News 247

Πρώτον, χρειαζόμασταν μαξιλάρι; Σ' αυτή τη συζήτηση δεν μπορεί να μπει κάποιος, αν δεν γνωρίζει ποιες ήταν οι εναλλακτικές λύσεις για την έξοδο από το μνημόνιο. Η εναλλακτική του μαξιλαριού λοιπόν ήταν η προληπτική γραμμή πίστωσης. Ο κ. Στουρνάρας, ας πούμε, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, επέμενε σ' αυτό στις σχετικές συζητήσεις που έγιναν το 2017. Και επέμενε γιατί αυτή η λύση θα συνοδευόταν από μνημόνιο. Αν θέλαμε, λοιπόν, καθαρή έξοδο - πλέον όλοι δέχονται ότι η έξοδός μας από τα μνημόνια ήταν καθαρή - έπρεπε να επιλέξουμε το πορτογαλικό παράδειγμα. Έτσι τα κατάφεραν και οι Πορτογάλοι, είχαμε κάνει άλλωστε σχετικές συζητήσεις με τον Υπουργό Οικονομικών Σεντένο. Το μαξιλάρι πάντως χρειαζόταν έτσι και αλλιώς, σκεφτείτε μόνο πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η χώρα από το τέλος του 19ου αιώνα και μετά. Αποδείξαμε μ' αυτό ότι εμείς κυβερνήσαμε αλλιώς. Το δεύτερο θέμα είναι το μέγεθος του μαξιλαριού. Γιατί 37 δις; Και τρίτον: Θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε κάποια από αυτά τα χρήματα; Αν σας απαντήσω στο τρίτο, θα γίνει πιο σαφές γιατί επιλέξαμε το μέγεθος των 37 δις. Η απάντηση στην τρίτη ερώτηση λοιπόν είναι όχι, δεν θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε αυτά τα χρήματα. Ό,τι δαπανάς, υπολογίζεται στον άξονα έλλειμμα-πρωτογενές πλεόνασμα. Αν ξοδεύαμε για παράδειγμα 3 δις από τα 37, δεν θα μπορούσαμε να φτάσουμε στο στόχο μας μας για εκείνη τη χρονιά. Θα με ρωτήσετε τώρα "ναι αλλά γιατί υπήρχαν υπερπλεονάσματα;” Tα πρωτογενή πλεονάσματα δεν ήταν επιλογή μας, το έχω εξηγήσει πολλές φορές. Αντίθετα, αποτέλεσε ένα μεγάλο λάθος των θεσμών. Μας πίεζαν σχετικά και εκ των προτέρων και εκ των υστέρων. Εκ των προτέρων εμείς λέγαμε ότι η απόδοση, για παράδειγμα, μίας φορολογικής πολιτικής θα ήταν, ας πούμε, 500 εκ, οι θεσμοί έλεγαν 300εκ και το ΔΝΤ έλεγε 50εκ. Όταν συμβιβαζόμασταν στα 250εκ, αυξανόταν το πρωτογενές πλεόνασμα γιατί στο τέλος αποδεικνυόταν ότι είχαμε δίκιο εξαρχής. Εκ των υστέρων δε, όταν φτάναμε στον Οκτώβριο κάθε χρονιάς και αποφασίζαμε για το κοινωνικό μέρισμα, πάλι εμείς τους προτείναμε να ξοδέψουμε 2-2,5 δις και αυτοί αντιπρότειναν "όχι, ξοδέψτε 1 γιατί αλλιώς δεν θα φτάσετε στο στόχο". Άρα, αφού δεν θα μπορούσαμε να ξοδέψουμε αυτά τα χρήματα, χρειαζόταν ένα μεγάλο μαξιλάρι, που βέβαια δεν χτίστηκε μόνο από τα υπερπλεονάσματα αλλά και από τις εξόδους μας στις αγορές και από χρήματα του ESM, για να μπορούμε να βγούμε με ασφάλεια στις αγορές. Και βγήκαμε με ασφάλεια. Γιατί; Διότι και ρυθμίσαμε το χρέος, τουλάχιστον για τις ανάγκες της χώρας τα επόμενα 10-12 χρόνια -είναι αυτό που αποκαλούμε καθαρό διάδρομο- και γιατί υπήρχαν οι εγγυήσεις για την αποπληρωμή του σε περίπτωση που δεν είχαμε ρευστότητα.

"Συζητάμε για παράνομες πράξεις. Κανονικά θα έπρεπε να έχει ήδη επιληφθεί η αρμόδια Εισαγγελία αυτών των ενεργειών. Είναι απλό. Η Εισαγγελία επιλαμβάνεται αυτεπαγγέλτως εγκληματικών πράξεων. Το γεγονός ότι αυτό δεν έχει γίνει ακόμα, όσο μιλάμε, είναι από μόνο του πρόβλημα. Όλοι είδαμε on camera ότι στο ΕΠΑΛ της Σταυρούπολής τελούνται εγκληματικές πράξεις. Ο αρμόδιος εισαγγελέας κοιμόταν; Θα έπρεπε ήδη να κινήσει ποινική δίωξη. Από την άλλη, η πολιτική ηγεσία της χώρας, από την πλευρά της, αντί να μασάει τα λόγια της και να μας λέει πως «καταδικάζουμε τις καταλήψεις απ΄όπου κι αν γίνονται» κατά το προσφιλές «καταδικάζουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται» θα έπρεπε να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Όταν δεν κάνει λόγο για φασιστική ή ναζιστική βία και μιλάει γενικά για «καταλήψεις» η αρμόδια υπουργός ή υφυπουργός, απλώς ξεπλένει με τον αποτελεσματικότερο τρόπο τους νεοναζί. Σκεφτείτε το: «έλα μωρέ, μια κατάληψη κάνουν τα παιδιά!». Στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης δεν έχουμε καταληψίες. Έχουμε νεοναζί νεολαίους. Τελεία και παύλα σε αυτό. Πέρα, λοιπόν, από το δικονομικό, υπάρχει κι ένα επίδικο πολιτικό: έχουμε μία κυβέρνηση που αρνείται να δει – ή κάνει ότι δεν βλέπει - πως υπάρχει ένα ζήτημα ακροδεξιάς ναζιστικής βίας στην Ελλάδα. Η νεοσυντηρητική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θεωρεί πως η βία έχει μόνο αριστερό πολιτικό πρόσημο – το έχει πει εξάλλου και ο πρωθυπουργός αυτό – και τούτο από μόνο του είναι επικίνδυνα μυωπικό για τη δημοκρατία μας. Όταν αρνείσαι να δεις και να αντιμετωπίσεις το προφανές, τότε αυτό γίνεται προφανέστερο. Τι άλλο έγινε μέχρι το 2013 όταν η ασύδοτη Χρυσή Αυγή που νόμιζε ότι για πάντα θα μείνει ατιμώρητη ανέβαζε διαρκώς την στρατηγική της έντασης; Έπρεπε να σκοτώσουν τον Παύλο Φύσσα, προκειμένου να δείξει το κράτος ότι υπάρχει. Γι’ αυτό σας λέω, πως η άκρα δεξιά βία δεν κινείται εναντίον του κράτους. Κινείται μαζί με το κράτος και εναντίον του. Κινείται πάντα με την ανοχή του κράτους. Όταν το κράτος δείξει τα δόντια του, λουφάζει". Στο διάστημα που μεσολάβησε από την περσινή 7η Οκτωβρίου, αποδείχτηκε πως η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ήταν μεν μία σημαντική νίκη της Δημοκρατίας, που όμως δεν σήμανε και το τέλος της. Είδαμε άλλωστε το έντονο ακροδεξιό στοιχείο και σε αρκετές ακόμη περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα στις διαμαρτυρίες των αντιεμβολιαστών. Πιστεύετε, ωστόσο, πως με αυτά τα περιστατικά, όπως αυτό της Σταυρούπολης, πλέον ελλοχεύει ο κίνδυνος επαναφοράς ακόμη και των ταγμάτων εφόδου στους δρόμους; “Δεν επιστρέφουν τα τάγματα εφόδου στους δρόμους. Δεν πρέπει να κινδυνολογούμε, ούτε να θεωρούμε ότι αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε ενόψει της αναβίωσης της Χρυσής Αυγής. Η Χρυσή Αυγή ως μηχανισμός δεν υπάρχει. Φυσικά, οι ομάδες οι οποίες έχουν αυτού του είδους τα χαρακτηριστικά, δεν θα σταματήσουν αυτομάτως επειδή η Χρυσή Αυγή τελείωσε. Η συγκυρία της πανδημίας και όλη η συζήτηση περί εμβολίων λειτούργησε διεθνώς ως αναβιωτική συνθήκη για την Άκρα Δεξιά: από τη Βραζιλία και τις ΗΠΑ, ως τη Ρωσία και την Ελλάδα. Η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ήταν μεγάλη νίκη, όχι όμως οριστική. Δεν πάμε για ύπνο μετά την περσινή καταδίκη. Σας είπα: Κρατάμε τα μάτια μας ανοιχτά, χωρίς να εφησυχάζουμε, ούτε όμως να πανικοβαλλόμαστε. Θέλω, ωστόσο, εδώ να επισημάνω έναν μείζονα κίνδυνο που παρατηρώ στην Αριστερά. Μία ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση πως οι αντίπαλοι είναι όλοι φασίστες. Αυτός ο παν-φασισμός είναι πολιτικά ολέθριος για τη δημοκρατία και συνταγή ήττας για την ίδια την αριστερά. Δεν είναι όλοι οι δεξιοί φασίστες και γι’ αυτό πρέπει να είμαστε μετρημένοι όταν μιλάμε για «Άκρα Δεξιά». Πχ. Ακούω συχνά σε αριστερά καφενεία να λέγεται ότι έχουμε νια ακροδεξιά κυβέρνηση. Αυτό είναι λάθος: έχουμε μια δεξιά κυβέρνηση με κάποιους ακροδεξιούς υπουργούς. Δεν είναι το ίδιο αυτό. Δεν μπορούμε να χαρίζουμε όλη τη συντηρητική παράταξη της χώρας στην Άκρα Δεξιά. Αυτό είναι ανόητο και άδικο σε τελευταία ανάλυση".

Πριν από λίγες ημέρες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ανοίξτε τη διακήρυξη και διαβάστε τη. Ανοίξτε και το Σύνταγμα. Ακούστε την ιστορία μας. Ακούστε τις ιστορίες άλλων ανθρώπων, όσων έχουν το κουράγιο και το σθένος να καταγγείλουν. Όλο και περισσότεροι πολίτες, συνειδητοποιώντας τη σοβαρότητα της κατάστασης, με την συχνότητα τόσων “μεμονωμένων περιστατικών” εκφράζουν την οδύνη και την αγωνία τους. Την ίδια στιγμή όμως η οργή συσσωρεύεται. Το αίσθημα της αδικίας δεν παλεύεται. Πρόκειται για μια εξωφρενική σπατάλη πολύτιμου κεφαλαίου. Όσο το θέμα της βίας προσεγγίζεται με όρους παραταξιακούς και πονηρούς, ανιστόρητους συμψηφισμούς, τροφοδοτείται το ακριβώς αντίθετο από την αποδόμησή των όρων που τη γεννούν. Όσον αφορά την περί χούντας φιλολογία, είναι κατά τη γνώμη μου εντελώς αποπροσανατολιστική. Γι’ αυτό και πολλοί σηκώνουν τόσο πρόθυμα το γάντι. Όχι δεν έχουμε χούντα. Έχουμε μια εκλεγμένη κυβέρνηση. Η δημοκρατία όμως θέλει κάθε στιγμή επαναβεβαίωση, δεν κρίνεται στις διακηρύξεις και στα λόγια. Κρίνεται στην πράξη. Πόσοι από τους συμπολίτες μας διάβασαν το πόρισμα της επιτροπής Αλιβιζάτου; Περ’ από τα αποκαρδιωτικά συμπεράσματα περιγράφει με μεγάλη σαφήνεια και με ποιον τρόπο δεν διευκολύνθηκε καθόλου το έργο της από εκείνους που κλήθηκε να ελέγξει.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ΚΙΝΑΛ συμπορεύεται με την κυβέρνηση της ΝΔ. Το είδαμε και στην Προανακριτική, όπου υπήρξε αγαστή συνεργασία μεταξύ τους, για το κουκούλωμα του σκανδάλου Novartis. Το ότι το ΚΙΝΑΛ προθυμοποιήθηκε να υπερψηφίσει ένα νομοσχέδιο, το οποίο αποτελεί, στα κύρια σημεία του, απόδοση στα νέα ελληνικά του αντίστοιχου χουντικού Διατάγματος, και είναι προδήλως αντισυνταγματικό, αποτελεί άλλη μια διολίσθηση της ηγετικής του ομάδας, προς τα δεξιά.  Μπορεί η κ. Γεννηματά να έχει αποφασίσει, ακόμα και σήμερα, να ασκεί αντιπολίτευση στον ΣΥΡΙΖΑ, και, παρεμπιπτόντως, να διαφωνεί σε κάποια επιμέρους ζητήματα με την κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά δεν πιστεύω ότι η μεγάλη πλειοψηφία των προοδευτικών, δημοκρατικών πολιτών, επικροτεί μια συμπόρευση με την Δεξιά των κ. Βορίδη και Γεωργιάδη. Απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ, η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων δεν είναι ένα επικοινωνιακό σύνθημα, ούτε μέρος ενός ψηφοθηρικού σχεδίου. Μια τέτοια πολιτική συνεργασία προϋποθέτει την προγραμματική σύγκλιση, στη βάση της υπεράσπισης της εργασίας και του κοινωνικού κράτους, των δημοκρατικών δικαιωμάτων, της απάντησης στην κλιματική κρίση.  Δείτε το παράδειγμα της Ιβηρικής Χερσονήσου, όπου μια συνεργασία της Αριστεράς με τους σοσιαλιστές παράγει θετικά αποτελέσματα για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας και συγκρίνετέ το με την ελληνική περίπτωση και τη στάση της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ. Ο καθένας, βέβαια, κρίνεται και θα κριθεί από τις επιλογές του. Και το ΚΙΝΑΛ δεν θα ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα. Πέρα από το ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να θεμελιώσουμε μια συμμαχία του κόσμου της εργασίας με τα νέα μεσαία στρώματα, με έμφαση στους αυτοαπασχολούμενους και τη διανοητική εργασία, παράλληλα με τους αποκλεισμένους και τους ανέργους. Διότι, η μάχη εναντίον του νεοφιλελευθερισμού, του εθνικισμού, εναντίον της αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων, η αναγκαιότητα αντιμετώπισης των μεγάλων προκλήσεων της εποχής μας, της κλιματικής κρίσης, του προσφυγικού και μεταναστευτικού, της επερχόμενης οικονομική κρίσης, επιβάλλει κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες και συνεργασίες.  

Η προσπάθεια διαμόρφωσης ενός πλειοψηφικού μπλοκ πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων με σκοπό μια προοδευτική διακυβέρνηση αποτελεί μια βασική στρατηγική επιλογή, που δεν απευθύνεται μόνο προς το χώρο της κεντροαριστεράς αλλά και σε αυτούς που, σχηματικά μιλώντας, βρίσκονται προς τα αριστερά μας. Θα σας έλεγα πως μεγαλύτερη βαρύτητα για την αλλαγή των συσχετισμών έχει η προσπάθεια να ξαναβρεθεί στον πολιτικό στίβο και στο πεδίο των κοινωνικών αγώνων όλος αυτός ο κόσμος που δεν συμμετέχει και δεν εμπνέεται. Ο κόσμος της διάσπαρτης ανένταχτης αριστεράς και της αποχής. Αναγνωρίζω ως ένα σοβαρό εμπόδιο τη στάση του ΚΙΝΑΛ, αυτό είναι όμως κάτι που θα πρέπει να απασχολεί πρώτα από όλα το ίδιο. Σε άλλη περίπτωση θα βρεθεί μπροστά σε ανυπέρβλητα εμπόδια. 

Δεν νομίζω ότι η συγκατάθεση για μαζικό κόμμα συνεπάγεται τη μετακόμισή του στη σοσιαλδημοκρατία, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, με τα εμπειρικά δεδομένα τουλάχιστον της τελευταίας εικοσιπενταετίας. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μετατράπηκαν σε κόμματα καρτέλ, σε κλειστά κλαμπ αναπαραγωγής των ηγεσιών και σε θαμώνες της κυβερνητικής εξουσίας πάση θυσία. Νομίζω ότι ο Κόρμπιν στο Ηνωμένο Βασίλειο και ο Σάντερς στις ΗΠΑ ήταν αυτοί που έσπασαν την παράδοση των εργατικών και δημοκρατικών κομμάτων για «κλειστά συστήματα κομματικών βαρονιών» και απευθύνθηκαν στην κοινωνική πλειοψηφία. Γι αυτό εξάλλου ακόμα και σήμερα αντιμετωπίζουν την υπονόμευση των μπλερικών ο Κόρμπιν και των οπαδών της Κλίντον ο Σάντερς. Σας απαντάω λοιπόν ευθέως, είμαι υπέρ του ανοικτού πλειοψηφικού αριστερού κόμματος, το οποίο δεν ζητά ιδεολογικά διαβατήρια για να γράψει κάποιον ή κάποια στις γραμμές του. Δεν «κολλάω» με τις διαδικασίες, ούτε είμαι αντίθετος με το διαδίκτυο, ένα πράγμα μόνο απαιτώ, τα νέα μέλη να έχουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα, δηλαδή να λαμβάνουν αποφάσεις. Δεν θεωρώ πολιτική συμμετοχή την ανά τέσσερα χρόνια δυνατότητα να εκλέγεις τον πρόεδρο του κόμματος και όλη την επόμενη περίοδο να είσαι στην απέξω. Την ίδια στιγμή θεωρώ επιπόλαιους όσους προτείνουν ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε ένα ακόμα κόμμα της κεντροαριστεράς ή της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή σε ένα ακόμα κόμμα σε αποδρομή, χωρίς κοινωνικές αναφορές, ένα κόμμα από αυτά που η πολιτική κρίση καταδικάζει σε μαρασμό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επενδύει στο φόβο αλλά στη λογική για ένα καλύτερο και δικαιότερο μέλλον που αντιπροσωπεύει το πρόγραμμά μας για όλους τους Έλληνες. Εκεί στοχεύουν οι δεσμεύσεις μας για 500 χιλ. νέες θέσεις εργασίας, για την ενίσχυση της μεσαίας τάξης με στοχευμένες φοροελαφρύνσεις, τη δημιουργία ενός εύρωστου κοινωνικού κράτους, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας με πρωταγωνιστές τους νέους ανθρώπους, την κατοχύρωση ίσων δικαιωμάτων για όλες και όλους. Όλα αυτά δηλαδή που έχουν ήδη ξεκινήσει να υλοποιούνται τα τελευταία χρόνια και τώρα ζητάμε την ανανέωση της λαϊκής εντολής για να τα ολοκληρώσουμε και να τα διευρύνουμε. Δεν μπορούμε όμως να μην αναδείξουμε και την αντικοινωνική φιλοσοφία του προγράμματος της ΝΔ, τους κινδύνους που κρύβουν οι πολιτικές που ευαγγελίζεται για τη μεσαία τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Και επειδή πολύ λόγος γίνεται τελευταία για τη μεσαία τάξη, επιτρέψτε μου να επικαλεστώ τα στοιχεία που είναι αδιάψευστα. Σύμφωνα λοιπόν με την ΕΛΣΤΑΤ, το ετήσιο εισόδημα μιας οικογένειας της μεσαίας τάξης μειώθηκε από το 2011 έως το 2014 κατά 5.258 ευρώ. Αντιθέτως, για τα έτη 2015-2017 παρουσιάζεται αύξηση του ετήσιου εισοδήματος της οικογένειας αυτής κατά 680 ευρώ, καθώς μόνο το 2017 σημειώνεται σημαντική αύξηση κατά 534 ευρώ. Είναι βέβαιο ότι τα στοιχεία για το 2018 που δεν έχουν ακόμα δημοσιοποιηθεί θα είναι ακόμα πιο βελτιωμένα.

Για μία ακόμη φορά ο κ. Μητσοτάκης τρέχει ασθμαίνοντας για να βγει δεύτερος. Η κυβέρνηση θα φέρει στη Βουλή νέα μέτρα υπέρ της κοινωνικής πλειοψηφίας και η Νέα Δημοκρατία θα βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να τα ψηφίσει». Τα μέτρα αυτά δεν είναι προεκλογικές παροχές αλλά γίνονται με ορίζοντα τετραετίας και συγκροτούν το πρόγραμμα της επόμενης μέρας. Αποκαθιστούν τις αδικίες που δημιούργησε η κρίση και είναι πλήρως κοστολογημένα, εντός του δημοσιονομικού χώρου που έχουμε δημιουργήσει. Δεν πρόκειται να επιστρέψουμε σε λογικές δημοσιονομικού εκτροχιασμού των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.