Εδώ μπαίνει ο ρόλος του κόμματος, που με συλλογικές διαδικασίες, με εσωκομματική δημοκρατία, με κριτική αλλά και εποικοδομητικές προτάσεις, χωρίς στεγανά μεταξύ κορυφής – βάσης οφείλει να ελέγξει και να επεξεργαστεί, να παραγάγει τελικά πολιτική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην κυβέρνηση, έχοντας υποστεί μια σοβαρή ήττα πέρσι το καλοκαίρι με την υπογραφή ενός Μνημονίου πέρα και έξω από τον στρατηγικό του στόχο, που είναι ο σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία. Από την άλλη, η κοινωνία, και μάλιστα τα ασθενέστερα στρώματα που εκπροσωπεί, παρά την κόπωσή της από την παρατεταμένη λιτότητα, δεν του έχει γυρίσει την πλάτη αλλά τηρεί στάση αναμονής.
Στην Ευρώπη φυγόκεντρες δυνάμεις επιδιώκουν διάλυση της Ένωσης και αναβίωση των εθνικών αφηγήσεων, με την ξενοφοβική ακροδεξιά ρητορική να κερδίζει έδαφος. Ωστόσο, αναπτύσσονται κοινωνικές αντιστάσεις στον αντίποδα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής λιτότητας και του αυταρχισμού (Γάλλοι εργαζόμενοι, χώρες Νότου), χωρίς όμως να επιτυγχάνουν, ακόμα, μέτωπα ανατροπής.
Σ’ αυτό το δύσκολο και ρευστό σκηνικό, η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ καλείται να χαράξει αριστερή πολιτική σε μια χώρα υπερχρεωμένη, υπό επιτροπεία και συνεπώς με περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, με αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού, γιγάντια ανεργία, συρρίκνωση των κοινωνικών πολιτικών, διαφθορά και διαπλοκή να διαπερνούν σημαντικούς τομείς του δημόσιου και ιδιωτικού βίου.
Ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ, το ισχυρότερο κόμμα της Αριστεράς στην Ευρώπη, καλείται από τη θέση της κυβέρνησης να διευρύνει τα ρήγματα της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας δημιουργώντας θύλακες αντίστασης και ανατροπής.
Πολλά και δύσκολα τα ερωτήματα: Ο ΣΥΡΙΖΑ μεταλλάχθηκε;
Η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά ήταν μια ιστορική στιγμή που μας επέλεξε μάλλον, παρά την επιλέξαμε. Ήμασταν έτοιμοι; Υποτιμήσαμε την ισχύ του αντιπάλου εντός και εκτός; Πιστεύω ότι ορθά επιλέξαμε να παίξουμε στο παιγνίδι. Ο αναχωρητισμός, η μεσσιανική λογική τύπου ΚΚΕ, η περιχαράκωση σε μικρό κοινό, «ιδεολογικά καθαρό», είναι μια εύκολη και ανέξοδη επιλογή, η οποία δεν ελέγχεται καν για την ορθότητά της εν τη πράξει. Η ήττα του Ιουλίου μετά το ηχηρό «Όχι» του λαού στο δημοψήφισμα, δεν πρέπει να εξωραΐζεται, όμως έδειξε σε όλο τον κόσμο το αυταρχικό πρόσωπο της κυρίαρχης ελίτ (This is a coup). Η κοινωνία, παρά ταύτα, με σοφία επέλεξε την Αριστερά για να διαχειρισθεί την κρίση, προφανώς αναγνωρίζοντας ότι «οι σπασμένες ασπίδες είναι καλύτερες από καθόλου ασπίδες» (Paul Mason). Η διατήρηση της ιδεολογικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί εν τέλει από την πολιτική του.
Υπάρχουν περιθώρια άσκησης αριστερής πολιτικής εντός Μνημονίου;
Αυτό είναι το στοίχημα για την κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Να πορευθεί μέσα «στη ρωγμή του χρόνου» και να τη διευρύνει, να χαράξει μονοπάτια εκεί που δεν υπάρχουν. Γιατί όντως είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, να αφήσεις το αριστερό σου ίχνος στον καιρό των Μνημονίων. Όμως η περίθαλψη στους ανασφάλιστους, η κάρτα αλληλεγγύης, οι 100 δόσεις, το σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια, το προσφυγικό, το νομοσχέδιο για τη δημόσια διοίκηση, το νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ έχουν αριστερό πρόσημο. Είναι ανάγκη αυτό το «παράλληλο» πρόγραμμα υπέρ των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων να επιταχυνθεί, με συγκεκριμένες θεματικές στοχεύσεις: η δημιουργία ενιαίου συστήματος πρωτοβάθμιας φροντίδας, πρόληψης και προαγωγής υγείας, η προάσπιση των εργασιακών σχέσεων και των συλλογικών συμβάσεων, η κοινωνική αλληλέγγυα οικονομία, ο διαχωρισμός εκκλησίας- κράτους, η ανάπτυξη με κριτήριο τις ανάγκες των πολλών είναι ταξικά μεροληπτική πολιτική. Με τέτοια πολιτική θα οικοδομήσουμε κοινωνικές συμμαχίες, όχι όμως στη βάση παλιών φθαρμένων σχημάτων που έχουν χάσει κάθε κοινωνική νομιμοποίηση.
Υπάρχει κίνδυνος ενσωμάτωσης; Σχέση κόμματος – κυβέρνησης;
Η πιθανότητα για την κυβέρνηση της Αριστεράς να «χάσει το δάσος» σε συνθήκες επιτροπείας και λυσσαλέου πολέμου στο εσωτερικό και το εξωτερικό είναι υπαρκτή. Εδώ μπαίνει ο ρόλος του κόμματος, που με συλλογικές διαδικασίες, με εσωκομματική δημοκρατία, με κριτική αλλά και εποικοδομητικές προτάσεις, χωρίς στεγανά μεταξύ κορυφής – βάσης οφείλει να ελέγξει και να επεξεργαστεί, να παραγάγει τελικά πολιτική.
Γιατί όντως είναι αχαρτογράφητα τα νερά για την Αριστερά του 21ου αιώνα, όμως οι μάχες που σίγουρα δεν κερδίζονται είναι αυτές που δεν δίνονται.
Η Χαρά Ματσούκα είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
Πηγή: Η Αυγή
