Πάνος Λάμπρου

Όσο και αν επιθυμείς να ασχοληθείς με την "υψηλή" πολιτική, με τα λεγόμενα κεντρικά ζητήματα,…

Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις οτιδήποτε για τον φρικτό θάνατο της 8χρονης Όλγας στο Κερατσίνι. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο να μιλήσεις για τη στάση των υπαλλήλων, οι οποίοι πέρναγαν από δίπλα της και απλώς την προσπερνούσαν. Για τις ώρες που πέρασαν μέχρι να απεγκλωβιστεί, νεκρό πια, το παιδί. Για την προσπάθεια συγκάλυψης από την πλευρά της διεύθυνσης του εργοστασίου. Είναι δύσκολο να ερμηνεύσεις όσα συνέβησαν, όσα δεν έπρεπε να συμβούν. Το βίντεο, όμως, είναι αποκαλυπτικό και οι λέξεις φτωχές να αποδώσουν τη φρίκη της αδιαφορίας για ένα παιδί, που βρήκε φρικτό θάνατο. Αλλά όπως ειπώθηκε το παιδί ήταν ρομά, γυφτάκι βρε αδελφέ. Ποιος νοιάζεται; Γιατί να τρέξουν να το σώσουν; Γυφτάκι ήταν, ζητιάνευε στη γειτονιά, μπορεί να ήθελε να κλέψει.... Έτσι κι αλλιώς... περίσσευε! Όπως τόσα άλλα παιδιά, που ζουν χωρίς νερό και ρεύμα, χωρίς την ασφάλεια ενός σπιτιού, ενός ζεστού μαγειρεμένου φαγητού. Το προσπέρασαν, σαν μια αόρατη φιγούρα, ένα αόρατο πλάσμα, όπως τόσα άλλα, που δεν εγκλωβίζονται σε πόρτα εργοστασίου, αλλά στην πόρτα της αδιαφορίας, του κοινωνικού ρατσισμού και μιας πολιτικής για λίγους και εκλεκτούς. Το προσπέρασαν γιατί η ζωή δεν μετράει το ίδιο για όλα τα ανθρώπινα πλάσματα και ας φωνάζουμε εμείς ότι η ζωή μετράει... Δυστυχώς δεν μετράει... Η Όλγα, η 8χρονη Όλγα δεν θα τριγυρνάει στο γειτονιά του Κερατσινίου. Δεν θα ξαναζητήσει τη βοήθεια κανενός μας. Δεν θα ενοχλήσει ξανά με την παρουσία της... Και τώρα ο νοικοκύρης της γειτονιάς, ο νοικοκύρης αυτού του άθλιου κόσμου, μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Ένα γυφτάκι ήταν.... Ένα παιδί λιγότερο.

Ένα δημοσίευμα στο... "έγκριτο" Βήμα, για τη δολοφονία του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ, προκάλεσε δεκάδες εμετικά και φιλο(δολοφονικά) σχόλια. Το δημοσίευμα αναφέρεται στην άποψη του 43χρονου ειδικού εκπαιδευτή των αστυνομικών, ο οποίος κατέθεσε πως δικαιολογούνται οι 35 και βάλε σφαίρες. "Δεν μπορούσαν να ακούσουν, λόγω ταχύτητας, τις εντολές του επιχειρησιακού κέντρου"! Και από κάτω 250 περίπου λάικ και καρδούλες. 250 "άνθρωποι" της άλλης όχθης, των απέναντι, γιατί είναι απέναντι.... Και σχόλια, όπως Α ρε Αμερική για αυτό σε γουστάρω, μπαμ και κάτω", "Δεν θέλουν ξήλωμα οι αστυνομικοί, αλλά επιβράβευση..." Αυτά από την όχθη του μίσους, της ρατσιστικής βαρβαρότητας, της ακροδεξιάς ρητορικής. Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε. Πως απαντάμε στη βαρβαρότητα. Πως αντιμετωπίζουμε το ρατσισμό, το σκοταδισμό και τις κοινωνικές διακρίσεις.... ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ Η αντιρατσιστική και αλληλέγγυα κίνηση "Αόρατος Κόσμος" Νέας Ιωνίας - Ηρακλείου Αττικής σε συνεργασία με τον Αόρατο Πειραιά και την Αλληλεγγύη για Όλους, αρχίζουν καμπάνια αλληλεγγύης στους ρομά του Σοφού, στη γειτονιά, που ζούσε ο 18χρονος Νίκος Σαμπάνης. Τις επόμενες ημέρες, μαζί με γιατρούς, θα επισκεφθούμε τον Σοφό στον Ασπρόπυργο, ενώ από σήμερα κιόλας θα συγκεντρώνουμε είδη πρώτης ανάγκης, τόσο για την οικογένεια Σαμπάνη, όσο και για τους άλλους κατοίκους του Σοφού. Οι άνθρωποι δεν είναι μόνοι τους, δεν θα μείνουν μόνοι τους. Η "ΔΗΚΕΟΣΗΝΙ" θα νικήσει τη Δικαιοσύνη τους... Ο ανθρωπισμός και η συνύπαρξη θα νικήσουν τη βαναυσότητα; και τη ρατσιστική βία.

Οι εσωκομματικές ( ; ) εκλογές του ΚΙΝΑΛ, έχουν αναμφίβολα ενδιαφέρον. και τις παρακολουθούμε. Ωστόσο,…

Κρούσματα κορονοϊού στις φυλακές Διαβατών στην Θεσσαλονίκη. Δεκάδες κρούσματα. Κρούσματα στις φυλακές Γρεβενών και θάνατοι ανθρώπων. Πολλών ανθρώπων. Κρούσματα και σε άλλες φυλακές... Θα μου πείτε "και που το νέο;" Και η αλήθεια είναι πως η κοινωνία βράζει. Πως θα γλίτωναν οι φυλακές; Δεν θα γλίτωναν... Αλλά τα κρούσματα και κυρίως οι θάνατοι μέσα στις φυλακές είναι δυσανάλογα περισσότεροι. Και πως να μην είναι όταν τα μέτρα στη χώρα των κλουβιών δεν ισχύουν ή ισχύουν από την ανάποδη. Ο συνωστισμός σε κλειστούς χώρους είναι υποχρεωτικός, τα μέτρα προστασίας ελάχιστα και οι αρχικές εξαγγελίες για μια έστω μερική αποσυμφόρηση παραμύθι.... Απλώς τώρα απαγορεύουν και τα επισκεπτήρια. Περισσεούμενος κόσμος. Ποιος νοιάζεται, ποιος συγκινείται με το δράμα, ποιος αντιδρά;

Τι είχες Γιάννη, τι είχες πάντα... Κάπως έτσι συνεχίζεται η ζωή στη χώρα μας και τον μικρόκοσμό μας.... Κάπως έτσι και τα... ανοιχτά παράθυρα λέμε τώρα) συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους να δίνουν οδηγίες στον ΣΥΡΙΖΑ, να αφαιρούν και να προσθέτουν ονόματα. να δίνουν δαχτυλίδια υπουργοποίησης, να ξηλώνουν στελέχη με το έτσι θέλω και να φτιάχουν τη σύνθεση της νέας Πολιτικής Γραμματείας. Να στέλνουν μηνύματα, κάθε λίγο και λιγάκι, στον Αλέξη Τσίπρα και να τον εγκαλούν λέγοντάς του πως θα έχει την ευθύνη της ήττας αν δεν διώξει το μισό, τουλάχιστον, κόμμα για να μπουν οι "άφθαρτοι" και "σοβαροί" του πολιτικού συστήματος. Και αν το πρώτο διάστημα η εμμονή τους ήταν ο Βούτσης, ο Φίλης και φυσικά ο γνωστός και μόνιμος στόχος Σκουρλέτης, ο κατάλογος των ανεπιθύμητων έχει διευρυνθεί. Να ξεκουμπιστούν οι προηγούμενοι, αλλά και οι Παππάς, Πολάκης Δούρου και αίσχος, που στην εκδήλωση για τον Γιάννη Μπανιά ήταν εκεί η Γεροβασίλη και ο Φλαμπουράρης, φυσικά και ο ομιλητής Νίκος Βούτσης και όχι ο Δημήτρης Τσοβόλας!!!! Από που και ως που; Τι δουλειά είχε ο Βούτσης με τον Μπανιά; Τι σχέση είχε η Γεροβασίλη και ο Φλαμπουράρης με τον αγαπημένο μας σύντροφο; Έπρεπε να πουν στον Γιάννη ότι τώρα έχουμε διεύρυνση. Εσύ δεν το ξέρεις Γιάννη Μπανιά, αλλά τώρα εμείς θα κάτσουμε στη γωνία για την ανανέωση. Το λόγο έχει ο ανανεωμένος Τσοβόλας και ο ανανεωμένος Χριστοδουλίδης και ο ανανεωμένος Πανούσης βρε αδελφέ.... Το αλλάζουμε το κόμμα διαρκώς και αλύπητα. Αυτό επιθυμεί το σύστημα, αυτό θέλουν ορισμένοι, αυτό επιθυμεί και επιδιώκει ο μέγας δημοσιογράφος του ανοιχτού παράθυρου. Μπορεί η όλη ιστορία να έχει το σχετικό της καλαμπούρι, ωστόσο έχει και τη σοβαρή της πλευρά. Οι εμμονές των διαφόρων, που θέλουν να εξοντώσουν ηθικά και πολιτικά τους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας ούτε τυχαία είναι ούτε χωρίς πολιτικό δόλο. Το κόμμα μας δεν πρέπει να θυμίζει τίποτα από το παρελθόν του, δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με τη ριζοσπαστισμό μιας ολόκληρης και μακράς περιόδου. Και κυρίως, η ανανέωση, που δήθεν θέλουν είναι η θλιβερή επιστροφή 20 και 30 χρόνια πίσω. Στα... ωραία χρόνια! Ας μην τους κάνουμε το χατίρι. Ας τους χαλάσουμε τα σχέδια.

Οι εφτά αστυνομικοί κυκλοφορούν ελεύθεροι με... δόξα και τιμή. Με ιαχές από φασίστες, ασφαλώς, έξω από το δικαστήριο "είστε ήρωες". Με τον υπουργό της καταστολής και του αυταρχισμού να τους επισκέπτεται για να τους συμπαρασταθεί και με διθυραμβικές δηλώσεις από τον ίδιο αμέσως μετά της απελευθέρωσή τους. Με κόσμο να λέει "καλά του έκαναν του γύφτου" και να μας κουνούν το δάχτυλο γιατί πήγαμε στο τέλος του πουθενά και επισκεφθήκαμε την οικογένεια του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη. Με την αμηχανία ακόμα και από έναν κόσμο του κινήματος, που δεν δείχνει τα αντανακλαστικά, που αρμόζουν στην περίπτωση. Λοιπόν, όταν κάποιοι μιλούν για παραβατικότητα των ρομά, καλά θα κάνουν να ρίξουν μια ματιά στην άγρια παραβατικότητα του κράτους, αυτήν ακριβώς, που οδηγεί στην ακραία φτώχεια, τον απόλυτο κοινωνικό αποκλεισμό, φυσικά στο ρατσισμό. Όσες και όσοι -μιλάω για καλοπροαίρετους ανθρώπους και όχι για τον εσμό του φασισμού- δεν έχουν πειστεί ή έχουν κάποιες αμφιβολίες, καλά θα κάνουν να επισκεφθούν (αν τα καταφέρουν να φτάσουν μέχρι εκεί) το συνοικισμό Σοφός του Ασπροπύργου και να δουν τα μάτια των μικρών παιδιών, να γευτούν την αγκαλιά τους, τα βλέμματα, τις φωνές και την απελπισία. Εμείς, όσες και όσοι εμείς, θα συνεχίσουμε στο δρόμο της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Και θα ανηφορίζουμε στο πουθενά, στις ζώνες του κοινωνικού αποκλεισμού και θα συναντάμε τους "αόρατους ανθρώπους" και τις καθημερινές επείγουσες ανάγκες τους. Ναι, είμαι ένας γύφτος. Ναι είμαστε γύφτοι....

Tο «αντίο» είναι μια λέξη δύσκολη όταν αυτό είναι το τελευταίο. Δύσκολα λέμε, λοιπόν, αντίο στον σύντροφό μας τον Τάσο Κουράκη. Αντίο, αλλά κρατάμε από εσένα πολλά. Το ήθος, την ευγένεια, την αγωνιστικότητα, την ατελείωτη ποιητική σου διάθεση, τη γνώση, την κριτική και αναστοχαστική σκέψη, το πάθος για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Κυρίως, όμως, θα πω, τον τρόπο που καταλάβαινες την πολιτική, που έκανες πολιτική. Κάποια στο διαδίκτυο σημείωσε ότι ριζοσπαστική αριστερά σημαίνει Τάσος Κουράκης. Συνυπογράφω βάζοντας ένα (και) Τάσος Κουράκης. Όχι για να κλέψουμε λίγη από την απαράμιλλη αριστεροσύνη του. Αλλά για να πούμε τούτο: Ο Τάσος ήταν με τη συλλογικότητα. Αυτό το «και», το «με», το «μαζί», ήταν που ξεχώριζε τον αγαπημένο μας σύντροφο, αλλά και κάτι άλλο, που όμοιό του δεν έχω γνωρίσει. Ο Τάσος έκανε πράγματα που δεν περίμενες από έναν πολιτικό, έστω και αν αυτός ήταν της ριζοσπαστικής αριστεράς. Όχι, δεν αναφέρομαι στην Παλαιστίνη και στο ταξίδι στην Γάζα. Όχι, δεν σημειώνω το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο φόρουμ και τις διαδηλώσεις στις ευρωπαϊκές πόλεις. Ούτε καν στις εξαιρετικές ποιητικές συλλογές, που τον ξεχώριζαν. Ο Τάσος ήταν (ανάμεσα σε πάρα πολλά) του κινήματος. Και λοιπόν, θα μου πείτε…. Ναι, αλλά ο Τάσος Κουράκης ήταν (ας με συγχωρέσει για τον όρο) παλαιάς κοπής. Που σημαίνει, στην προκειμένη, ότι όσα έκανε δεν τα διαλαλούσε κατ’ ανάγκη, δεν ήταν μέρος του πλούσιου, έτσι κι αλλιώς, βιογραφικού του. Εξηγούμαι: Την περίοδο που ήταν βουλευτής, σε εκείνα τα πέτρινα, αλλά συναρπαστικά χρόνια του 3%, ο Τάσος μας συμμετείχε χωρίς δεύτερη σκέψη (και) στο κίνημα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των κρατουμένων. Δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση. Είχε πολιτικό κόστος, όπως κάθε τι που υπερβαίνει τα εσκαμμένα και διεισδύει στο άβατο του συστήματος. Που θίγει τον πυρήνα του νόμου και της τάξης. Αλλά ο Τάσος το έκανε. Δεν πήρα την άδειά του για να το γράψω, αλλά τώρα πια έχω την αίσθηση πως δεν υπάρχει λόγος να το έχουμε απλώς στο μυαλό μας, όσοι και όσες το έχουμε… Ήταν λίγες ημέρες πριν τις εκλογές, αρκετά χρόνια πριν. Σε πόλη της περιφέρειας διεξαγόταν δίκη, που δεν είχε πολιτικό άρωμα. Ζητήσαμε από τον Τάσο να είναι μάρτυρας γνώμης, μάρτυρας υπεράσπισης. Και ο Τάσος πήγε. Η δίκη αναβλήθηκε για λίγες ημέρες αργότερα, μια ανάσα πριν από τις εκλογές, που ανάμεσα σε άλλα θα κρινόταν η βουλευτική έδρα της Θεσσαλονίκης. Στους διαδρόμους του δικαστηρίου βρήκαμε τον Τάσο Κουράκη για να του πούμε τα νέα, να τον ευχαριστήσουμε και να του (μας) ευχηθούμε καλή επιτυχία στις εκλογές. Μας άκουσε και η απάντησή του μας αιφνιδίασε: «Την ημέρα της δίκης θα είμαι πάλι εδώ» και ας ήξερε τις τυχόν συνέπειες αυτής της απόφασης. «Θα είμαι εδώ» και συνέχισε να διαβάζει το βιβλίο που είχε στα χέρια του. Μικρό, αλλά τεράστιο δείγμα του συντρόφου μας. Η ζωή πρώτα απ' όλα, το δίκιο, η αλληλεγγύη στον άνθρωπο, τα δικαιώματα, η ελευθερία. Θα είχα να πω πολλά για αυτές τις μικρές στιγμές, που έδειχναν το μεγαλείο του Τάσου Κουράκη. Αλλά έως εδώ. Και κάτι ακόμα: τον Τάσο Κουράκη δεν τον ήξερα πάντα. Τον γνώρισα ως βουλευτή του Συνασπισμού και αγνοούσα (κακώς) την πολιτική διαδρομή του. Σε μια από τις συζητήσεις που κατά διαστήματα κάναμε και δεν αφορούσαν τα δικαιώματα, είπα στον Τάσο, με βάση στερεότυπα, που ασφαλώς και εγώ κουβαλούσα, ότι είμαι σίγουρος ότι προέρχεται από το ΚΚΕ Εσωτερικού. Αιφνιδιασμός: «Όχι, ήμουν στο ΚΚΕ». Τον κοίταζα… «Γιατί σου κάνει εντύπωση; Εσύ ήσουν στο Ρήγα και εγώ στην ΚΝΕ. Εσύ στο ΚΚΕ Εσωτερικού και εγώ στο ΚΚΕ. Και οι δύο είμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό που έχουμε σήμερα είναι πάρα πολύ σημαντικό. Γιατί μάθαμε ο ένας από τον άλλο. Μάθαμε να ακούμε, να συζητάμε, να είμαστε ανοιχτοί στην κριτική σκέψη». Αυτός ήταν ο Τάσος Κουράκης, ανοιχτός στην κριτική σκέψη και τον αναστοχασμό, ποιητής και πολιτικός, ακτιβιστής και διανοούμενος. Αριστερός με όλη τη σημασία της λέξης…

Η Αριστερά, για να είναι Αριστερά της κοινωνικής απελευθέρωσης και όχι μια διαχειριστική δύναμη εναλλαγής στην εξουσία, χρειάζεται να έχει μια ολιστική, μια καθολική ματιά. Καμιά κοινωνία δεν μπορεί να είναι δίκαιη αν τμήματά της κινούνται σε ζώνες κοινωνικού αποκλεισμού. Δεν είναι «ευαισθησία» ο δημόσιος λόγος και η δράση για τους ανάπηρους, αλλά σημαντική πλευρά στον δρόμο του μετασχηματισμού κράτους και κοινωνίας, που θα χωρά όλους τους ανθρώπους χωρίς αποκλεισμούς και καταπίεση. Δεν είναι «ευαισθησία» η αλληλεγγύη μας στους φυλακισμένους, αλλά πολιτική άποψη για τον άφρονα σωφρονισμό και την κοινωνική επανένταξη. Δεν είναι «ευαισθησία» η αλληλεγγύη μας στα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, στους άστεγους ή τους άνεργους, αλλά μια διαφορετική αντίληψη για την κοινωνική οργάνωση, μια απάντηση στον ατομισμό και τις πολλαπλές ανισότητες. Δεν είναι «ευαισθησία» το μωβ που θέλουμε να έχουμε στις σημαίες μας, αλλά κοινωνική και πολιτική προσέγγιση για την κοινωνία που οραματιζόμαστε. Δεν είναι «ευαισθησία» για τα «παιδιά με τα παπιά», αλλά στήριξη σε σκληρά εργαζόμενους. Δεν είναι «ευαισθησία» η περιβαλλοντική και οικολογική ματιά της Αριστεράς, αλλά απάντηση στις καταστροφικές συνέπειες μιας πλανητικής κρίσης, που όμοιά της δεν είχαμε στο παρελθόν. Δεν είναι «ευαισθησία» η εναντίωσή μας στην πανεπιστημιακή αστυνομία και τον αυταρχισμό, η πάλη κατά των νεοναζιστικών συμμοριών, των φαινομένων κρατικής βίας. Είναι κάτι πολύ περισσότερο, είναι η ταυτότητα και η ψυχή μας. Και, κυρίως, είναι η πολιτική μας άποψη. Συνεπώς, έχει τεράστια σημασία να βγούμε οριστικά από τη λογική ότι τα ζητήματα αυτά αφορούν κάποιους «ευαίσθητους συντρόφους». Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες αφορούν το σύνολο της Αριστεράς, αρκεί η ίδια να θέλει να είναι η Αριστερά της ανατροπής, της κοινωνικής και καθολικής απελευθέρωσης. Ενόψει, λοιπόν, του 3ου συνεδρίου του, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να αποδείξει πως η Αριστερά δεν μοιάζει με τις άλλες δυνάμεις, δεν είναι συμπληρωματική δύναμη του πολιτικού συστήματος, αλλά, με όλες τις δυσκολίες και τους αρνητικούς συσχετισμούς, ριζοσπαστική δύναμη ανατροπής. Άλλωστε, γύρω από τα ζητήματα που αφορούν τα δικαιώματα συσπειρώνονται δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, κατακερματισμένοι ενδεχομένως, λίγο άτακτα, ωστόσο αποτελούν, σε κάθε περίπτωση, τη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού. Και η Αριστερά έχει κάθε λόγο να είναι σε αυτή την πλευρά χωρίς ερωτηματικά για την επιλογή της.

Άλλη μια γυναικοκτονία, ενδέκατη, αν δεν κάνω λάθος, μέσα στο 2021. Άλλη μια δολοφονία μιας νέας γυναίκας, η οποία αρνήθηκε τον άντρα αφέντη και αυτός εξέδωσε θανατική καταδίκη. Και υλοποίησε την απόφασή του, δυστυχώς.... Και σκέφτομαι πόσα βάρβαρα "μυστικά" κρύβονται, τούτη τη στιγμή, πίσω από κλειστές πόρτες, μυστικά που δεν φτάνουν στη δολοφονία, αλλά στη λεκτική και σωματική βία. Γιατί ο "άντρακλας" θεωρεί τη γυναίκα κτήμα του, ιδιοκτησία, υποχρεωμένη να κάνει τα κέφια του, να υπακούει χωρίς δεύτερη κουβέντα. Το ζήτημα της βίας κατά των γυναικών, ασφαλώς οι γυναικοκτονίες, είναι ένα πολύ σοβαρό ζήτημα, ίσως περισσότερο σοβαρό από όσο νομίζουμε. Γι αυτό και πολλές φορές επιμένουμε, όσοι και όσες το κάνουμε, να αναδεικνύουμε τα ζητήματα αυτά ως κυρίαρχα, πρωτεύοντα, ζητήματα που μας αφορούν απολύτως. Καμία κοινωνία δεν μπορεί να γίνει καλύτερη, πιο δίκαιη, πιο ανθρώπινη, αν η ματιά και η δράση μας, ασφαλώς και σε κεντρικό επίπεδο, δεν αφορά τα ζητήματα του σεξισμού και της πατριαρχίας. Αν δεν αφορά τον ρατσισμό, τις πολλαπλές διαχωριστικές γραμμές, την απελευθέρωση της γυναίκας από τη διπλή καταπίεση της ανδροκρατίας και του καπιταλισμού.... Το ζήτημα της βίας κατά των γυναικών είναι πολύ σοβαρό θέμα, ιδεολογικό, αξιακό και μας αφορά....