Δημοκρατία σημαίνει κράτος του δήμου, δηλαδή των πολιτών, των πολλών, όχι του ενός. Και οι πολίτες που συλλογικά καλούνται να λάβουν αποφάσεις, προηγουμένως διαλέγονται και σχηματίζουν άποψη μέσα από τη σύγκρουση και τη σύνθεση των διαφορετικών ιδεών. Στη βάση αυτή λειτουργούν τα κόμματα και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Αλλά επειδή στην κοινωνία που ζούμε υπάρχουν τάξεις και οργανωμένα συμφέροντα που επιχειρούν να ελέγξουν κατά το δοκούν τις διαδικασίες λήψης των συλλογικών πολιτικών αποφάσεων, ευνοούν και πριμοδοτούν την ανάδειξη αρχηγικών κομμάτων στο όνομα του ταλέντου και της ξεχωριστής φυσιογνωμίας ή της μοναδικής ικανότητας του ηγέτη.
Γι’ αυτό και καλλιεργούν την προσωπολατρία, την ελιτίστικη νοοτροπία, την ειδωλοποίηση και το αδιαμφισβήτητο του ηγέτη, με την ταυτόχρονη δαιμονοποίηση και την καταστολή της διαφορετικής άποψης ως αιρετικής, υπονομευτικής, φραξιονιστικής και διαλυτικής.
Αυτοί συνεπώς που προκρίνουν αρχηγικά κόμματα, υπηρετούν άριστα την κυρίαρχη αστική ιδεολογία και τα συμφέροντα που εκφράζει. Οπως, δε, η Ιστορία μάς έχει δείξει, τέτοια αρχηγικά κόμματα είναι οι κατεξοχήν καλοί αγωγοί του λαϊκισμού και του αυταρχισμού, εύκολα καταπατούν προγράμματα και προεκλογικές δεσμεύσεις, με τελικό αποτέλεσμα τη φθορά ή και την εξαφάνισή τους. Στις στάχτες της απογοήτευσης που αφήνουν, δε, πίσω τους, ανθεί ο φασισμός.
Ο φασισμός δεν είναι πολιτική θεωρία ή φιλοσοφία. Ο φασισμός δεν έχει δικό του «πρόγραμμα». Αντ’ αυτού, παίρνει τις «ιδέες» του από το δοχείο απορριμμάτων της καπιταλιστικής κοινωνίας σε παρακμή. Οι ιδέες που εμπνέουν τον φασισμό περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, τον σοβινισμό, τον ρατσισμό όλων των τύπων, την κυριαρχία των ανδρών, τον αντιλαϊκό φανατισμό και… τη λατρεία του ηγέτη.
Δεν είναι τυχαίο που η εμφάνιση και η άνοδος του οργανωμένου φασισμού –με το ένα ή το άλλο κομματικό προσωπείο– στη μεταπολιτευτική Ελλάδα συνέπεσε με τη φθορά και ουσιαστική εξαφάνιση ενός μεγάλου αρχηγικού λαϊκού κόμματος όπως το ΠΑΣΟΚ (κι όχι μόνον). Του οποίου, μάλιστα, ο αρχηγικός χαρακτήρας θεμελιώθηκε τη δεκαετία του ’70 στις μαζικές διαγραφές κάθε άλλης άποψης ή τάσης που επιδίωξε τον δημοκρατικό διάλογο.
Το αποτέλεσμα της αρχηγικής πασοκικής διακυβέρνησης και της υποταγής τού άλλοτε σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ στην κυρίαρχη αστική ιδεολογία και πολιτική φάνηκε στον 21ο αιώνα με την υπερχρέωση, την αποβιομηχάνιση και τελικά την άτυπη χρεοκοπία της οικονομίας, αφού προηγουμένως είχε αναλάβει πάλι τα ηνία η Δεξιά.
Αποτελεί, λοιπόν, σχήμα οξύμωρο αυτοί που σήμερα κόπτονται για τη δημοκρατία και το μέλλον της δημοκρατικής παράταξης (όπως αποκαλούν τον νέο διευρυμένο και «μετασχηματισμένο» ΣΥΡΙΖΑ) να εγκαλούν την Τάση των 53+ ότι υπονομεύει την προοπτική αυτή -με την πρόταση για συνέδριο του καθ’ εαυτόν ΣΥΡΙΖΑ και τους πασοκογενείς ως παρατηρητές- και να καλούν τον κ. Τσίπρα ως νέο Αντρέα Παπανδρέου να τους αντιμετωπίσει με διαγραφές α λα ’70.
Οι επίγονοι, που άλλοτε αποκαλούνταν σοσιαλιστές, μετονομάστηκαν σε σοσιαλδημοκράτες και τώρα χρίζονται «δημοκράτες» επιζητώντας αποκλεισμό του ενδοκομματικού προσυνεδριακού διαλόγου με τις όποιες διαφορετικές απόψεις, πολύ απλά δεν είναι καν δημοκράτες.
Δεν έβγαλαν κανένα δίδαγμα από τη μακρά πορεία φθοράς και καταστροφής του αρχηγικού ΠΑΣΟΚ και ως ασυνείδητοι φορείς μιας δυνητικά ολοκληρωτικής νοοτροπίας επιχειρούν τώρα να πισωγυρίσουν και τη σημερινή Αριστερά, τον ΣΥΡΙΖΑ, στο ολέθριο μονοπάτι μιας αρχηγικής διάσπασης και μετάλλαξής του σε ασώματη κεφαλή. Γιατί κεφαλή που κανιβαλίζει τα πόδια, στο τέλος πέφτει, καρατομείται η ίδια.
Δεν ανήκω στους 53+ ούτε συμμερίζομαι απαραίτητα τις όποιες απόψεις τους, θεωρώ ωστόσο ανοίκειες στην αριστερή ιδεολογία και επικίνδυνες για τη δημοκρατία τις τρομοκρατικές μιντιακές επιθέσεις σε βάρος τους και τις παραινέσεις στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ για τον εξοβελισμό τους.
Ο Κώστας Καλωνιάτης είναι οικονομολόγος
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
