Εικόνα πρώτη· μεταμφιεσμένος διαδηλωτής ρίχνει φωτοβολίδα σε διμοιρία των ΜΑΤ, που βρίσκεται μπροστά από τα ξενοδοχεία στην πλατεία Συντάγματος. Είχε προηγηθεί ρίψη μολότοφ από ομάδα διαδηλωτών. Στην επέμβαση από τις δυνάμεις των ΜΑΤ που ακολουθεί, ενώ οι περισσότεροι οπισθοχωρούν ο συγκεκριμένος παραμένει στη θέση και φαίνεται να συζητά με τους αστυνομικούς σε απόσταση αναπνοής από αυτούς χωρίς να μετακινείται ούτε εκατοστό. Η συγκεκριμένη «αφορμή» ήταν μεταξύ των δύο-τριών στιγμών που έδωσαν την «ευχέρεια» παρέμβασης των αστυνομικών δυνάμεων στον κύριο όγκο των διαδηλωτών, οι οποίοι μέχρι εκείνη την στιγμή διαδήλωναν ειρηνικά και χωρίς κανένα παρατράγουδο.
Εικόνα δεύτερη· αφού λοιπόν ξεκίνησε η δοκιμασμένη πρακτική από τις δυνάμεις καταστολής με εκσφενδόνιση δεκάδων δακρυγόνων και κρότου λάμψης προς τους διαδηλωτές, είχαμε τραυματισμούς ‒μερικούς όχι και τόσο ελαφρούς‒ αρκετών από αυτούς, μεταξύ των οποίων η Σόφη Παπαδόγιαννη και ο Βασίλης Μακρίδης από τη ΛΑΕ.
Εικόνα τρίτη· πέντε άνδρες των ΜΑΤ τσαλαπατούν διαδηλωτή που είναι πεσμένος στο πεζοδρόμιο και απειλούν όσους και όσες προσπαθούν να βιντεοσκοπήσουν το περιστατικό.
Όλα τα παραπάνω δεν προέρχονται από προφορικές περιγραφές, αλλά από φωτογραφίες και βίντεο που έχουν δημοσιευτεί. Επίσης, αυτά τα περιστατικά δεν είναι των παρελθόντων ετών, αλλά συνέβησαν στη χτεσινή συγκέντρωση πολιτών και πολιτικών ομάδων που διαδήλωναν, όπως έχουν δικαίωμα, για το νομοσχέδιο που εκείνη την ώρα συζητιόταν στη βουλή.
Το πάγιο αίτημα λοιπόν της Αριστεράς για τον πραγματικό εκδημοκρατισμό της αστυνομίας και τη συμπεριφορά της μέσα στα πλαίσια του σεβασμού των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων παραμένει ακόμα αίτημα. Οι πυρήνες των χρυσαυγιτών μέσα στο σώμα της αστυνομίας, η διαπιστωμένη συνεργασία ορισμένων αστυνομικών με «αγανακτισμένους» πολίτες, ή ακόμα χειρότερα με ομάδες χρυσαυγιτών που δρουν μέσα από τις τάξεις των ΜΑΤ, υφίσταται και δημιουργεί συνεχώς ζητήματα που άπτονται της ποινικής δικαιοσύνης.
Είναι προφανές ότι η καταδίκη και τα ευχολόγια, όπως επίσης και οι έρευνες που ποτέ δεν ολοκληρώνονται, δεν αποτελούν πλέον απάντηση επαρκή για μια κυβέρνηση της αριστεράς. Έχοντας υποστεί τη βία και τα χημικά για δεκαετίες από τις δυνάμεις καταστολής, δεν μπορούμε να μένουμε μόνο σε φραστικές αποδοκιμασίες, ούτε να περιμένουμε να συμβεί κάτι χειρότερο για να επιβεβαιωθούμε στις προβλέψεις μας.
Η απαγόρευση χρήσης χημικών και η μη παρουσία των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις είναι το άμεσο βήμα στο οποίο πρέπει να προχωρήσει η κυβέρνηση, εννοείται μαζί με την τιμωρία των υπαιτίων των τραυματισμών των διαδηλωτών.
Οι αγώνες δε καταστέλλονται με βία, ούτε οι πολίτες τρομάζουν με τη χρήση της. Η κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να αλλάξει την εικόνα ενός κράτους μπαμπούλα και να σταματήσει τη χρήση βίας από αυτούς που θεωρούν ότι έχουν αυτό το προνόμιο, και μάλιστα χωρίς την παραμικρή ποινική επίπτωση.
