News 247

Πριν από λίγες ημέρες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ανοίξτε τη διακήρυξη και διαβάστε τη. Ανοίξτε και το Σύνταγμα. Ακούστε την ιστορία μας. Ακούστε τις ιστορίες άλλων ανθρώπων, όσων έχουν το κουράγιο και το σθένος να καταγγείλουν. Όλο και περισσότεροι πολίτες, συνειδητοποιώντας τη σοβαρότητα της κατάστασης, με την συχνότητα τόσων “μεμονωμένων περιστατικών” εκφράζουν την οδύνη και την αγωνία τους. Την ίδια στιγμή όμως η οργή συσσωρεύεται. Το αίσθημα της αδικίας δεν παλεύεται. Πρόκειται για μια εξωφρενική σπατάλη πολύτιμου κεφαλαίου. Όσο το θέμα της βίας προσεγγίζεται με όρους παραταξιακούς και πονηρούς, ανιστόρητους συμψηφισμούς, τροφοδοτείται το ακριβώς αντίθετο από την αποδόμησή των όρων που τη γεννούν. Όσον αφορά την περί χούντας φιλολογία, είναι κατά τη γνώμη μου εντελώς αποπροσανατολιστική. Γι’ αυτό και πολλοί σηκώνουν τόσο πρόθυμα το γάντι. Όχι δεν έχουμε χούντα. Έχουμε μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Η δημοκρατία όμως θέλει κάθε στιγμή επαναβεβαίωση, δεν κρίνεται στις διακηρύξεις και στα λόγια. Κρίνεται στην πράξη. Πόσοι από τους συμπολίτες μας διάβασαν το πόρισμα της επιτροπής Αλιβιζάτου; Περ’ από τα αποκαρδιωτικά συμπεράσματα περιγράφει με μεγάλη σαφήνεια και με ποιον τρόπο δεν διευκολύνθηκε καθόλου το έργο της από εκείνους που κλήθηκε να ελέγξει.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΚΙΝΑΛ συμπορεύεται με την κυβέρνηση της ΝΔ. Το είδαμε και στην Προανακριτική, όπου υπήρξε αγαστή συνεργασία μεταξύ τους, για το κουκούλωμα του σκανδάλου Novartis. Το ότι το ΚΙΝΑΛ προθυμοποιήθηκε να υπερψηφίσει ένα νομοσχέδιο, το οποίο αποτελεί, στα κύρια σημεία του, απόδοση στα νέα ελληνικά του αντίστοιχου χουντικού Διατάγματος, και είναι προδήλως αντισυνταγματικό, αποτελεί άλλη μια διολίσθηση της ηγετικής του ομάδας, προς τα δεξιά.  Μπορεί η κ. Γεννηματά να έχει αποφασίσει, ακόμα και σήμερα, να ασκεί αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, και, παρεμπιπτόντως, να διαφωνεί σε κάποια επιμέρους ζητήματα με την κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά δεν πιστεύω ότι η μεγάλη πλειοψηφία των προοδευτικών, δημοκρατικών πολιτών, επικροτεί μια συμπόρευση με την Δεξιά των κ. Βορίδη και Γεωργιάδη. Απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων δεν είναι ένα επικοινωνιακό σύνθημα, ούτε μέρος ενός ψηφοθηρικού σχεδίου. Μια τέτοια πολιτική συνεργασία προϋποθέτει την προγραμματική σύγκλιση, στη βάση της υπεράσπισης της εργασίας και του κοινωνικού κράτους, των δημοκρατικών δικαιωμάτων, της απάντησης στην κλιματική κρίση.  Δείτε το παράδειγμα της Ιβηρικής Χερσονήσου, όπου μια συνεργασία της Αριστεράς με τους σοσιαλιστές παράγει θετικά αποτελέσματα για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας και συγκρίνετέ το με την ελληνική περίπτωση και τη στάση της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ. Ο καθένας, βέβαια, κρίνεται και θα κριθεί από τις επιλογές του. Και το ΚΙΝΑΛ δεν θα ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα. Πέρα από το ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να θεμελιώσουμε μια συμμαχία του κόσμου της εργασίας με τα νέα μεσαία στρώματα, με έμφαση στους αυτοαπασχολούμενους και τη διανοητική εργασία, παράλληλα με τους αποκλεισμένους και τους ανέργους. Διότι, η μάχη εναντίον του νεοφιλελευθερισμού, του εθνικισμού, εναντίον της αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, η αναγκαιότητα αντιμετώπισης των μεγάλων προκλήσεων της εποχής μας, της κλιματικής κρίσης, του προσφυγικού και μεταναστευτικού, της επερχόμενης οικονομική κρίσης, επιβάλλει κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες και συνεργασίες.  

Η προσπάθεια διαμόρφωσης ενός πλειοψηφικού μπλοκ πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων με σκοπό μια προοδευτική διακυβέρνηση αποτελεί μια βασική στρατηγική επιλογή, που δεν απευθύνεται μόνο προς το χώρο της κεντροαριστεράς αλλά και σε αυτούς που, σχηματικά μιλώντας, βρίσκονται προς τα αριστερά μας. Θα σας έλεγα πως μεγαλύτερη βαρύτητα για την αλλαγή των συσχετισμών έχει η προσπάθεια να ξαναβρεθεί στον πολιτικό στίβο και στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων όλος αυτός ο κόσμος που δεν συμμετέχει και δεν εμπνέεται. Ο κόσμος της διάσπαρτης ανένταχτης αριστεράς και της αποχής. Αναγνωρίζω ως ένα σοβαρό εμπόδιο τη στάση του ΚΙΝΑΛ, αυτό είναι όμως κάτι που θα πρέπει να απασχολεί πρώτα από όλα το ίδιο. Σε άλλη περίπτωση θα βρεθεί μπροστά σε ανυπέρβλητα εμπόδια. 

Δεν νομίζω ότι η συγκατάθεση για μαζικό κόμμα συνεπάγεται τη μετακόμισή του στη σοσιαλδημοκρατία, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, με τα εμπειρικά δεδομένα τουλάχιστον της τελευταίας εικοσιπενταετίας. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μετατράπηκαν σε κόμματα καρτέλ, σε κλειστά κλαμπ αναπαραγωγής των ηγεσιών και σε θαμώνες της κυβερνητικής εξουσίας πάση θυσία. Νομίζω ότι ο Κόρμπιν στο Ηνωμένο Βασίλειο και ο Σάντερς στις ΗΠΑ ήταν αυτοί που έσπασαν την παράδοση των εργατικών και δημοκρατικών κομμάτων για «κλειστά συστήματα κομματικών βαρονιών» και απευθύνθηκαν στην κοινωνική πλειοψηφία. Γι αυτό εξάλλου ακόμα και σήμερα αντιμετωπίζουν την υπονόμευση των μπλερικών ο Κόρμπιν και των οπαδών της Κλίντον ο Σάντερς. Σας απαντάω λοιπόν ευθέως, είμαι υπέρ του ανοικτού πλειοψηφικού αριστερού κόμματος, το οποίο δεν ζητά ιδεολογικά διαβατήρια για να γράψει κάποιον ή κάποια στις γραμμές του. Δεν «κολλάω» με τις διαδικασίες, ούτε είμαι αντίθετος με το διαδίκτυο, ένα πράγμα μόνο απαιτώ, τα νέα μέλη να έχουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα, δηλαδή να λαμβάνουν αποφάσεις. Δεν θεωρώ πολιτική συμμετοχή την ανά τέσσερα χρόνια δυνατότητα να εκλέγεις τον πρόεδρο του κόμματος και όλη την επόμενη περίοδο να είσαι στην απέξω. Την ίδια στιγμή θεωρώ επιπόλαιους όσους προτείνουν ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε ένα ακόμα κόμμα της κεντροαριστεράς ή της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή σε ένα ακόμα κόμμα σε αποδρομή, χωρίς κοινωνικές αναφορές, ένα κόμμα από αυτά που η πολιτική κρίση καταδικάζει σε μαρασμό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επενδύει στο φόβο αλλά στη λογική για ένα καλύτερο και δικαιότερο μέλλον που αντιπροσωπεύει το πρόγραμμά μας για όλους τους Έλληνες. Εκεί στοχεύουν οι δεσμεύσεις μας για 500 χιλ. νέες θέσεις εργασίας, για την ενίσχυση της μεσαίας τάξης με στοχευμένες φοροελαφρύνσεις, τη δημιουργία ενός εύρωστου κοινωνικού κράτους, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με πρωταγωνιστές τους νέους ανθρώπους, την κατοχύρωση ίσων δικαιωμάτων για όλες και όλους. Όλα αυτά δηλαδή που έχουν ήδη ξεκινήσει να υλοποιούνται τα τελευταία χρόνια και τώρα ζητάμε την ανανέωση της λαϊκής εντολής για να τα ολοκληρώσουμε και να τα διευρύνουμε. Δεν μπορούμε όμως να μην αναδείξουμε και την αντικοινωνική φιλοσοφία του προγράμματος της ΝΔ, τους κινδύνους που κρύβουν οι πολιτικές που ευαγγελίζεται για τη μεσαία τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Και επειδή πολύ λόγος γίνεται τελευταία για τη μεσαία τάξη, επιτρέψτε μου να επικαλεστώ τα στοιχεία που είναι αδιάψευστα. Σύμφωνα λοιπόν με την ΕΛΣΤΑΤ, το ετήσιο εισόδημα μιας οικογένειας της μεσαίας τάξης μειώθηκε από το 2011 έως το 2014 κατά 5.258 ευρώ. Αντιθέτως, για τα έτη 2015-2017 παρουσιάζεται αύξηση του ετήσιου εισοδήματος της οικογένειας αυτής κατά 680 ευρώ, καθώς μόνο το 2017 σημειώνεται σημαντική αύξηση κατά 534 ευρώ. Είναι βέβαιο ότι τα στοιχεία για το 2018 που δεν έχουν ακόμα δημοσιοποιηθεί θα είναι ακόμα πιο βελτιωμένα.

Για μία ακόμη φορά ο κ. Μητσοτάκης τρέχει ασθμαίνοντας για να βγει δεύτερος. Η κυβέρνηση θα φέρει στη Βουλή νέα μέτρα υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας και η Νέα Δημοκρατία θα βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να τα ψηφίσει». Τα μέτρα αυτά δεν είναι προεκλογικές παροχές αλλά γίνονται με ορίζοντα τετραετίας και συγκροτούν το πρόγραμμα της επόμενης μέρας. Αποκαθιστούν τις αδικίες που δημιούργησε η κρίση και είναι πλήρως κοστολογημένα, εντός του δημοσιονομικού χώρου που έχουμε δημιουργήσει. Δεν πρόκειται να επιστρέψουμε σε λογικές δημοσιονομικού εκτροχιασμού των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

"Τα τελευταία χρόνια συζητάμε για την ομοφοβία, όχι πάντα με το σωστό τρόπο, αλλά δεν είναι πια μια άγνωστη λέξη, τουλάχιστον στο χώρο της εκπαίδευσης. Συχνά βέβαια, παρότι το bullying και η απειλή του γίνονται καθημερινές υποθέσεις, δεν συμπεριλαμβάνεται η ομοφοβική (σεξιστική και εν τέλει μισογυνική) διάστασή του. Πολλ-οί, -ές εκπαιδευτικοί ερμηνεύουν τις σεξιστικές παρενοχλήσεις ως εκμάθηση της αρρενωπότητας.: «Αγόρι είναι, θα ρίξει και καμιά κλωτσιά...». Ενώ όμως γίνεται μεγάλη προσπάθεια για ενημέρωση στη διαπολιτισμική εκπαίδευση, ο σεξισμός και η ομοφοβία δεν συμπεριλαμβάνονται στη συζήτηση και στις επιμορφώσεις, τη στιγμή που είναι από τους βασικότερους τομείς της. Η ευαισθητοποίηση κατά του ρατσισμού δε συνοδεύεται από την ανάλυση του σεξισμού και οι φεμινιστικές πρωτοβουλίες και ομάδες συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται με θυμηδία ή να δυσφημούνται".

Υπάρχει πλειοψηφία και είναι σημαντικό να υπάρξει. Ολοι οι βουλευτές και τα κόμματα πρέπει να πάρουν τις ευθύνες τους. Είναι ένα πρόβλημα που μας ταλαιπωρεί εδώ και πολλά χρόνια, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα. Δεν είναι δυνατόν ο κ. Σημίτης που ήταν οκτώ χρόνια πρωθυπουργός και διαχειρίστηκε αυτό το θέμα να δίνει τρεις συνεντεύξεις και να μην λέει τίποτα γι αυτό το ζήτημα. Τόση ευθυνοφοβία; Προσωπικά μου κόβει την ανάσα αυτή η στάση του. Ο ίδιος προσπάθησε να το λύσει και τώρα δεν λέει τίποτα. Μόνο όταν η Θεσσαλονίκη θα κοιτάζει προς τον Βορρά και όχι προς τον Νότο θα μπορέσει να αναπτυχθεί. Είναι μια συμφωνία που αναβαθμίζει την Ελλάδα, δημιουργεί προβλήματα σε χώρες που μας δημιουργούν προβλήματα.

Δεν ήταν επιτυχές στον κύριο στόχο του: Στο να εξασφαλίσει δηλαδή αξιοπρεπείς συντάξεις στους Χιλιανούς έτσι ώστε να μην χρειάζονται να εργάζονται όταν συνταξιοδοτούνται. Αντίθετα, δημιούργησε μία παράδοση πολύ χαμηλών συντάξεων κάτι που η παρούσα κυβέρνηση θέλει να μεταρρυθμίσει. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν μαζικές διαμαρτυρίες πολιτών, ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία. Το σύστημα είναι επιτυχημένο σε έναν άλλο τομέα: έχει δημιουργήσει μία αγορά συνεχώς μετακινούμενων κεφαλαίων. Δηλαδή τα συνταξιοδοτικά ταμεία έχουν αυξήσει το χαρτοφυλάκιο του εν γένει κεφαλαίου στη Χιλή διότι τα κεφάλαια αυτά επενδύονται σε μετοχές ή ομόλογα χιλιανών επιχειρήσεων που φυσικά δεν είχαν έναν τέτοιο επενδυτή πριν δημιουργηθεί το εν λόγω ασφαλιστικό σύστημα από το 1981. Σε ότι αφορά την κερδοφορία αυτή εξαρτάται από την κατάσταση στις παγκόσμιες αγορές. Τώρα κρίνεται σχετικά επιτυχημένο. Επηρεάστηκε πολύ όμως από κρίσεις όπως αυτή στην αγορά της Ασίας πριν από μερικά χρόνια ή της κρίσης των subprime. Aυτή λοιπόν η αστάθεια προκάλεσε την περαιτέρω μείωση συντάξεων πολλών ανθρώπων. Τα συνταξιοδοτικά ταμεία στην κρίση της Ασίας έχασαν το 40% του αποθεματικού τους.