και μάλιστα με τέτοιο τρόπο όπου τον απαγκιστρώνει από το να διαβάσει τη συνύπαρξη φτώχειας και μισαλλοδοξίας ως «αντίφαση».

Η δικτατορία του Πινοτσέτ δεν είχε σχεδιαστεί απλώς για να ανατρέψει τον προοδευτικό Αλιένδε. Είχε στόχο να χρησιμεύσει ως «εργαστήριο» για την εφαρμογή ενός μοντέλου ανάπτυξης που θα μπορούσε να εξαχθεί αργότερα και στο εξωτερικό. Μία αληθινή επανάσταση του μοντέλου παραγωγής στο πλαίσιο του τότε αναδυόμενου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Μέσα από τη νεοφιλελεύθερη πολιτική, που κατήργησε κάθε δομή κοινωνικών παροχών και εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, η χώρα εκσυγχρονίστηκε, προκειμένου να εξυπηρετεί τις ανάγκες των ξένων εταιρειών, στα χέρια των οποίων πέρασε η παραγωγή της. Αυτός ο εκσυγχρονισμός είναι και ο λόγος που όταν ο Πινοτσέτ αποχώρησε το 1988 από την ενεργό πολιτική, το 43% των κατοίκων της χώρας τον υποστήριζε. Το σχέδιο των Chicago Boys συνεχίζει να εφαρμόζεται ακόμη με πολλές παραλλαγές και σήμερα. Πρόσφατο παράδειγμα ο οικονομικός στραγγαλισμός της Βενεζουέλας. Η θυσία, πάντως, του Αλιένδε εξακολουθεί να αποτελεί ένα σύμβολο αγώνα στην ήπειρο της Λατινικής Αμερικής. Ακόμη αντικατοπτρίζει το παράδειγμα για το κόστος που καλείται ένα κράτος της περιοχής να πληρώσει όταν θελήσει για κάποιο, σύντομο, χρονικό διάστημα να ακολουθήσει τη δική του εμπειρία, να εφαρμόσει το δικό του παράδειγμα στη διακυβέρνηση και στην οικονομία, να χαράξει μία ανεξάρτητη, δημοκρατική πολιτική, χωρίς τις παρεμβάσεις του «μεγάλου γείτονα», της Ουάσινγκτον, που θεωρεί τη Λατινική Αμερική ζωτικό χώρο επιρροής της.

Κατά τον κ. Πρωτοψάλτη, η κύρια αιτία της ανεργίας στην Ελλάδα είναι η έλλειψη δεξιοτήτων και κατάρτισης των ανέργων. Ο νέος διοικητής του ΟΑΕΔ ίσως αγνοεί το πρόβλημα του brain drain, σε κάθε περίπτωση υποτιμά τις ικανότητες των νέων πτυχιούχων αλλά και τις συνέπειες της μακρόχρονης οικονομικής κρίσης και των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόστηκαν στη χώρα μας. Το βέβαιο είναι ότι η επιμονή του νέου διοικητή στα ζητήματα κατάρτισης αποκαλύπτει την επιδίωξη της κυβέρνησης για διοχέτευση δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ σε ιδιώτες παρόχους αμφίβολης κατάρτισης. Όμως, η μετατροπή του ΟΑΕΔ σε μηχανισμό κατανομής κονδυλίων σε ιδιωτικά κέντρα κατάρτισης δεν συνιστά πολιτική καταπολέμησης της ανεργίας.