Κατέ Καζάντη

24
05

Τι σε κάνει το πάθος για το χρήμα

Είναι αλήθεια πως να βλέπει κανείς, στον δημόσιο και τον ιδιωτικό χώρο, να μετατρέπονται σε νουνεχείς στυλοβάτες του συστήματος εκείνοι που άλλοτε οραματίζονταν να αλλάξουνε τον κόσμο, είναι φαινόμενο συνηθισμένο. Να επανατοποθετούνται ιδεολογικά και πολιτικά, επίσης. Και να διαλέγουν να διαβιούν όχι πια με το λαό, για το λαό, αλλά με τους από πάνω, με τον τρόπο των από πάνω, με τα αργύρια των από πάνω, σχεδόν κοινότοπο. Ζουν, όμως; Είναι ζωή αυτή που για να ζεις πρέπει να βουτηχτείς στη λησμονιά κάθε λεπτής απόχρωσης των ιδεών, να επιδίδεσαι νυχθημερόν σε κάθε ακρωτηριασμό της σκέψης, να ενδίδεις στον υπαγορευόμενο ολοκληρωτισμό;
12
05

Δεξιά Προπαγάνδα και μια Αριστερή Απάντηση

Αν η ιδεολογία που παράγουν οι μηχανισμοί είναι η φαντασιακή σχέση του ατόμου με τις πραγματικές συνθήκες της ύπαρξής του, μια χαλκευμένη δηλαδή υπόθεση, ένα παραμυθητικό ψεύδος, ότι τάχα ο καθένας μοναχός, εφόσον το αξίζει, θα ευτυχήσει, η Αριστερά οφείλει διαρκώς, σε έναν αδιάκοπο αγώνα, να βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Να καταδείχνει, με παρρησία, πως η ιδεολογία καθεαυτή, υπόθεση κατεξοχήν αντιεξουσιαστική, πέρα από κάθε μηχανιστική αναπαραγωγή των κατεστημένων, είναι εκείνη που αντανακλά το συμφέρον των υποτελών τάξεων, διαμορφώνεται δε στις πραγματικές συνθήκες ζωής των υποκειμένων με υψηλό αγωνιστικό φρόνημα. Και, ακόμη και στις πλέον άνυδρες εποχές, τις εποχές της ήττας, της αναγκαστικής οπισθοχώρησης, η αριστερά οφείλει επίσης, συνεπής στη μεγάλη παράδοσή της, να κινητοποιεί τις μάζες, να εμπνέει και εμπνέεται, σε διαλεχτική, ανοιχτή κι έντιμη σχέση με το λαό. Να διαμορφώνει τον τύπο του ανθρώπου που δεν θα κάθεται ποτέ ήσυχος, θα συμμετέχει στα κινήματα και, αν τούτα δεν υπάρχουν, θα τα δημιουργεί.
17
03

“ΛΗΣΤΡΙΚΟΙ ΒΑΡΟΝΟΙ”, ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΚΑΙ ΜΜΕ

Το φαινόμενο, δεν είναι, φυσικά, μοναχά ελληνικό. Οι καπιταλιστικές δομές στερεοποιούνται όχι μοναχά με την αρπαγή της υπεραξίας των εργαζομένων: οι κάτοχοι του κεφαλαίου αύξησαν την ευελιξία τους, παίρνοντας τη μερίδα του λέοντος και στα θέματα της διάχυσης της κουλτούρας. Οι οπαδοί είναι το προνομιακό τους κοινό. Η παράγκα των μεγαλοεπιχειρηματιών που εμπλέκονται με το ποδόσφαιρο είναι από κατασκευής προβληματική και με σαφή, συγκεκριμένη πολιτική (ή α-πολιτική) στόχευση. Μια στόχευση που δεν αφορά, εννοείται, τη στενή κομματική στράτευση με τα παραδοσιακά κόμματα, αλλά την αναπαραγωγή της εξουσίας των συγκεκριμένων κέντρων επί του κοινωνικού συνόλου. Συχνά δε αναφύονται πολιτικοί – κομματικοί σχηματισμοί με πρωταγωνιστές τους ίδιους (Μπερλουσκόνι) ή αδιαμφισβήτητους εκπροσώπους τους.
09
03

Ταιριαστοί στον ρατσισμό

Η αναίσχυντη, διαρκής αναπαραγωγή της κυρίαρχης, ρατσιστικής, ερμηνείας της πραγματικότητας, που –επιχειρεί να- κολακεύει τις μάζες, με τον προβολέα να φωτίζει και να φετιχοποιεί πότε τα γυναικεία οπίσθια και πότε τα γυναικεία στήθη, δεν είναι υπόθεση να την παραβλέπει κανείς. Δεν είναι καν μια υπόθεση της βιομηχανίας της διασκέδασης, στο πλαίσιο της αστικής κοινωνίας. Η αναπαραγωγή τέτοιου στερεότυπου λόγου έχει καταφατικό στην κουλτούρα του φασισμού χαρακτήρα.
03
02

Εργασιακή κόλαση στον τουριστικό παράδεισο

Ξενοδοχειακή μονάδα στην Κω, από κείνες τις μεγάλες και ιλουστρέ, οι οποίες, τάχα, φέρουν την ανάπτυξη σε κάθε τόπο, πριν προσλάβει τους υπαλλήλους της, τους έβαζε να υπογράφουν πως θα βαρύνονται με πρόστιμα, διαφόρων διαβαθμίσεων - 30 ευρώ εάν παραπονεθεί πελάτης, 10 ευρώ για τις καθυστερήσεις προσέλευσης. Και πως, ακόμα, θα τους υποβάλλει σε σωματικό έλεγχο, μην τυχόν και, φεύγοντας, υφαρπάξουν κατιτίς απ’ την περιουσία του εργοδότη. Πριν αλλάξουν οι συσχετισμοί και οι προτεραιότητες στο παραγωγικό μοντέλο, ώστε να ενισχυθεί και πάλι η μικρομεσαία επιχείρηση, το να αποκαλύπτεται η κόλαση της εκμετάλλευσης πίσω από τους παραδεισένιους -κατά πώς τους λένε- προορισμούς είναι πρωτίστως ανθρωπιστικό καθήκον.
20
01

Η ΑΡΙΣΤΕΙΑ ΩΣ ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Η κουλτούρα της αριστείας είναι, πρωτίστως, κουλτούρα περιφρόνησης: των λιγότερο «άξιων», των από κάτω, εκείνων που βρίσκονται στα χαμηλά της πυραμίδας, εκείνων που τους έλαχαν χαρακτηριστικά που δεν αποδέχεται η κυριαρχία, εκείνων που η τυχαιότητα της καταγωγής τους τους έριξε σε λάθος οικογένεια, σε λάθος χώρα, σε λάθος φυλή. Κουλτούρα περιφρόνησης, εν τέλει, της ίδιας της ουσίας του ανθρώπινου όντος ως όντος με αδυναμίες τις οποίες, λόγω φύσης ή θέσης, τυγχάνει ανήμπορο να υπερβεί. Η κουλτούρα της αριστείας είναι επί της ουσίας απάνθρωπη: απαιτεί από τα ανθρώπινα όντα να φέρονται ως όντα μη πνευματικά, να φέρονται έξω και από τη φύση του ζώου ακόμα, να γίνονται άλογα κούρσας ή εκπαιδευμένα για καυγάδες σκυλιά.
30
12

Τι είν’ η Μακεδονία μας;

Το μακεδονικό λεγόμενο ζήτημα, που μπορεί να κατανοηθεί ιστορικά ιδωμένο από την πολιτική προσπάθεια εγχάραξης εθνικής συνείδησης ένθεν και ένθεν, φαντάζει, στις μέρες μας, μια υπόθεση που ο καπιταλισμός θα έπρεπε να έχει ξεπεράσει.
25
08

Και Κέντρο και Αριστερά δεν γίνεται

Ο πολιτικός εκείνος σχηματισμός, του οποίου τα μέλη αγωνίζονταν για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, πάλευαν δε για το δίκιο του εργάτη και, διεθνιστές όντες, στέκονταν στο πλάι των καταπιεσμένων όπου γης, τι κοινό μπορεί να διαθέτει με τον σχηματισμό στον οποίο (συμ)πρωταγωνιστούν ο Ανδρέας Λοβέρδος, ο Βαγγέλης Βενιζέλος ή ο –πρώην φέρελπις- Σταύρος Θεοδωράκης, λόγου χάρη; Επίσης, ο πολιτικός εκείνος σχηματισμός με τις θεωρητικές ρίζες – αναφορές στον Πουλαντζά, τον Σεν Σιμόν ή και τον Μαρξ, τι κοινό μπορεί να έχει με εκείνον του οποίου τα στελέχη ομνύουν στις συνταγές του Μίλτον Φρίντμαν λησμονώντας ακόμα και τον Κέινς;
18
08

Νταρ-αλ-χαρμπ και Νταρ-αλ-Ισλάμ, τα γεννήματα του καπιταλισμού

Το αγριεμένο φάντασμα του καπιταλισμού, και των πολεμικών σχέσεων που δημιουργεί, πλανάται πάνω από τα κεφάλια του ανθρώπινου γένους και βάζει σε μπελάδες τους, ανάλογα με ποιον Θεό μιλάς, περιούσιους λαούς.