Macro

Και ξαφνικά οι «πατριώτες» έγιναν «σεσημασμένοι χρυσαυγίτες». Οι «δικαιολογημένα αγανακτισμένοι πολίτες» που «διαμαρτύρονται για την προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών» μετατρέπονται σε... αγνώμονες που δεν αναγνωρίζουν την «εθνικά επωφελή» στάση της Ν.Δ. Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης να ανοίγει διάλογο μαζί τους και να τους ρωτά θυμωμένος: «Κι εσείς πού ήσασταν όταν εμείς δίναμε μέσα στη Βουλή τη μάχη κόντρα στην επαίσχυντη συμφωνία;». Μα θέλει και ρώτημα; Στα συλλαλητήρια ήταν. Δίπλα - δίπλα με κορυφαία στελέχη του κόμματός σας, και όχι μόνο. Τυλιγμένοι με σημαίες με τον ήλιο της Βεργίνας και με κέλτικους σταυρούς. Και με τα αλλοιωμένα από την «εθνική οργή» πρόσωπά τους, να ουρλιάζουν για το μέγεθος του «εθνικού ξεπουλήματος». Είναι οι ίδιοι που πρωταγωνιστούν στους τηλεοπτικούς δέκτες απολαμβάνοντας την υπέρμετρη προβολή που υπαγορεύεται από το αντιπολιτευτικό μένος της μεγαλύτερης μερίδας των ΜΜΕ. Οι ίδιοι που σας ακούνε στη Βουλή να εγείρετε διαρκώς θέματα βίας, ανομίας και ασφάλειας -ταυτίζοντας μονίμως την Αριστερά με την τρομοκρατία-, χωρίς, ωστόσο, να βρίσκετε ούτε μια λέξη να πείτε και να καταδικάσετε τη βίαιη και εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής.

Αφού μπορούν πλέον να τυπώνουν όσα χαρτονομίσματα θέλουν και να εφοδιάζουν την αγορά όταν υπάρχει έλλειψη, γιατί υπάρχουν ακόμα κρίσεις; Η απάντηση βρίσκεται στην αντιστροφή. Επειδή μπορούμε να τυπώνουμε όσα θέλουμε, θα τυπώνουμε λιγότερα από όσα χρειάζεται η αγορά, όταν το κρίνουμε σκόπιμο, για να δημιουργούνται κρίσεις, για να μπορούν οι φίλοι μας οι κεφαλαιοκράτες να εκμεταλλεύονται ευκαιρίες.

Να θυμίσω εδώ, στους οπαδούς της φυλετικής καθαρότητας και της αδιατάρακτης συνέχειας του περιούσιου κυανόλευκου αίματος, ότι η Θεσσαλονίκη μεγαλούργησε ως παγκόσμια πατρίδα των προσφύγων, ιδιαίτερα των Εβραίων Σεφαραδίμ που έρχονται το 1492 από την Ισπανία διωγμένοι με διάταγμα των βασιλιάδων Φερδινάνδου και Ισαβέλλας. Δεκαπέντε με είκοσι χιλιάδες Ισπανοεβραίοι εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη και είναι αυτοί και όχι οι καβαλαραίοι με τους βουκεφάλες που έδωσαν ζωή στη σχεδόν έρημη -μετά την άλωσή της από τους Τούρκους το 1430- Θεσσαλονίκη, αν και υπάρχουν μαρτυρίες για την ύπαρξη εβραϊκής κοινότητας στην πόλη ήδη απ’ τα ρωμαϊκά και βυζαντινά χρόνια. Ήταν οι λεγόμενοι Ρωμανιώτες, που είχαν εξελληνίσει τα ονόματά τους και μιλούσαν ελληνικά. Κάπως έτσι μεγαλούργησε η Θεσσαλονίκη. Κάπως έτσι, πολύ πριν γίνει η «Μητέρα Θεσσαλονίκη» του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη (που ήξερε πολύ καλά τι έλεγε), ήδη στα τέλη του 16ου αιώνα είχε τιμηθεί με τον τίτλο της «Μητέρας εν Ισραήλ». Λεπτομέρεια προς τους φασίστες που βεβηλώνουν το Εβραϊκό Μνημείο στην πλατεία Ελευθερίας:12.989 Έλληνες Εβραίοι πήραν μέρος στο έπος του ’40 (343 αξιωματικοί), με 513 νεκρούς και 3.743 τραυματίες.

Μετά την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια, δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας. Ο ένας είναι το μείγμα σκληρού νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιού λαϊκισμού που υπηρετεί ο Κ. Μητσοτάκης. Σε αυτόν επενδύει το παλιό πολιτικό σύστημα τις ελπίδες του να επανακάμψει στην εξουσία και προς αυτή την κατεύθυνση ασκεί όση πολιτική επιρροή τού έχει απομείνει. Η παλινόρθωση της παλιάς διαπλοκής, η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η πριμοδότηση μιας ανάπτυξης αποκλειστικά για τους ισχυρούς και η κοινωνική οπισθοδρόμηση για τους περισσότερους είναι οι στόχοι του σχεδίου αυτού. Ο άλλος δρόμος είναι ένα προοδευτικό σχέδιο για την Ελλάδα της επόμενης μέρας. Ένα σχέδιο που θα προωθεί την ανάπτυξη για τους πολλούς, δηλαδή την ανάπτυξη μέσα από τη στήριξη της εργασίας, της πραγματικής οικονομίας και του κοινωνικού κράτους. Ένα σχέδιο που, ταυτόχρονα, θα υπηρετεί τη δημοκρατία, τον προοδευτικό θεσμικό εκσυγχρονισμό της χώρας και τη θωράκιση της διαφάνειας, αντιμετωπίζοντας επιτέλους τις στρεβλώσεις που συσσώρευσε για δεκαετίες το παλιό πολιτικό κατεστημένο. Στη βάση ενός τέτοιου σχεδίου η Αριστερά επιδιώκει τη συνάντηση με ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις. Αυτό που ενδιαφέρει δεν είναι κάποιες ευκαιριακές συμπλεύσεις ή η ανακύκλωση προσώπων. Αλλά το να γίνει η προοδευτική προοπτική υπόθεση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Γι' αυτό χρειάζεται ανανεωμένος και καθαρός προγραμματικός λόγος, πολιτική συνέπεια, ήθος και αποφασιστικότητα. Με μια λέξη: ηγεμονία. Τους όρους διαμόρφωσης μιας νέας προοδευτικής ηγεμονίας πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, μιλώντας τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη. Γιατί οι εξελίξεις δεν μας περιμένουν. Ή τις διαμορφώνουμε ή μας προσπερνούν.

Εάν (...) η υστερία είναι επιλεγμένο και συστατικό χαρακτηριστικό της στρατηγικής της Ν.Δ. και όχι απλώς ο τόνος που δίνει ο Ά. Γεωργιάδης, γίνεται ευκόλως αντιληπτό ότι και στους λίγους μήνες που μας χωρίζουν από τις εκλογές αυτό ακριβώς θα παραμείνει το στιλ της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας: να υστεριάζει, να αποπειράται συμψηφισμούς, να λαϊκίζει και ψεύδεται ανερυθρίαστα. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί ενώπιον ενός διλήμματος. Ή θα πρέπει, όπως είναι και η διάθεση των περισσοτέρων στελεχών του, να σηκώνει το γάντι και να ανταποδίδει στα ίσα με το ίδιο ύφος πολιτικής - και έτσι να κινδυνεύσει να εγκλωβιστεί σε ένα πολιτικό ξεκατίνιασμα, στο οποίο η Δεξιά είναι πολύ πιο ικανή. Ή θα πρέπει να διατηρήσει την ψυχραιμία του, να περιγράφει και να εξηγεί με καθαρότητα την πολιτική του και να κερδίσει με αυτόν τον τρόπο όσους ψηφοφόρους μπορούν να διακρίνουν κάτω από τον θόρυβο που κάνει η τηλεόραση.

Ο Κ. Μητσοτάκης έκανε και μία παρέμβαση για τα κόκκινα δάνεια, όπου ζήτησε να επιβραβευθούν οι συνεπείς δανειολήπτες και να τιμωρηθούν οι στρατηγικοί κακοπληρωτές. Έχει μηδενική ανοχή στους στρατηγικούς κακοπληρωτές ο Μητσοτάκης. Και στον «Κήρυκα» Χανίων συνεχώς γι' αυτό το θέμα έγραφε. Ενώ η Ν.Δ. αναδεικνύεται συνεπής δανειολήπτης της χρονιάς για τα τελευταία πέντε συνεχόμενα χρόνια. Ήτανε και το ΠΑΣΟΚ συνεπής δανειολήπτης, αλλά χάθηκε ξαφνικά χωρίς να αφήσει ίχνη. Ούτε καν ο ΑΦΜ του δεν βρέθηκε. Λένε όμως ότι, αν το προφέρεις φωναχτά μια νύχτα με πανσέληνο κάτω από ένα δέντρο καμένο από κεραυνό, εμφανίζεται η σκιά του Τσουκάτου να μεταφέρει σακούλες.

Ο περιορισμένος χώρος δεν επιτρέπει να γίνει εκτενέστερη αναφορά στη λεγόμενη «λογοτεχνία της φυλακής», μια λογοτεχνία που έχει, δυστυχώς, μακρά ιστορία και παράδοση, μια λογοτεχνία στην οποία συγγραφείς εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους έχουν υπογράψει βιβλία επίσης εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους αλλά πιθανώς και με μερικά κοινά στοιχεία. Όσον αφορά την Τουρκία, αρκεί να θυμηθούμε τον Ναζίμ Χικμέτ και τα έργα που έγραψε στη φυλακή. Στην ίδια παράδοση, ο Ντεμίρτας στέλνει το δικό του σήμα μέσα από το κελί της φυλακής, για να πει ότι «ο αληθινός εαυτός μας είναι αυτός που είμαστε στα όνειρά μας». Το βιβλίο του είναι αφιερωμένο «στις γυναίκες που δολοφονήθηκαν ή έπεσαν θύματα βίας».

Τι να σου λέω, μωρέ, συγκίνηση οκουμενική: Μετά τον Χίτλερ και τους Άριους, όλοι μίσησαν τις ευγονικές ιδέες. Μα να που ζούμε σε πόλεις τίγκα στην ευγονική θηριωδία: Ποιος ανάπηρος ζει σαν όλους τους άλλους; Ποιος μπορεί να εξυπηρετηθεί, να διασκεδάσει, να ερωτευτεί, να χωρίσει, να δουλέψει. Να δουλέψει, μαλάκα μου, το διανοείσαι; Τι αγριότητα που υπάρχει στις ευγονικές πόλεις. Ούτε να περπατήσεις, ούτε να ανασάνεις, ούτε να τσουλήσεις, τίποτα. Πόλεις για υγιείς, πολυκατοικίες για υγιείς, δρόμοι, μπαρ, υπηρεσίες. Για υγιείς. Κι εσύ πίσω από το συρματόπλεγμα. Εσύ, εγώ. Από τη μια στιγμή στην άλλη μπορούν να συμβούν αυτά, το σκέφτηκες ποτέ; Συρματόπλεγμα. Εξόριστοι σε έναν κόσμο γεμάτο ελευθερία. Ή σχεδόν. Ευγονικές πόλεις με αόρατους, εξόριστους ανθρώπους. Να μην τους δει κανένας και πικραθεί. Όλοι λυπούνται τον ανάπηρο κι όμως μόνο να ήξεραν τα κότσια που χρειάζονται όταν δεν έχεις πόδια, μάτια, αφτιά. Μια μέρα καθόμουν στο μπαλκόνι μου, είχε χιόνι στην Αθήνα, αλλά καθόμουν στο μπαλκόνι μου, στο κρύο και ήθελα να κλάψω για να παγώσουν τα δάκρυά μου και να φτάσουν στα μαγικά βασίλεια των χαμένων ηρώων. Στα παραμύθια είναι όλοι υγιής. Ακόμα και οι βάτραχοι μεταμορφώνονται σε πρίγκιπες . Τίποτα δεν θα πάει στραβά στα βασίλεια των χαμένων ηρώων κι εγώ θα φτάσω εκεί, μία νύχτα με κρύο, για να τα γεμίσω ανθρώπους σαν εμένα, που δεν θα έχουν γίνει άρτιοι –που λένε-. Αλλά θα έχουν βρει τον τρόπο να μην έχει καμία, μα απολύτως καμία σημασία.