Θεόδωρος Γεωργίου: Τι απέγινε η «επένδυση» στο Ελληνικό;
Αφορμή για τις σκέψεις που θα αναπτύξω στάθηκε το δοκιμιακό κείμενο της Πέπης Ρηγοπούλου με…
Θεόδωρος Γεωργίου: To φάντασμα του λαϊκισμού στη σύγχρονη εποχή μας
Το κοινωνικο-πολιτικό φαινόμενο (ή ορθότερα «πράγμα» με τη φιλοσοφική έννοια του όρου) του λαϊκισμού έχει…
To φάντασμα του λαϊκισμού στη σύγχρονη εποχή μας
Το κοινωνικο-πολιτικό φαινόμενο (ή ορθότερα «πράγμα» με τη φιλοσοφική έννοια του όρου) του λαϊκισμού έχει…
To τέλος του μεταπολεμικού σουηδικού παραδείγματος
Για όλους εμάς όμως που έχουμε γαλουχηθεί και μορφωθεί με τις ιδέες του πολιτικού διαφωτισμού, συμβαίνει κάτι εντελώς και ριζικά διαφορετικό σε σχέση με άλλες πολιτικές κοινωνίες (π.χ. την Ουγγαρία, την Ισπανία, την Ελλάδα κ.ά.).
Στις σουηδικές κοινοβουλευτικές εκλογές, κρίνεται το μέλλον του μεταπολεμικού πολιτικού παραδείγματος. Μετά τον πόλεμο σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη, τότε (1949-1989), εφαρμόστηκε το μοντέλο της θετικής διαμεσολάβησης και του θετικού συγκερασμού ανάμεσα σε δύο ιδέες (αξίες): της πολιτικής ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Τότε λοιπόν, «κατασκευάστηκε» και το κράτος δικαίου των πολιτικών και των κοινωνικών δικαιωμάτων και το κοινωνικό κράτος πρόνοιας και προστασίας.
Η Σουηδία μέχρι πρόσφατα υποστασιοποιούσε το πρότυπο του μεταπολεμικού πολιτικού αυτού παραδείγματος.
Τα Βαλκάνια ως «πολιτική ενδοχώρα» της Ελλάδας
Η ελληνική πολιτική κοινωνία μπορεί και είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα Βαλκάνια όχι ως γεωγραφική περιοχή αλλά ως «πολιτική οντότητα». Μετά τη «συμφωνία των Πρεσπών», έγινε εκ μέρους της Ελλάδας το ιστορικό βήμα. Εκείνο το οποίο όμως δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί είναι το εξής: Μπορούν τα Βαλκάνια να είναι «πολιτική ενδοχώρα» για την Ελλάδα κατά τον εικοστό πρώτο αιώνα; Το ιστορικό στοίχημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η άμυνα των «συνόρων», αλλά η υπεράσπιση της «μεταεθνικής συνθήκης» σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Oι συγχύσεις του Σεμπάστιαν Κουρτς
Στο καθεστώς της πολιτικής σύγχυσης στο οποίο ζει ο Σεμπάστιαν Κουρτς, επιχειρεί την ανατροπή της ίδιας της πολιτικής.
Εάν δεχτούμε ότι πολιτική είναι η διαμεσολάβηση της θεωρίας (της φιλοσοφίας) με την πράξη, τότε ο νέος καγκελάριος της Αυστρίας δεν επιχειρεί μια κάποια τεχνοκρατική εφαρμογή των πολιτικών ιδεών (π.χ. της πολιτικής αλληλεγγύης στην υπόθεση των προσφύγων), όπως κάνει η Μέρκελ, αλλά αντιθέτως «υψώνει τείχη», όπως κάνει ο Βίκτορ Ορμπαν, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας.
Για να γίνει περισσότερο κατανοητή η στροφή της αυστριακής κοινωνίας προς τον συντηρητισμό, ας εξετάσουμε ένα ακόμη ενδεικτικό φαινόμενο της δημόσιας σφαίρας: οι οπαδοί του Kουρτς τον επευφημούν και τον ονομάζουν «κάιζερ», ανατρέχοντας στη μακραίωνη ιστορική πολιτική παράδοση της Αυστροουγγαρίας.