1. Δεν ξέρω αν μπορούμε να μιλάμε για στρατηγικό σχέδιο στις δεδομένες περιοριστικές συνθήκες. Μιλώντας απλώς για ένα μεσοπρόθεσμο σχέδιο εξόδου από τους μνημονιακούς καταναγκασμούς, η ιδέα της εφαρμογής τής επιβεβλημένης από τους δανειστές συμφωνίας με ταυτόχρονη εφαρμογή ενός παράλληλου προγράμματος μπορεί να αποδειχθεί αποδοτική.
Όμως η υλοποίηση αυτού του σχεδίου δεν θα γίνει με την τρέχουσα άσκηση κυβερνητικού έργου. Χρειάζεται να υπερπηδηθούν σοβαρές δυσκολίες: η αντίληψη που διακινείται ότι το πρόγραμμα αυτό δεν είναι μια δυνατότητα και ανάγκη, αλλά ένα πρόσχημα· η δυσκολία του δεδομένου κρατικού μηχανισμού, αλλά και του μοντέλου διακυβέρνησης, να αποδώσουν επιδιώκοντας ταυτόχρονα δύο στόχους· η έλλειψη χρονοδιαγράμματος και ιεράρχησης των στόχων του· η έλλειψη εμπειρίας του κομματικού οργανισμού για την ανάληψη ενός σημαντικού μέρους του βάρους αυτού του προγράμματος.
Αν στη συνείδηση της πλειονότητας των λαϊκών στρωμάτων μείνει η εντύπωση ότι εφαρμόστηκε μόνο ένα μέρος του σχεδίου, το μνημονιακό, τότε η υπόσχεση μιας διαφορετικής διαχείρισης της κρίσης θα έχει σε μεγάλο βαθμό διαψευστεί.
2. Η μετακίνηση μεγάλου τμήματος του στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ σε θέσεις κυβερνητικής ευθύνης ήταν σε μεγάλο βαθμό αναπόφευκτη.
Αυτό που δεν είναι αναπόφευκτο είναι να ατονεί εξαιτίας της η δημοκρατική και διακριτή λειτουργία του κόμματος, με αποτέλεσμα να υπάρχει σύγχυση αρμοδιοτήτων. Υπάρχουν, βέβαια, στιγμές που χρειάζεται να ληφθούν άμεσα κυβερνητικές αποφάσεις για κρίσιμα ζητήματα, χωρίς να ερωτηθούν τα αρμόδια κομματικά όργανα. Αν αυτή η εξαίρεση γίνει κανόνας, τότε η φυσιολογικά διακριτή κυβερνητική λειτουργία επιβάλλεται στη λειτουργία του κόμματος και εξουδετερώνει την αυθυπαρξία του.
Η κυβέρνηση έχει χρέος να εφαρμόσει το κυβερνητικό πρόγραμμα στο οποίο έχει δεσμευτεί. Σίγουρα, δεν γίνεται τα κομματικά όργανα να ντουμπλάρουν τις λειτουργίες των κυβερνητικών οργάνων καθημερινά. Το κόμμα, όμως, ως επεξεργαστής και φορέας του πάγιου, μακροπρόθεσμου, στρατηγικού προγράμματος, έχει καθήκον να ελέγχει αν τα δύο προγράμματα συμβαδίζουν ή αντιφάσκουν, αλλά και να διαπιστώνει αν η εφαρμογή του κυβερνητικού προγράμματος προκαλεί θετικές ή αρνητικές αντιδράσεις στην κοινωνία. Κι αυτό προϋποθέτει ότι τα κομματικά όργανα και οι κομματικές οργανώσεις, την ώρα ακριβώς που δρουν στηρίζοντας την εφαρμογή του κυβερνητικού προγράμματος, τηρούν και την απαραίτητη κριτική στάση απέναντι στο κυβερνητικό έργο.
3+4. Αν στην περίοδο αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, από το 2010 μέχρι το 2015, είχε κάποιο νόημα να μιλάμε για «διευρύνσεις», με την έννοια της μετακίνησης προς τον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικών στελεχών, πολιτικών ομάδων, ακόμα και τμημάτων του εκλογικού σώματος, σήμερα θα έπρεπε να μελετούμε και να εφαρμόζουμε συγκεκριμένα σχέδια ανάπτυξης του κόμματος, δηλαδή επέκτασης της επιρροής του και πολλαπλασιασμού των μελών και των οργανώσεών του μέσα στην κοινωνία, σε αντιστοιχία με τις ανάγκες των λαϊκών τάξεων.
Με τον όρο «διεύρυνση» εννοείται συνήθως μια διαδικασία προσαρμογής των χαρακτηριστικών του κόμματος στις απαιτήσεις κάθε κοινωνικής ή πολιτικής ομάδας που θέλουμε να προσελκύσουμε και όχι μια διαδικασία προβολής των θέσεων του κόμματος, ώστε, μέσα από αυτή, να πείθονται κοινωνικά στρώματα ότι οι πάγιες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ αντιπροσωπεύουν καλύτερα και τις δικές τους προσδοκίες. Το μετασχηματισμό της κοινωνίας επιδιώκουμε, όχι του ΣΥΡΙΖΑ ανάλογα με τις απαιτήσεις της μιας ή της άλλης κοινωνικής ή πολιτικής ομάδας.
Από εδώ, νομίζω, προκύπτει και η ορθή αντίληψη περί συμμαχιών. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κρίνει σκόπιμο για την καλύτερη εξυπηρέτηση του προγράμματός του να αναζητήσει συνεργασίες, έχει χρέος να απευθυνθεί σε συγγενείς πολιτικά δυνάμεις στη βάση της ισοτιμίας και με την προϋπόθεση της ύπαρξης κοινών τόπων. Όχι να τις υποκαθιστά με προσαρμογές της φυσιογνωμίας του.
Οι δυνάμεις αυτές δεν υπάρχουν εκ των προτέρων κάπου, στο εσωτερικό ή στην Ευρώπη, έτοιμες να μας περιμένουν. Διαμορφώνονται -τις διαμορφώνουμε κι εμείς με τη δράση μας- μέσα στην πραγματική κίνηση των πολιτικών και ιδεολογικών αντιπαραθέσεων. Ποιος φανταζόταν πριν από ένα χρόνο ότι το ΚΚ Πορτογαλίας μαζί με το Μπλόκο θα στήριζαν μια κυβέρνηση σοσιαλιστών στη Λισσαβώνα; Ή ποιος θα φανταζόταν πριν από μερικούς μήνες μια κοινή διακήρυξη Κόστα -Τσίπρα κατά της λιτότητας στην Ευρώπη;
Εκείνο που δεν συνιστά πολιτική συμμαχιών είναι η σύγχυση των διαχωριστικών γραμμών, με σκοπό τον πρόσκαιρο προσπορισμό πολιτικών κερδών, τα οποία μάλιστα δεν εισπράττονται τελικά.
Ο Χαράλαμπος Γεωργούλας είναι δημοσιογράφος
Πηγή: Αυγή
