Ρωσία

Το στοίχημα της παλινόρθωσης της ρωσικής ισχύος από τον Πούτιν παραμένει ημιτελές, καθώς παραμένει ζητούμενη μια θεσμικά προσδιορισμένη εσωτερική σταθερότητα που να εγγυάται ότι δεν θα επαναληφθεί μια άλλη διαχρονική παράδοση της ιστορίας της χώρας: Μια αυταρχική σταθερότητα που δεν μπορεί να εκτονωθεί μέσω διαδικασιών θεσμικής δημοκρατικής πολιτικής ζωής, συσσωρεύει τις εντάσεις και οδηγεί σε ανεξέλεγκτες ανατροπές που άλλοτε έχουν τη μορφή ηφαιστειακής έκρηξης, άλλοτε σύντηξης, με συνέπεια να βραχυκυκλώνουν τη διεθνή παρουσία της χώρας. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η εικοσαετής αυταρχική σταθερότητα του Μπρέζνιεφ που κατέστησε αδύνατη τη μεταρρύθμιση του συστήματος και οδήγησε σε διάλυση την ΕΣΣΔ. Η απόφαση του Πούτιν να διαμηνύσει -μέσω κυβερνητικής αλλαγής και συνταγματικής μεταρρύθμισης- ότι θα είναι παρών και μετά τη λήξη της δεύτερης εξαετούς θητείας του το 2024 δεν αρκεί για να απαντήσει στη μεγάλη πρόκληση της κοινωνικής και πολιτικής σταθεροποίησης της χώρας.

Στα μέσα Ιουνίου του 2018, κι ενώ το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου άνοιγε τις πύλες του, οι υποστηρικτές της δρακόντειας μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος πέτυχαν μια νίκη στη Ρωσία. Βασιζόμενος στον αθλητικό ενθουσιασμό, που θα αποσπούσε την προσοχή των πολιτών, ο πρωθυπουργός Ντμίτρι Μεντβέντεφ ανακοίνωσε την απόφαση της κυβέρνησης: στο εξής οι γυναίκες θα εργάζονται μέχρι το 63ο έτος τους αντί του 55ου. Οι άνδρες έως το 65ο αντί του 60ού. Παρ’ όλο που ο Βλαντίμιρ Πούτιν ισχυριζόταν ότι είχε παραμείνει εκτός διαβουλεύσεων, η δημοτικότητά του καταποντίστηκε και η αποδοχή για το πρόσωπό του έπεσε από το 80% στο 63%. Εκατοντάδες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα τον υποχρέωσαν να πραγματοποιήσει ένα τηλεοπτικό διάγγελμα προς το έθνος. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Ρώσος Πρόεδρος χαλάρωσε το νομοσχέδιο μειώνοντας, μεταξύ άλλων, την ηλικία συνταξιοδότησης των γυναικών στα 60 χρόνια. Υποσχέθηκε επίσης μια σημαντική αναπροσαρμογή των συντάξεων: επιπλέον 1.000 ρούβλια (13 ευρώ) ετησίως κατά μέσον όρο για έξι χρόνια.

Στο νεοελληνικό φαντασιακό ο Μόσκοβος κατέχει ξεχωριστή θέση από τις αρχές του 18ου αιώνα και τον Μεγάλο Πέτρο, όποιο κι αν είναι το καθεστώς της Ρωσίας, η οποία άλλωστε λειτουργεί πάντα ως αυτοκρατορία, τσαρική, σοβιετική ή μετασοβιετική. Στους προεπαναστατικούς καιρούς η χρεία συμμάχων εμφάνιζε κάθε τόσο τον Μόσκοβο έτοιμο «να φέρει το σεφέρι, Μοριά και Ρούμελη». Σήμερα, αλλεπάλληλες «προφητείες» ανακοινώνουν από κίτρινα πρωτοσέλιδα ή στη διάρκεια νυχτερινών τηλεοπτικών συνωμοσιολογικών παραληρημάτων ότι ο Μόσκοβος ξανάρχεται. Το «ξανθό γένος» αντιμετωπίζεται όχι απλώς σαν ο μεγάλος αδερφός τού κατά τα λοιπά ανάδελφου ελληνικού λαού, αλλά σαν το έθνος που ο Θεός του ορθόδοξου δόγματος του ανέθεσε να μας υπηρετεί πρόθυμα και ανελλιπώς.