Αναδημοσιεύσεις

Το ότι στις 7 Ιουλίου κρίνονται πολλά. Η πιθανότητα να γίνει ξανά κυβέρνηση η ΝΔ αρχικά με φόβισε, μετά όμως με πείσμωσε και με κινητοποίησε. Πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα ήταν μια μεγάλη οπισθοδρόμηση, συνολικά για την ελληνική κοινωνία, αλλά και ειδικότερα για το κοινωνικό κράτος, τη δημόσια υγεία και παιδεία, τη μέριμνα για τους πιο αδύναμους, και, ασφαλώς, για τα δικαιώματα, τη μάχη ενάντια στον ρατσισμό και τον νεοναζισμό. Δεν λέω ότι όλα είναι μαύρο ή άσπρο, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύει το Αιώνιο Καλό και η ΝΔ το Αρχέγονο Κακό. Ωστόσο, στη συγκεκριμένη συγκυρία, αντιμετωπίζω εντελώς αρνητικά αυτά που πρεσβεύει η ΝΔ: νεοφιλελευθερισμός στην οικονομία αλλά κανένας φιλελευθερισμός στα δικαιώματα (αντίθετα, συντηρητισμός με ακροδεξιές τάσεις), συρρίκνωση του κράτους (στην υγεία, την παιδεία και την πρόνοια) αλλά ταυτόχρονα ενίσχυση του κράτους (στην καταστολή), εθνικισμός και δημαγωγία στα λεγόμενα «εθνικά ζητήματα». Δεν πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε όλα όσα έπρεπε και μπορούσε, ούτε ότι τα έκανε όλα καλά, ωστόσο θεωρώ ότι, σήμερα, αποτελεί την μόνη υπαρκτή κυβερνητική προοπτική για να μην πάμε πίσω, αλλά να κάνουμε βήματα μπροστά: και στα δικαιώματα και παντού. Σε αυτή τη μάχη, λοιπόν, που κρίνεται στις 7 Ιουλίου, θέλησα να είμαι παρούσα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επενδύει στο φόβο αλλά στη λογική για ένα καλύτερο και δικαιότερο μέλλον που αντιπροσωπεύει το πρόγραμμά μας για όλους τους Έλληνες. Εκεί στοχεύουν οι δεσμεύσεις μας για 500 χιλ. νέες θέσεις εργασίας, για την ενίσχυση της μεσαίας τάξης με στοχευμένες φοροελαφρύνσεις, τη δημιουργία ενός εύρωστου κοινωνικού κράτους, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με πρωταγωνιστές τους νέους ανθρώπους, την κατοχύρωση ίσων δικαιωμάτων για όλες και όλους. Όλα αυτά δηλαδή που έχουν ήδη ξεκινήσει να υλοποιούνται τα τελευταία χρόνια και τώρα ζητάμε την ανανέωση της λαϊκής εντολής για να τα ολοκληρώσουμε και να τα διευρύνουμε. Δεν μπορούμε όμως να μην αναδείξουμε και την αντικοινωνική φιλοσοφία του προγράμματος της ΝΔ, τους κινδύνους που κρύβουν οι πολιτικές που ευαγγελίζεται για τη μεσαία τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Και επειδή πολύ λόγος γίνεται τελευταία για τη μεσαία τάξη, επιτρέψτε μου να επικαλεστώ τα στοιχεία που είναι αδιάψευστα. Σύμφωνα λοιπόν με την ΕΛΣΤΑΤ, το ετήσιο εισόδημα μιας οικογένειας της μεσαίας τάξης μειώθηκε από το 2011 έως το 2014 κατά 5.258 ευρώ. Αντιθέτως, για τα έτη 2015-2017 παρουσιάζεται αύξηση του ετήσιου εισοδήματος της οικογένειας αυτής κατά 680 ευρώ, καθώς μόνο το 2017 σημειώνεται σημαντική αύξηση κατά 534 ευρώ. Είναι βέβαιο ότι τα στοιχεία για το 2018 που δεν έχουν ακόμα δημοσιοποιηθεί θα είναι ακόμα πιο βελτιωμένα.

Το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ είναι ασφάλεια για την κοινωνία και ανάπτυξη για όλους. Πρώτος στόχος είναι να επενδύσουμε στην εργασία. Γι’ αυτό δεσμευόμαστε για τη δημιουργία 500.000 νέων θέσεων εργασίας την επόμενη τετραετία και την αύξηση του κατώτατου μισθού συνολικά 15% τα δύο επόμενα χρόνια, ενώ έχουμε συγκεκριμένη στόχευση για την ενίσχυση των θέσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης και τη μείωση της ανεργίας των γυναικών και των νέων. Για να αφήσουμε οριστικά πίσω μας την κρίση, είναι αναγκαίο να ξανακερδίσουμε την εργασία. Να συνεχίσουμε με μια πολιτική αύξησης των μισθών και παράλληλα να εμβαθύνουμε την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων. Επιπλέον, στοχεύουμε σε ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος, με 10.000 προσλήψεις σε Υγεία και 15.000 στην Παιδεία, να διασφαλίσουμε ότι όλοι οι πολίτες θα έχουν ισότιμη πρόσβαση σε υψηλής ποιότητας υπηρεσίες ανεξαρτήτως εισοδήματος. Η αύξηση του επιδόματος ανεργίας και του επιδόματος μητρότητας κατά 11%, καθώς και η θεσμοθέτηση του επιδόματος ενοικίου, είναι μέρος των δράσεων ουσιαστικής στήριξης της κοινωνίας, τις οποίες ήδη εφαρμόζουμε. Παράλληλα, για πρώτη φορά υλοποιήσαμε ένα συνολικό πλαίσιο πολιτικής στήριξης του παιδιού, το οποίο και σκοπεύουμε να επεκτείνουμε: με αύξηση των εισοδηματικών ορίων για το επίδομα παιδιού, επέκταση των σχολικών γευμάτων σε όλα τα παιδιά του Δημοτικού και δημιουργία θέσεων για όλα τα παιδιά στους βρεφονηπιακούς σταθμούς. Το ισχυρό κοινωνικό κράτος είναι βασικός παράγοντας μείωσης των κοινωνικών ανισοτήτων και διαμόρφωσης των προϋποθέσεων, ώστε όλοι να έχουν τελικά ίσες ευκαιρίες για δημιουργία και ανάπτυξη, γι’ αυτό και αποτελεί κεντρικό πυλώνα του σχεδίου μας.

Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας οι πολίτες έχουν κοινά ερωτήματα και αγωνίες για την επόμενη μέρα, για τις δουλειές τους και το εισόδημά τους, για την καθημερινότητά τους. Και αυτά είναι τα κυρίαρχα ερωτήματα που απευθύνουν και σε όσους διεκδικούν την ψήφο των πολιτών στην Α’ Αθήνας.  Ταυτόχρονα, όμως, μεγάλωσα και ζω σε μια πόλη,  από την  οποία  η κρίση πέρασε σαν οδοστρωτήρας. Έκλεισαν καταστήματα, ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα ερημώθηκαν. Έπειτα, ήρθε η βραχυχρόνια μίσθωση ακινήτων, και πολλοί αναγκάστηκαν να μετακομίσουν, μακριά από τις γειτονιές τους, από τον τόπο εργασίας τους.  Η κατάσταση έχει αρχίσει να αλλάζει, αλλά έχουμε ακόμα πολλά να κάνουμε.  Πρέπει να δώσουμε αγώνα, κατά της άναρχης οικιστικής ανάπτυξης και της άγριας τουριστικής εκμετάλλευσης. Πρέπει να εργαστούμε για την ανάπλαση της πόλης, να δώσουμε κίνητρα για δημιουργία στους νέους και τις νέες, να στηρίξουμε τον πολιτισμό, να προστατεύσουμε τους κατοίκους από τη βία του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, να φτιάξουμε περισσότερες  δομές υγείας και πρόνοιας. Διότι, η  Α’ Αθήνας είναι η περιφέρεια στην οποία συνυπάρχουν μεν οι μεγαλύτερες ανισότητες, ανοίγονται δε οι πιο συναρπαστικές δυνατότητες. Από τον Κολωνό, μέχρι το Κολωνάκι, πολλές φορές τα προβλήματα είναι κοινά, ακόμα κι αν αυτό δεν φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού. Αλλά, μόνο με μια προοδευτική, αριστερή κυβέρνηση, μπορούν, πράγματι, να επιλυθούν. 

Τελικά, θα καταλήξουμε στο καζίνο, είναι το μόνο που την ενδιαφέρει και νομίζω ότι εκεί θα καταλήξουμε, καμία επένδυση, καμία πόλη, κανένα πεδίο 75.000 θέσεων εργασίας που υπόσχονται εδώ και δέκα χρόνια. Και το καζίνο δεν θα το χτίσουν οι ίδιοι. Βασικά, πήραν οικόπεδο και ψάχνουν ενοικιαστή με πάρα πολύ ακριβό τίμημα. Όλο αυτό εξελίσσεται σε μία μεγάλη "φούσκα" με σκοπό να απομηζύσει το Δημόσιο, ζητώντας ίσως από Δευτέρα αποζημιώσεις ... θα μιλάμε για μία δικαστική υπόθεση που θα κρατήσει χρόνια και το Ελληνικό θα παραμείνει ως έχει ... Θυμίζει κάτι εργολάβους που πάνε να πάρουν έργο και μόλις το πάρουν αρχίζουν αγωγές κατά του Δημοσίου προκειμένου να μην γίνει και να πάρουν τις προκαταβολές και τις αποζημιώσεις.

Υπάρχουν σημαντικές κατακτήσεις, π.χ. διευρυμένο σύμφωνο συμβίωσης, ιθαγένεια για τα παιδιά της δεύτερης γενιάς μεταναστών, ταυτότητα φύλου, νόμος Παρασκευόπουλου για τον εξανθρωπισμό των φυλακών, πρόσβαση όλων στην υγεία, ένταξη των προσφύγων. Υπάρχουν όμως και υστερήσεις και σημεία όπου υπήρξε ατολμία· κατ’ εξοχήν παραδείγματα, οι σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας, ο εκδημοκρατισμός της αστυνομίας. Υπάρχουν και μελανά σημεία και αποτυχίες, όπως οι συνθήκες σε κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης, π.χ. Μόρια. Είναι πολλά ή λίγα όσα έγιναν; Θα απαντήσω με ένα παράδειγμα, που κατ’ αναλογία ισχύει και σε άλλα: Το σύμφωνο συμβίωσης ήταν λίγο (με κριτήριο τις διακηρύξεις και προσδοκίες), αλλά ταυτόχρονα πολύ (με κριτήριο την πραγματικότητα: έδωσε ανάσα σε χιλιάδες ανθρώπους). Και είναι κρίσιμη η συνέχεια: Θα αποτελέσει μοναχική αναλαμπή ή σκαλοπάτι για το παραπέρα, τον πολιτικό γάμο; Αξίζει να παλέψουμε για την προοπτική αυτή.

Η αναβάπτιση του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές μ’ ένα σοβαρό ποσοστό, μπορεί και νίκη, μας δημιουργεί την υποχρέωση να «επανασυστηθούμε» στην κοινωνία, διότι τα μνημόνια, τα οποία τα εφαρμόσαμε με κοινωνική ευαισθησία, αλλά μνημόνια εφαρμόσαμε, δηλαδή μια πολιτική που δεν είναι δικιά μας, δημιούργησαν αλλοιώσεις στη φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτή εκλαμβάνεται από την κοινωνία. Γι’ αυτό πρέπει να μιλήσουμε σήμερα ξανά ως ριζοσπαστική αριστερά, όχι με εκθέσεις ιδεών, αλλά με συγκεκριμένους πολιτικούς στόχους.