Ο στρατηγικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι ο δημοκρατικός σοσιαλισμός. Άμεσα, θα πρέπει να είναι μια πολιτική κοινωνικής δικαιοσύνης, παραγωγικής ανασυγκρότησης και θεσμικής ανανέωσης της δημοκρατίας. Συνεπώς, οφείλει να διεκδικήσει ευρεία κοινωνική πλειοψηφία, που, ακόμη και αν δεν συμμερίζεται πλήρως τις ταξικές του θέσεις -που επ’ ουδενί πρέπει να εγκαταλείψει-, θα τον αναγνωρίζει ως δύναμη μεταρρύθμισης των κρατικών λειτουργιών. Αυτό σημαίνει ότι θα αναπροσδιορίσει τη σχέση πολιτικής και κράτους, μεταρρυθμίζοντας τη δημόσια διοίκηση. Και το κόμμα και η κυβέρνηση πρέπει να κατανοήσουν ότι ο πολίτης αντιλαμβάνεται τη λειτουργία του κράτους μέσα από την ενιαία έκφρασή της. Το ζητούμενο είναι να διευκολυνθεί η ζωή του. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αντιπροσωπεύει τα τμήματα της κοινωνίας που υποαντιπροσωπεύονται, αλλά και τα πιο δημιουργικά της κομμάτια. Πρέπει να επιδιώξει την ανακατανομή της πολιτικής ισχύος προς όφελός τους. Χρειάζεται και ανακατανομή της πολιτικής ισχύος, υπέρ των αδυνάτων, με τη διεύρυνση της πολιτικής τους συμμετοχής και το παράλληλο πρόγραμμα, και αναδιανομή του μαύρου πλούτου, που θα οδηγήσει σε δίκαιη μοιρασιά των βαρών, άρα σε πολιτική κοινωνικής δικαιοσύνης. Μόνο ένα ριζοσπαστικό, αριστερό κόμμα μπορεί να είναι πραγματικά μεταρρυθμιστικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι και τα δύο, αλλιώς δεν θα είναι τίποτε από τα δύο.
Όμως, για να είναι και τα δύο, οφείλει να είναι συγκροτημένο κόμμα. Η οργανωτική ανασυγκρότηση, μαζί με τη διεύρυνσή του, είναι αναγκαία, γιατί, χωρίς να είναι αντίλαλος των κυβερνητικών ανακοινώσεων, χρειάζεται να στηρίζει την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, ενώ, παράλληλα, θα ασκεί κριτική, γιατί θα παράγει και πολιτική. Χρειάζεται, όμως, να εφαρμόζει αυτή την πολιτική, άρα, εκτός από «συλλογικός διανοούμενος», να είναι και «συλλογικός εργάτης». Αυτό είναι το ζητούμενο: να παράγει και να ασκεί πολιτική, όχι απλώς να την διεκπεραιώνει. Και ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση -που, χωρίς το κόμμα, δεν θα ήταν κυβέρνηση, και το κόμμα, που, χωρίς κυβέρνηση, δεν θα διεκδικούσε αποτελεσματικά πολιτική κοινωνικής δικαιοσύνης- πρέπει να εργάζονται και να συνεργάζονται, αποβλέποντας σε μια δημοκρατία του γενικού συμφέροντος, με όλους τους κοινωνικούς – ταξικούς αναπροσδιορισμούς του τελευταίου.
Η κοινωνική πλειοψηφία είναι αναγκαία και για τη χώρα και για την Ευρώπη. Και εδώ και εκεί δεσπόζει η αντίθεση Αριστεράς και Δεξιάς και σηματοδοτεί την πορεία προς τη δημοκρατική αναθεμελίωση ή την ακροδεξιά βαρβαρότητα. Από μια ενδεχόμενη κατάρρευση της Ε.Ε., θα κέρδιζε η Ακροδεξιά. Η δημοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη είναι η ερώτηση. Η Αριστερά είναι η απάντηση και εδώ και στην Ευρώπη. Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να χαραχθεί η πολιτική των συμμαχιών, εσωτερικών και ευρωπαϊκών. Τέτοιοι στόχοι απαιτούν τη διεύρυνση του πολιτικού πεδίου και άνοιγμα στην κοινωνία. Αυτή η κοινωνική πλειοψηφία θα στηρίξει τη μεταρρύθμιση του κράτους. Χωρίς αλλαγή των λειτουργιών του, η κοινωνική δικαιοσύνη παραμένει προσδοκία. Τέτοια μεταρρύθμιση είναι μεταρρύθμιση της ίδιας της πολιτικής, δηλαδή ανάκτηση των πρωτείων της από την οικονομική ολιγαρχία και τις συστημικές δικτυώσεις της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιτύχει συνολικό στρατηγικό σχεδιασμό, στην προοπτική του δημοκρατικού σοσιαλισμού, τον οποίον θα πρέπει να εκφράζει, με όλες τις λεπτοφυείς εκλεπτύνσεις και εξειδικεύσεις της πολιτικής που γειώνεται στο σήμερα, μετασχηματίζοντας την καθημερινότητα των πολιτών. Εκεί διακυβεύονται όλα: στην καθημερινότητα. Αυτή είναι το εξεταστικό κέντρο, όπου θα δοκιμαστεί η κυβέρνηση και ή θα προχωρήσει με προβιβάσιμο βαθμό ή θα κοπεί, χωρίς επανεξέταση. Η κοινωνία αυτό το «σήμερα» περιμένει να αλλάξουμε. Μόνο έτσι θα πιστέψει ότι θα υπάρξει αύριο, ιδίως για τις κοινωνικές μερίδες που χρειάζονται την Αριστερά και τις οποίες θεωρεί περιττές η Δεξιά. Η Αριστερά μπορεί να γίνει η απάντηση του ευρωπαϊκού νότου. Αρκεί να θέσουμε το πραγματικό ερώτημα και να στηρίξουμε την απάντηση.
Ο Στέφανος Δημητρίου διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων
Πηγή: Αυγή
