Θα ένιωθα πολύ άσχημα…
Θα ένιωθα πολύ άσχημα αν ήμουν η μητέρα του Αλέξη Γρηγορόπουλου και έβλεπα ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητά έκτακτη οικονομική ενίσχυση για τους αστυνομικούς επειδή επιτελούν δύσκολο κοινωνικό έργο ενώ στην επέτειο της δολοφονίας του παιδιού μου ένας εξ αυτών διέλυσε ακόμα και τα λουλούδια που άφησαν στο σημείο της δολοφονίας.
Θα ένιωθα πολύ άσχημα αν ήμουν ο Καμπαγιάννης, ο Παπαδάκης και οι υπόλοιποι αδίκως προσαχθέντες, θα ένιωθα πολύ άσχημα αν ήμουν γιατρός ή νοσηλευτής που παίζω κάθε μέρα το κεφάλι μου κορώνα γράμματα κι έχω πάθει burn out και δεν πληρώνομαι υπερωρίες, θα ένιωθα πολύ άσχημα αν ήμουν ο μέσος δημοκρατικός πολίτης που έχω πάρει είδηση ότι η ΝΔ και η κυβέρνηση έχουν μετατρέψει την υγειονομική έκτακτη ανάγκη σε ευκαιρία για να κάνουν ασκήσεις επί των δημοκρατικών ανακλαστικών μας, για να δουν πόσο πίσω θα πάμε και πόσο έδαφος θα τους αφήσουμε για να συρρικνώσουν όσο μπορούν κεκτημένα δεκαετιών, σαφώς κατοχυρωμένων στο Σύνταγμα. Παίζουν το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού κι εμείς αντί να κρεμάσουμε το κουδούνι στη γάτα για να την ακούσουν όλοι και να μην τους φάει, κυνηγάμε ένα τυρί.
Σε μια χώρα που η ύφεση τρέχει με διψήφιο νούμερο, από το υστέρημά της δικαιούνται να πάρουν μόνο οι υγειονομικοί και οι πληττόμενοι οικονομικά συμπολίτες μας. Κανείς άλλος.
Κι αν κάπου σε δεύτερο χρόνο έδινα χρήματα θα ήταν για να ξηλώσω και να αναμορφώσω εκ βάθρων το σύστημα εκπαίδευσης όλων των σωμάτων ασφαλείας όπου ενδημεί η ακροδεξιά και φασίζουσα νοοτροπία κατι που φαίνεται άλλωστε και στην κάλπη.