Σωτήρης Βαλντέν

Είμαι βέβαιος πως πολλοί φιλελεύθεροι πολίτες που ψηφίζουν τη Ν.Δ. δεν συμμερίζονται τις ακραίες θέσεις στις οποίες έχει διολισθήσει. Είναι δικό τους θέμα πώς η φωνή τους θα ακουστεί στο κόμμα τους και στην κοινωνία. Το πρόσφατο επεισόδιο στη Βουλή με τις εκκλήσεις των νεοναζί για στρατιωτικό πραξικόπημα είναι μια προειδοποίηση που δεν πρέπει να αγνοήσουμε.

Για μερικούς, η απάντηση σ' αυτή τη γενικότερη κρίση της Αριστεράς είναι η πλήρης εγκατάλειψη των πολιτικών και των αξιών της, η ενσωμάτωση στις πολιτικές και τις ιδεολογίες της Δεξιάς. Η προσέγγιση αυτή παραβλέπει πως η σημερινή κρίση της σοσιαλδημοκρατίας και τα αδιέξοδα των δυτικών κοινωνιών μας έρχονται ακριβώς μετά από μια πολυετή περίοδο ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού, ακόμη και μέσα στη σοσιαλδημοκρατία. Θα ήταν συνεπώς πιο γόνιμο να αναζητήσουμε λύσεις στον μετασχηματισμό και την υπέρβαση των καπιταλιστικών κοινωνιών προς την κατεύθυνση της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους.

Αριστεροί, δημοκράτες και φιλελεύθεροι πολίτες βλέπουμε με απελπισία και οργή τη χώρα να βυθίζεται για άλλη μια φορά σε μια μαζική εθνικιστική υστερία, με αφορμή το “Μακεδονικό”. Ζούμε ένα απίστευτο ταξίδι στον χρόνο, πίσω στο 1992, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε. Σε μια χώρα που δεν θα έπασχε από συλλογική αμνησία και όπου οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης θα είχαν στοιχειώδη γνώση των θεμάτων που χειρίζονται, δεν θα χρειαζόταν να προσθέσουμε τίποτε σήμερα. Όλα έχουν ειπωθεί. Όμως εδώ είναι Ελλάδα. Το έργο ξαναπαίζεται και η σιωπή απέναντι στα όσα ακούμε και βλέπουμε είναι συνενοχή στο παραλήρημα.

Όταν προ οκταετίας ξέσπασε η κρίση, υπήρξε μια σιωπηρή συμφωνία να παραμεριστούν τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Η χώρα δεν είχε την πολυτέλεια να επικεντρωθεί σε θέματα πέραν της επιβίωσής της. Πολλοί επιμένουν σ’ αυτή την άποψη και σήμερα, καθώς βέβαια δεν έχουμε βγει από το τούνελ. Δυστυχώς όμως τα θέματα εξωτερικής πολιτικής δεν συγχρονίζονται με την ατζέντα των μνημονίων. Επτά χρόνια είναι πολλά για έναν εθνικό «αυτόματο πιλότο». Εξάλλου σιγά-σιγά συνειδητοποιούμε πως δεν έχουμε αυτόματο πιλότο, αλλά το σκάφος οδηγείται στα μουλωχτά, αλλά πολύ συνειδητά, σε επικίνδυνα αδιέξοδα από ένα «βαθύ κράτος» της εξωτερικής πολιτικής.