Ιταλία

Πε­νή­ντα χρό­νια α­πό τον Γαλ­λι­κό Μάη, μια ε­ξέ­λι­ξη γε­γο­νό­των δρο­μο­λο­γεί θε­τι­κές προο­πτι­κές, με πρω­τα­γω­νί­στρια τη νε­ο­λαία. Με νέες και ευ­ρη­μα­τι­κές πρω­το­βου­λίες, το κί­νη­μα νε­ο­λαίας της Μπο­λό­νια, που κα­νείς δεν το πε­ρί­με­νε, κα­νείς δεν το εί­χε προ­βλέ­ψει, δεί­χνει ό­τι ο ρό­λος της πλα­τείας εί­ναι η διεκ­δί­κη­ση για έ­να κα­λύ­τε­ρο μέλ­λον, ό­πως βρο­ντο­φω­νά­ζει και το μα­θη­τι­κό κί­νη­μα με ε­πι­κε­φα­λής τη Σουη­δέ­ζα Γκρέ­τα Τούν­μπερ­γκ. Εί­ναι φω­νές αμ­φι­σβή­τη­σης του ευ­ρω­παϊκού οι­κο­δο­μή­μα­τος. Η νέα γε­νιά φαί­νε­ται α­πό αυ­τές και α­πό άλ­λες πρω­το­βου­λίες σε πολ­λές χώ­ρες πως ε­νη­λι­κιώ­νε­ται πο­λι­τι­κά. Αμφι­σβη­τεί, ου­σια­στι­κά, τον τρό­πο με τον ο­ποίο α­σκεί­ται η πο­λι­τι­κή, τις προ­τά­σεις για την ε­πί­λυ­ση των σύγ­χρο­νων προ­βλη­μά­των. Η νε­ο­λαία εί­ναι δυ­να­τή, ζω­ντα­νή, με φρέ­σκες και συ­γκρο­τη­μέ­νες α­πό­ψεις. Θέ­λει και μπο­ρεί να συμ­βά­λει κα­θο­ρι­στι­κά στο πα­ρόν και το μέλ­λον της σύγ­χρο­νης κοι­νω­νίας. Ιδιαί­τε­ρα η Ε.Ε. πρέ­πει να κα­τα­νοή­σει ό­τι δεν υ­πάρ­χει χρό­νος για χά­σι­μο. Η ε­μπλο­κή της νε­ο­λαίας εί­ναι μο­νό­δρο­μος, πα­ρά­γο­ντας κα­θο­ρι­στι­κός για το μέλ­λον της Ευ­ρώ­πης, η ο­ποία δυ­στυ­χώς δεν εί­χε και δεν έ­χει κα­μία πο­λι­τι­κή για τους νέ­ους. Εκτός α­πό το «Erasmus», που εί­ναι έ­να ερ­γα­λείο με πο­λύ­πλευ­ρα θε­τι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα στην ε­πι­κοι­νω­νία, στις κοι­νές ε­μπει­ρίες και προο­πτι­κές –και για τον λό­γο αυ­τόν θα πρέ­πει το συ­ντο­μό­τε­ρο να διευ­ρυν­θεί σε πε­ρισ­σό­τε­ρες δρα­στη­ριό­τη­τες–, κα­τά τα άλ­λα υ­πάρ­χει έ­να τε­ρά­στιο κε­νό, α­δια­φο­ρία και α­πα­ξίω­ση για τα ό­νει­ρα των νέων. Η ελ­πί­δα της Ευ­ρώ­πης εί­ναι οι νέ­οι της. Ιδιαί­τε­ρα η Αρι­στε­ρά έ­χει την υ­πο­χρέω­ση, τα πε­ρι­θώ­ρια αλ­λά και το ι­δε­ο­λο­γι­κό υ­πό­βα­θρο να α­σχο­λη­θεί και να α­να­λύ­σει σε βά­θος την «ει­σβο­λή» της νε­ο­λαίας στις πο­λι­τι­κές ε­ξε­λί­ξεις. Στις τά­ξεις της α­νή­κουν οι α­γω­νι­στές που τρα­γού­δη­σαν δυ­να­τά μέ­χρι να μα­τώ­σουν το «Bella Ciao».

Τέσσερις τριαντάρηδες φίλοι από τη Μπολόνια, ο Ματία Σαντόνι, ο Ρομπέρτο Μορότι, η Τζούλια Τραπολόνι και ο Αντρέα Γκαρέφα εμπνεύστηκαν το Κίνημα της Σαρδέλας, που το αγκάλιασαν με ενθουσιασμό νέοι από όλη την Ιταλία, αλλά και νέοι Ιταλοί που μετανάστευσαν στο εξωτερικό, καθώς και μεγαλύτεροι σε ηλικία που είχαν κλειστεί στην απογοήτευσή τους. Στην περιφέρεια της Εμίλια Ρομάνια θα διεξαχθούν περιφερειακές εκλογές το Γενάρη και ο Ματέο Σαλβίνι έπρεπε να μιλήσει στις 14 Νοέμβρη στο στάδιο υπέρ της υποψήφιας της Λέγκας Λουτσία Μποργκοντζόνι. Οι τέσσερις νέοι δεν μπορούσαν να αποδεχτούν να μιλάει ο Σαλβίνι στην κόκκινη Μπολόνια χωρίς καμία αντίδραση από την πλευρά των δημοκρατικών πολιτών. «Θέλαμε να είμαστε έστω ένας παραπάνω από αυτούς», είπαν οι διοργανωτές. Το στάδιο όπου μίλησε ο Σαλβίνι έχει χωρητικότητα 5.570 ατόμων. Θα αρκούσε μια συγκέντρωση 6.000 ατόμων στην πλατεία. Άρχισε λοιπόν η καμπάνια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με το σύνθημα: «Καμία σημαία, κανένα κόμμα, καμία βρισιά. Δημιούργησε τη σαρδέλα σου και πάρε μέρος στην πρώτη ιχθυακή επανάσταση στην ιστορία». Στο ραντεβού λοιπόν της Πέμπτης, 14 Νοέμβρη, κατέφθασαν όχι 6.000, αλλά περίπου 15.000 Μπολονιέζοι, φέρνοντας ο καθένας μαζί του μια σαρδέλα από χαρτόνι. Δεν υπήρχε πια άλλος χώρος, ήταν πραγματικά στριμωγμένοι σαν σαρδέλες στην πλατεία. Ακολούθησαν η Μόντενα, το Σορέντο, το Παλέρμο, το Ρέτζιο Εμίλια, η Περούτζια, η Γένοβα, το Ρίμινι, η Νέα Υόρκη και η Μαρσάλα, από 18 έως 24 Νοέμβρη. Άλλες πόλεις ανακοινώνουν ότι προγραμματίζουν συγκεντρώσεις. Η Φλωρεντία, την 30η Νοέμβρη, το Τορίνο την 10η Δεκέμβρη, η Ρώμη τη 14η Δεκέμβρη.