Τα αποτελέσματα της ιατροδικαστικής εξέτασης έδειξαν ότι ο Ζακ Κωστόπουλος πέθανε από ισχαιμικό επεισόδιο που προκλήθηκε από πολλαπλά τραύματα. Για να τα λέμε όπως είναι: ο άνθρωπος πέθανε από την κακομεταχείριση και το ξύλο. Δεν ήταν καν υπό την επήρεια ναρκωτικών ή αλκοόλ, ώστε να προκύπτει από εκεί κάτι σχετικό με την αιτία θανάτου του.
Ο Ζακ Κωστόπουλος κανιβαλίζεται εδώ και δύο μήνες. Χαρακτηρίστηκε επικίνδυνος ληστής – επομένως “έπαθε ό,τι του άξιζε”. Το πάθος για την αυτοδικία είναι βασικό χαρακτηριστικό τόσο των “λαϊκών” ΜΜΕ όσο και διαφόρων φασιστοειδών που βγάζουν τα απωθημένα τους στα κοινωνικά δίκτυα. Από τις έρευνες, όμως, έχει ήδη προκύψει ότι δεν βρέθηκαν επάνω του κλοπιμαία ούτε δακτυλικά αποτυπώματά του στο μαχαίρι. Παραμένει το ερώτημα: Ποιος ακριβώς κινδύνευε για να χρειαστεί να πεθάνει με τέτοιον τρόπο ο Ζακ Κωστόπουλος;
Επιβάλλεται πλήρης διαλεύκανση της υπόθεσης, γιατί δύο μήνες μετά το πρωτοφανές αυτό γεγονός η αίσθηση ότι από κάποιους κύκλους επιχειρείται συσκότιση και συγκάλυψη είναι έντονη. Και επιβάλλεται να αποδοθεί δικαιοσύνη. Είναι αδιανόητο σε μια σύγχρονη κοινωνία να περνάει το μήνυμα ότι οι δράστες μπορούν να μένουν ατιμώρητοι επειδή το θύμα ήταν “διαφορετικό”.
Δεν ξεχνάμε. Τους αυτόκλητους εισαγγελείς των πάνελ. Τους συνηγόρους της αυτοδικίας. Τα γκάλοπ που προεξοφλούσαν ότι πρόκειται για νόμιμη άμυνα. Τους “καλά του έκαναν”. Τους “καλά να πάθει τέτοιος που ήταν”. Τους “έχουμε γεμίσει γκέι”. Τους ακροδεξιούς που ενθουσιάζονται με τα λιντσαρίσματα. Τους δεξιούς πολιτικάντηδες που έσπευσαν να χαϊδολογήσουν αυτή την αποκτήνωση. Τους “αυτή είναι η πρακτική της αστυνομίας και σε όποιον αρέσει”.
Φως και δικαιοσύνη λοιπόν. Τώρα.
Πηγή: Η Αυγή
