Νίκος Φίλης

Δύσκολο να χωνέψει κανείς την υποκρισία της σημερινής Δεξιάς στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη:…

Η απόφαση του δημάρχου της Αθήνας να διαθέσει το ποσό των 215.000 € ως αμοιβή για μια 17λεπτη πρωτοχρονιάτικη παράσταση γνωστού καλλιτέχνη, με μοναδικό θεατή τον ίδιο τον κ. Μπακογιάννη (!) και με απευθείας ανάθεση, συνιστά αχρείαστη και προκλητική σπατάλη. Ακόμα περισσότερο, αποκαλύπτει μια νοοτροπία, δηλωτική των προτεραιοτήτων και του «γούστου» μιας τάξης που ζει πολύ μακριά από τα προβλήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας, αλλά που επίσης θέλει αυτή την απόσταση να την προβάλλει και να την δείχνει, ως οικόσημο υπεροχής. Βιώνουμε μια πολλαπλή κρίση. Τα νοσοκομεία στενάζουν, συνάνθρωποί μας μες τις γιορτές περνάνε δύσκολα. Η «απάντηση» του δημάρχου Αθηναίων, δημάρχου των... δύο μεγάλων περιπάτων των εκατομμυρίων, είναι 17 λεπτά γκλαμουριάς και επίδειξης πλούτου, με υπερπολυτελή σκηνικά και πανάκριβες βιντεοσκοπήσεις, αντί για μόνιμη και διαρκή ανακούφιση όσων έχουν ανάγκη. Δηλωτικό αντίληψης, ύφους, προτεραιοτήτων... Οφείλει να ακυρώσει ο κ. Μπακογιάννης αυτήν την εκτός τόπου και χρόνου πρόκληση, αλλά δεν πιστεύω ότι διαθέτει το θάρρος και κυρίως ότι κατανοεί το βαθμό της πρόκλησης. Ιδιαιτέρως όταν τα ακροκεντρώα τρολ και στρατευμένα ΜΜΕ προστρέξουν, ως συνήθως, να τον υποστηρίξουν. Τουλάχιστον μετά την «συναυλία» ας βρει χρόνο να δει τα «Ιδιωτικά βίτσια και δημόσιες αρετές» του Μίκλος Γιάντσο. Κάτι μπορεί να μάθει.

Με ΜΑΤ, χημικά και όξυνση της αστυνομοκρατίας αντιμετώπισε η κυβέρνηση την ειρηνική συγκέντρωση των φοιτητικών συλλόγων το Σάββατο στο Λαύριο, όπου συνεδρίαζε η Σύνοδος των Πρυτάνεων παρουσία της κας Κεραμέως. Οι φοιτητές, όπως άλλωστε και όλοι οι πανεπιστημιακοί φορείς, διεκδικούν μεγαλύτερες δημόσιες δαπάνες για τα πανεπιστήμια, τα οποία και φέτος υποχρηματοδοτούνται. Διεκδικούν επίσης δημοκρατία και σεβασμό στην πανεπιστημιακή αυτοδιοίκηση. Η κα Κεραμέως απάντησε με περιφρόνηση στην έκκληση των Πρυτάνεων για οικονομική ενίσχυση των ΑΕΙ. Δε βρήκε ούτε 1 € για πετρέλαιο θέρμανσης και για μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας. Βρήκε όμως 10 εκατ. € για να προμηθευτούν τα πανεπιστήμια κάμερες παρακολούθησης, δηλαδή να αρχίσει σταδιακά η εφαρμογή της πανεπιστημιακής αστυνομίας. Στην αλυσίδα του αυταρχισμού προστίθεται άλλος ένας κρίκος. Η υπουργός Παιδείας εξήγγειλε νέο νόμο-πλαίσιο για τα ΑΕΙ, που ανατρέπει τη δημοκρατική λειτουργία τους και εγκαθιδρύει το θεσμό του manager, ο οποίος θα ελέγχεται αποκλειστικά από το υπουργείο Παιδείας, παρακάμπτοντας το αυτοδιοίκητο με προφανείς επιπτώσεις στην ποιότητα των σπουδών. Με τέτοιους σχεδιασμούς είναι προφανές ότι θα αναπτυχθούν αντιστάσεις και για αυτό η κυβέρνηση υφαίνει έναν ιστό αυταρχικών μέτρων. Ας θυμάται όμως η κα Κεραμέως την τύχη που είχαν ανάλογες πολιτικές και υπουργοί Παιδείας, όταν επιχείρησαν μετωπική σύγκρουση με τους φοιτητές και τα πανεπιστήμια. Δε σώθηκαν από τις ασπίδες των ΜΑΤ…

«Δεν άκουσα από την υπουργό Παιδείας λέξη για την αντιμετώπιση της πανδημίας στα σχολεία. Με…

Μετά την προειδοποίηση του ΠΟΥ για την άνευ προηγουμένου μεταδοτικότητα της «Όμικρον», ΕΠΕΙΓΕΙ η συζήτηση και άμεση λήψη μέτρων πριν η εξάπλωσή της καταστρέψει το Σύστημα Υγείας και εκτός των άλλων, πιο τραγικών, αποκλείσει εκ νέου μαθητές και φοιτητές από το φυσικό τους περιβάλλον. Από σήμερα γνωρίζουμε… πιο καλά τι σημαίνει διασωλήνωση εκτός ΜΕΘ σε περίοδο όξυνσης της πανδημίας ή σε επαρχιακό νοσοκομείο. Η μελέτη των Τσιόδρα - Λύτρα έβαλε και σφραγίδα στο ανόητο πρωθυπουργικό ψεύδος, που τόσο μετωπικά συγκρουόταν με την κοινή λογική: μιλώ για τη γνωστή ατάκα του στη Βουλή «το ίδιο είναι εντός ή εκτός ΜΕΘ»... Τι κάνει όμως η κυβέρνηση και το υπουργείο Παιδείας για να κρατηθούν ανοιχτά τα σχολεία; Έχουν αντιληφθεί ότι με τη νέα μετάλλαξη κάτι αλλάζει ριζικά; Θα επικαλεστούν μεθαύριο «απρόοπτες περιστάσεις» για να τα κλείσουν ξανά; Τι θα σημαίνει αυτό για τα παιδιά μας, μια τρίτη χρονιά; Ή θα προτιμήσουν να χώσουν ξανά το κεφάλι στο έδαφος, αρνούμενοι τις επιπτώσεις των συγχωνεύσεων, των πολυπληθών τμημάτων, της απουσίας ουσιαστικής ιχνηλάτησης, του κανόνα «50% +1» για να κλείσει μια τάξη; Έχουμε κατά νου ότι μόνο τις τελευταίες έξι βδομάδες (από 1η Νοεμβρίου) τα κρούσματα σε παιδιά ηλικίας ως 17 ετών πλησιάζουν τις 65.000; Βλέπει κανείς στην κυβέρνηση τι σημαίνει αυτός ο αριθμός για την οικογένεια; Ζητάμε πρόσθετα μέτρα από τον ΠΡΩΤΟ μήνα της πανδημίας, το 2020. Ζητάμε να συνεδριάζει τακτικά η Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων, για ενημέρωση από επιστήμονες και λήψη συλλογικών αποφάσεων. Θα βοηθούσαν οι κοινές αποφάσεις ΚΑΙ στην προώθηση του εμβολιασμού στους μαθητές. Καμία ανταπόκριση από την κυβέρνηση. Ούτε μια φορά σε 20 μήνες! Τώρα, σε μια από τις πιο ανησυχητικές στιγμές στην εξέλιξη της πανδημίας, η κα υπουργός βρήκε χρόνο μόνο να συνοδεύσει τον πρωθυπουργό στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο. Καθένας με τις προτεραιότητες αλλά και τις ευθύνες του.

Η συμμετοχή του πρωθυπουργού στη συνεδρίαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου είναι πράγματι «ιστορική». Με την πιο αρνητική βέβαια έννοια του όρου. Είναι η πρώτη φορά, που Έλληνας πρωθυπουργός πηγαίνει σε συνεδρίαση του εκκλησιαστικού οργάνου, και μάλιστα αποδέχεται την εξαίρεση της Εκκλησίας από τα μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας. Πρόκειται για συμβολισμό, που αποκαλύπτει πώς εννοούν και οι δυο πλευρές την περιβόητη διακήρυξη περί διακριτών ρόλων Εκκλησίας και Κράτους. Με την κίνησή του αυτή, ο κ. Μητσοτάκης αποκαλύπτει επίσης πώς εννοεί ο ίδιος τον «φιλελευθερισμό» του. Αναγνωρίζει στην Εκκλησία ρόλο υπεράνω των νόμων και υπεράνω του δημοσίου συμφέροντος, της προστασίας δηλαδή της δημόσιας υγείας. «Του τρέχει» σαν να λέμε, ο φιλελευθερισμός… «από τα ράσα». Υποχρεώθηκε βέβαια να παγώσει, μέσα σε γενική κατακραυγή, την μονιμοποίηση 4.000 ιερέων που είχε υποσχεθεί προεκλογικά, όπως αποκάλυψε ο Ιερός Σύνδεσμος Κληρικών. Η Εκκλησία θα μπορούσε να παίξει πιο ουσιαστικό ρόλο στην επέκταση του εμβολιασμού. Όχι με γραφειοκρατικές «εγκυκλίους» για να φύγει η υποχρέωση, αλλά με πράξεις και λόγους που στο τμήμα των πιστών που αντιστέκεται ακόμα, «μετράνε» διαφορετικά. Είχε τη δυνατότητα. Ως τώρα, το απέφυγε. Έμεινε το έργο ορφανό, στους ώμους φωτισμένων ιεραρχών και κληρικών, που ο αριθμός τους όμως είναι περιορισμένος. Το σήμα που εξέπεμψε η συνάντηση Μητσοτάκη - Ιερώνυμου είναι ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση: η συνέχιση της εξαίρεσης των ναών από τους υγειονομικούς κανόνες ενισχύει καίρια τις λανθασμένες αντιλήψεις. Κι αυτό, τη στιγμή που η χώρα μας σπάει το ένα θλιβερό ρεκόρ μετά το άλλο, σκαρφαλώνοντας τις τελευταίες βδομάδες στην κορυφή της Δυτικής Ευρώπης σε θανάτους ανά εκατομμύριο κατοίκους.

Ως γνωστό, κυβερνητική διάταξη προβλέπει ποινή φυλάκισης για τους λιγοστούς εκείνους γονείς-αρνητές που δεν δέχονται…

Την Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου εκδικάζονται στην Ερμούπολη τρεις αγωγές της Νεώριον - ΟΝΕΧ κατά πολιτών, μελών του Παρατηρητηρίου Ποιότητας Περιβάλλοντος του νησιού. Για όσους δεν ξέρουν την υπόθεση, οι αγωγές, ύψους ενός εκ. € (!) έκαστη, στρέφονται κατά απλών πολιτών επειδή σε συνεντεύξεις τους σε δημόσια ΜΜΕ (ανάμεσά τους, η κρατική ραδιοφωνία!) ζήτησαν έλεγχο τήρησης της περιβαλλοντικής νομοθεσίας από τα ναυπηγεία Σύρου. Είναι σαφές ότι κάτι τέτοιο αποτελεί συνταγματικό δικαίωμα κάθε πολίτη. Δεν αρκεί βέβαια να μιλάμε αφηρημένα για δικαιώματα. Πρέπει και να μπορεί να τα ασκεί ο ενδιαφερόμενος, χωρίς να φοβάται ότι θα «πέσει στο κεφάλι του» μια αγωγή απίθανου ύψους, από τη δημόσια ή ιδιωτική εταιρία που κάθε φορά επιχειρεί να ελέγξει. Γιατί τότε ασφαλώς η Δημοκρατία μένει στα χαρτιά: οι πολίτες και οι συλλογικότητες εξουθενώνονται από τις διαδικασίες και τα έξοδα, αποθαρρύνονται από την απειλή της οικονομικής καταστροφής και κυριαρχεί η σιωπή, παγερή μάλιστα, όταν απλώνεται και στα ΜΜΕ. Είναι γνωστό ότι τα χρεοκοπημένα και εγκαταλελειμμένα το 2015 ναυπηγεία της Σύρου λειτούργησαν ξανά χάρη στις εργώδεις προσπάθειες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Εκατοντάδες εργαζόμενοι που είχαν πεταχτεί στην ανεργία κυνηγώντας δεδουλευμένα, επέστρεψαν στη δουλειά τους, με χαμόγελο και αξιοπρέπεια. Για αυτό υποδέχονταν τότε, το 2018, τον Αλέξη Τσίπρα στα ανοιχτά πλέον ναυπηγεία με τις λέξεις «καλωσορίζουμε τον πρωθυπουργό μας, τον πρωθυπουργό που έχει ταυτιστεί με την αναγέννηση των Ναυπηγείων στη χώρα μας, που παραμέρισε προβλήματα, γραφειοκρατία, ξεπέρασε αναχώματα στημένα, νοοτροπίες και κατεστημένα δεκαετιών». Ας μην ακούν οι ίδιοι σήμερα τις σειρήνες της όξυνσης. Είναι συμφέρον των ναυπηγείων η λειτουργία τους να γίνεται με τις πιο σύγχρονες και φιλικές στο περιβάλλον συνθήκες. Έτσι, όχι μόνο θα παραμείνουν ανταγωνιστικά σε ένα σκληρό διεθνές περιβάλλον αλλά κυρίως η επόμενη απειλή για την ύπαρξή τους, αν ποτέ προκύψει, θα αντιμετωπιστεί πιο δυνατά, από μια ενωμένη τοπική κοινωνία. Συμπαραστέκομαι αμέριστα στους πολίτες, θεωρώντας αδιανόητο να φιμώνονται οι αγώνες για το περιβάλλον, πολύ περισσότερο όταν η φίμωση γίνεται με την απειλή της οικονομικής εξόντωσης. Αυτές είναι μάχες που έχουν δοθεί, κερδηθεί και κατακτηθεί στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Αυτονόητο ότι δεν θα κάνουμε άλμα προς τα πίσω.

Το ατού μας, ως Αριστερά, ήταν πάντοτε οι ιδέες μας -και μ’ αυτές πορευόμασταν. Εμπνέαμε και εμπνεόμασταν από τα κοινωνικά κινήματα. Αλλά ακόμα κι αν κάποιοι βλέπουν τη συγκυρία «εκλογίστικα», ας έχουν υπόψη ότι το «Κέντρο» εξαιτίας της κοινωνικής πόλωσης και της κατάρρευσης των μεσαίων στρωμάτων, συνιστά πλέον έναν τόπο κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά άγονο. Είναι άλλο η επιθυμητή, ιδιαιτέρως λόγω Απλής Αναλογικής, συμμαχία πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων για τη συγκρότηση εναλλακτικής προοδευτικής λύσης στη διακυβέρνηση του τόπου και άλλο η επιδίωξη να εκφραστούν μονοκομματικά παράταιρες, αλλά και στερούμενες κοινωνικού αποτυπώματος, δυνάμεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην ουσία, επιχειρώντας την επαναφορά συνιστωσών με αποκλίνοντα πολλές φορές ιδεολογικά και πολιτικά σχέδια, ενισχύεται -αντικειμενικά- ο ρόλος του «αρχηγού της παράταξης» ως του μόνου εξισορροπητικού παράγοντα, με αναπόφευκτη την υποβάθμιση της δημοκρατικής λειτουργίας. Βαδίζοντας προς το Συνέδριο και κρατώντας τη θετική εμπειρία από την πρόσφατη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, οφείλουμε να ολοκληρώσουμε τον αναστοχασμό της κυβερνητικής μας θητείας και να εμβαθύνουμε στους προγραμματικούς μας στόχους, ώστε ο διογκούμενος θυμός από τα κυβερνητικά πεπραγμένα να μετατραπεί σε πολιτικό ρεύμα νίκης και ριζοσπαστικής προοδευτικής προοπτικής. Ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ, κόμμα αγώνα και διακυβέρνησης, να αποτελέσει τη ραχοκοκαλιά της νέας δημοκρατικής προοδευτικής κυβέρνησης και να είναι η «Δεύτερη Φορά Αριστερά» καλύτερη από την πρώτη.

«Η Μεσόγειος, που για χιλιετίες ένωσε λαούς διαφορετικούς και χώρες μακρινές, γίνεται ένα κρύο κοιμητήριο…