«Ασφαλιστική μεταρρύθμιση για τη νέα γενιά» τιτλοφορείται το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό. Θεωρήθηκε πιο εμπορικό από το «Επικουρικό Πινοσέτ».
Όπως και από το «Η εκδίκηση του Σπράου».
Να πούμε τα θετικά: Πρώτον, το νέο σύστημα ενισχύει την κουλτούρα της αποταμίευσης, για εργαζόμενους που παίρνουν 543 καθαρά και τα σκορπάνε σαν να μην υπάρχει αύριο.
Δεύτερον, θα είναι ελεύθεροι να επιλέξουν για τις εισφορές τους επένδυση χαμηλού ρίσκου με σύνταξη - κοροϊδία ή επένδυση υψηλού ρίσκου με σύνταξη - κοροϊδία.
Αυτό που αλλάζει είναι τι θα σου λένε. Άλλο είναι να σου λένε "αυτό ήθελες, αυτό πήρες" και άλλο να σου λένε "επενδύσαμε τα λεφτά σας σε κλιματιζόμενα χιονοδρομικά κέντρα στο Ντουμπάι, αλλά δυστυχώς πήγαμε κουβά".
Νιώθεις πιο σημαντικός επενδυτής στη δεύτερη περίπτωση.
Το μυστικό είναι ότι με τις εισφορές των νέων εργαζόμενων θα βγαίνουν τα κέρδη των εταιρειών, τα μπόνους των στελεχών, τα υπερμπόνους των στελεχών αλλά θα καταβάλλονται και υψηλότερες επικουρικές.
Δεν ξέρουμε πώς θα γίνει αυτό, αλλά ακούγεται πολύ πειστικό.
Άλλωστε είμαστε άσχετοι από χρηματαγορές. Το μόνο που ξέρουμε είναι το κραχ του 2000, το κραχ του 2008, τη χρεοκοπία της Λίμαν Μπράδερς, τη χρεοκοπία της ΑΣΠΙΣ και ότι αν πετάξει μια πεταλούδα στη Σιγκαπούρη θα γίνει της κακομοίρας.
Επομένως, τι μπορεί να πάει στραβά;
Και στο κάτω - κάτω, όπως είπε και ο Χατζηδάκης, δεν βαριέσαι, αν πάει κάτι στραβά, θα πληρώσουμε τις συντάξεις από τον δημόσιο προϋπολογισμό.
Πράγμα που επιτρέπει στις ασφαλιστικές να τα φάνε όλα μέχρι τελευταίας δεκάρας χωρίς να υπάρχουν γκρίνιες.
Και αν υπάρχουν γκρίνιες, εδώ θα είναι ο Χατζηδάκης σε 40 χρόνια, μπορείτε κάλλιστα να μην τον ψηφίσετε για να μάθει.