Απ’ τις επικοινωνιακές φούσκες στην πραγματική πολιτική

Η η­γε­σία της ΝΔ α­ντι­λή­φθη­κε σχε­τι­κά νω­ρίς ό­τι το έ­δα­φος κά­τω α­πό τα πό­δια τής ε­πί διε­τία α­ντι­πο­λι­τευ­τι­κής στρα­τη­γι­κής της έ­χει υ­πο­χω­ρή­σει και ό­τι χρειά­ζε­ται να βρει κά­τι πιο στέ­ρεο, για να στη­ρί­ξει τη νέα στρα­τη­γι­κή της.
Φαί­νε­ται πά­ντως ό­τι για το μή­να Σε­πτέμ­βριο, εί­τε α­πό α­μη­χα­νία εί­τε με ευ­θύ­νη των συμ­βού­λων ε­πι­κοι­νω­νια­κής πο­λι­τι­κής, α­πο­φά­σι­σε να πει­ρα­μα­τι­στεί με έ­να μάλ­λον ρη­χό μο­ντέ­λο α­ντι­πο­λί­τευ­σης, που θα μπο­ρού­σα­με να το ο­νο­μά­σου­με «σύ­στη­μα πλημ­μύ­ρα»: η α­ντι­πο­λί­τευ­ση δεν α­φή­νει τί­πο­τε α­νεκ­με­τάλ­λευ­το και, με τη βοή­θεια των φι­λι­κών προς αυ­τή μέ­σων, α­ντι­με­τω­πί­ζει κά­θε μι­κρή ή με­γά­λη α­φορ­μή για α­ντι­πα­ρά­θε­ση με την κυ­βέρ­νη­ση σαν να πρό­κει­ται για τον υ­πέρ πά­ντων α­γώ­να.
Ελντο­ρά­ντο Γκολ­ντ, πε­τρε­λαιο­ρύ­παν­ση στον Σα­ρω­νι­κό, κοι­νο­βου­λευ­τι­κά παι­χνί­δια με τη δε­δη­λω­μέ­νη, Ελλη­νι­κό… Κά­θε ε­βδο­μά­δα του μή­να και έ­να –του­λά­χι­στο­ν– θέ­μα που «α­πο­δεί­κνυε» πό­σο ά­χρη­στη, α­νί­κα­νη, ι­δε­ο­λη­πτι­κή και ε­πι­κίν­δυ­νη εί­ναι η πα­ρού­σα κυ­βέρ­νη­ση. Αν έ­δι­νε κα­νείς βά­ση στην ει­κό­να που φι­λο­τε­χνού­σε η με­γά­λη πλειο­νό­τη­τα των μέ­σων, θα πί­στευε πως ο πρώ­τος μή­νας με­τά τη θε­ρι­νή ρα­στώ­νη (;) θα α­πο­δει­κνυό­ταν κα­τα­στρο­φι­κός για την κυ­βέρ­νη­ση. Ήρθαν, ό­μως, οι φθι­νο­πω­ρι­νές δη­μο­σκο­πή­σεις, αλ­λε­πάλ­λη­λες, να ε­πι­βε­βαιώ­σουν την υ­πο­ψία ό­τι ε­κεί­νη που έ­πρε­πε να α­νη­συ­χεί εί­ναι πε­ρισ­σό­τε­ρο η ΝΔ πα­ρά η κυ­βέρ­νη­ση.

Πο­λύ κα­κό για το τί­πο­τα

Όλες οι δη­μο­σκο­πή­σεις (με πιο πρό­σφα­τη της ALCO, τη δεύ­τε­ρη της ί­διας ε­ται­ρίας μέ­σα στον Σε­πτέμ­βριο) δεν κα­τα­γρά­φουν μό­νο σα­φή και στα­θε­ρή μείω­ση της δια­φο­ράς με­τα­ξύ της ΝΔ και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην πρό­θε­ση ψή­φου, αλ­λά και βελ­τίω­ση των λε­γό­με­νων ποιο­τι­κών δει­κτών για την κυ­βέρ­νη­ση, την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή και την οι­κο­νο­μία. Τα νού­με­ρα αυ­τά, βέ­βαια, ε­πι­βε­βαιώ­νουν την κοι­νή αί­σθη­ση ό­τι η ΝΔ, α­ντί να δια­τυ­πώ­σει μια πει­στι­κή ε­ναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή πρό­τα­ση, δια­χει­ρί­στη­κε α­νε­πι­τυ­χώς μια ε­πι­χεί­ρη­ση ε­πι­κοι­νω­νια­κής φού­σκας, που δεν ά­φη­σε σχε­δόν τί­πο­τα πί­σω της σαν πο­λι­τι­κό ό­φε­λος. Πραγ­μα­τι­κά, αν κά­ποιος κά­νει τον κό­πο να α­να­τρέ­ξει στο βομ­βαρ­δι­σμό των κα­να­λιών και στα θο­ρυ­βώ­δη πρω­το­σέ­λι­δα του Σε­πτεμ­βρίου, θα α­πο­ρή­σει για το πό­σο γρή­γο­ρα ξε­φού­σκω­σε η ί­δια η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα το σκη­νι­κό κα­τα­στρο­φής που εί­χε στη­θεί.
Σ’ αυ­τό το ά­δεια­σμα της φθι­νο­πω­ρι­νής ε­πι­κοι­νω­νια­κής ε­πί­θε­σης ήρ­θε να προ­στε­θεί και μια… βρα­δυ­φλε­γής φού­σκα: η προ­σφυ­γή των κα­να­λαρ­χών στο ΣτΕ κα­τά της α­πό­φα­σης του ΕΣΡ. Η κί­νη­ση αυ­τή α­φή­νει έκ­θε­τη τη ΝΔ, η ο­ποία υ­πο­στή­ρι­ξε χω­ρίς κα­μία ε­πι­φύ­λα­ξη το «δί­κιο» των κα­να­λαρ­χών προ­βάλ­λο­ντας σαν πρό­σχη­μα τη μη συ­γκρό­τη­ση του ΕΣΡ. Τώ­ρα, που αυ­τό συ­γκρο­τή­θη­κε και α­πο­φά­σι­σε ο­μό­φω­να 7 κα­νά­λια και τί­μη­μα εκ­κί­νη­σης 35 εκ. ευ­ρώ για κά­θε ά­δεια, οι φί­λοι της κα­να­λάρ­χες δια­λα­λούν ό­τι το δι­κό τους «δί­κιο» εί­ναι η α­συ­δο­σία και το τζά­μπα. Η δε ΝΔ δεν βρί­σκει ού­τε μια λέ­ξη να πει για το θρά­σος τους –που ή­ταν και δι­κό της θρά­σος. Αν κά­ποιος προ­βλέ­ψει ό­τι οι δη­μο­σκο­πή­σεις του Οκτω­βρίου θα εί­ναι χει­ρό­τε­ρες για την α­ξιω­μα­τι­κή α­ντι­πο­λί­τευ­ση, μάλ­λον θα εί­ναι σαν να δια­βά­ζει α­νοι­χτό γράμ­μα.

Τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα

Μπο­ρεί κα­νείς να φα­ντα­στεί τους ε­νοί­κους του Μα­ξί­μου να τρί­βουν ή­δη τα χέ­ρια τους. Ας μη βια­στούν ό­μως. Για­τί, αρ­γά ή γρή­γο­ρα, κά­ποιοι στη ΝΔ με πε­ρισ­σό­τε­ρο μυα­λό α­πό τον πρό­ε­δρο και τους α­ντι­πρό­ε­δρους θα ε­ντο­πί­σουν τα πραγ­μα­τι­κά α­δύ­να­τα ση­μεία και θα α­πο­πει­ρα­θούν να δώ­σουν τη μά­χη ε­κεί.
Υπάρ­χουν ή­δη εν­δεί­ξεις ό­τι η φο­ρο­λο­γι­κή ε­πι­βά­ρυν­ση δεν α­πο­δί­δει τα α­να­με­νό­με­να, για­τί σκο­ντά­φτει εί­τε σε πραγ­μα­τι­κές δυ­σκο­λίες ή α­δυ­να­μία εκ­πλή­ρω­σης των φο­ρο­λο­γι­κών υ­πο­χρεώ­σεων, εί­τε σε ε­νί­σχυ­ση των τά­σεων φο­ρο­δια­φυ­γής και φο­ρο­α­πο­φυ­γής. Αν αυ­τές οι εν­δεί­ξεις δεν ο­δη­γή­σουν στον α­κρι­βή ε­ντο­πι­σμό των προ­βλη­μά­των και την ορ­θή α­ντι­με­τώ­πι­σή τους, εί­τε με α­ντι­σταθ­μι­στι­κές ε­λα­φρύν­σεις εί­τε με αυ­στη­ρούς και α­πο­τε­λε­σμα­τι­κούς ε­λέγ­χους ό­που χρειά­ζο­νται, ή α­κό­μα και με ε­λά­φρυν­ση του φο­ρο­λο­γι­κού βά­ρους, εάν με τον τρό­πο αυ­τό μπο­ρεί και να αυ­ξη­θούν τα τε­λι­κά έ­σο­δα, τό­τε στο πε­δίο αυ­τό η ΝΔ θα βρει εύ­φο­ρο έ­δα­φος για να δο­κι­μά­σει την πο­λι­τι­κή της.
Ήδη ο πρό­ε­δρός της μι­λά­ει για μείω­ση των φό­ρων. Βέ­βαια, στο συ­νο­λι­κό σχέ­διο της ΝΔ, που ε­μπνέε­ται α­πό τα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα ι­δε­ο­λο­γή­μα­τα, μείω­ση των φό­ρων ση­μαί­νει κυ­ρίως φο­ρο­λο­γι­κή ε­λά­φρυν­ση των ε­πι­χει­ρη­μα­τιών, πο­λι­τι­κή που ε­ντάσ­σε­ται στη λο­γι­κή ό­τι αυ­τή «θα φέ­ρει α­νά­πτυ­ξη». Πό­σο α­στή­ρι­κτος εί­ναι αυ­τός ο ι­σχυ­ρι­σμός, μας ε­ξη­γεί α­νά­λυ­ση δη­μο­σιευ­μέ­νη στην «Κα­θη­με­ρι­νή» (5-10-2017), ό­που πα­ρου­σιά­ζο­νται τα συ­μπε­ρά­σμα­τα με­λέ­της των στοι­χείων 40 χρό­νων (1970-2010), που έ­γι­νε στα πα­νε­πι­στή­μια Μπέρ­κλεϊ και Χάρ­βαρ­ντ: «Χώ­ρες ό­που μειώ­θη­καν οι φό­ροι δεν πα­ρου­σία­σαν υ­ψη­λό­τε­ρη α­νά­πτυ­ξη α­πό χώ­ρες με αυ­στη­ρό φο­ρο­λο­γι­κό κα­θε­στώς (…) Αυ­τό που δια­πι­στώ­θη­κε [στις πρώ­τες] ή­ταν η διεύ­ρυν­ση της ει­σο­δη­μα­τι­κής α­νι­σό­τη­τας». Αυ­τό εί­ναι που εν­δια­φέ­ρει και τη ΝΔ ως ο­πα­δό του νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου δόγ­μα­τος.
Ωστό­σο, έ­νας πο­λί­της που πιέ­ζε­ται α­σφυ­κτι­κά α­πό τις φο­ρο­λο­γι­κές υ­πο­χρεώ­σεις του, χω­ρίς να βλέ­πει στον ο­ρί­ζο­ντα κά­ποια προο­πτι­κή ε­λά­φρυν­σής του, δεν εί­ναι δύ­σκο­λο να δε­λε­α­στεί α­πό υ­πο­σχέ­σεις αυ­τού του τύ­που, α­κό­μα κι αν υ­πο­ψιά­ζε­ται ό­τι θα α­ντι­σταθ­μι­στεί η ό­ποια ε­λά­φρυν­ση με μείω­ση των δη­μο­σίων δα­πα­νών και, συ­νε­πώς, και των πε­ρι­θω­ρίων της κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής.

Μέ­τρα πριν α­πό τα «μέ­τρα»

Με λί­γα λό­για, μια κυ­βέρ­νη­ση που δι­δά­σκε­ται α­πό την πεί­ρα της και φρο­ντί­ζει να διορ­θώ­νει πι­θα­νές α­στο­χίες, χρειά­ζε­ται να ε­πα­νε­ξε­τά­σει σο­βα­ρά την υ­πάρ­χου­σα κα­τά­στα­ση, ώ­στε να μην α­φή­σει πε­ρι­θώ­ρια να πε­ρά­σει η πα­ρα­πλα­νη­τι­κή πρα­κτι­κή της ΝΔ. Και να το κά­νει με γνώ­μο­να τρεις βα­σι­κούς κα­νό­νες της προο­δευ­τι­κής φο­ρο­λο­γι­κής πο­λι­τι­κής: τη με­τα­τό­πι­ση φο­ρο­λο­γι­κού βά­ρους α­πό τα α­σθε­νέ­στε­ρα στα πλου­σιό­τε­ρα τμή­μα­τα του πλη­θυ­σμού, τη συ­στη­μα­τι­κή κα­τα­πο­λέ­μη­ση της φο­ρο­δια­φυ­γής και την α­πο­φυ­γή της υ­πέρ­βα­σης του κρί­σι­μου ση­μείου, πέ­ρα α­πό το ο­ποίο η φο­ρο­λο­γι­κή ε­πι­βά­ρυν­ση ο­δη­γεί­ται α­κό­μη και σε μείω­ση της φο­ρο­λο­γι­κής α­πό­δο­σης.
Οι δι­κές μας πα­ρα­τη­ρή­σεις στηρίζονται σε ε­μπει­ρι­κά δε­δο­μέ­να του κα­θη­με­ρι­νού βίου. Εί­ναι βέ­βαιο ό­τι υ­πάρ­χει το α­πα­ραί­τη­το ε­πι­στη­μο­νι­κό δυ­να­μι­κό, που με τις ορ­θές υ­πο­δεί­ξεις της πο­λι­τι­κής η­γε­σίας θα βρει τις λύ­σεις ε­κεί­νες, οι ο­ποίες θα α­φαι­ρέ­σουν για μια α­κό­μη φο­ρά το έ­δα­φος κά­τω α­πό τα πό­δια της α­ντι­πο­λι­τευ­τι­κής τα­κτι­κής της ΝΔ. Και, το κυ­ριό­τε­ρο, θα ε­πι­τρέ­ψουν στα πιο α­δύ­να­μα οι­κο­νο­μι­κά στρώ­μα­τα να α­να­σά­νουν και να βρουν έ­τσι τη δύ­να­μη να πε­ρι­μέ­νουν τη στιγ­μή που η βελ­τίω­ση των οι­κο­νο­μι­κών δει­κτών θα με­τα­φρα­στεί σε βελ­τίω­ση των δι­κών τους συν­θη­κών ζωής. Για­τί δεν αρ­κεί να χα­ρα­κτη­ρί­ζεις την α­νά­πτυ­ξη δί­καιη: πρέ­πει αυ­τή να φέρ­νει, ό­σο γί­νε­ται πιο έ­γκαι­ρα, α­πο­τε­λέ­σμα­τα στην κα­θη­με­ρι­νή ζωή των αν­θρώ­πων. Ιδίως ε­κεί­νων που συ­νή­θως γεύο­νται τε­λευ­ταίοι τα ό­ποια ο­φέ­λη της.

Χαράλαμπος Γεωρ­γού­λας

Πηγή: Η Εποχή