Γιώργος Τσιρίδης : Alt-right: γνωρίζει η Αριστερά τι ποιεί η Δεξιά;
Σε ποιο βαθμό οι εγχώριες πολιτικές εξελίξεις πρέπει να αντιμετωπίζονται αποκλειστικά ως τέτοιες; Είναι οι…
Γιώργος Τσιρίδης: Δημοκρατία – συλλογική δράση, μνήμη και συνείδηση
Η σημερινή δημοκρατία δεν μπορεί να νοείται ως έργο ανδρών επιφανών ή κάποιων «αρίστων», για να το πούμε με τρέχοντες όρους, ούτε ως αποτέλεσμα μιας απροσδιόριστης και αυτόματης θεσμικής τυχαιότητας, αλλά ως προϊόν της αδιάλειπτης δράσης συλλογικοτήτων και κινημάτων και βέβαια του αθροιστικού τους ιστορικού αποτυπώματος. Ο ρόλος των προσώπων, υπαρκτός στην Ιστορία, αποκτά βαρύτητα αποκλειστικά σε συνάρτηση με την - υλική ή ιδεολογική - επίδραση που αυτά έχουν στις μάζες, αλλά και με την επιρροή που δέχονται από αυτές. Αυτό ισχύει τόσο για τις πολιτικές ή οικονομικές ελίτ όσο και για μεμονωμένα μέλη των οργανώσεων με αναφορά στην κοινωνία. Η διαπίστωσή αυτή, αντίστοιχα, μπορεί να αποκτήσει αυξημένη πολιτική βαρύτητα μόνο στο βαθμό που αποτελεί συλλογική διαπίστωση.
Γιώργος Τσιρίδης: Το νεοφιλελεύθερο κλαμπ των ηλιθίων
Αν κάτι μπορούμε να διδαχτούμε από τον ακραίο ατομικισμό που έχει διαποτίσει την πολιτική και την κοινωνία μας είναι ότι δεν υπάρχει μία και μοναδική ιδέα για το πώς να αντιδράσουμε σε όλα αυτά. Πολύ περισσότερο, δεν υπάρχει κάποιος ηγέτης ή μία προσωπικότητα με τη συνταγή της επιτυχίας. Όσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε τη «δημοκρατία» ως μέγεθος αποκλειστικά ηθικό τόσο παραγνωρίζουμε την τεράστια πρακτική της σημασία: οι συλλογικές διεργασίες παράγουν τις καλύτερες ιδέες. Ιδέες ικανές να εκφράσουν περισσότερους, ιδέες δοκιμασμένες ή καινοτόμες. Ιδέες που εμπνέονται από το παρελθόν, προϊόντα της εποχής τους, με το βλέμμα στο μέλλον.
Στο παρελθόν, ο πολιτισμός, η έμφυτη ανάγκη των ανθρώπων για κοινότητα, για αλληλεγγύη και ανθρωπιά, οι αγώνες για τα δικαιώματα, υπήρξαν εργαλεία στα χέρια των αδυνάτων. Το παρόν μας συνεχίζει να τοποθετεί την οικονομία στο επίκεντρο της διεκδίκησης και από το μέλλον μας προβάλλει ως μείζον ζήτημα η κλιματική αλλαγή. Απέναντι στις απίθανες περσόνες του νεοφιλελεύθερου κλαμπ, αυτά είναι τα πιθανά οχήματα που μπορούν να μας μεταφέρουν συλλογικά σε ένα μέλλον που μας ταιριάζει περισσότερο.
Κοινωνία πολιτών στη δικτατορία των συνταγματαρχών
Όπως είναι γνωστό, καθ’ όλη τη διάρκεια της μετεμφυλιακής περιόδου, κυρίως η Αριστερά αναγκάστηκε συχνά να ισορροπήσει ανάμεσα σε λιγότερο και περισσότερο αφανείς δομές, δημιουργώντας μια οργανωτική παράδοση που χρησιμοποιήθηκε ευρέως στα χρόνια της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
«Εναλλακτική Δεξιά»: νεοφασισμός και δεξιός λαϊκισμός
Είναι σε αυτό τον άξονα που εδράζεται το σύγχρονο δίπολο της δεξιάς ριζοσπαστικής παρουσίας: Οι (νέο)φασίστες εθνικιστές τρομοκρατούν στο δρόμο τον «Άλλο», τον ξένο, τον διαφορετικό και οι δεξιοί λαϊκιστές προπαγανδίζουν από τις τηλεοράσεις και το βήμα των κοινοβουλίων την ανάγκη να ξεφορτωθούμε «την εξωτερική απειλή». Οι πρώτοι, οι «ακτιβιστές» ακροδεξιοί στηρίζουν εκλογικά την παρουσία των λαϊκιστών πολιτικών και αυτοί με τη σειρά τους παρέχουν πολιτική κάλυψη στις εκδηλώσεις ρατσιστικής βίας και μίσους.
Όταν οι παρέες έφτιαχναν Ιστορία
Η αντιδικτατορική δράση ενάντια στο αυταρχικό καθεστώς των συνταγματαρχών μετασχηματίστηκε σε αντίστιξη με την κατασταλτική πολιτική που εφάρμοσε το καθεστώς στην ιστορική του πορεία. Η αντίσταση έδρασε, εξελίχθηκε και αντέδρασε στο κάθε φορά επιβληθέν κατασταλτικό πλαίσιο της χούντας.
Η αβάσταχτη ελαφρότητα του ιστορικού αναθεωρητισμού
Είναι φανερό πως ο κ. Καλύβας προσεγγίζει το φαινόμενο του εκδημοκρατισμού, για να το θέσουμε ευγενικά, εντελώς απλοϊκά. Ένα αυταρχικό καθεστώς, όπως η χούντα των συνταγματαρχών, μπορεί να εγκυμονεί το σπόρο της Δημοκρατίας! Ακόμη παραπέρα, είναι η δικτατορική περίοδος που προσέφερε τα εργαλεία για τη μετάβαση στη Δημοκρατία. Είναι όμως πράγματι έτσι;
Έννοιες και σύμβολα
Η στρέβλωση της Ιστορίας παίρνει εύκολα τη θέση της «άποψης». Η «άποψη», με τη σειρά της, δε χρήζει περαιτέρω τεκμηρίωσης από αυτή που προσφέρουν (ενίοτε με το κιλό) ακροδεξιά μπλογκ, εσχατολογικά σάιτ ή ψεκασμένες στήλες ψεκασμένων εφημερίδων. Μπορεί πλέον να ειπωθεί υπερηφάνως και μεγαλοφώνως. Συνήθως δε η ένταση των ντεσιμπέλ ισορροπεί την έλλειψη σοβαρότητας του επιχειρήματος. Νεοναζί, αφελείς ψηφοφόροι του Σώρρα, νοσταλγοί του Παπαδόπουλου, ηλικιωμένοι οπαδοί του «τέως» φωνάζουν, απειλούν και αποθρασύνονται εν γένει με εργαλεία τους την αμάθεια, την εμπάθεια, το φόβο και το μίσος.
Σημεία και Τέρατα
Το ρεπερτόριο του Σώρρα συμπεριλαμβάνεται σαφώς σε αυτό της μεγάλης οικογένειας των απατεώνων. Συνδέεται με τους εφευρέτες πωλητές φαρμάκων δια πάσα νόσο της Άγριας Δύσης, διδάσκεται από το σχήμα του Κάρλο Πόνζι, αλλά κυρίως διαπερνά κάθε νεοελληνικό μύθο για «ψεκασμούς», «αρχαιοελληνικά διαστημόπλοια» ή «διαπλανιτικές ακτινοβολίες» που ακούγεται σε ταξί και μεταξύ του συρμού και της αποβάθρας.
Ποιος Φονταμενταλισμός;
Οι λογής φονταμενταλισμοί επιβουλεύονται τη Δημοκρατία. Και για έναν πολύ καλό λόγο. Είναι ίσως ο μόνος παράγοντας που μπορεί να σπάσει το φαύλο κύκλο βίας και μισαλλοδοξίας που πρεσβεύουν. Η Δημοκρατία, ωστόσο, όπως ξεκάθαρα δείχνει η πρόσφατη ιστορία, δεν επιβάλλεται εξωγενώς, παρά κατακτιέται από τις κοινωνίες, όταν και όπως αυτό είναι εφικτό. Σε αντίθεση με τους εξ ορισμού αυστηρά δομημένους φονταμενταλισμούς, η Δημοκρατία είναι πολύχρωμη και πολύμορφη σε τέτοιο βαθμό που, όταν προτείνεται ως απάντηση στην αντίδραση, θα πρέπει αναγκαία να συνοδεύεται από το ερώτημα «ποια Δημοκρατία;».
- 1
- 2