Τομέας Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ

Το χθεσινό περιστατικό της επίθεσης και του τραυματισμού της ανήλικης 12χρονης από τον Κολωνό, μας…

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΤΟΜΕΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ Μια εκδικητική, ασφαλώς απαράδεκτη, μεταγωγή. Μια απεργία πείνας…

Ήταν δολοφονία.   Να το πούμε με το όνομά του. Ήταν δολοφονία. Και ήταν 16…

Η απόφαση του δικαστηρίου για την υπόθεση δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου, αποτελεί πρόκληση και συνέχεια…

Ο Τομέας Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ -Προοδευτική Συμμαχία αναφέρει σε ανακοίνωσή του για την υπόθεση του…

73 χρόνια μετά την υπογραφή της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου οι ανισότητες και οι διακρίσεις δεν έχουν υποχωρήσει. Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από την έναρξη μιας φονικής πανδημίας σε παγκόσμιο επίπεδο, που, αντί να αμβλύνει τις ανισότητες, θεωρήθηκε από τους ισχυρούς του κόσμου ως μια ευκαιρία για την ενίσχυσή τους, ευκαιρία μεγαλύτερου και ανεξέλεγκτου κέρδους, αλλά και περιστολής δικαιωμάτων. Θα έλπιζε κανείς ότι τουλάχιστον το δικαίωμα στην υγεία θα αγκάλιαζε περισσότερους ανθρώπους. Όμως, ακόμη και ο εμβολιασμός δεν έφθασε σε όλες τις χώρες της γης, ούτε σε όλες τις κοινωνικές ομάδες. Η Αφρική δεν είχε ποσότητες εμβολίων ικανές να προστατεύσουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν είχαν την ίδια πρόσβαση στον εμβολιασμό, όπως και ΑΜΕΑ με κινητικά προβλήματα που δεν ήταν σε θέση να μετακινηθούν για να μεταβούν στα εμβολιαστικά κέντρα. Στη χώρα μας η επιδείνωση υπήρξε σε όλα τα επίπεδα. Συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων, επιθέσεις σε αλλοδαπούς εργαζομένους, έξαρση της αστυνομικής βίας, με κορύφωση τη δολοφονία του άοπλου Ρομά Νίκου Σαμπάνη από αστυνομικούς. Σε ποια απάνθρωπη κοινωνία ο βασανιστικός θάνατος ενός παιδιού, σαν τη μικρή Όλγα, είναι δυνατό να συναντήσει τόση αδιαφορία, μόνο και μόνο επειδή ήταν ρομά; Πώς είναι δυνατό μικρά παιδιά να πνίγονται, να είναι φυλακισμένα πίσω από συρματοπλέγματα, να αντιμετωπίζουν την πείνα, τη φτώχεια, χωρίς να έχουν δικαίωμα να μορφωθούν, να παίξουν, να ζήσουν, όπως κάθε παιδί στην ηλικία τους; Η πατριαρχία δεν μειώνει τις επιθέσεις της, με 16 γυναικοκτονίες μέσα στο 2021. Πόσες ακόμη γυναίκες θα «πέσουν από τη σκάλα», για να υπάρξει η θέσπιση του όρου «γυναικοκτονία» στο ελληνικό δίκαιο; Για όλες τις προοδευτικές και δημοκρατικές συλλογικότητες τα δικαιώματα των γυναικών, των παιδιών, των ΛΟΑΤΚΙ, των ΑΜΕΑ, είναι πεδίο ανυποχώρητου αγώνα. Δεν θα αποδεχτούμε τον εκφυλισμό της ελληνικής κοινωνίας, τη βία, το φόβο, την πείνα, την αστεγία. ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!

«Και οι ζωές των κρατουμένων μετράνε», φώναξαν μέλη του τομέα Δικαιωμάτων του κόμματος και της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ έξω από διάφορες φυλακές της χώρας. Μετράνε όπως κάθε ανθρώπου, αλλά το υπουργείο ΠΡΟ.ΠΟ. σφυρίζει αδιάφορα και υποχρεώνει χιλιάδες ανθρώπους να ζουν στοιβαγμένοι, ο ένας πάνω στον άλλο, με τα κρούσματα του covid 19 να σαρώνουν. Οι φυλακές μετράνε ήδη νεκρούς και εκατοντάδες νοσούντες, αρκετοί από αυτούς βαριά. Ως φαίνεται, για τους κυβερνώντες οι ζωές των κρατουμένων μετράνε λιγότερο ή καθόλου, όπως και οι ζωές των φτωχών, των άστεγων, των κοινωνικά αποκλεισμένων, των «αόρατων» για τη σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική. Στις φυλακές Κορυδαλλού, οι φωνές των διαδηλωτών έφτασαν μέχρι τα κελιά. Οι κρατούμενοι απάντησαν με τα γνωστά σφυρίγματα επικοινωνίας και χαιρετισμούς. «Οι κρατούμενοι δεν είναι μόνοι, η αλληλεγγύη μας ενώνει». Σήματα νίκης από την άλλη πλευρά. Η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά, τα δικαιώματα θα νικήσουν, μετράει η ζωή, μετράνε οι ζωές όλων των ανθρώπων. Ο Τομέας Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουν τις δράσεις τους και τις επόμενες ημέρες, έξω από κάθε φυλακή, έξω από κάθε ξεχασμένο ή αόρατο χώρο.

Πέρασαν 72 χρόνια από την υπογραφή της οικουμενικής διακήρυξης των δικαιωμάτων του ανθρώπου από τη γενική συνέλευση του ΟΗΕ. 72 χρόνια μετά μετράμε νίκες και ήττες, βήματα ελευθερίας, δικαιωμάτων και δικαιοσύνης, αλλά και βήματα, που μας πάνε πίσω, σε εποχές που θα θέλαμε να είχαν μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. 72 χρόνια μετά και υπάρχουν άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι στερούνται βασικών αγαθών. Το φαγητό, το νερό και το ρεύμα δεν είναι αυτονόητη πραγματικότητα για όλες και όλους. Ούτε η στέγη, ούτε η εργασία, ούτε ο μισθός… Εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, παρόλο ότι αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα και ουσιαστικός δρόμος για την έξοδό τους από τη φτώχεια. Οι οικονομικές, κοινωνικές και ταξικές ανισότητες πληθαίνουν. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός με την πολιτική που εφαρμόζει σε παγκόσμιο επίπεδο δημιουργεί, φτώχεια, ανεργία, νέες ανισότητες και διακρίσεις, βαθαίνει τις παλιές, δημιουργεί ζώνες κοινωνικού αποκλεισμού. Το δόγμα «νόμος και τάξη», ο αυταρχισμός και η αστυνομοκρατία δεν είναι τυχαίες ή πρόσκαιρες επιλογές. Έρχονται ως απάντηση στην κίνηση του κόσμου, τη νεανική αμφισβήτηση, τους αγώνες και τα κινήματα. 72 χρόνια μετά και οι δολοφονίες γυναικών συνεχίζονται. Η έμφυλη βία στο σπίτι, το δρόμο, τη δουλειά παραμένει ανατριχιαστική πραγματικότητα. Οι διακρίσεις είναι υπαρκτές και ορατές σε κάθε μας βήμα. 72 χρόνια μετά οι πόλεμοι συνεχίζονται. Στρατιές προσφύγων και μεταναστών  εμποδίζονται να περάσουν στην… απέναντι όχθη, αντιμετωπίζονται ως εχθρικός στρατός, ως απειλή και βυθίζονται στις αγριεμένες θάλασσες. Και όσοι, παρά τα εμπόδια το καταφέρνουν, κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, με ανύπαρκτα δικαιώματα, ακόμα και αν αφορά ασυνόδευτα, μικρά παιδιά ή θύματα πολέμου και βασανιστηρίων.   72 χρόνια μετά και το δομημένο περιβάλλον δεν είναι προσβάσιμο στους ανάπηρους, ούτε η εκπαίδευση ούτε ο πολιτισμός ούτε η διασκέδαση ούτε η εργασία ούτε οι δομές της υγείας. Μια διαρκής καραντίνα, ένα καθεστώς εξαίρεσης για εκείνες και εκείνους που… παρεκκλίνουν, με την επιλογή της μη ορατότητας μέσω των ιδρυμάτων, της κοινωνικής τους επιτήρησης που τους ορίζει εκτός νόρμας. 72 χρόνια μετά και παρά τα σημαντικά βήματα, που έχουν γίνει όσον αφορά τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας σε μια σειρά χώρες, οι απαράδεκτες διακρίσεις παραμένουν. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίσοι έναντι του νόμου. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι το δικαίωμα σε βασικούς τομείς, όπως για παράδειγμα στην εκπαίδευση, την εργασία τη στέγαση, το δικαίωμα στο γάμο, τα παιδιά, την οικογένεια. Η βία και οι δολοφονίες τρανς ανθρώπων έρχονται να συμπληρώσουν το παζλ μιας εικόνας, που απέχει έτη φωτός από μια κοινωνία ισότιμης συνύπαρξης όλων των ανθρώπων της. 72 χρόνια μετά και το λεγόμενο σωφρονιστικό σύστημα γίνεται όλο και πιο εκδικητικό. Δικαιώματα παίρνονται πίσω και επανέρχεται δυναμικά η λογική της συνεχούς, πανοπτικής επιτήρησης, της συνεχούς τιμωρίας. Μόλις χθες η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ, κατάφερε ένα τεράστιο πλήγμα στα λιγοστά δικαιώματα που έχουν οι κρατούμενοι. Μας γυρνά δεκαετίες πίσω. 72 χρόνια μετά και ένα μεγάλο μέρος των ρομά παραμένει σε σκηνές και καταυλισμούς, χωρίς πρόσβαση στο νερό και το ρεύμα, αποκομμένοι από την κοινότητα, σε ζώνες απόλυτου κοινωνικού αποκλεισμού. 72 χρόνια μετά και η παραβίαση της προσωπικής ζωής των ανθρώπων αποκτά νέες διαστάσεις. Ένας κατασκοπευτικό σύστημα ελέγχει τις ζωές, ο «μεγάλος αδελφός» είναι εδώ και κοιτάει. Ο αυταρχισμός και η ανελευθερία είναι ασφαλώς η απάντηση των κυρίαρχων δυνάμεων. 72 χρόνια μετά και εκατομμύρια άνθρωποι παραμένουν «αόρατοι», «περισσευούμενοι», «πλεόνασμα» σε μια κοινωνία που χωρά μόνο τους… «κανονικούς», δηλαδή τους ισχυρούς και τους πειθαρχημένους. 72 χρόνια μετά η διακήρυξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παραμένει επίκαιρη, όπως και ο στόχος της καθολικής απελευθέρωσης, του κοινωνικού μετασχηματισμού. Πράγματι, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός, ένας κόσμος αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας, που χωρά πολλούς κόσμους.