Η κεντροαριστερά παράγει διαρκώς κρισιακά γεγονότα από το 2012. Όλες οι προσπάθειες για ανάταξη της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει, είναι αποτυχημένες και βυθίζουν ακόμα περισσότερο το χώρο σε ανυποληψία. Στην πραγματικότητα, η μόνη πραγματική συμμαχία που έχει συμβεί όλο αυτό το χρονικό διάστημα είναι η συμμαχία ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, με τη δεύτερη συνιστώσα στην πραγματικότητα απόλυτα υποταγμένη.
Ρόλο, όμως, στην κρίση του Κέντρου παίζουν πλέον και οι πασοκογενείς του ΣΥΡΙΖΑ. Η πιο σημαντική είδηση αφορά την υποτιθέμενη ή πραγματική συνάντηση Σπίρτζη–Λαλιώτη. Ο Λαλιώτης διέψευσε πως συναντήθηκε με τον υπουργό της κυβέρνησης και επιβεβαίωσε αφενός την πολιτική του δέσμευση στο ΠΑΣΟΚ, αφετέρου ότι δεν εισηγήθηκε τη διαγραφή Βενιζέλου στην πρόεδρο του κόμματος. Αν υποθέσουμε το γνωστό, πως εκεί που υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά, τότε μπορούμε με ασφάλεια να υποθέσουμε πως η γνωστή αυτονομία με την οποία πολιτεύεται ο κ. Βενιζέλος, πλέον ενοχλεί όχι απλώς το στενό πυρήνα της ηγεσίας του κόμματος, αλλά μια ευάριθμη μερίδα ανθρώπων του ΠΑΣΟΚ που η βαρύτητά τους είναι δεδομένη.
Η δεύτερη επίθεση φιλίας προς το ΠΑΣΟΚ ήρθε από τον κ. Κουρουμπλή. «Να δημιουργηθεί μέσα από κοινή πορεία ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ μια μεγάλη δημοκρατική προοδευτική παράταξη», ανέφερε ο υπουργός Ναυτιλίας σε συνέντευξη του σε ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης. Το ΠΑΣΟΚ, δια του εκπροσώπου του Παύλου Χρηστίδη, απάντησε μεταξύ άλλων ότι «η δυναμική μας ενισχύεται γιατί ξαναχτίζουμε σχέση εμπιστοσύνης με τον πολίτη. Αυτοί που προτίμησαν τη γλυκιά καρέκλα της εξουσίας τρέχοντας στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως και όσοι γρατζουνάνε την πόρτα της ΝΔ, θα κριθούν από τον ελληνικό λαό».
Φαίνεται πως οι επιθέσεις φιλίας από πρώην πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ που πλέον έχουν περάσει στον ΣΥΡΙΖΑ δε βοηθούν στην όποια πολιτική συνεννόηση μεταξύ αριστεράς και κεντροαριστεράς. Είναι ούτως ή άλλως αμφίβολο αν η Δημοκρατική Συμπαράταξη θέλει να συμμαχήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, σε κάθε περίπτωση, οι διαρροές για συναντήσεις, οι δηλώσεις πρόθεσης ενότητας και γενικά ο παρασκηνιακός και επικοινωνιακός τρόπος προσεταιρισμού σε ένα κόμμα που περνάει κρίση, μάλλον δεν ενδείκνυται.
Ποτάμι και παραπόταμοι
Στο άλλο μέτωπο του κέντρου, η διάλυση του Ποταμιού συνεχίζεται. Η αποχώρηση της κ. Κατερίνας Μάρκου είναι το λογικό επακόλουθο σε ένα κόμμα που δεν έχει συνοχή, πρόγραμμα, συμμαχίες και οργάνωση. «Εξαντλήσαμε το χαμένο χρόνο, Σταύρο, και η στιγμή απαιτεί ρεαλιστική εξέταση της κατάστασης, πολύ περισσότερο όταν η κοινωνία έχει γονατίσει και κάθε, μα κάθε, επιφύλαξη πολιτικών συμμαχιών και συνεργασιών –από όπου κι αν προέρχονται- μοιάζει ασήμαντη μπροστά στο διακύβευμα της διάσωσης της χώρας», έγραψε μεταξύ άλλων σε επιστολή της η νυν ανεξάρτητη βουλεύτρια. Η απάντηση του επικεφαλής του Ποταμιού ήταν άμεση: «Είναι προφανές ότι χρεώνομαι προσωπικά την ένταξη στα ψηφοδέλτια προσώπων που το μόνο που τελικά τους νοιάζει, είναι η καρέκλα και ο μισθός. Και τρέχουν (φευ!) σε αυτούς που πιστεύουν ότι θα τους τα εξασφαλίσουν». Ο κ. Θεοδωράκης έχει πλέον όλα τα χαρακτηριστικά ενός αποτυχημένου επικεφαλής και το αναγνωρίζει. Το πρόβλημα του είναι ότι και δεν μπορεί να παραιτηθεί και έκοψε τις γέφυρες για συνεργασία διάσωσης με το ΠΑΣΟΚ. Το μόνο που του απομένει πλέον είναι να συμμαχήσει με τη Νέα Δημοκρατία, με κίνδυνο να χάσει μεγάλο κομμάτι του εναπομείναντος κόμματός του.
Ένωση Κεντρώων
Στο τρίτο κοινοβουλευτικό μέρος του Κέντρου και το κόμμα του Βασίλη Λεβέντη αιμορραγεί. Την Παρασκευή, ο κ. Γιώργος Καρράς ανεξαρτητοποιήθηκε, μάλλον για να μεταβεί στη Νέα Δημοκρατία. Η ανακοίνωση του κόμματος ήταν αρκούντως αιχμηρή: «O κ. Καρράς μας είχε κάνει λίγο-πολύ γνωστό ότι λόγω διαφωνιών του θα έφευγε από την Ένωση Κεντρώων. Μας είχε, όμως, σαφώς δηλώσει ότι θα υπέβαλλε την παραίτηση του από βουλευτής. Τον ευχαριστούμε για την μέχρι σήμερα συνεργασία, αλλά του υπενθυμίζουμε ότι στοιχειώδης εντιμότητα επιβάλλει να παραδώσει την έδρα, διότι η έδρα ανήκει στην Ένωση Κεντρώων και κατακτήθηκε με λίστα. Το μέλλον θα δείξει, αν δεν παραδώσει την έδρα ποιος δάχτυλος υπάρχει».
Βασίλης Ρόγγας
Πηγή: Η Εποχή
