«Δεν νομιμοποιούνται να δεσμεύουν το μέλλον της χώρας» είναι ο τίτλος του πρόσφατου άρθρου του Ευάγγελου Βενιζέλου, το οποίο δημοσιεύτηκε στο “Βήμα της Κυριακής” (9/4/2017). Στην παρέμβασή του αυτή, ο βουλευτής και πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατηγορεί την κυβέρνηση ότι δεν νομιμοποιείται να διαπραγματεύεται μέτρα που αφορούν την περίοδο μετά τη λήξη του τρίτου Μνημονίου. Γιατί; Η πιο σωστή απάντηση θα ήταν ότι «γιατί έτσι μου αρέσει». Ωστόσο, ο Ευ. Βενιζέλος επιχειρεί να στηρίξει τη θέση του σε ένα κράμα πολιτικών και νομικών επιχειρημάτων, το οποίο προκαλεί, εντέλει, την ίδια την κοινή λογική.
Συγκεκριμένα, αναρωτιέται: «Από πού αντλεί άραγε η σημερινή κυβέρνηση τη νομιμοποίηση να διαπραγματεύεται δημοσιονομικά μέτρα για την περίοδο που αρχίζει μετά το τέλος του τρέχοντος τρίτου προγράμματος, δηλαδή για το τέταρτο ‘μνημόνιο’, ενδιαφερόμενη μόνο αυτά να μην εφαρμοστούν εντός των χρονικών ορίων της δικής της θητείας, με τη φρούδα ελπίδα ότι θα εξαντλήσει τα συνταγματικά περιθώρια παραμονής της στην εξουσία;». Και απαντά: «Από πουθενά». Στην περίπτωση που το άρθρο είχε γραφτεί μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του Eurogroup της Μάλτας, πράγμα εξαιρετικά απίθανο, το επιχείρημα καταρρέει αυτόματα: οι περικοπές στις συντάξεις θα ισχύσουν από την 1η/1/2019.
Ας εξετάσουμε, ωστόσο, το ενδεχόμενο -που είναι άλλωστε και το πιο πιθανό- ότι το άρθρο συντάχτηκε πριν από την ανακοίνωση της συμφωνίας. Τι λέει λοιπόν ο κ. Βενιζέλος; Ότι οι ελπίδες της κυβέρνησης να παραμείνει έως τον Σεπτέμβριο του 2019 είναι «φρούδες». Γιατί; Θέτει το ενδεχόμενο της ανατροπής της υπό το βάρος του λαϊκού παράγοντα; Δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες ευαισθησίες ως προς τον σεβασμό του λαϊκού παράγοντα ο ίδιος, ιδίως την περίοδο που κατείχε υπουργικούς θώκους. Τι ζητάει λοιπόν; Ζητά από τη Νέα Δημοκρατία να θέσει επιτακτικά το αίτημα των εκλογών άμεσα, προεξοφλώντας ότι αυτή δεν θα είναι αυτοδύναμη, άρα θα απευθυνθεί προς το ΠΑΣΟΚ για να συγκυβερνήσουν.
Την ίδια στιγμή, όμως, διαπιστώνει πως, όντως, η αξιολόγηση πρέπει να κλείσει άμεσα λόγω των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας τον Ιούνιο. Και, την ίδια στιγμή, διαπιστώνει πως οι δανειστές, ευρισκόμενοι ούτως ή άλλως σε θέση ισχύος (αν και για τον Ευ. Βενιζέλο δεν υπάρχουν σχέσεις εξουσίας ανάμεσα στην εκάστοτε κυβέρνηση και τους δανειστές της από τότε που η χώρα εισήλθε στο καθεστώς των Μνημονίων, καθότι αυτά είναι… «αντιευρωπαϊκές» αντιλήψεις), βρίσκουν την ευκαιρία, λόγω ακριβώς των ειδικών περιστάσεων της συγκυρίας, να θέσουν ζητήματα που αφορούν την περίοδο μετά τη λήξη του προγράμματος. Και πώς απαντά σε αυτό; Κατά πρώτον, ότι η κυβέρνηση «δεν διαπραγματεύεται πραγματικά με τους εταίρους, αλλά με τους βουλευτές της και με το εκλογικό της ακροατήριο» και κατά δεύτερον, “ο θεμελιώδης στόχος (σ.σ.: του ΣΥΡΙΖΑ) είναι η παραμονή στην εξουσία». Κατά τρίτον, ότι οι συσχετισμοί στην Ευρώπη δεν πρόκειται να αλλάξουν.
Και τελικά ποια είναι η λύση; «[…] να κλείσει η κατ’ ακριβολογία αξιολόγηση που αφορά το τρέχον πρόγραμμα, να διασφαλισθεί η εκταμίευση της δόσης που συνδέεται με τις λήξεις ομολόγων που πρέπει να εξοφληθούν μέχρι τον Ιούλιο και η χώρα να οδηγηθεί σε εκλογές που θα διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις για την εφαρμογή μιας ολοκληρωμένης εθνικής στρατηγικής εξόδου από την κρίση». Πώς θα γίνει αυτό; Άγνωστο. Θα πείσει ο Ευ. Βενιζέλος τους δανειστές να αλλάξουν στρατηγική στη διαπραγμάτευση; Θα πείσει τον πρωθυπουργό να ζητήσει από τους δανειστές να αποσυνδεθεί η δεύτερη αξιολόγηση με αντάλλαγμα την προσφυγή στις κάλπες; Αφού αυτός έχει άλλον «θεμελιώδη στόχο».
Τι ζητά εντέλει ο Ευ. Βενιζέλος; Κάποιοι καχύποπτοι θα έλεγαν ότι ζητά την πτώση της κυβέρνησης με κάποιον “μη κανονικό” τρόπο. Το ταξίδι στις Κάννες, άλλωστε, το 2011, ήταν πολύ διδακτικό.
Χρήστος Σίμος
Πηγή: Η Αυγή
