Αναδημοσιεύσεις

Τα αποκαλυπτήρια της επικίνδυνης κυβερνητικής πολιτικής στην εκπαίδευση συνεχίζονται. Πριν μια εβδομάδα είχαμε την παραδοχή του υπουργείου ότι 200.000 μαθητές στοιβάζονται εν μέσω πανδημίας σε τμήματα 25 και πάνω μαθητών. Βεβαίως, με τις συγχωνεύσεις που συνεχίζονται ασταμάτητα, ο αριθμός θα αυξηθεί κι άλλο. Σήμερα μάθαμε ότι το υπουργείο κάνει μισή, και για αυτό επικίνδυνη, ιχνηλάτηση αφού δεν διαθέτει κανένα στοιχείο για τη μεταφορά της λοίμωξης από τους μαθητές προς την κοινωνία. Αυτό δηλαδή που είναι το πλέον κρίσιμο. Στο υπουργείο Υγείας μας παρέπεμψε η υφυπουργός κα Μακρή αν θέλουμε περισσότερα στοιχεία, στη διάρκεια συζήτησης επίκαιρης ερώτησης που είχα καταθέσει για την απουσία ιχνηλάτησης και -ξανά- για τα υπερπληθή τμήματα. Είναι η ίδια, να υποθέσω, «επιτελική αναρμοδιότητα» που εμποδίζει το υπουργείο Παιδείας να εφαρμόσει την πιο πρόσφατη οδηγία του ΕΟΔΥ (και του υπ. Υγείας) της 10ης Σεπτεμβρίου 2021, για αραίωση των πιο πολυπληθών τμημάτων. Εντυπωσιακά και τα υπόλοιπα κυβερνητικά «επιχειρήματα»: Γιατί διαμαρτύρομαι, μου απάντησε η υφυπουργός από το βήμα, αφού επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είχαμε περισσότερες πολυπληθείς τάξεις! Συγκρίνει δηλαδή, το 2017 και 2018 με τις ειδικές συνθήκες της πανδημίας! Ο δε μέσος όρος ανά τμήμα παραμένει σταθερά… στους 17 μαθητές! Βολικό βέβαια, όταν στο δείγμα μπαίνουν χιλιάδες μικρά τμήματα στα πιο απομακρυσμένα σημεία της χώρας. Ενώ επίσης, «έχουν κλείσει μόλις 8 τμήματα», λόγω κρουσμάτων. Φυσικά! Με την εξωφρενική ρύθμιση να κλείνει ένα τμήμα όταν τα κρούσματα αφορούν το 50% των μαθητών, πόσα θα είχαν κλείσει; Ας το έκαναν 90%, να μην κλείνει κανένα! Δεν απαντάνε βέβαια όλες αυτές οι αλχημείες στη διάχυτη ανησυχία, τις διαμαρτυρίες και τις επιστολές των γονιών από όλη την Ελλάδα, για τις συγχωνεύσεις τμημάτων. Διάβασα στην Ολομέλεια, ενδεικτικά, επιστολή δυο γονιών (https://www.alfavita.gr/.../362091_goneis-se-kerameos-27...) από το 9ο Γυμνάσιο Αχαρνών στην Αθήνα, με την οποία ζητούν να πληροφορηθούν με ποιο υγειονομικό και παιδαγωγικό κριτήριο συγχωνεύτηκαν τα 5 τμήματα στην τάξη της κόρης τους σε 4, με αποτέλεσμα τα 21 παιδιά να γίνουν 27. Η «απάντηση - σταθμός» προς εμένα (γιατί τους γονείς τους περιφρόνησαν...) ήταν ότι αυτό προβλέπει ο νόμος… που ψήφισαν πρόσφατα! Απάντηση, επισημαίνω, που δίδεται μια μέρα με ρεκόρ κρουσμάτων και νέα περιοριστικά μέτρα. Πρωτοφανής αδιαφορία, κολοσσιαία ανικανότητα, συνθηκολόγηση με το «κακό». Αυτά χαρακτηρίζουν πλέον την κυβερνητική πολιτική στη διαχείριση της πανδημίας.

Όταν λοιπόν κάποιοι πετάνε την μπάλα στην εξέδρα και αντί να διαμαρτυρηθούν για την τραγική απόφαση της κυβέρνησης, λένε "μα κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε τίποτε" ουσιαστικά δείχνουν ότι δεν είναι σε θέση, λόγω της ιδεολογικής τους τύφλωσης, να διακρίνουν τι διακυβεύεται στην ελληνική κοινωνία σήμερα. Με την ευκαιρία να πω ότι η αξιωματική αντιπολίτευση κατέθεσε τροπολογία με την οποία προβλέπει είσοδο σε χώρους λατρείας κατόπιν rapid test. Αλλά ξέχασα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε τίποτε με την εκκλησία, οπότε να την καταψηφίσουμε την τροπολογία...

Η επανεμφάνιση της Ακροδεξιάς στους δρόμους επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Αν τα πράγματα δεν βελτιωθούν σημαντικά, χιλιάδες παιδιά θα μεγαλώσουν σε μια χώρα που το κράτος και μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας θα είναι εχθρικοί και οι ίδιοι περιθωριοποιημένοι, δυνητικά θύματα ακραίας οικονομικής εκμετάλλευσης αλλά και ισλαμικού φανατισμού. Η πολιτική «να τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη να μην έρχονται» δεν λαμβάνει υπόψιν της ότι οι περισσότεροι πρόσφυγες και μετανάστες έρχονται από ασύλληπτες για μας καταστάσεις. Το μόνο που καταφέρνει είναι να βασανίζει ανθρώπους και να τους κάνει να βλέπουν αρνητικά μια χώρα όπου ενδέχεται να ζήσουν για πάντα, χωρίς καν να το έχουν επιδιώξει. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει υποσχεθεί στους Γερμανούς ότι η Ελλάδα θα κρατήσει επί χρήμασι τους πρόσφυγες παγιδευμένους εδώ. Δεν τολμάει όμως να το παραδεχτεί στους ψηφοφόρους της και ταυτόχρονα, μυωπικά, κάνει ό,τι μπορεί για να μην διευκολύνει την ένταξη όλου αυτού του κόσμου στην ελληνική κοινωνία. Άρα αυτή η ένταξη θα είναι ελλιπής, ασύντακτη, ανοργάνωτη. Ό,τι χρειάζεται δηλαδή για να δημιουργηθούν σοβαρά προβλήματα, τύπου γαλλικών προαστίων, μετά από μερικά, λίγα, χρόνια.

Μετά από το θανατηφόρο εργατικό ατύχημα και 7 μέρες απεργίας στο λιμάνι, οι εργάτες καταφέρνουν να γίνουν δεκτά από την Cosco τα περισσότερα από τα αιτήματα που είχαν. Πέντε άτομα ανά βάρδια σε κάθε πόστα αντί για τέσσερά ως τώρα, κατάργηση των κόντρα βαρδιών που στοίχησαν και τη ζωή του Δημήτρη Δαγκλή και σύσταση επιτροπής υγιεινής και ασφάλειας. Τα είχαν καταφέρει πριν λίγο καιρό και οι εργαζόμενοι της e food. Τα έχει καταφέρει στην ανάδειξη όλων των θεμάτων του αυτός ο πεισματάρης φεμινισμός που επινοείται και υπηρετείται από πολλές και διαφορετικές γυναίκες. Τα είχαμε καταφέρει να μαζευτούμε πολλές χιλιάδες έξω από το Εφετείο και να δηλώσουμε πως η κοινωνία δεν ανέχεται τους ναζί και το ίδιο έπρεπε να κάνει και η δικαιοσύνη. Τα είχαμε καταφέρει να σπάσουμε την απαγόρευση των διαδηλώσεων. Να ξεκουνάμε για όσα μας αφορούν. Από την όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, ταξικά, ηλικιακά, μορφωτικά, επαγγελματικά, ηθικά μας αναλογεί πολύ απέναντι στην κυβέρνηση ή τη σαπίλα της κοινωνίας. Για να μην κοπεί κανένα δέντρο στην Αθήνα και για να φυτευτούν πολλά. Για να έχουμε ποιοτικά, πολλά, καθαρά ΜΜΕ με ή χωρίς κόβιντ. Για να διασφαλίσουμε πως όπου ήταν δάσος θα μείνει δάσος και πως οι ευβοιώτες θα μείνουν τον τόπο τους και δε θα ρημάξει όπως έγινε στην Ηλεία μετά τις φωτιές του 2007. Σε εμάς αναλογεί να φτιάξουμε συνδικάτα κανονικά κι όχι ξεφτιλίκια. Για να έχουν όλοι οι άνθρωποι αξιοπρεπή μισθό ή βασικό εισόδημα. Για να έχουν όλα τα εφόδια οι μετανάστες και τα προσφυγάκια να γίνουν αυτό που θέλουν. Για να εμβολιαστεί ο κόσμος και να μην υποφέρει από τους αναδυόμενους ανορθολογισμούς.

Τα όσα λένε για τις συνθήκες εργασίας μέσα στο λιμάνι είναι συγκλονιστικά: Ο 40χρονος Γιώργος είναι από τους «16άρηδες» και εξηγεί: «Είμαι 3 χρόνια στο λιμάνι και δουλεύω για 16 μεροκάματα το μήνα. Αντε να ζήσεις. Γυρίζω σπίτι και πονάνε όλα, χέρια, πλάτες και μετά θα πρέπει να πάω σε άλλη δουλειά. Ντελίβερι. Δύο παιδιά έχω να ταΐσω. Πώς θα τα βγάλω πέρα; Εχει συμπέσει να τελειώνω το ένα μεροκάματο και να με παίρνουν καπάκι τηλέφωνο να έρθω εδώ για δουλειά. Με τι μυαλό να δουλέψεις; Να ανέβεις 7 και 8 ορόφους κοντέινερς με δύσκολες καιρικές συνθήκες, να βρέχει, να φυσάει, να χιονίζει για να ασφαλίσεις και να απασφαλίσεις για να τα σηκώσει η γερανογέφυρα. Σε αυτά τα χρόνια, έχω δει 25 χρονών παιδιά και να έχουν αχρηστευτεί. Και δεν μας δίνουν και βαριά και ανθυγιεινά ένσημα. Αν δεν δει κάποιος, δεν μπορεί να καταλάβει πώς δουλεύουμε εδώ μέσα. Είμαστε συνέχεια με το πιστόλι στον κρόταφο για γρήγορα, όλο και πιο γρήγορα. Μια ζωή έχουμε. Δεν μπορεί να την παίζουμε κορόνα – γράμματα για τα κέρδη». «Αν δεν κατέβεις τώρα για δουλειά, δεν ανανεώνεται η σύμβαση…» «Η πίεση είναι μεγάλη. Ειδικά στους 16άρηδες, αν δεν κατέβεις τώρα σου λένε, δεν έχει ανανέωση της σύμβασης. Ολο μας εκβιάζουν. Τα 16 μεροκάματα μπορεί να είναι κόντρα βάρδια. Να σχολάσεις στις 7 το πρωί και 2 το μεσημέρι να είσαι πάλι εδώ. Και ξανά το ίδιο την άλλη και την παράλλη μέρα. Και αν πεις όχι, δεν ξανάρχεσαι. Να πεθάνεις», είπε και ο 30χρονος Δημήτρης, 3 χρόνια και αυτός στην COSCO. «Είναι τα καράβια χρονοναυλωμένα και πρέπει να κάνουμε συνέχεια γρήγορα. Εχω κινδυνεύσει πολλές φορές να βρεθώ στο κενό. Θα μπορούσα να είμαι εγώ στη θέση του Δημήτρη. Είναι άθλιες οι συνθήκες. Απάνθρωπες. Εχω ένα μωρό παιδί. Αυτό σκέφτομαι συνέχεια ότι πρέπει να μεγαλώσω. Δεν ήθελα να ξέρει ούτε η γυναίκα μου τις συνθήκες που δουλεύουμε. Αλλά τώρα πρέπει να το μάθουν όλοι, γιατί όταν φεύγουμε από τα σπίτια μας φιλάμε τις γυναίκες και τα παιδιά μας σαν να είναι κάθε φορά η τελευταία φορά». Εχουμε διαλύσει τις σπονδυλικές μας στήλες Ο 45χρονος Μάκης δείχνει τη φωτογραφία του νεκρού συναδέλφου του. «Τέτοιο καλό παιδί. Ψυχούλα. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήθελε να φύγει. Μια δεν είχε και παιδιά. Ολοι είδαμε τα χαρτιά για τις πόστες την ημέρα που τον σκότωσαν. Ελεγαν ότι ήταν το ωράριό του 3 το μεσημέρι με 11 το βράδυ. Ολοι που ήμασταν εκεί το είδαμε αναγκαστικά, γιατί βλέπαμε ποια είναι η δική μας πόστα. Και έλεγαν τα τομάρια ότι ήταν εκτός ωραρίου και πως απλά γύρισε πίσω για να πάρει λέει κάτι. Εδώ ακόμα και για την τουαλέτα να πάμε χτυπάμε κάρτα. Μας ελέγχουν για να μην καθυστερήσουμε κανένα δευτερόλεπτο και υπάρξει καθυστέρηση στην εταιρεία. Μπορεί να μην είχαμε άλλον νεκρό έτσι πάνω στη δουλειά τα τελευταία χρόνια, όμως για να ρωτήσει κανείς για καρδιές, αρρώστιες. Για τις σπονδυλικές μας στήλες που τις έχουμε διαλύσει;».

Οι κυβερνώντες το γνωρίζουν. Και καταφεύγουν ξανά στην πάγια τακτική τους να αποποιούνται των ευθυνών τους ρίχνοντας τον ψόγο σε άλλους. Στους ανεμβολίαστους αυτή τη φορά. Ο Άδωνις Γεωργιάδης ήταν σαφής αναφορικά με τις επιλογές της κυβέρνησης στο δίπολο υγεία-οικονομία. «Η οικονομία», τόνισε ο υπουργός Ανάπτυξης μιλώντας τη Δευτέρα στον ΣΚΑΙ, «δεν θα κλείσει, είναι δεδομένο. Ούτε θα σταματήσουμε οι υπόλοιποι της ζωή μας. Είναι δυνατόν όσοι δεν εμβολιάζονται να εμποδίζουν τις ζωές των άλλων που εμβολιάζονται;». Λίγες μέρες νωρίτερα, υπερβαίνοντας εαυτόν σε γραφικότητα και κυνισμό, είχε δηλώσει, μιλώντας στον ΚΟΝΤΡΑ: «Δεν θέλεις, κύριε, να εμβολιαστείς; Μη σώσεις! Τέρμα, πάμε παρακάτω, η ζωή συνεχίζεται, όποιος εμβολιαστεί. Δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να κάνει το κράτος σε αυτό το θέμα, τα έχει κάνει όλα. Από δω και μπρος ο καθένας έχει ατομική ευθύνη». Ξανά η πεπατημένη της ατομικής ευθύνης. Αλλά την ευθύνη για τη νόσηση του 40% που δεν έχει εμβολιαστεί επαρκώς ή και καθόλου, όχι με δική του υπαιτιότητα αλλά εξαιτίας της αποτυχημένης διαχείρισης των εμβολιασμών από την κυβέρνηση, ποιος θα την αναλάβει; Και, εν τέλει, ποιος ευθύνεται για το ανησυχητικά μεγάλο ποσοστό των αρνητών του εμβολιασμού, αν όχι η κυβέρνηση και οι επαναλαμβανόμενες διαβεβαιώσεις της, δια στόματος του ίδιου του πρωθυπουργού συχνά, ότι η ζωή στη χώρα επιστρέφει οσονούπω στην κανονικότητα; Διότι εδώ υπάρχει ανοιχτό ένα θέμα που ίσως ακούγεται υπερβολικό αλλά που πρέπει και αυτό να αξιολογηθεί, στο βαθμό που συνέβαλε στον εκτροχιασμό: Πόσο οι θριαμβολογίες της κυβέρνησης περί επικείμενης επιστροφής στην κανονικότητα συνέβαλαν ώστε ένα σημαντικό κομμάτι των απρόθυμων να εμβολιαστούν να χαλαρώσει, να υποτιμήσει τραγικά τον κίνδυνο, ατομικό και συλλογικό; Να αψηφήσει την πραγματικότητα και να επαναπαυθεί στην προσδοκία της γης της επαγγελίας του Μωυσέως πρωθυπουργού; Αισθανόμενο, επί πλέον, υπέρτερο έναντι των… αφελών της «αγέλης των εμβολιασμένων».

Προνομιακό πεδίο καθημερινής ιδεολογικής παρέμβασης ήταν και είναι οι μαζικές μορφές μυθοπλασίας – οι εμπορικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Η ψυχαγωγική πλευρά της μυθοπλασίας καθιστά τους ανθρώπους ιδεολογικά εύπλαστους – αν κάτι τους διασκεδάζει δεν πολυνοιάζονται για τα ιδεολογικά πρότυπα που μπορεί να αφομοιώνουν ασυνείδητα. Από την «κοινοτοπία του κακού» που επισήμανε η Χάνα Αρεντ με αναφορά στη δίκη του Αϊχμαν το 1961, περίπου δέκα χρόνια αργότερα περνάμε σε μια συστηματική ιδεολογική εκστρατεία «εξωραϊσμού του κακού» από τις κυρίαρχες μορφές μυθοπλασίας των δυτικών κοινωνιών. Και προφανώς δεν είναι τυχαίες οι συγκεκριμένες εκδοχές του «κακού» που εξωραΐζονταν: η αυθαίρετη αστυνομική βία (αρχής γενομένης με τις ταινίες του «Βρόμικου Χάρι») και οι αρχιμαφιόζοι (ταινίες τύπου «Νονός»). Το πρώτο προβαλλόταν ως απαραίτητη προϋπόθεση αντιμετώπισης της «επικίνδυνης παραβατικότητας» και το δεύτερο ως υπαινικτική αποδοχή του γεγονότος ότι οι οικονομικά ισχυροί αναπόφευκτα λειτουργούν με τους δικούς τους ηθικούς κώδικες. Κοινός στόχος όλης αυτής της ιδεολογικής εκστρατείας στις αμέτρητες παραλλαγές και εκδοχές της που επακολούθησαν στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, αλλά και αργότερα στα video games καθώς και σε μη μυθοπλαστικές εκπομπές όπως ριάλιτι: η κατασκευή του απολύτως αδίστακτου και «σκληρού» ανταγωνιστικού ατόμου, απαλλαγμένου από κάθε είδους ηθικές αναστολές που παραδοσιακά ίσχυαν από τον Διαφωτισμό κι έπειτα. Είτε ως σκληρός μπάτσος που επιβάλλει «νόμο και τάξη» όπως εκείνος κρίνει σκόπιμο, είτε ως αδίστακτος «παίκτης» στην αγορά ή στα ριάλιτι που αποσκοπεί στην εξόντωση των ανταγωνιστών, στη σύγχρονη κοινωνία έχει όντως συγκροτηθεί ένας νέος τερατώδης τύπος ανθρώπου. Τούτος ο τύπος ανθρώπου υπάρχει ανάμεσά μας, διότι η ίδια η πραγματικότητα της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας τον χρειάζεται και τον καλλιεργεί. Είναι το δημιούργημα της δυστοπικής ιδεολογίας του σύγχρονου καπιταλισμού. Ενα «τσακ» πιο πέρα βρίσκονται οι δυο νεαροί του «Funny games».

«Η Ελλάδα θα ξεροσταλιάζει στα πεζοδρόμια του ευρωπαϊκού μέλλοντός της, μα το “Τρίτο στεφάνι” θα έχει αποτυπώσει διά παντός την πεμπτουσία των μικροαστικών οραμάτων της». Το σημείωσε η Μάρω Δούκα για τον Κώστα Ταχτσή, ήδη στις αρχές του 1999, στην εκδήλωση για τα δέκα χρόνια από τον θάνατο του συγγραφέα, που πραγματοποιήθηκε με σημαντικές ομιλίες στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Ο Ταχτσής ήταν 61 χρόνων, στο απόγειο της καταλυτικής του παρουσίας ως δημόσιας περσόνας, όταν τον Αύγουστο του 1988 βρέθηκε νεκρός στη μονοκατοικία του στον Κολωνό, γυμνός στο κρεβάτι του, με τα χαρτιά του πεταμένα εδώ κι εκεί και το σπίτι του ανάστατο. Και ενώ έχουν περάσει 33 χρόνια, η δολοφονία του, πιθανώς με στραγγαλισμό, δεν έχει εξιχνιαστεί. Η αστυνομία δεν υπήρξε πολύ δραστήρια στην αναζήτηση της αλήθειας και η Πολιτεία δεν τον τίμησε ούτε μετά τον βίαιο θάνατό του (όπως τίμησαν οι Ιταλοί τον Παζολίνι) ούτε και νωρίτερα. Κανένα κρατικό βραβείο δεν του απονεμήθηκε για το μυθιστόρημά του «Το τρίτο στεφάνι», που υπήρξε αρχετυπικό και επηρέασε πλήθος νεότερους συγγραφείς –ήταν άλλες εποχές– ούτε όμως του δόθηκε κάποια διάκριση για το σύνολο του έργου του στις καλές εποχές... Ωστόσο ό,τι έγραψε στις δεκαετίες ’50, ’60, ’70, πάντα κεντώντας τη ζωή του με την τέχνη, είχε ειδικό βάρος. Αντίστοιχα ενδεχομένως και η ανολοκλήρωτη αυτοβιογραφία του, που την επεξεργαζόταν το ’80. Γι’ αυτό και διαβάστηκε πολύ ο Ταχτσής, πάρα πολύ, και στον αγγλοσαξονικό κόσμο και στη Γαλλία, και «πέρασε» στην τηλεόραση και στο θέατρο. Τον αγάπησαν πολλές και διαφορετικές «φυλές» αναγνωστών. Αλλά πάντα υπήρχαν αγκάθια. Πάντα τον κυνηγούσαν αρνητικά κλισέ. Πάντα οι επιλογές της ζωής του ήταν δυσκολοχώνευτες. Κι εκείνος φυσικά το απολάμβανε.