Left.gr

Η σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια ελκτική προοπτική. Αυτά που επιδιώκουμε είναι η ενδυνάμωση και η αποκατάσταση της παρουσίας του κόμματός μας στους κοινωνικούς και μαζικούς χώρους, στην αυτοδιοίκηση και στα συνδικάτα. Έτσι προσεγγίζουμε τη νέα κοινωνική του γείωση. Μην ξεχνάμε πως τα προηγούμενα χρόνια το κόμμα μας, δυστυχώς, είχε εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Η υπέρβαση όλων αυτών των αδυναμιών προϋποθέτει και τη μαζικοποίησή του. Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να συνδεθούμε οργανικά με όσους μας παρακολουθούν ήδη από το 2012 και το 2015. Ξεχωριστό θέμα είναι οι σχέσεις με τις νεότερες ηλικίες. Εδώ να επισημάνουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ στις νεότερες ηλικίες αναδείχθηκε πρώτο κόμμα με διαφορά στις εθνικές εκλογές. Βεβαίως, αυτό δεν μπορεί να γίνει με παλιές συνταγές ή μέσα από διαδικασίες που δεν αγγίζουν τους νέους ανθρώπους..

Εμείς βρήκαμε ένα τοπίο καθημαγμένο και σήμερα όλοι θέλουν να ξεχάσουν ανεπιστρεπτί τι παραλάβαμε το 2015, δε θέλει να θυμάται κανείς [...] αυτό που παραλάβαμε το 2015 ήταν ότι σε συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης δεν υπήρχε προϋπολογισμός για την ακραία φτώχεια, άφησαν τους ανθρώπους να καταρρέουν [...] ο προϋπολογισμός της πρόνοιας ήταν ο μικρότερος σε όλη την Ευρώπη, το χαρτοφυλάκιο μετρούσε 54 υπαλλήλους, 200 επιδόματα δίνονταν από 120 πηγές χωρίς ενιαία κριτήρια, χιλιάδες ιδιωτικά κριτήρια δεν είχαν καταγραφεί και ελεγχθεί ποτέ, οι ανάπηροι ζούσαν σε ανασφάλεια, υπήρχαν καθυστερήσεις στις πληρωμές. Αντί να είμαστε συνεχώς μέσα στα υπουργεία και να δουλεύουμε για το καλό του ελληνικού λαού, αντί να βγάλουμε τη χώρα από τα μνημόνια από τη μια και από την άλλη να κάνουμε μεγάλες μεταρρυθμίσεις που κάναμε στην πρόνοια -όλη την πρόνοια ψηφιακή, όλα τα επιδόματα σε έναν φορέα, για να σταματήσουν οι πελατειακές σχέσεις και η διαφθορά- αντί να κάνουμε όλη αυτή τη δουλειά μυρμηγκιού από το πρωί μέχρι το βράδυ, έπρεπε να έχουμε βγει εδώ και δύο χρόνια στον ελληνικό λαό και να του λέμε και τι βρήκαμε, κάθε μέρα και τι κάναμε μέχρι εκείνη την ώρα; [...] Δεν ήμασταν από το πρωί μέχρι το βράδυ στα κανάλια να διαδίδουμε ψεύδη, αυτό είναι το "μεγάλο λάθος" μας.

Δεν είμαστε εδώ για να κουνάμε το δάχτυλο στον κόσμο. Αυτό που εγώ θέλω να πω, καθότι το πιστεύω βαθιά, είναι ότι η Αθήνα δεν είναι μια χαμένη υπόθεση, ότι μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας την εποχή της εγκατάλειψης και της αδιαφορίας, μια εποχή για την οποία οι κύριοι υπαίτιοι είναι οι άνθρωποι που στελέχωσαν το ψηφοδέλτιο και την δημοτική ομάδα του κ. Μπακογιάννη. Η Αθήνα είναι οι γειτονιές της, είναι οι κοινότητές της που μπορούν και πρέπει να γίνουν το επίκεντρο της πόλης. Οι πολίτες λοιπόν να έρθουν να ψηφίσουν μαζικά την Κυριακή, γιατί η ψήφος τους είναι δύναμη. Για να τελειώνουμε με την εγκατάλειψη και για να βάλουμε ένα τέλος στα μικρά και στα μεγάλα συμφέροντα που καθηλώνουν την πόλη μας. Τους καλώ να ψηφίσουν «Ανοιχτή Πόλη» για να δημιουργήσουμε μια «Αθήνα από την αρχή». Εμείς δεσμευόμαστε ότι η παρουσία μας σημαίνει σύγκρουση με τις παθογένειες της πόλης και σχέδιο με προτεραιότητες, δύο βασικά σημεία που μπορούν να δημιουργήσουν μια διαφορετική προοπτική για τους κατοίκους και τις γειτονιές.

Ήδη από τον Σεπτέμβριο υλοποιούμε συγκεκριμένα οικονομικά μέτρα: μείωση του ΕΝΦΙΑ (μεγαλύτερη για τα λαϊκά νοικοκυριά, μικρότερη για τα υψηλότερης αξία ακίνητα), κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος για τους συνεταιρισμούς, μείωση ασφαλιστικών εισφορών για τους ελεύθερους επαγγελματίες μεσαίων εισοδημάτων με αποτέλεσμα το 90% των ελευθέρων επαγγελματιών να πληρώνει πλέον λιγότερα απ’ ότι πριν, αύξηση του κατώτατου μισθού, κατάργηση του υποκατώτατου μισθού, ρύθμιση 120 δόσεων. Είναι μία σειρά από μέτρα τα οποία όλους αυτούς τους μήνες ξεδιπλώνονται. Γι’ αυτό θεωρώ ότι χρειαζόμαστε τη νέα κυβερνητική θητεία ώστε να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε το συνολικό μας πρόγραμμα.

Βλέπουμε μια αντίληψη που αντιμετωπίζει την δικαιοσύνη ως κομματικό λάφυρο. Αυτό πρέπει να τελειώσει και να αναπτυχθεί κουλτούρα συνεννόησης.

Δε γίνεται ένας άνθρωπος να είναι φοβισμένος στο σπίτι του. Το πρώτο που θα πρέπει να κάνει ο δήμος είναι να σπάσει το αίσθημα εγκατάλειψης. Όταν υπάρχουν περιοχές που είναι εγκαταλελειμμένες και σκοτεινές, το αίσθημα ανασφάλειας διευρύνεται. Ασφαλείς γειτονιές, είναι οι ζωντανές γειτονιές. Ένας ζωντανός εμπορικός δρόμος, δημιουργεί αυτομάτως ένα πλαίσιο ασφάλειας. Ο Δήμος είχε από την Περιφέρεια 16,5 εκατομμύρια για να στηρίξει μικρές επιχειρήσεις και να αναβαθμίσει εμπορικά πιεσμένες περιοχές. Πόσα από αυτά τα λεφτά χρησιμοποίησε ο Δήμος; Μηδέν.

Η αντιπολίτευση μας κατηγορεί ότι καταστρέψαμε τη μεσαία τάξη. Η πραγματικότητα είναι κάπως διαφορετική. Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ το ετήσιο εισόδημα μιας οικογένειας της μεσαίας τάξης μειώθηκε από το 2011 έως το 2014 κατά 5.258€. Τα έτη 2015-16 αυξήθηκε κατά 146€. Το 2018 η αύξηση αναμένεται σαφώς μεγαλύτερη λόγω και της ανάπτυξης. Και η -μικρή αυτή έστω- αύξηση από το 2015 και μετά έγινε την στιγμή που προτεραιότητά μας ήταν η αναχαίτιση της ανθρωπιστικής κρίσης ενώ είχαμε παραλάβει την κατάσταση που σας ανέλυσα προηγουμένως. Αντιλαμβάνεστε ότι τώρα έχουμε πολύ περισσότερο χώρο για να ενισχύσουμε αυτά τα στρώματα. Αλλά δεν είναι μόνο εκεί το θέμα. Η μεσαία τάξη πιέζεται παντού - ιδιαίτερα στην Ευρώπη και τη Β. Αμερική- από τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού. Πολιτικές δηλαδή που θέλει να φέρει στο προσκήνιο ξανά ο κ. Μητσοτάκης. Οι ελίτ δεν έχουν καταλάβει ότι το φαινόμενο των κίτρινων γιλέκων, του Brexit, του Trump και πολλά άλλα είναι ακριβώς αποτέλεσμα της συρρίκνωσης της μεσαίας τάξης. Μια συρρίκνωση που δεν αντιμετωπίζεται μόνο από τη μείωση της φορολογίας αλλά από ένα συνδυασμό πολιτικών που μαζί με φοροελαφρύνσεις τοποθετεί το κοινωνικό πρόβλημα στο κέντρο της στρατηγικής. Οι μεσαίες τάξεις θέλουν καλύτερες θέσεις απασχόλησης, ένα σταθερό πλαίσιο που δεν φοβούνται τον κίνδυνο της κοινωνικής υποβάθμισης με καλά σχολεία για τα παιδιά τους και καλά νοσοκομεία. Η εισαγωγή κοινωνικών κριτηρίων στο ευρωπαϊκό εξάμηνο θα ήταν μια καλή αρχή, ακριβώς γιατί θα έθετε το κοινωνικό ζήτημα, την ανισότητα, τη φτώχεια, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την έλλειψη προοπτικής για τις μεσαίες τάξεις στο ίδιο επίπεδο με τη δημοσοσιονομική σταθερότητα. Αλλά πιο σημαντικό θα ήταν να υπάρχει ένα ευρωπαϊκό πλαίσιο στο οποίο ευρωπαίοι πολίτες μπορούν να συνδέσουν ευρωπαϊκή πολιτική με παρεμβάσεις που αντιμετωπίζουν το κοινωνικό και το περιφερειακό ζήτημα.