Γιώργος Κυρίτσης

Πολλοί λένε ότι το F-35 υπολείπεται σε πολεμικές δυνατότητες των τύπων που θα αντικαταστήσει. Υπολείπεται σε ταχύτητα, ευελιξία, οπλικά φορτία, δυνατότητα διαμορφώσεων αποστολής και έχει και δυσθεώρητο ωριαίο κόστος πτήσης. Δεν είναι επίσης λίγοι αυτοί που το θεωρούν ήδη τεχνολογικά ξεπερασμένο παρά τη στελθ φιλοσοφία που το διέπει. Υποστηρίζουν επίσης ότι το αεροσκάφος έχει αξεπέραστα εγγενή προβλήματα, καθώς ή έχει τη δυνατότητα να φέρει σημαντικά οπλικά φορτία ή να πετάει στελθ, όχι όμως και τα δύο ταυτόχρονα. Ειδικά οι πολέμιοι της αγοράς F-35 από την Ελλάδα υποστηρίζουν ότι, πέραν του κόστους, το πολύ καλό όντως αμερικανικό μαχητικό δεν απευθύνεται σε χώρες όπως η Ελλάδα και πιθανά θέατρα επιχειρήσεων όπως το Αιγαίο και η ΝΑ Μεσόγειος, ότι προϋποθέτει δυνατότητες δικτυοκεντρικών επιχειρήσεων, ύπαρξης στρατηγικού βάθους και αεροπορικής υπεροχής που ξεφεύγουν από τα ελληνικά δεδομένα. Επιπροσθέτως, όσοι αντιτίθενται στα F-35 τονίζουν πως η αγορά ενός μικρού αριθμού τέτοιων αεροσκαφών από την Ελλάδα -για μεγάλο αριθμό δεν γίνεται καν λόγος- δεν θα έχει τόσο θετική επενέργεια ώστε να αντισταθμίσει το αυξημένο κόστος, την πολυτυπία, την ανάγκη δημιουργίας νέων υποδομών, εκπαίδευσης, αποθεμάτων ανταλλακτικών και όπλων. Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα κινήθηκε με βάση τη λογική και τις δυνατότητές της και έβαλε μπροστά τον εκσυγχρονισμό του υφιστάμενου αεροπορικού στόλου μόλις πρόσφατα, οπότε θα ήταν μάλλον επιπόλαιο και εξεζητημένο να επιχειρήσει αυτή τη στιγμή ένα -λειψό μάλιστα- τεχνολογικό άλμα. Ακόμα περισσότερο όταν είναι μια χώρα της οποία, η στρατιωτική ισχύς δοκιμάστηκε στα χρόνια της κρίσης και ακόμα περισσότερο δεν έχει φροντίσει καν να παράσχει στον στρατιώτη που υπηρετεί τη θητεία του ένα απλό αλεξίθραυσμο γιλέκο ή ένα κράνος που να μην είναι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, πράγματα αυτονόητα σε όλους τους άλλους στρατούς του βορείου ημισφαιρίου.