Μαρία Μάρκου

Το παράκτιο δάσος της Βαλανιδορράχης συνολικής έκτασης 1.993 στρεμμάτων με τέσσερις γραφικούς όρμους, είναι επιδικασμένο…

Το δάσος της Βαλανιδορράχης, συνολικής έκτασης 1.993 στρεμμάτων, επιδικασμένο σε ιδιώτες (αν και απαλλοτριωμένο και αποζημιωμένο από το 1927, αλλά αγορασμένο το 1931), γίνεται πάρκο δασικής αναψυχής, με ξύλινες περιφράξεις θέσεων πάρκινγκ και αθλητικών δραστηριοτήτων. Το 20% της έκτασης κατέχει το ελληνικό Δημόσιο. Οι ιδιώτες έχουν υποβάλει μελέτη για χώρο δασικής αναψυχής από τις 23/12/2020, συνολικού προϋπολογισμού δαπάνης 140.120 ευρώ. Την εγκρίνουν και υπογράφουν σχετική απόφαση ο συντονιστής της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Ηπείρου–Δυτικής Μακεδονίας, η διεύθυνση Δασών Πρέβεζας και η διεύθυνση Περιβάλλοντος και Χωρικού σχεδιασμού της ΠΕ Πρέβεζας. Οι ιδιώτες εκπόνησαν μελέτη βασιζόμενοι στο νόμο Φάμελλου για τους χώρους δασικής αναψυχής, βασική προϋπόθεση του οποίου αποτελεί η ύπαρξη άνω των 2.000 στρεμμάτων. Η έλλειψη των προδιαγραφών δεν έκαμψε τους «νόμιμους» συνιδιοκτήτες, που υφάρπαξαν επιπλέον 187 στρέμματα δημόσιας γης –και δη δάσους– προκειμένου η μελέτη τους να περιλαμβάνει 2.180,70 στρέμματα και να φτάσουν στα όρια του νόμου. (...) Εγείρονται τεράστια και αμείλικτα ερωτήματα για τον ρόλο του δασαρχείου και της ΠΕ Πρέβεζας. Όπως και για τον ρόλο του συντονιστή της αποκεντρωμένης διοίκησης για την εξαιρετική σπουδή που επέδειξε για την έγκριση της μελέτης των καταπατητών. Πώς διέλαθε της προσοχής τους η «προσθήκη» των 187 στρεμμάτων δημοσίου δάσους; Πώς και πού όρισε το Δημόσιο το 20% που του αντιστοιχεί από το δάσος; Και εάν έχει ορισθεί, με γνώμονα ποιανού το συμφέρον καθορίστηκε; Ασφαλώς των «νόμιμων» συνιδιοκτητών, καθώς στη μελέτη παραχωρείται η πρόσβαση στις παραλίες στους ιδιώτες. Δεν όφειλε το Δημόσιο να επιλέξει, καθώς δικαιούται, πρώτο την τοποθεσία που εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, την ελεύθερη ή, κατά το ορθότερον, την πρόσβαση χωρίς αντίτιμο στις παραλίες;

Το δάσος της Βαλανιδορράχης, στο νομό Πρέβεζας συνολικής έκτασης 1.993 στρεμμάτων, που βρίσκεται στην περιοχή του Φαναρίου, νυν Δήμος Πάργας, κατέχεται με δικαστικές αποφάσεις από ιδιώτες, που φέρεται να αγόρασαν οι πρόγονοί τους από Οθωμανούς το 1931. Στο εν λόγω δάσος υπάρχουν τέσσερις παραλίες (Αλωνάκι, Σκάλα, Αμόνι, Όρμος του Οδυσσέα), ενώ το Δημόσιο είναι συγκύριο κατά 20%. Το δάσος αποτελεί ένα ολοκληρωμένο οικοσύστημα, καθώς εκβάλλει ένας παραπόταμος του Αχέροντα, υδροβιότοπος, ενταγμένο στα natura 2000 και καταφύγιο άγριας ζωής. Πέραν του περιβαλλοντολογικού ενδιαφέροντος το δάσος μαρτυρά την πολιτιστική κληρονομιά των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής αιώνες τώρα. Η επικείμενη ιδιωτικοποίησή του και εμπορευματοποίησή του, έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις από την τοπική κοινωνία. Με κείμενό τους στον τοπικό τύπο 11 πρόεδροι, 3 Δημοτικοί Σύμβουλοι, συνολικά 430 δημότες, επιζητούν να διασφαλιστεί ο δημόσιος χαρακτήρας του δάσους, η ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες χωρίς αντίτιμο, ως κοινωνικά αγαθά. Καθώς και η μη αλλοίωση της πολιτιστικής τους ταυτότητας. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι η Επιτροπή Αγώνα Φαναρίου, παρ’ όλους τους περιορισμούς - λόγω covid, έχει συγκεντρώσει επιπλέον πάνω από 1.000 ηλεκτρονικές υπογραφές ενάντια στο άρθρο 218, που επιτρέπει ήπιες δραστηριότητες εντός natura, γεγονός που ανησυχεί τους κατοίκους για τη μερική αποψίλωσή του. Η κίνηση αυτή των πολιτών ενόχλησε τη λεγόμενη διαχειριστική επιτροπή του ιδιωτικού δάσους Βαλανιδορράχης. Ο πληρεξούσιος δικηγόρος της επιτροπή, σε δημοσίευμά του, απειλεί τους κατοίκους με μηνύσεις και αγωγές. Η αγωνία μιας ολόκληρης κοινωνίας εκλαμβάνεται ως «απειλή του ιδιοκτησιακού τους δικαιώματος» και εκτοξεύονται προσβολές απέναντι σε μία κατά βάση αγροκτηνοτροφική κοινωνία. Βέβαια, δεν έλειψαν και οι υπαινιγμοί ότι παρεμποδίζεται η δημιουργία θέσεων εργασίας που θα οδηγήσει πολλούς κατοίκους της περιοχής στη μετανάστευση. Πρόκειται φυσικά περί αστειότητας, καθώς το «σχέδιο των συνιδιοκτητών» προβλέπει μία επένδυση μόλις 140.000 ευρώ, η οποία προφανώς δεν επιλύει το μεταναστευτικό πρόβλημα της περιοχής. Παραγνωρίζουν ενσυνείδητα την οικονομική καταστροφή της τοπικής κοινωνίας, του χωριού, του φυσικού περιβάλλοντος αλλά και της ελευθερίας των πολιτών.