H παραίτηση του Γ.Γ του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ισπανίας Πέδρο Σαντσεθ είναι μια εξαιρετικά δυσάρεστη εξέλιξη, που υπερβαίνει τα όρια της ισπανικής πολιτικής ζωής.
Τελικά, ο Σάντσεθ και η επιλογή του να μη συνδράμει την προσπάθεια συγκρότησης κυβέρνησης από το Λαϊκό κόμμα ηττήθηκαν κάτω από το βάρος της πίεσης που άσκησαν οι βαρόνοι του κόμματος και η ισχυρότατη, όπως αποδεικνύεται, δεξιά πτέρυγα των Ισπανών σοσιαλιστών .
Προφανώς και εφόσον κάτι δεν αλλάξει δραματικά, οι σοσιαλιστές θα συμβάλουν, μέσω της αποχής, στη συγκρότηση κυβέρνησης από το Λαϊκό κόμμα, με πρωθυπουργό τον Μαριάνο Ραχόι, προνομιακό σύμμαχο της Άνγκελα Μέρκελ. Η περίοδος παρατεταμένης ακυβερνησίας θα λήξει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, ακυρώνοντας την προσδοκία για μια ακόμα ρωγμή του νεοφιλελευθερισμού στον νότο της Ευρώπης.
Πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες έχουμε και δημόσια ισχυριστεί ότι η διαδικασία απεμπλοκής της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας από το άρμα του νεοφιλελευθερισμού, η οριστική αλλαγή της ατζέντας και η υπέρβαση των υφεσιακών πολιτικών της λιτότητας, θα είναι μια εξαιρετικά σύνθετη και δύσκολη διαδικασία.
Εκτιμήσαμε ότι μια σειρά από γεγονότα –όπως η επανεκλογή του Κόρμπιν στην ηγεσία του Εργατικού Κόμματος, η στάση των Πορτογάλων σοσιαλιστών, οι δηλώσεις Γερμανών σοσιαλδημοκρατών για την ανάγκη απεμπλοκής του SPD από την κυβερνητική συμμαχία με τους χριστιανοδημοκράτες και τους χριστιανοσοσιαλιστές, η ισχυροποίηση της αριστερής πτέρυγας εντός του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας– έχουν θετικό πρόσημο, εισάγουν έναν προβληματισμό στην ατζέντα της Ε.Ε, που μέχρι πρόσφατα χαρακτηριζόταν ως ακραία και επικίνδυνη, αλλά δεν συνιστούν μία οριστική και καθολική πολιτική στροφή.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι αμφισβητούμε την ανάγκη διαμόρφωσης ενός ευρύτερου μετώπου για την Ευρώπη της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης. Το αντίθετο, θεωρούμε επιβεβλημένη την συνεργασία των δυνάμεων και την συγκρότηση ενός μετώπου από τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής αριστεράς, και συνεπώς του ΣΥΡΙΖΑ, τις δυνάμεις των Ευρωπαίων Πράσινων, και της σοσιαλδημοκρατίας που απεγκλωβίζεται από τον νεοφιλελευθερισμό. Γνωρίζουμε όμως ότι αυτή η πορεία, δεν διαμορφώνεται με αυτοματισμούς, θα έχει τα μπρος και τα πίσω της, τα πάνω και τα κάτω της, δεν θα είναι ευθύγραμμη, ειδικά όσον αφορά τον οριστικό απεγκλωβισμό του μεγαλύτερου τμήματος της σοσιαλδημοκρατίας από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Το τελευταίο που χρειάζεται σε μια τέτοια πορεία είναι η δημιουργία μιας επίπλαστης εικόνας ότι τα παραπάνω έχουν σχεδόν επιτευχθεί και ότι η πορεία αλλαγής της πολιτικής στην Ευρώπη είναι προ των πυλών.
Η πρόσφατη εξέλιξη στη Ισπανία, καθιστά απολύτως αδύναμο και το αφήγημα που θέλει τα ελληνικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, και ειδικότερα το ΠΑΣΟΚ, ως μια τοπική ιδιαιτερότητα, ως έναν πολιτικό σχηματισμό σε αντίθεση με την υπόλοιπη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, η οποία απεμπλέκεται από το άρμα του νεοφιλελευθερισμού. Δυστυχώς υπάρχουν και αλλού, στην συγκεκριμένη περίπτωση στο κόμμα του Σάντσεθ, αντίστοιχες απόψεις και πολιτικές συμπεριφορές. Γι αυτό εκτιμούμε το παραπάνω αφήγημα ως εξαιρετικά επικίνδυνο, πολύ περισσότερο επειδή θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να κληθεί να καλύψει το συγκεκριμένο πολιτικό κενό, υπό την προϋπόθεση ότι και ο ίδιος θα έπρεπε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να υλοποιήσει κεντροαριστερή στροφή.
Μολαταύτα το επίδικο για την πορεία της Ευρώπης παραμένει ανοικτό, εμείς από τις πλευρά μας οφείλουμε να συνεχίσουμε και να εντείνουμε την προσπάθειά μας στην Ευρώπη, αλλά κυρίως στην Ελλάδα, όπου είμαστε υποχρεωμένοι να προσανατολιστούμε στα μεγάλα και σοβαρά προβλήματα επιβίωσης των αδύναμων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Το 2ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ευκαιρία επανεκκίνησης της σχέσης μας με τα παραπάνω, απαιτείται όμως αλλαγή του μίγματος πολιτικής που ασκούμε, αξιοποίηση κάθε ρωγμής που μας προσφέρεται για μέτρα στα πλαίσια του παράλληλου προγράμματος και σταδιακή άρση της επιτήρησης.
O Μιχάλης Υδραίος είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ
