Αν το βασικό κίνητρο των ΗΠΑ στην εμμονή για περαιτέρω διεύρυνση του ΝΑΤΟ στην πρώην ΕΣΣΔ είναι να προκαλέσει μια ελεγχόμενη ένταση που να νομιμοποιεί την ηγεμονική πρωτοκαθεδρία της Ουάσινγκτον στην εγγύηση της ευρωπαϊκής ασφάλειας, τότε γιατί η Μόσχα να μην επιδιώξει μια συνολική διαπραγμάτευση με την Ουάσινγκτον για ένα κοινό πλαίσιο κανόνων, έναν συνολικό συμβιβασμό, το στίγμα του οποίου θα πρέπει να αναζητηθεί μεταξύ της ρητής ή της παρασκηνιακής συμφωνίας κυρίων που να ικανοποιεί και τις δύο πλευρές;
Κάθε μέρα που περνά γίνεται κάτι παραπάνω από σαφές ότι Μπάιντεν και Πούτιν επωφελούνται από την εμπλοκή της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που έχει βραχυκυκλώσει την όποια δυναμική χειραφέτησης, και προωθούν μια παλινόρθωση της παλαιάς παντοδυναμίας τους.
Στην παραπάνω οπτική, προφανώς η Ρωσία προκάλεσε συνειδητά μια ελεγχόμενη κρίση στην Ουκρανία για να πετύχει την έναρξη στρατηγικής διαπραγμάτευσης με τις ΗΠΑ – μια επιλογή η οποία μέχρι στιγμής φαίνεται να αποδίδει.