Πάνος Λάμπρου

Η είδηση συγκλονίζει από χθες όλη τη χώρα. Η ΕΛΑΣ κατάφερε να ακινητοποιήσει και εντέλει να συλλάβει, δύο από τους δέκα που τόλμησαν να ρίξουν τρικάκια στο δρόμο που διαμένει η κ. Σοφία Νικολάου. Η μεγάλη επιτυχία της ΕΛΑΣ δημιούργησε ρίγη συγκίνησης και υπερηφάνειας στους πολίτες της χώρας, οι οποίοι από χθες νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια. Έγκυρα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αποκαλύπτουν μάλιστα και το περιεχόμενο της.... τρομοκρατικής πράξης των συλληφθέντων. Πέταξαν τρικάκια, τα οποία έγραφαν "Οι ζωές των κρατουμένων μετράνε"! Μετά από αυτή τη φοβερή αποκάλυψη, το σοκ των Ελλήνων, είναι τόσο μεγάλο, που όλοι παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα τις εξελίξεις. Σε λίγη ώρα, σε λίγα λεπτά δηλαδή, οι δύο κατηγορούμενοι θα βρεθούν ενώπιον του δικαστηρίου και η απολογία τους, αν το σεβαστό δικαστήριο το επιτρέψει, αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον. Κυρίως, όμως, αναμένεται η αγόρευση της κατηγορούσας αρχής, που όπως όλα δείχνουν θα είναι καταπέλτης ενάντια στην ανομία και την πρόκληση της αναφοράς ότι οι ζωές των κρατουμένων μετράνε. Αλλά ας αφήσουμε τα κακόγουστα αστεία. Οι ζωές των κρατουμένων πράγματι αξίζουν, όπως τεράστια αξία έχει και η ελευθερία γνώμης και η κίνηση των ανθρώπων και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία. Την ίδια ώρα, που η ΕΛΑΣ και η κυβέρνηση σέρνουν στα δικαστήρια τους δύο, χιλιάδες κρατούμενοι στοιβάζονται σε άθλια κελιά και θαλάμους, χωρίς κανένα μέτρο προστασίας από τον covid. Την ίδια ώρα που οι δύο θα βρεθούν στο εδώλιο του κατηγορουμένου και θα κληθούν σε απολογία, το υπουργείο ΠΡΟΠΟ δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για τον υποχρεωτικό συνωστισμό, για τις εξαναγκαστικές συναθροίσεις στις φυλακές, για την απουσία τεστ, την έλλειψη γιατρών και νοσηλευτών. Δεν αισθάνεται την ανάγκη να απολογηθεί για τους θανάτους, για την πανδημία στις φυλακές της Λάρισας (ένας στους πέντε νοσεί), για την τραγική εικόνα στις φυλακές Γρεβενών και Νιγρίτας, για τις φυλακές Αυλώνα, για τους ανάπηρους, τους ασθενείς, τους υπερήλικες τις μωρομάνες. Η εξουσία δεν απολογείται ποτέ... ΥΓ: Χωρίς δεύτερη σκέψη συνυπογράφω. Οι ζωές των κρατουμένων, όπως και κάθε άλλου ανθρώπου, αξίζουν κι μετράνε. Ας συνυπογράψουμε μαζικά....

Ασφαλώς και δεν τους ενόχλησε η παρουσία μιας ντουζίνας γυναικών στο Σύνταγμα, οι οποίες μάλιστα φόραγαν μάσκες και κράταγαν τις απαραίτητες αποστάσεις η μία από την άλλη. Όχι, δεν ήταν ο κίνδυνος της πανδημίας, που οδήγησε τις δυνάμεις καταστολής στην προσαγωγή και λίγο αργότερα στη σύλληψη των φεμινιστριών. Αν τους ενδιέφερε η πανδημία δεν θα είχαν στοιβαγμένους ανθρώπους στα αστυνομικά τμήματα και η κυβέρνηση θα έπαιρνε τα απαραίτητα μέτρα για τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Όχι, η έγνοια τους δεν είναι η προστασία των ανθρώπων. Ο στόχος τους είναι να μπει φίμωτρο στο στόμα μας, να μην ακούγονται οι φωνές, η διαμαρτυρία, να μην υπάρχει κίνημα, να συνηθίσουμε το φόβο, να συνηθίσουμε τη σιωπή. Αν οι ίδιες γυναίκες, στο ίδιο σημείο, στις ίδιες αποστάσεις δεν κράταγαν πανό, αν δεν είχαν κάτι να πουν, δεν θα είχε συμβεί απολύτως τίποτα. Είχαν, όμως, να πουν κάτι σημαντικό για τη βία κατά των γυναικών. Και κράταγαν πανό. Αυτό τους ενόχλησε… Και πήραν τα αυταρχικά τους μέτρα.

*62 κρούσματα στις φυλακές Διαβατών - 10 στην Κέρκυρα *Βίαιη μεταγωγή Κ. Σακκά από Κορυδαλλό στις φυλακές Νιγρίτας Σερρών "Απίθανα" πράγματα συμβαίνουν στις ελληνικές φυλακές. Την ίδια ώρα, που στο πλαίσιο των μέτρων για τον κορονοϊό αναστέλλονται οι άδειες, τα ελεύθερα επισκεπτήρια και οι μεταγωγές, το γνωστό υπουργείο, η γνωστή γενική γραμματεία, η γνωστή εκδικητική λογική, προχώρησε σε βίαιη μεταγωγή του κρατούμενου φοιτητή Κ. Σακκά από τον Κορυδαλλό στις φυλακές Σερρών. Φυσικά δεν εκπλαγήκαμε από τη τακτική αυτή. Είναι ίδια με αυτήν στην περίπτωση του Βασίλη Δημάκη και τόσων άλλων. Μόνο, που τώρα οι συνθήκες είναι διαφορετικές. Θα περίμενε κανείς από το γνωστό υπουργείο να προχωρήσει σε αποσυμφορητικά μέτρα, καθώς τα κρούσματα του ιού πληθαίνουν: στις φυλακές Διαβατών ο αριθμός έφτασε τους 62! Κανένα μέτρο, καμιά μέριμνα, κανένα ενδιαφέρον. Στις φυλακές σήμερα κρατούνται πάνω από 12.000 κρατούμενοι, γυναίκες, άντρες και παιδιά. Γιατί, ναι, κρατούνται και παιδιά, ακόμα και βρέφη. Όπως κρατούνται ηλικιωμένοι, ανάπηροι, ασθενείς, μωρομάνες. Και όλα αυτά σε φυλακές που η πραγματική τους χωρητικότητα, με βάση τις διεθνείς προδιαγραφές, είναι μέχρι 9.000. Δεν υπάρχει φυλακή, εκτός φυσικά από τις αγροτικές, που κρατούμενοι να μην κοιμούνται στο πάτωμα, σε απελπιστικά μικρούς χώρους, χωρίς τη τήρηση στοιχειωδών κανόνων υγιεινής. Το γνωστό υπουργείο, το υπουργείο καταστολής, όμως, δεν παίρνει κανένα μέτρο, ούτε καν αυτά τα οποία είχε εξαγγείλει την πρώτη περίοδο της πανδημίας. Σφυρίζει αδιάφορα, εγκληματικά αδιάφορα. Κι όμως, υπήρχαν και υπάρχουν λύσεις, τις οποίες έχουν διατυπώσει θεσμικοί φορείς... υπεράνω "ελευθεριακής" και αντιπολιτευτικής υποψίας! Αλλά είπαμε, η κυβέρνηση έχει τη δική της φιλοσοφία. προτεραιότητά της δεν είναι οι μάσκες, τα αντισηπτικά, τα γάντια, οι συνθήκες υγιεινής, οι γιατροί, οι νοσηλευτές, αλλά η τιμωρητική μεταγωγή του Σακκά και του κάθε Σακκά. Ας το ξαναπούμε για άλλη μια φορά. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας απαγορεύει τις συναθροίσεις ως μέτρο προστασίας. μάλιστα. Στις φυλακές, όμως, όπως και σε ιδρύματα και σε χώρους που ζουν ανάπηροι, οι συναθροίσεις είναι υποχρεωτικές, εξαναγκαστικές, εντέλει τιμωρητικές και εξοντωτικές.

Η Νέα Δημοκρατία, η κυβέρνησή της, είναι μια βαθιά “μπλε” κυβέρνηση. Τόσο βαθιά μπλε, που ώρες ώρες το μπλε μοιάζει απελπιστικά με μαύρο. Ίσως είναι αυτό το κοινωνικό μίσος στη νεανική αμφισβήτηση ή απλώς στην κίνηση των νέων ανθρώπων. Είναι η ταξική της μεροληψία, που την οδηγεί να δίνει δώρα στους εργοδότες και συνεχείς περιορισμούς στα δικαιώματα των εργαζομένων. Είναι η απέχθειά της στην κοινωνική πολιτική, καθώς, ανάμεσα σε πολλά άλλα, βάζει τα συμφέροντα των τραπεζών πάνω από τις ανάγκες των ανθρώπων για ασφαλή στέγη. Είναι η πολιτική που ασκεί στην υγεία, πρόχειρη, αναποτελεσματική, στηριγμένη σε επικοινωνιακά κόλπα. Μια πολιτική επικίνδυνα νεοφιλελεύθερη, που κοστίζει ανθρώπινες ζωές και οδηγεί σε διάλυση της πραγματικής οικονομίας. Είναι η ακροδεξιά πολιτική της στο προσφυγικό, η αστυνομική επέμβαση στο ΠΙΚΠΑ της Λέσβου, οι επαναπροωθήσεις στη θάλασσα, τα γεγονότα στο Γαλάτσι, η βίαιη διάλυση με δακρυγόνα της συγκλονιστικής αντιφασιστικής συγκέντρωσης στο Εφετείο. Τόσο και τόσα… Το σκούρο μπλε δεν το ξεχωρίζεις από το μαύρο. Και μέσα σε αυτό το ζοφερό κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, πιστή και συνεπής στο ανελεύθερο – αυταρχικό της σχέδιο, καταθέτει σχέδιο νόμου για το σωφρονιστικό, με το οποίο περιορίζει σε βαθμό εξαφάνισης, τον απολύτως πετυχημένο θεσμό της άδειας στους κρατούμενους, ενώ οι αγροτικές φυλακές γίνονται άπιαστο όνειρο για το σύνολο των κρατουμένων. Και όλα αυτά, εν μέσω πανδημίας, με τους κρατούμενους να είναι ο ένας πάνω στον άλλο, με τα κρούσματα κορονοϊού να εμφανίζονται πλέον, και ουδείς από την Πολιτεία να δίνει, έστω και μια πρόχειρη απάντηση. Κι όμως, λύσεις για μια έντιμη, δίκαιη και γενναία αποσυμφόρηση υπάρχουν…

Φοβούνται και μισούν την κίνηση του κόσμου, την κοινωνική αμφισβήτηση, τους μαζικούς αγώνες, τον αντιφασισμό όταν αυτός αποκτά παλλαϊκό χαρακτήρα, αρχίζει να έχει περιεχόμενο, υπενθυμίζει ευθύνες. Και προχωρούν σε αντεπίθεση, με όλα τα διαθέσιμα όπλα τους: με τα πολλά και φιλικά τους ΜΜΕ, με “διανοούμενους” της πλάκας, που ζητούν να κάτσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο σκαμνί! Και όλα αυτά μια μέρα μετά την ιστορική απόφαση του δικαστηρίου, που στέλνει την ναζιστική συμμορία στα αζήτητα… Και ενώ έτσι κινούνται, αυτά συμβαίνουν στους απέναντι, εμείς έχουμε κάθε λόγο να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, να μην πατήσουμε τη φάκα που μας έχουν στήσει στη διάβα μας. Η αριστερά δεν έχει ανάγκη να απολογηθεί σε κανένα, ως προς τον αντιφασισμό της, ως προς την αδιάκοπη μάχη της ενάντια στο ναζιστικό φαινόμενο, το ρατσισμό, εντέλει την απανθρωπιά και τη βαρβαρότητα. Η ιστορία μας έχει ατελείωτους αγώνες και χθεσινούς και σήμερα… Άλλοι είναι αυτοί που καλλιεργούσαν την ξενοφοβία και το ρατσισμό, νομιμοποιώντας αντικειμενικά το…. λόγο και τις πρακτικές της εγκληματικής ναζιστικής συμμορίας Η πολιτική δεν είναι ένας απλός περίπατος. Δεν βαδίζουμε μόνοι και μόνες μας. Ο ιδεολογικός και πολιτικός μας αντίπαλος έχει πολλά “μέσα” και κυρίως… άλλα “μέσα”. Δεν παίζει με τους ίδιους όρους. Είναι επαγγελματικός και σίγουρα αδίστακτος. Και γι’ αυτό δεν χρειάζεται, δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα που μας έχουν στήσει. Και οι παγίδες είναι πολλές. Η δική μας δουλειά είναι να συνεχίσουμε τον αγώνα, με το δικό μας τρόπο, στο πεδίο της κοινωνίας και των ιδεών. Η δική μας δουλειά είναι να συνδεθούμε με τις αγωνίες των εργαζομένων, με τη νεανική αμφισβήτηση, που την είδαμε να γεμίζει τους δρόμους και βεβαίως να διαμορφώσουμε και να προβάλουμε την πρόταση, το όραμα για μια κοινωνία της απελευθέρωσης. Δεν είναι εύκολο. Η ΧΑ πέθανε, αλλά δεν πέθαναν οι αποκρουστικές και απάνθρωπες απόψεις. Είναι ακόμη εδώ και το γνωρίζουμε. Είναι εδώ και χρειάζεται να προβάλουμε τις δικές μας, τις ουμανιστικές, τις απελευθερωτικές, τις ιδέες της αλληλεγγύης, της ισότητας και της ισοτιμίας, τις ιδέες του σοσιαλισμού με ελευθερία και δημοκρατία. Και σε αυτή την προσπάθεια, σ’ αυτόν τον αγώνα χρειάζεται να είμαστε ενωμένοι. Μας έχουν κηρύξει ανοιχτό πόλεμο. Γιατί θέλουν να τελειώσουν με την αριστερά ή τουλάχιστον να τελειώσουν με μια αριστερά, η οποία θα διεκδικεί κάτι παραπάνω, από το να υπάρχει. Ενωμένοι και ανοιχτοί. Ενωμένοι μέσα από τον πλουραλισμό των απόψεών μας… Συζητώντας και δρώντας. Αυτή είναι η αριστερά, αυτή πρέπει να είναι. Αγωνιστική, ριζοσπαστική, κινηματική, συλλογική, βαθιά δημοκρατική ως προς τις λειτουργίες της, με όλες τις απόψεις στο τραπέζι ενός ανοιχτού και δημόσιου διαλόγου. Με λιγότερα “εγώ”, με περισσότερα “εμείς”, με μεροληψία υπέρ των εργαζομένων, των κοινωνικά αποκλεισμένων, των φτωχών, των αδικημένων και καταπιεσμένων, εντέλει των πολλών. Μέσα σε αυτή την τεράστια ανάσα, μέσα σε αυτή τη νίκη, που ακούστηκε δυνατά σε όλο τον πλανήτη, υπήρξαν γεγονότα που μας πλήγωσαν. Θα τα υπερβούμε. Αρκεί να πάρουμε το μάθημα. Η αριστερά δεν χρωστάει σε κανέναν, εμείς χρωστάμε σε αυτήν. Σ’ αυτήν και στους αγώνες δεκαετιών. Συνεχίζουμε με αισιοδοξία. Συνεχίζουμε με την αίσθηση της συλλογικής ευθύνης. Ξέρουμε τα λάθη μας, αλλά ξέρουμε και τη μεγάλη μας δύναμη, που δεν είναι άλλη από τη δύναμη των ιδεών.

1. Η Μόρια, έτσι όπως είναι δομημένη, δεν έπρεπε να υπάρξει ποτέ. Είναι αποτέλεσμα μιας ανάλγητης πολιτικής, που επιβλήθηκε από την κυρίαρχη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη. Η κοινή δήλωση ΕΕ - Τουρκικής κυβέρνησης εγκλώβισε χιλιάδες ανθρώπους στα νησιά και μετέτρεψε ένα ευρωπαϊκό ζήτημα σε δήθεν ελληνοτουρκικό. Οι Ευρωπαίοι, οι ισχυροί Ευρωπαίοι, βολεύτηκαν. Στέλνουν ψίχουλα για να έχουν τα σύνορά τους κλειστά και το κεφάλι τους ήσυχο. Στο Αιγαίο, οι πρόσφυγες και μετανάστες έγιναν μπαλάκι του πιγκ πογκ. Άνθρωποι χάθηκαν στα παγωμένα νερά του. 2. Οι μετεγκαταστάσεις προσφύγων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες έγιναν, όσες έγιναν, με το σταγονόμετρο. Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα που διεκδικούσαν την εξουσία, φρόντιζαν να χαϊδεύουν με το λόγο τους ξενοφοβικές νοοτροπίες πολιτών. Το αυτονόητο, ότι οι πρόσφυγες χωρούν στην ευρωπαϊκή ήπειρο, έπεσε στο κενό. Το καλωσόρισμα δεν έγινε ποτέ. Οι ευρωπαϊκές συνθήκες αμφισβητήθηκαν στην πράξη, συρρικνώθηκαν, έγιναν κουρελόχαρτο. Η μαύρη διεθνής κράτησε και κρατά γερά τη σκυτάλη. 3. Στη χώρα μας, οι προσπάθειες, που ήταν μεγάλες και σημαντικές σε όλα τα επίπεδα, για αναλογικό διαμοιρασμό των προσφύγων σε νομούς, σε πόλεις, σε χωριά, σκόνταψε στην "ακατανόητη" άρνηση της τοπικής αυτοδιοίκησης, που στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της εμπνεόταν και εμπνέεται από την αυταρχική και ανελεύθερη δεξιά αντίληψη. Ακόμα και αν η "υποδοχή" σε κάποια πόλη αφορούσε μικρά παιδιά, η αντίδραση ήταν ίδια. Η Λιβαδιά και ορισμένες άλλες πόλεις ήταν εξαίρεση σε ένα θλιβερό κανόνα. 4. Η Νέα Δημοκρατία έριξε μεγάλο μέρος των... προεκλογικών της επιχειρημάτων στην κατηγορία ότι για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, που είχε φιλοπροσφυγική πολιτική, την περίοδο που είχε την ευθύνη της διακυβέρνησης. Έπαιξε ανοιχτά με την ακροδεξιά, το ρατσισμό και τη ξενοφοβία, είπε ασύστολα ψέματα, δημιούργησε ανόητες και κάλπικες προσδοκίες σε ένα σημαντικό μέρος των πολιτών. Και τώρα πληρώνει το λογαριασμό. Γιατί αυτοί, που, σε επίπεδο κυρίαρχης Ευρώπης, καθοδηγούν τις αντιπροσφυγικές εξελίξεις, είναι οι πολιτικοί της φίλοι, η πολιτική της οικογένεια. Και αυτή η... οικογένεια θέλει τους πρόσφυγες και μετανάστες εγκλωβισμένους στις δύο όχθες του Αιγαίου, με κάθε τίμημα, πουθενά αλλού. 5. Αλλά αν είναι έτσι ή κάπως έτσι, γεννάται το ερώτημα και τώρα τι; Πρώτα απ' όλα η Λέσβος και τα άλλα νησιά, δεν μπορούν να αποτελούν "αποθήκες" ανθρώπινων ψυχών. Οι πρόσφυγες και τα παιδιά τους χρίζουν διεθνούς προστασίας και η προστασία συμπεριλαμβάνει τη στέγη, την τροφή, την παιδεία, την υγειονομική περίθαλψη, την ένταξη. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί για τόσο μεγάλους πληθυσμούς, σε τόσο μικρές κοινωνίες. Είναι, λοιπόν, η στιγμή να διεκδικήσουμε τη μεταφορά των προσφύγων στην ενδοχώρα, τον ισότιμο - αναλογικό διαμοιρασμό σε όλη τη χώρα και τη διαβίωσή τους σε ανθρώπινους και αξιοπρεπείς χώρους, όπως ξενοδοχεία κλπ. 6. Το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα -και όχι πρόβλημα-, αφορά το σύνολο της Ευρώπης, η οποία έχει τεράστιες ευθύνες για τους πολέμους, τις ανισότητες, την πείνα. Ο συντονισμός μας με κόμματα, οργανώσεις, συλλογικότητες, κινήματα, που δρουν στην Ευρώπη και έχουν διαφορετική και ανταγωνιστική αντίληψη, από αυτή της δεξιάς και ακροδεξιάς, είναι όχι απλώς απαραίτητος, αλλά και εφικτός. Είναι ο μόνος τρόπος για να διεθνοποιήσουμε το ζήτημα και να υπάρξει ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης, ένα μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα.

Είμαι λίγο μακριά, ίντερνετ με το ζόρι, αλλά η δυσοσμία του φανατισμού και της χυδαιολογίας έφτασαν μέχρι εδώ. Κρίμα... Η αριστερά, η δική μας αριστερά, έχει μάθει να ακούει, να κουβεντιάζει, να στοχάζεται και να αναστοχάζεται. Ή, αυτή την εντύπωση είχα και αυτή την επιθυμία συνεχίζω να έχω. Θα το παλέψουμε! Ο διάλογος, ο σεβασμός στη διαφορετική άποψη, ο αναγκαίος πλουραλισμός, δεν θα ηττηθούν και δεν θα εξαφανιστούν μέσα στην ομίχλη της μονοφωνίας, του φανατισμού και της λεκτικής χυδαιότητας. Σε αυτό το συναρπαστικό και φουρτουνιασμένο ταξίδι χρειαζόμαστε όλες και όλοι. Η περίοδος των εκκαθαρίσεων, των διώξεων, των... εκκρεμοτήτων (θου κύριε), έχει παρέλθει. Ή, πρέπει να παρέλθει οριστικά αν θέλουμε να παραμείνουμε αριστερές και αριστεροί, αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.

Ο αυταρχικός και ανελεύθερος νόμος για τις διαδηλώσεις, ήρθε να συμπληρώσει μια σειρά από πρωτοβουλίες, οι οποίες παρέπεμπαν ευθέως σε ανοιχτό πόλεμο στα δικαιώματα και τις ελευθερίες, σε πόλεμο, εντέλει, κατά της δημοκρατίας. Στο στόχαστρό της ο κόσμος της εργασίας, η… ανήσυχη νεολαία, οι μετανάστες και οι πρόσφυγες, τα δικαιώματα στις φυλακές, φυσικά οι καταλήψεις και τα… τρισκατάρατα Εξάρχεια. Η Νέα Δημοκρατία των Μητσοτάκη, Βορίδη, Γεωργιάδη, είναι ιδεολογικά εμμονική και γνωρίζει καλά πως η συσπείρωση του κοινωνικού της χώρου βασίζεται, εν πολλοίς, στο δόγμα «νόμος, ασφάλεια και τάξη». Με βάση, λοιπόν, αυτό το δόγμα, αυτή την ιδεολογική εμμονή, η κυβέρνηση της ΝΔ, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες δημιουργώντας ένα προστατευτικό δίχτυ για να κρύψει ή να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές αντιδράσεις, που αναμένονται οσονούπω. Ο αυταρχισμός, άλλωστε, δεν χρησιμοποιείται μόνο για να καταστείλει, αλλά και για να συνεγείρει, να εμπνεύσει, να συσπειρώσει μικροαστικά στρώματα, μέρος των «νοικοκυραίων». Η κατασκευή του «εχθρού» (ο πρόσφυγας, ο νέος με το σακίδιο, ο αριστερός, ο αντιεξουσιαστής, ο φυλακισμένος κ.α.), η συστηματική προβολή του από τα ελεγχόμενα από αυτήν ΜΜΕ κάτι σαν τέρας, γίνεται στο πλαίσιο μιας ιδεολογικής αντεπίθεσης της δεξιάς αντίληψης, που στο βάθος της έχει την αποδόμηση της αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων. Πρόκειται, ασφαλώς, για ένα ολοκληρωμένο πολιτικό σχέδιο με αρχή μέση και τέλος, μέσα στο οποίο θα υπάρχουν πιθανότατα και οι αναγκαίες φιλελεύθερες πινελιές, ώστε να δικαιολογείται ο χαρακτηρισμός, του πολυσυλλεκτικού κόμματος. Όμως, μια κυβέρνηση, που φλερτάρει ανοιχτά με το (υπαρκτό) ακροδεξιό ακροατήριο, που παίζει με τη δυσοσμία του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, που βλέπει τμήμα της νεολαίας σαν αντίπαλο, δεν έχει τη δυνατότητα να διεισδύσει στην αντίπερα όχθη. Θα μείνει στη δική της τσιμπολογώντας, ενδεχομένως, από τα δεξιόστροφα απομεινάρια της λεγόμενης κεντροαριστεράς, όπως φάνηκε άλλωστε με το σχέδιο νόμου για τις διαδηλώσεις. (...) Το κοινωνικό ζήτημα, έτσι όπως αυτό εμφανίζεται σήμερα, απαιτεί μια ευρεία κοινωνική συσπείρωση και επιστροφή στο δρόμο, δηλαδή στο ίδιο το κίνημα με την πολυπλοκότητά του. Είναι το μεγάλο στοίχημα της περιόδου. Γιατί αν η μάχη περιοριστεί στα στενά σοκάκια της τηλεοπτικής αρένας ή στην αίθουσα της Βουλής –όσο αναγκαία και αν είναι αυτή-, ελάχιστες ανατροπές μπορούν να υπάρξουν. Η διέξοδος είναι οι μεγάλοι λεωφόροι, οι απεργιακές κινητοποιήσεις, οι πλατείες, το οξυγόνο της κίνησης του κόσμου, ένα νέο κοινωνικό φόρουμ, η συσπείρωση όλων όσοι αντιλαμβάνονται να απειλούνται δικαιώματα και ελευθερίες. Είναι, εντέλει, η ενότητα (μέσα από τη διαφορά) των δυνάμεων της πολυποίκιλης αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας, η συνάντησή τους στο δρόμο και το κίνημα. (...) Δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Υπάρχουν αγκυλώσεις, παθογένειες, ιδεολογικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις. Υπάρχουν εύλογες ενστάσεις, αλλά και ιδιοκτησιακές λογικές, που δημιουργούν εμπόδια σε αυτή την αναγκαία συνάντηση. Είναι, όμως, μονόδρομος αν πράγματι, θέλουμε όλες και όλοι μας η ανυπακοή να πιάσει τόπο και να μετεξελιχθεί σε πολιτική πρόταση, σε όραμα, σε εναλλακτικό δρόμο. Αν θέλουμε, δηλαδή, να περάσουμε σε ιδεολογική, πολιτική και κοινωνική αντεπίθεση, που να αφορά την κοινωνία των πολλών, κυρίως τα κοινωνικά στρώματα που μας ενδιαφέρουν, τη νεολαία, τον κόσμο των φτωχών, τον κόσμο της εργασίας. Ασφαλώς και τον κόσμο, που μέσα από διαφορετικές διαδρομές, όχι πάντα σταθερά και όχι με βάση τις δικές μας ιδεολογικές αναφορές, αμφισβητεί –έστω και θολά- την αυταρχική και νεοφιλελεύθερη εκδοχή του καπιταλιστικού συστήματος. Σε αυτή την πορεία θα δοκιμαστούμε όλες και όλοι. Θα δοκιμαστεί, κυρίως, η ωριμότητά μας να υπερβούμε τα εμπόδια των υπαρκτών διαφορών και να ξεχυθούμε, με σεβασμό στην αυτονομία της κάθε συλλογικότητας, στις μάχες που έχουμε μπροστά μας. Ο εχθρός είναι αποφασιστικά ενωμένος. Το ζητούμενο είναι η δική μας ενότητα.

Τι μας θύμισε ο υπουργός, τότε του ΠΑΣΟΚ και σήμερα της Νέας Δημοκρατίας... Έχουν περάσει δεκαεννέα ολόκληρα χρόνια, μια ζωή, αλλά πως να ξεχάσεις στιγμές που σημάδεψαν την πορεία μας, τη συνείδησή μας... Φύγαμε από την Πάτρα για το λιμάνι της Ανκόνα με σκοπό να συμμετάσχουμε στην μεγάλη πανευρωπαϊκή διαδήλωση στη Γένοβα. Μετά από αρκετές ώρες φτάσαμε Ιταλία. Κατεβήκαμε από το πλοίο, όπου μας υποδέχτηκαν σύντροφοι και συντρόφισσες από την ιταλική αριστερά. Μπήκαμε στα πούλμαν για τη συνέχεια. Όμως, ορισμένα από τα πούλμαν οι καραμπινιέροι το οδήγησαν εκ νέου στο πλοίο, το οποίο ήταν σχεδόν έτοιμο για αναχώρηση για Ελλάδα. Μόλις καταλάβαμε ότι μας οδηγούν με το ζόρι σε ταξίδι επιστροφής κατεβήκαμε από το πούλμαν και σταθήκαμε στον καταπέλτη του πλοίου αρνούμενοι να υπακούσουμε στην αναίτια εντολή της ιταλικής αστυνομίας. Η καθιστική μας διαμαρτυρία κράτησε αρκετές ώρες, μέχρι που οι καραμπινιέροι αποφάσισαν να μας βάλουν στο πλοίο με τη βία. Αργότερα ο τότε γραμματέας της Νεολαίας Συνασπισμού Αλέξης Τσίπρας δήλωσε «Δεχτήκαμε επίθεση με κλομπ από αστυνομικούς, οι οποίοι μας χτυπούσαν ακόμα και μέσα στο γκαράζ και μας έσερναν στο δάπεδο, οδηγώντας μας με τη βία μέσα στο πλοίο». Ο Νίκος Γιαννόπουλος από το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα σημείωσε ότι «προσχηματικά μάς είπαν ότι βρέθηκαν στα λεωφορεία επιλήψιμα αντικείμενα. Όμως δεν έγινε ποτέ κανένας έλεγχος». Ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος μέλος της τότε Πολιτικής Γραμματείας του Συνασπισμού, είπε ότι «δεν έγινε κανένας έλεγχος, δεν μας ζήτησαν διαβατήρια, δεν έψαξαν τα πούλμαν... Απλώς χρησιμοποίησαν βία, άγριο ξυλοδαρμό». Ο κύριος Χρυσοχοϊδης, (ο τότε) και ο σημερινός διαψεύδει ότι υπήρξε βία και ισχυρίζεται ότι μπήκαμε στο πλοίο περίπου με.... δική μας πρωτοβουλία! Έλα, όμως, που και το 2001 υπήρχαν φωτογραφικές μηχανές.... Έλα που η εφημερίδα «Τα Νέα», εκείνης της περιόδου φυσικά, είχε κάνει εκτενέστατο ρεπορτάζ και δημοσίευσε φωτογραφίες από τον ξυλοδαρμό των διαδηλωτών και διαδηλωτριών. Έλα, που ακόμα και ο Γ. Παπανδρέου, υπουργός Εξωτερικών τότε, διαμαρτυρήθηκε για τη «βάναυση συμπεριφορά των ιταλικών αστυνομικών δυνάμεων»... Ο κύριος Χρυσοχοϊδης δεν πτοείται, υπηρετεί πιστά το αυταρχικό πολιτικό σχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Να τον... χαίρονται στη ΝΔ, να τον χαίρονται στο ΚΙΝΑΛ. ΥΓ: Και μην ξεχνάμε, όλες και όλοι σήμερα στη διαδήλωση στις 7 στην πλατεία Κλαυθμώνος.