Τόνια Τσίτσοβιτς

27
06

Αφρική, πολύπαθη ήπειρος

Ο αγώνας επιβίωσης σε εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, οδηγεί κάποιους από τους πρόσφυγες της Αφρικής να προσπαθήσουν να φθάσουν στις ακτές της «πολιτισμένης» Ευρώπης. Αν το καταφέρουν χωρίς να πνιγούν, αφού περάσουν από τα κολαστήρια της Λιβύης ή από τα χίλια κύματα του Αιγαίου, δεν κρίνονται στις περισσότερες περιπτώσεις άξιοι να γίνουν δεκτοί στη γηραιά ήπειρο και στέλνονται πίσω σε ένα ζοφερό μέλλον. Οι ευρωπαίοι ηγέτες δέχονται –όταν δέχονται– με το σταγονόμετρο τους αφρικανούς πρόσφυγες στις χώρες τους, ενώ η Ιταλία μπλοκάρει πάλι στα σικελικά λιμάνια με διάφορες δικαιολογίες τα σκάφη των ΜΚΟ που διασώζουν ανθρώπους στη θάλασσα, όπως το Sea-Eye 4, το Sea Watch 4 και το Open Arms. Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Ντράγκι δηλώνει ικανοποιημένος με τη νέα συμφωνία που υπέγραψε με τον Λίβυο πρωθυπουργό, καθώς και από τις διασώσεις στο Λιβυκό Πέλαγος. Χαμογελαστός προσπέρασε τους βασανισμούς, τις θανατώσεις, τους βιασμούς και τους πνιγμούς ακόμη και μικρών παιδιών. Όλα καλά, αρκεί να μη φθάσουν στην Ευρώπη.
Περισσότερα »
04
12

Δεν είμαι ιδιοκτησία κανενός

Η Φράνκα Βιόλα ήταν ένα κορίτσι αγροτικής οικογένειας που μεγάλωσε στο Αλκάμο, μια επαρχιακή πόλη της Σικελία. Στα 15 της αρραβωνιάστηκε με τον συντοπίτη της  Φιλίππο Μελοντία, ανιψιό ενός γνωστού και πλούσιου μέλους της τοπικής μαφίας. Ο αρραβωνιαστικός λίγο αργότερα κατηγορείται για κλοπή και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση και ο πατέρας της Φράνκα διαλύει τον αρραβώνα.  Ο Φιλίππο μεταναστεύει στη Γερμανία και στην επιστροφή του καταλήγει για ένα μικρό διάστημα στη φυλακή. Όταν επιστρέφει στην περιοχή αρχίζει να απειλεί την οικογένεια Βιόλα, γιατί δεν αποδέχεται τη διάλυση του αρραβώνα. Φθάνει μέχρι το σημείο να κάψει ένα αγροτόσπιτο της οικογένειας, να καταστρέψει το αμπέλι τους και να απειλήσει τον πατέρα με πιστόλι. Την 26η Δεκέμβρη 1965, μαζί με φίλους, εισβάλλει στο σπίτι των Βιόλα και, αφού χτυπά τη μητέρα της κοπέλας και καταστρέφει την κατοικία της, αρπάζει τη Φράνκα μαζί με τον μικρό αδελφό της που, κολλημένος πάνω της, δεν αφήνει να την πάρουν, και την μεταφέρει αρχικά σε ένα αγροτόσπιτο και στη συνέχεια στο σπίτι της αδελφής του. Το αδελφάκι της Φράνκα στέλνεται σπίτι μετά από λίγο και εκείνη μένει μόνη να υποστεί τις απειλές, τις ειρωνείες, τη στέρηση τροφής και, τέλος, μετά από μια εβδομάδα, τον βιασμό. Μετά από λίγες μέρες, οι συγγενείς του Μελοντία εμφανίζονται στην οικία Βιόλα και απαιτούν να γίνει ο γάμος, από τη στιγμή που η κοπέλα είναι πλέον «ατιμασμένη». Οι γονείς της Φράνκα υποκρίνονται ότι το δέχονται και ειδοποιούν την αστυνομία, η οποία, στις 6 Γενάρη του 1966 ανακαλύπτει την κρυψώνα, απελευθερώνει την κοπέλα και συλλαμβάνει τον Μελοντία μαζί με τους συνεργούς του.
Περισσότερα »
21
09

Έφυγε η μεγάλη κυρία της αριστεράς

Την ερχόμενη Πέμπτη, 24 Σεπτέμβρη, η Ιταλία αποχαιρετά τη μεγάλη κυρία της αριστεράς. Στα 96 της χρόνια, η Ροσάνα Ροσάντα άφησε τον κόσμο των ζώντων και πήγε να συναντήσει τους συντρόφους της που έφυγαν νωρίτερα, τον Πιέτρο Ιγκράο, τον Λουίτζι Πιντόρ, τον Λούτσιο Μάγκρι, τον Βαλεντινο Παρλάτο. Υπήρξε δημοσιογράφος, συγγραφέας, υπεύθυνη πολιτισμού του ΙΚΚ, βουλεύτρια, από τους τελευταίους εκπροσώπους μιας δρακογενιάς κομμουνιστών που δραστηριοποιήθηκαν στην αντίσταση, μελέτησαν τη μαρξιστική θεωρία, παρατηρώντας και σχολιάζοντας κάθε τι νέο στο χώρο της αριστεράς, μακριά από κάθε δογματισμό, διδασκόμενοι και διδάσκοντες.  Η Ροσάντα αγάπησε και υποστήριξε τους νέους της εξέγερσης του Μάη του 68, μαθαίνοντας πολλά από αυτούς, ενώ το αργοκίνητο Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα δεν ήταν σε θέση να κατανοήσει τα νέα κινήματα που δεν εκκινούσαν από την εργατική τάξη. Εντάχθηκε και στο φεμινιστικό κίνημα και υιοθέτησε τα μηνύματά του, προσπαθώντας να υπερβεί τις δυσκολίες και τους δισταγμούς της γενιάς της. Πριν από 50 χρόνια, μαζί με τον Λουίτζι Πιντόρ, τον Λούτσιο Μάγκρι, τον Άλντο Νατόλι και τον Βαλεντίνο Παρλάτο ίδρυσε τη θρυλική εφημερίδα «Μανιφέστο», αρχικά υπό τη μορφή περιοδικού, που έφερε νέες αναλύσεις και ένα δροσερό αεράκι στις αραχνιασμένες γωνιές της οδού Μποτέγκε Οσκούρε, της έδρας του κόμματος. Αυτός ήταν και ο λόγος που η ομάδα της διαγράφηκε ως «φραξιονιστική», στην εποχή μάλιστα που το κόμμα προσπαθούσε να ανανεώσει την εικόνα του, εκλέγοντας γενικό γραμματέα τον Ενρίκο Μπερλινγκουέρ. Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια μετατροπής της εφημερίδας σε κόμμα, το «Μανιφέστο» συνέχισε την πορεία του ως έντυπο –σύμβολο για την ευρωπαϊκή αριστερά. Η Ροσάντα μέχρι τα βαθιά της γεράματα παρέμεινε κομμουνίστρια και δεν έπαψε ποτέ να επιμένει ότι θα έρθει η ημέρα που οι ιδέες των κομμουνιστών θα επικρατήσουν, γράφοντας βιβλία, άρθρα και δίνοντας διαλέξεις και συνεντεύξεις στην Ιταλία και στο εξωτερικό. Το «Μανιφέστο» τόλμησε να διαχωρίσει τη θέση του από τη σοβιετική επέμβαση στην Πράγα και άσκησε κριτική στην πολιτική του ΚΚΣΕ, παρασύροντας το ΙΚΚ στη μάχη κατά του δογματισμού. Έμεινε στην ιστορία ο τίτλος «Η Πράγα είναι μόνη», την επομένη της επέμβασης. Εκτός κόμματος πλέον, είδε με πίκρα την αλλαγή ονόματος και τη μετάλλαξη του μεγαλύτερου Κομμουνιστικού Κόμματος της Δύσης και δεν συγχώρησε ποτέ τον Ινγκράο που δεν προκάλεσε μια διάσπαση την κατάλληλη στιγμή, επειδή θεωρούσε ότι η ενότητα και το αρραγές του κόμματος ήταν το παν. Με την Ροσάντα χάνεται ακόμη ένα στέλεχος εκείνου του ιστορικού ρεύματος που επηρέασε την αριστερά και στη χώρα μας, αφήνοντας την παρακαταθήκη του σε όσους αγωνίζονται για τον σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.
Περισσότερα »
06
12

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΨΑΡΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΩΝΗ

Τέσσερις τριαντάρηδες φίλοι από τη Μπολόνια, ο Ματία Σαντόνι, ο Ρομπέρτο Μορότι, η Τζούλια Τραπολόνι και ο Αντρέα Γκαρέφα εμπνεύστηκαν το Κίνημα της Σαρδέλας, που το αγκάλιασαν με ενθουσιασμό νέοι από όλη την Ιταλία, αλλά και νέοι Ιταλοί που μετανάστευσαν στο εξωτερικό, καθώς και μεγαλύτεροι σε ηλικία που είχαν κλειστεί στην απογοήτευσή τους. Στην περιφέρεια της Εμίλια Ρομάνια θα διεξαχθούν περιφερειακές εκλογές το Γενάρη και ο Ματέο Σαλβίνι έπρεπε να μιλήσει στις 14 Νοέμβρη στο στάδιο υπέρ της υποψήφιας της Λέγκας Λουτσία Μποργκοντζόνι. Οι τέσσερις νέοι δεν μπορούσαν να αποδεχτούν να μιλάει ο Σαλβίνι στην κόκκινη Μπολόνια χωρίς καμία αντίδραση από την πλευρά των δημοκρατικών πολιτών. «Θέλαμε να είμαστε έστω ένας παραπάνω από αυτούς», είπαν οι διοργανωτές. Το στάδιο όπου μίλησε ο Σαλβίνι έχει χωρητικότητα 5.570 ατόμων. Θα αρκούσε μια συγκέντρωση 6.000 ατόμων στην πλατεία. Άρχισε λοιπόν η καμπάνια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με το σύνθημα: «Καμία σημαία, κανένα κόμμα, καμία βρισιά. Δημιούργησε τη σαρδέλα σου και πάρε μέρος στην πρώτη ιχθυακή επανάσταση στην ιστορία». Στο ραντεβού λοιπόν της Πέμπτης, 14 Νοέμβρη, κατέφθασαν όχι 6.000, αλλά περίπου 15.000 Μπολονιέζοι, φέρνοντας ο καθένας μαζί του μια σαρδέλα από χαρτόνι. Δεν υπήρχε πια άλλος χώρος, ήταν πραγματικά στριμωγμένοι σαν σαρδέλες στην πλατεία. Ακολούθησαν η Μόντενα, το Σορέντο, το Παλέρμο, το Ρέτζιο Εμίλια, η Περούτζια, η Γένοβα, το Ρίμινι, η Νέα Υόρκη και η Μαρσάλα, από 18 έως 24 Νοέμβρη. Άλλες πόλεις ανακοινώνουν ότι προγραμματίζουν συγκεντρώσεις. Η Φλωρεντία, την 30η Νοέμβρη, το Τορίνο την 10η Δεκέμβρη, η Ρώμη τη 14η Δεκέμβρη.
Περισσότερα »
22
12

ΙΤΑΛΙΑ: Ο ουρανός στο κεφάλι της

Στην Ιταλία, η υποχώρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμβαδίζει με τη δεξιά στροφή της κοινωνίας. Δεν θα τολμούσε παλαιότερα η νεοφασιστική Forza Nuova να επιτεθεί με καπνογόνα στην έδρα της Ένωσης Αντιστασιακών, όπως δεν θα τολμούσε ο Δήμος της Βερόνα να εγκρίνει ψηφίσματα κατά του δικαιώματος των γυναικών στην έκτρωση. Οι ρατσιστικές επιθέσεις είναι συχνές και το διαδίκτυο πλημμυρίζει από μίσος, πρώτα για τις γυναίκες, έπειτα για τους μετανάστες, στη συνέχεια για τους εβραίους και τους ομοφυλόφιλους. Σε έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας αναφέρεται ότι «στην Ιταλία υπάρχει κατασταλτική διαχείριση των μεταναστών και επίθεση στα ανθρώπινα δικαιώματα». Ο νόμος για την ασφάλεια, λέει η οργάνωση, περιέχει μέτρα που «βλάπτουν σοβαρά τα ανθρώπινα δικαιώματα των αιτούντων άσυλο και των μεταναστών και έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των ατόμων που βρίσκονται σε επισφαλή κατάσταση στην Ιταλία». Το 2018 οι αναγκαστικές εξώσεις εξακολούθησαν, πλήττοντας περισσότερο οικογένειες ρομά και ομάδες προσφύγων και μεταναστών, «χωρίς οι αρχές να τους προσφέρουν κατάλληλες εναλλακτικές στέγασης». Η «σκληρή γραμμή» που επιβάλλει η νέα κυβέρνηση στο θέμα των εξώσεων «κινδυνεύει να αυξήσει το 2019 τον αριθμό των άστεγων ατόμων και οικογενειών χωρίς εναλλακτικές λύσεις».
Περισσότερα »
  • 1
  • 2