Γιώργος Κυρίτσης

Στη Ν.Δ. έχουν αλλάξει πίστα, έχουν φύγει για τα καλά από τη φιλελεύθερη ευρωπαϊκή Δεξιά και θυμίζουν όλο και πιο έντονα τη Δεξιά τύπου Τραμπ. Και το κάνουν ακομπλεξάριστα, ως κάτι πολύ φυσικό. Το βαφτίζουν «αντίσταση στην κορεκτίλα», όπου κορεκτίλα, πρακτικά, κάθε κατάκτηση του πολιτισμού από τον Διαφωτισμό και δώθε. Υπάρχει κοινό γι’ αυτού του είδους τις τοποθετήσεις; Υπάρχει, εκφράζεται όλο και πιο ακομπλεξάριστα πια και έχει νομιμοποιηθεί και στον δημόσιο διάλογο, όχι μόνο από τις τοποθετήσεις πολιτικών, αλλά και με τη στοχοποίηση από τα μίντια οποιουδήποτε αντιδρά σε αυτή την κατρακύλα, η οποία συμπυκνώνεται στο σχήμα «όποιος κάνει κριτική στον φασίστα είναι χειρότερος επειδή επιχειρεί να τον φιμώσει». Ποτέ άλλοτε, ούτε στις πιο σκοτεινές στιγμές, δεν συναντούσε κάποιος τόση εχθρότητα, τόσο μίσος, τόση χλεύη εναντίον του φτωχού, του αδύναμου, του διαφορετικού.

Στην ιδιότυπη κατάσταση πολιορκίας στην οποία βρέθηκε η κοινωνία τα καθεστωτικά ΜΜΕ μπουκώθηκαν περισσότερα χρήματα απ’ όσα διατέθηκαν για το ίδιο το ΕΣΥ για να εξυμνούν την κυβέρνηση και να κάνουν τα στραβά μάτια στις διάφορες αρπαχτές που διαπιστώνονται καθημερινά και που οι περισσότερες είναι απροκάλυπτες. Τα ΜΜΕ ανέλαβαν επίσης να εξαφανίσουν την αντιπολίτευση από τις ειδήσεις. Δύσκολα θα βρεθεί άλλη ευρωπαϊκή χώρα της οποίας τα ΜΜΕ δεν θα είχαν κρίνει χρήσιμο να παρουσιάσουν την οικονομική πρόταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπροστά σε αυτό που η ίδια κυβέρνηση προβλέπει ως βαριά ύφεση. Η κυβέρνηση και τα κανάλια της παρεξήγησαν ως ένδειξη αδυναμίας και όχι ως πολιτική υπευθυνότητα τη θετική στάση του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιμετώπιση της πρωτόγνωρης υγειονομικής συνθήκης. Είναι σαφές ότι πλησιάζουμε στο τέλος της ανοχής. Αν η υγειονομική συνθήκη λήγει, η ταξική παραμένει, όπως δείχνουν οι επιλογές της κυβέρνησης, επιλογές καταστροφικές για τις εργαζόμενες τάξεις, την εργατική και τη μεσαία τάξη, αυτούς δηλαδή που αποκοιμίζουν και παραπλανούν τα κανάλια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε στην παρούσα κυβέρνηση τα δύο βασικά όπλα για την αντιμετώπιση της κρίσης, της υγειονομικής και την παρεπόμενης οικονομικής. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ άφησε το ΕΣΥ όρθιο και σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ' ό,τι το παρέλαβε, με προσλήψεις προσωπικού και επιπλέον 100 κλίνες ΜΕΘ. Η Ν.Δ., που, αφού ακύρωσε τις 4.000 προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών τις οποίες προχωρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και αφού υπέσκαψε θεσμικά όσο μπορούσε το δημόσιο σύστημα Υγείας προ κορωνοϊού, αναγκάστηκε να ανακρούσει προσωρινά πρύμναν. Όχι όμως και να παραλείψει να ενισχύσει αχρείαστα τους κλινικάρχες, ούτε να εξασφαλίσει τα απαραίτητα μέσα προστασίας για τους υγειονομικούς. Δεν δίστασε μάλιστα να τους στείλει τα ΜΑΤ όταν διαμαρτυρήθηκαν. Σε κάθε περίπτωση, γεγονός παραμένει ότι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε αναλάβει το 2015 να περισώσει το ΕΣΥ, τώρα η χώρα δεν θα είχε μέσα άμυνας απέναντι στον κορωνοϊό. Όλοι θυμόμαστε ότι η Ν.Δ. έκλεισε νοσοκομεία και απέλυσε γιατρούς. Το δεύτερο όπλο που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, αυτό για το οποίο είχε κατηγορηθεί και λοιδορηθεί πιο πολύ, είναι το «μαξιλάρι» των 37 δισ. Το «αχρείαστο», το «άστοχο», για να θυμηθούμε τους πιο επιεικείς προεκλογικούς χαρακτηρισμούς της Ν.Δ., αποτελεί σήμερα το συγκριτικό πλεονέκτημα της χώρας και το μέσο με το οποίο μπορεί να αντιμετωπιστεί, εάν χρησιμοποιηθεί σωστά, η επερχόμενη ύφεση. Μέχρι προ πενθημέρου η κυβέρνηση εξακολουθούσε να χαρακτηρίζει άκαιρη και λανθασμένη την αξιοποίηση του «μαξιλαριού» όπως πρότεινε κοστολογημένα ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ξαφνικά τη Μεγάλη Τετάρτη η κυβέρνηση διέρρευσε αρμοδίως ότι έχει ήδη δαπανήσει τα 12-14 από τα 37 δισ. Εάν το έκανε, το έκανε με τρόπο αδιαφανή και είναι άγνωστο που κατευθύνθηκε αυτό το κολοσσιαίο ποσό. Δεν περιμένει κανείς η κυβέρνηση και τα κανάλια της να τα αναγνωρίσουν όλα αυτά. Τουναντίον, προσπαθούν να εξαφανίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και την αντιπολίτευση γενικά. Ο κόσμος όμως ξέρει.

Σίγουρα ο κορωνοϊός μπορεί να σκοτώσει οποιονδήποτε, μικρό ή μεγάλο, πλούσιο ή φτωχό, στην πολιτισμένη Δύση ή σε χώρες υπανάπτυκτες, αφού υπάρχει παντού και δεν έχουμε ακόμα βρει ούτε εμβόλιο ούτε θεραπεία. Είμαστε όμως όλοι μαζί, όλοι ίσοι απέναντι στην πανδημία, έχουν καταργηθεί σύνορα και κοινωνικές τάξεις και καθετί άλλο που διαφοροποιεί τους ανθρώπους; Μας την έχουν πέσει οι εξωγήινοι ένα πράγμα; Η απάντηση είναι ένα μεγάλο και ξερό «όχι». (...) Κάποιοι, ο πολύς κόσμος, έχουν μόνο να χάσουν από την πανδημία, ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να κερδίσουν. Και φυσικά το επιδιώκουν στη ζούλα εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη και το δέος και την αμηχανία όλων των ανθρώπων απέναντι σ' αυτή την αρρώστια και στο αύριο. Ένα κομμάτι αυτού του αύριο, όταν θα έχουμε αφήσει πίσω μας την πανδημία, θα έχει δυστοπικά χαρακτηριστικά, κυρίως σε ό,τι αφορά την εργασία και τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα.

Ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης, ο Ν. Χαρδαλιάς, πήγε ένα βήμα πιο πέρα. Τους αντιμετώπισε ως δειλούς και ριψάσπιδες και έφτασε στο σημείο να πει ότι τώρα θυμήθηκαν την Ελλάδα. Κατηγορεί δηλαδή στο πρόσωπο των ανθρώπων αυτών τους ανθρώπους που έφυγαν από την Ελλάδα επί κρίσης, τους ανθρώπους που έδιωξαν από την Ελλάδα τα Μνημόνια, τα παιδιά του brain drain. H στάση αυτή ενεργοποίησε έναν άθλιο κοινωνικό αυτοματισμό εις βάρος των ξενιτεμένων. Ειδικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εμφανίστηκε ένας οχετός μίσους και παραπληροφόρησης που ξεκινούσε από fake news, ότι τάχα πρόκειται για συριζαίους που θέλουν να εκθέσουν την κυβέρνηση, μέχρι το αντίστοιχο του «ας μείνουν στις πατρίδες τους να πολεμήσουν» που ακούγαμε για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Και δεν είναι περίεργο. Οι ίδιοι που τα έλεγαν για τους πρόσφυγες τα λένε για τους Έλληνες του εξωτερικού και θα τα λένε σε λίγο και για τους ενταύθα. Απλώς η ρητορική του μίσους θα είναι πασπαλισμένη με τη φράση φετίχ, την «ατομική ευθύνη», η οποία στο μυαλό τους σημαίνει «φταις, και κόψε τον λαιμό σου». Ευρύτερα, και επειδή δεν ξέρουμε πώς θα εξελιχθεί η πανδημία και τι καταστάσεις μπορεί να δημιουργήσει, πρέπει να απαντήσουμε στο ερώτημα αν τον επαναπατρισμό λόγω ανωτέρας βίας (πολέμου, επιδημίας) δικαιούνται να το αξιώνουν οι πολίτες ενός κράτους ως αυτονόητη προστασία. Αν απαντήσουμε θετικά, τότε η κυβέρνηση οφείλει να διευκολύνει την επιστροφή όσων Ελλήνων το επιθυμούν -οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν σοβαρούς λόγους, όπως ανεργία, οικογενειακή ανάγκη, κίνδυνο να ασθενήσουν χωρίς να έχουν κανέναν να τους κοιτάξει- και να φροντίσει για την εφαρμογή αυστηρής καραντίνας σε όσους επαναπατρίζονται με ελέγχους και επίταξη ξενοδοχείων. Δεν γίνεται το κράτος να νίπτει τας χείρας του.

Επιχειρείται η εξαπάτηση της κοινωνίας που τελεί σε σοκ μέσα από την ωραιοποίηση της κατάστασης, η απόκρυψη λαθών και ευθυνών μέσα στις «συνθήκες πολέμου» που «απαιτούν ομοψυχία», επιχειρείται όμως πρωτίστως αυτό που πάντα η Δεξιά που σέβεται τον εαυτό της έχει ως στόχο: το κόστος να το πληρώσουν με τη δουλειά τους ή και με τη ζωή τους οι κατώτερες τάξεις, τα λαϊκά στρώματα, ο κόσμος της εργασίας και τα δικαιώματά του. Στην οικονομική κρίση οι φτωχοί «έφταιγαν» γιατί «ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους». Τώρα δεν φταίνε μεν, αλλά υπάρχει «ανωτέρα βία». Αυτό είναι το παιχνίδι της πολιτικής και το παίζουν αδίστακτα. Προσπαθούν στη ζούλα να επαναφέρουν μια πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας «λόγω των συνθηκών» και είναι απολύτως σαφής η πρόθεσή τους να καταργήσουν το δώρο του Πάσχα. Στήνουν μέσα στον κουρνιαχτό της πανδημίας ένα «Ιογενές Μνημόνιο» έτοιμο πλήξει την ήδη εξασθενημένη μετά από δέκα χρόνια κρίσης ελληνική κοινωνία. Το όριο της ανοχής του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι το συμφέρον των λαϊκών τάξεων.

Η κυβέρνηση με την ανεύθυνη στάση της διακινδυνεύει να δημιουργήσει μια κατάσταση που δεν θα μπορεί μετά να ελέγξει και η οποία ναρκοθετεί την διακηρυγμένη - και λανθασμένη πολιτική της για τα νησιά. Την στιγμή αυτή, η κυβέρνηση οφείλει να στραφεί στους παίκτες του δράματος: Τον Ερντογάν και τους Ευρωπαίους. Το να κηρύσσει τον πόλεμο στα πιόνια και τους απελπισμένους, σε τίποτα καλό δεν πρόκειται να οδηγήσει.

Η δράση του ΚΚΕ και η συμπόρευσή του με τη Δεξιά τα τελευταία χρόνια, δεν προϊδεάζουν για διωγμούς εις βάρος του, κάθε άλλο, όλοι έχουν να πουν τα καλύτερα για το κόμμα που κάθεται αξιοπρεπώς στη γωνία του, εκτός απ’ όταν είναι να επιτεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Άρα βραχυμεσοπρόθεσμα δύσκολα θα βρεθεί στα δικαστήρια με κουκουλοφόρους μάρτυρες και οι παραλληλισμοί με τους καταδότες της Κατοχής δεν αποτελούν παρά ανιστόρητη και προσβλητική για τους αγωνιστές και τα θύματα των ναζί και των γερμανοτσολιάδων αναφορά. Και επίσης προσβλητική για όσους βάζουν το κεφάλι τους σήμερα στον ντορβά σε μια χώρα που οι «περίεργοι θάνατοι» μαρτύρων δεν είναι ασυνήθιστοι. Επιφυλάξεις για τον θεσμό είχε και ο ΣΥΡΙΖΑ, με ανησυχίες παραπλήσιες με αυτές του ΚΚΕ για το αν ο θεσμός των προστατευόμενων μαρτύρων θα μπορούσε να αξιοποιηθεί εναντίον των κοινωνικών αγώνων. Ωστόσο η εμπειρία των τελευταίων αρκετών χρόνων έχει δείξει ότι κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί, αλλά, αντίθετα, ότι οι μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος, οι «γουιστλμπλόουερς», ο Τζούλιαν Ασάνζ, η Τσέλσι Μάνινγκ, είναι από τη σωστή πλευρά της ιστορίας. Ότι μεγάλες δίκες και αποκαλύψεις δημοσίου συμφέροντος εναντίον της μαφίας, του οικονομικού εγκλήματος, της κρατικής αυθαιρεσίας, φορολογικών παραδείσων, στηρίχτηκαν ή εκκίνησαν από από κάποιους μεμονωμένους πολίτες με συνείδηση και αποφασιστικότητα να κάνουν βήματα που κανείς άλλος δεν τολμούσε. Αυτοί χρειάζονται στήριξη και προστασία από τους δημοκρατικούς πολίτες και τις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις. Από κει και πέρα, αν το σύστημα θέλει να χρησιμοποιήσει τον θεσμό κατα της Αριστεράς, δεν θα έχει καμία αναστολή να το πράξει και σίγουρα δεν θα περιμένει ούτε θα ενδιαφερθεί για το αν η διαδικασία αυτή έχει κατοχυρωθεί στη συνείδηση του κόσμου ή όχι.

 Το ποδόσφαιρο, ο υπουργός Άμυνας, οι ΜΚΟ, είναι όλα περιπτώσεις παιδαριωδών λαθών, αντιφάσεων, παλινωδιών, πολυγλωσσίας και σε τελική ανάλυση πλήρους αποτυχίας. Ο πολύς υπουργός κ. Γεραπετρίτης, που ανέλαβε να λύσει το θέμα που δημιούργησε ο κ. Αυγενάκης, τροποποιεί την τροπολογία του κάθε μερικές ώρες, προσπαθώντας να τετραγωνίσει τον κύκλο. Οι υπουργοί Άμυνας και Εξωτερικών είναι σε διαφορετική γραμμή και αλληλοεκτίθενται, ενώ ο Ερντογάν τους κάνει πλακίτσα. Στη Μόρια, μετά την Άγκυρα και τον Πολάκη, αποφάσισαν ότι φταίνε οι ΜΚΟ και μετά τρέχανε να τα μαζέψουνε αφού βέβαια διασύρθηκαν για μια ακόμη φορά από τον διεθνή Τύπο. Όλα αυτά είναι εσοδεία της τελευταίας εβδομάδας, άντε δεκαημέρου. Η ανικανότητα και η ασχετοσύνη του επιτελικού κράτους, δηλαδή του Κ. Μητσοτάκη και των κολλητών του στο Μαξίμου, είναι μεν πανθομολογούμενη και παροιμιώδης, αυτή η ερμηνεία όμως δεν επαρκεί για να εξηγήσει την αδυναμία τους, όχι να χειριστούν τα δύσκολα, αλλά να μοιράσουν έστω δύο γαϊδάρων άχυρο. (...) Το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι ότι κάνει γκάφες στην πολιτική της. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για την κυβέρνηση και τη χώρα είναι ότι, αν εξαιρέσουμε το ποδόσφαιρο, που απλώς δείχνει ότι ο Μητσοτάκης τρέμει τους ολιγάρχες, πρόκειται για τομείς που άπτονται της εξωτερικής πολιτικής και των εθνικών θεμάτων, οπότε το κάθε λάθος μετράει διπλό. Μια φορά εναντίον της χώρας και μια φορά υπέρ των αντιπάλων της, οι οποίοι με κάθε στραβοτιμονιά κεφαλαιοποιούν τα κέρδη, διαμορφώνουν τετελεσμένα, σπρώχνουν τη χώρα ακόμα πιο πολύ στη γωνία.

Οι αριστεροί δεν συμπαθούν τη φιλανθρωπία, που δημιουργεί κάθετες σχέσεις, σχέσεις ανισοτιμίας και εξάρτησης, προτιμά την αλληλεγγύη, που είναι οριζόντια κοινωνική διαδικασία. Ακόμα περισσότερο, δεν της αρέσουν αυτοί που κάνουν τους φιλάνθρωπους εκμεταλλευόμενοι τη φοροασυλία τους, δηλαδή τη μη αναλογική συμμετοχή τους στα δημόσια βάρη όπως επιτάσσει άλλωστε και το σύνταγμα. Περισσότερο όμως αγριεύουν όταν βλέπουν την παντελή αδιαφορία της κυβέρνησης για τη δημόσια υγεία. Και εκεί, όταν δεν υπάρχουν φάρμακα και ακυρώνονται χειρουργεία, η υπόθεση με τις τουαλέτες και τα κλινοσκεπάσματα είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα της απαξίωσης.