Θέμης Αχτσιόγλου

29
04

Από το «Χριστός ανέστη» στο … «Μακεδονία ξακουστή»

Φέτος, λόγω επικαιρότητας εξ αιτίας της Συμφωνίας των Πρεσπών, σε κάποιες εκκλησίες, ακόμη και σε μοναστήρια της Βόρειας Ελλάδας, ακούστηκε το βράδυ της Ανάστασης, μετά το «Χριστός ανέστη», και το «Μακεδονία ξακουστή». Λέτε να καθιερωθεί κι αυτό σαν στοιχείο της «παράδοσης», όπως τα προηγούμενα; (...) Και γιατί πρέπει να τραγουδιέται ή να παιανίζεται από μπάντες την ώρα της Ανάστασης στους περίβολους των ναών; Διότι, όπως φαίνεται, για κάποιους Χριστιανούς, το συγκλονιστικό «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας» δεν είναι αρκετό. Θέλει συμπλήρωση. Το πανανθρώπινο πρέπει να υποταχθεί στο λεγόμενο εθνικό, αυτό που για την πίστη είναι αιώνιο και αληθινό υπάρχει ανάγκη να εξυπηρετήσει το πρόσκαιρο και σκόπιμο. Ο Χριστός δεν αρκεί να είναι Θεάνθρωπος. Πρέπει να είναι και Έλληνας. Αλλά μάλλον κι αυτό δεν φτάνει απ’ ό,τι δείχνουν τελευταία τα πράγματα: χρειάζεται νάναι και Μακεδόνας! Κάπως έτσι όμως δημιουργούνται μερικές φορές συνήθειες και «παραδόσεις», όχι απλά άσχετες αλλά εντελώς αντίθετες με το αληθινό νόημα των εορταζόμενων γεγονότων. Και άντε μετά να βρεθεί κάποιος εχέφρων άνθρωπος, που θα τολμήσει να πάρει την ευθύνη να τις καταργήσει!
29
01

Το φίδι του φασιστικού αυγού

Δεν φτάνει μόνο η ξεκάθαρη αποδοκιμασία της ρητορικής του μίσους, των ύβρεων, των απειλών, των προπηλακισμών, της βίας, του εθνικιστικού και ρατσιστικού λόγου, των φασιστικών πρακτικών. Και βέβαια δεν χωράνε οι δικαιολογίες, οι θεωρίες των δυο άκρων, οι ίσες αποστάσεις, οι συμψηφισμοί, η ανοχή, η σιωπή. Χρειάζεται ένα ισχυρό μέτωπο μέσα στην κοινωνία για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας. Με λόγο και έργο. Με νηφαλιότητα αλλά και αποφασιστικότητα. Με γνώση και ιστορική μνήμη. Σήμερα. Γιατί αύριο μπορεί να είναι αργά. Το κεφάλι του φιδιού του εθνικισμού, του ρατσισμού και του φασισμού πρέπει να συντριβεί με όλα τα νόμιμα μέσα που διαθέτει η Δημοκρατία.
17
07

Ένα υποθετικό (και απευκταίο) σενάριο

Θα συνεχίσουμε να διαδηλώνουμε, να εκφωνούμε πύρινους λόγους για τη Μακεδονία, να είμαστε περήφανοι για την αδιάλλακτη στάση μας, απορώντας γιατί όλος ο υπόλοιπος πλανήτης δεν μας καταλαβαίνει, πεπεισμένοι πως δεν αρμενίζουμε στραβά, αλλά ότι ο γιαλός είναι στραβός, μιμούμενοι το τεράστιο αλλά κουτό πουλί, που κρύβει το κεφάλι του στην άμμο, νομίζοντας πως έτσι αποφεύγει τον κίνδυνο, «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένοντας, ίσως, κάποιο θάμα»; Ειλικρινά, είναι αυτή μια εξέλιξη, που θα την ήθελαν οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι, οι αγνοί πατριώτες που πήραν μέρος στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία;