Γιώργος Κυρίτσης

Η Νέα Δημοκρατία έχει βάλει κάτω από τις φτερούγες της ολόκληρο το ακροδεξιό παρακράτος του πληκτρολογίου και της σιδερογροθιάς, πιστεύοντας ότι έτσι σκάβει τον λάκκο των Μαδουραίων που κυβερνούν. Στην πραγματικότητα, όμως, σκάβει τον δικό της λάκκο κι αυτό για δύο λόγους. Πρώτον, απελευθερώνει δυνάμεις που, όπως έχει αποδειχθεί από την Ιστορία, δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να ελέγξει. Δεύτερον, η συλλογική μνήμη της ελληνικής κοινωνίας και τα αντανακλαστικά που έχει αναπτύξει χτυπούν καμπανάκια όπου βλέπουν αναβίωση του φασισμού. Η ελληνική κοινωνία τον έχει βιώσει, όπως έχει βιώσει και τον νεοφιλελευθερισμό. Και ακροδεξιοί, και νεοφιλελεύθεροι, και να κυβερνήσουν, ο ελληνικός λαός δεν θα το επιτρέψει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε λοιπόν τον εθνικισμό και τον σκοταδισμό, αλλά η βασική του κατεύθυνση, το επείγον και άμεσο πολιτικό του καθήκον, είναι να νικήσει τη λιτότητα. Η έξοδος από τα Μνημόνια, η αύξηση του κατώτατου μισθού, η επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων, μαζί με τα επερχόμενα μέτρα ανακούφισης (προστασία πρώτης κατοικίας, 120 δόσεις κ.λπ.) είναι αυτά που θα δώσουν το στίγμα και θα εδραιώσουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κύριο εκφραστή των λαϊκών συμφερόντων στον δρόμο για τις εκλογές.

Επειδή όμως το να εξηγείς περίπλοκες, όπως η εξωτερική πολιτική, καταστάσεις με απλοϊκό τρόπο δεν σε πάει μακριά, το ΚΚΕ πρέπει να ξεπεράσει αυτόν τον, αν μη τι άλλο αντιδιαλεκτικό, μανιχαϊσμό και να καταλάβει μερικά πράγματα: ότι η Ρωσία δεν είναι η Σοβιετική Ένωση, είναι μια μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη. Ότι όταν χρειάστηκε, οι Κούρδοι πολέμησαν μαζί με τους Αμερικανούς επειδή αυτό επέτασσε το εθνικό τους συμφέρον. Ότι το συμφέρον της Ελλάδας δεν είναι να βγει από το ΝΑΤΟ τη στιγμή που όλες οι χώρες με τις οποίες έχει ανοιχτά ζητήματα παραμένουν στο ΝΑΤΟ. Αντιθέτως, χρειάζονται φιλειρηνικές κυβερνήσεις όπως η σημερινή στις επιμέρους χώρες. Ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να είναι στο ΝΑΤΟ, αλλά να είναι ταυτόχρονα η μόνη που βάζει όρια στις κυρώσεις στη Ρωσία, η μόνη που δεν αναγνωρίζει τη μαριονέτα των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα κ.λπ. Αν το ΚΚΕ δεν μπορεί να τα καταλάβει αυτά, ας συνεχίσει το τροπάρι περί αμερικανόδουλων. Το πολύ - πολύ να πείσει κάνα χρυσαυγίτη.

Εικόνα αναταραχής παρουσιάζει τις τελευταίες ημέρες μεγάλο κομμάτι της αντιπολίτευσης, ειδικά όσοι συνέδεσαν το απόσπασμα του Π. Πολάκη στην ομιλία του στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ περί φυλακών με την προφυλάκιση του Γ. Παπαντωνίου. Αρκετοί, μεταξύ αυτών και ο προφυλακισθείς, ισχυρίζονται ότι υλοποιείται το «σχέδιο Πολάκη» εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρώντας να εμφανίσουν τη συγκεκριμένη διαδικασία, άρα και όσες ενδεχομένως ακολουθήσουν, ως πολιτικές διώξεις εκ μέρους ενός στυγνού καθεστώτος που φυλακίζει τους αντιπάλους του. Οι πιο γραφικοί κάνουν και παραπομπές σε Στάλιν, γκούλαγκ, δίκες Μόσχας και τα τοιαύτα. Η επιχειρηματολογία αυτή βέβαια, ενδεικτική ενός μετά βίας συγκεκαλυμμένου πανικού, δεν λειτουργεί υπέρ ενός υποτιθέμενου επομένου «θύματος των διώξεων», καθώς περιλαμβάνει την εκ των προτέρων ταύτισή του με τον κ. Παπαντωνίου και τα πεπραγμένα του. Αντιθέτως, λειτουργεί υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ για τους ίδιους ακριβώς λόγους: «Όταν ήρθαν για τον Άκη, όταν ήρθαν για τον Γιάννο...». Πόσο βοηθάει αυτή η ακολουθία τον «επόμενο»;

Η αντίληψη, ότι υπάρχουν άνθρωποι, σκουπίδια, χωρίς δικαιώματα, απαντάται ευρύτατα στην κοινωνία και κυρίως στη Δεξιά, κυριλέ και λούμπεν. Μισή ώρα στα σόσιαλ μίντια αρκεί για να το διαπιστώσει κανείς. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η νοοτροπία, αυτή που παρήγαγε και το δολοφονικό λιντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου, είναι διπλά επικίνδυνη όταν συνιστά καθιερωμένη πρακτική της αστυνομίας, που δεν είναι όχλος νοικοκυραίων και λούμπεν, αλλά δημόσια αρχή αρμόδια για την τάξη και την ασφάλεια και περιβεβλημένη με τεράστια εξουσία είτε αφορά το όπλο και το κλομπ είτε τη δυνατότητα να σε τυλίξει σε μια κόλλα χαρτί. Συνεπώς η απαίτηση σύνεσης και νομιμότητας από την αστυνομία είναι πολύ αυστηρότερη απ' ό,τι ισχύει με τον κάθε ιδιώτη.

Η πολιτική παλινόρθωση των δυνάμεων που οδήγησαν στην κρίση και στα Μνημόνια δεν αποτελεί λύση. Εάν οι πολιτικές δυνάμεις του business as usual επικρατήσουν, το μέλλον είναι ζοφερό. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας νέος ισχυρός κεντρικός σχεδιασμός τόσο βαθύς που θα ισοδυναμούσε με το να επανεφεύρουμε την Ελλάδα