Πάνος Λάμπρου

Το ξαναλέω: κάθε φορά που απελπίζομαι, που αντικρίζω τον φανατισμό (ακόμα και μέσα στις καλύτερες "οικογένειες") που νιώθω τον κλοιό του αγριότητας και του σκοταδισμού, συμβαίνει κάτι, που ανατρέπει τις σκέψεις μου και δίνει ελπίδα. Αυτός ο κόσμος δεν ανήκει μόνο στη βαναυσότητα, στον άγριο ρατσιστικό λόγο. Υπάρχει και ένας άλλος κόσμος... Η αναφορά μου αυτή τη φορά στη μητέρα του Άλκη, ο οποίος δολοφονήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Η γυναίκα αυτή (ο θαυμασμός μου απεριόριστος), όταν τη ρώτησαν τι θα έλεγε αν είχε μπροστά της τους φερόμενους ως δολοφόνους του παιδιού της, είπε: "Δεν κρατάω κακία σε κανέναν. Αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν χωρίς αγάπη και ίσως να ένωσαν απόρριψη από την οικογένειά τους". Μεγαλείο ψυχής, μεγαλείο ανθρωπιάς, σκέψης, συγκρότησης. Ένας πονεμένος άνθρωπος, που δίνει μαθήματα σε όλες και όλους μας. Και έρχεται ως ηχηρή απάντηση στις κραυγές, στα "ψόφα", στην αγριότητα του λόγου και των συναισθημάτων. Έρχεται ως απάντηση στο αίτημα επαναφοράς της θανατικής ποινής, στα ισόβια που... πρέπει να είναι ισόβια, στη λογική της εκδίκησης, του άφρονα σωφρονισμού. Ναι υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι, ωραίοι, μεγαλόψυχοι, φωτισμένοι.

Η Τασία Χριστοδουλοπούλου μίλησε για το κράτος. Το κράτος αυτό, που στήθηκε εδώ και δεκαετίες από την δεξιά, στη βάση ενός ανάλγητου, κοινωνικά και ταξικά μεροληπτικού σχεδίου. Το κράτος, που στάθηκε εχθρικά στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που έκανε ότι μπορούσε για να μην εφαρμοστεί η πολιτική της εκλεγμένης από το λαό κυβέρνησης. Ποιος δεν το γνωρίζει, ποια το αμφισβητεί; Αλλά η δεξιά έχει άλλη άποψη, καθώς θεωρεί το κράτος δική της υπόθεση, δικό της μαγαζί, προνόμιο και εργαλείο για τον πολιτικό της σχεδιασμό. Και το κράτος, σύμφωνα με τη δεξιά αντίληψη, έχει συνέχεια, δεν αλλάζει, παραμένει σταθερό, γρανάζι για την εφαρμογή μιας αντιλαϊκής, συντηρητικής και αυταρχικής πολιτικής. Μην το ενοχλείται, μας λέει! Κάπου, ανάμεσα σε άλλα, διάβασα ένα επικριτικό σχόλιο για την Τασία Χριστοδουλοπούλου Της λένε: "Που πήγαν οι ωραίες ιδέες της αριστεράς για το δίκιο του λαού, για τη δικαιοσύνη, την ισότητα, τα δικαιώματα;" Και με τη σειρά μου αναρωτιέμαι. Πως μπορούν να εφαρμοστούν οι ωραίες ιδέες της αριστεράς, όταν μπροστά σου (ιδιαίτερα σε κρίσιμους τομείς) έχεις το οδόφραγμα ενός σκληρού, αμετακίνητου και συντηρητικού μηχανισμού, ο οποίος διαμορφώνει συνειδήσεις, εφαρμόζει πολιτικές, που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη από την επιθυμία, από τη βούληση της πλειοψηφίας του λαού; Με ποιον τρόπο; Με ευχές; Με παρακάλια; Η εμπειρία της διακυβέρνησης ήταν σίγουρα το μεγαλύτερο μάθημα για όλες και όλους μας. Γιατί είδαμε το πρόσωπο της κρατικής εξουσίας, που δεν είχε σκοπό να συμπορευτεί ή έστω να ανεχτεί την εκλεγμένη κυβέρνηση. Και έλεγε συνεχώς όχι και έβαζε βέτο και έκανε τα δικά της, ανταγωνιστικά, αντίπαλα, εντελώς εχθρικά. Η Τασία Χριστοδουλοπούλου έκανε μια διαπίστωση και σε καμία περίπτωση δεν μίλησε για εγκάθετους στο κρατικό μηχανισμό, όπως κανείς μας άλλωστε. Τόλμησε να μιλήσει για κάτι που όλοι γνωρίζουν. Τόλμησε να πει τη γνώμη της δημόσια για ένα θέμα ταμπού: το αμετακίνητο κράτος. Αλλά πράγματι, αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο, αν δεν επιδιώκεις και δεν περιορίζεσαι σε μια απλή διαχείριση του συστήματος, αν στοχεύεις σε τολμηρές ριζοσπαστικές τομές, δεν μπορεί παρά να έρθεις σε ιδεολογική αντιπαράθεση και να συγκρουστείς με ένα σύστημα, που αποτελείται και από πρόσωπα, τα οποία κάνουν ότι μπορούν για να μην αλλάξει τίποτα. Και δυστυχώς τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά....

Και εκεί που απελπίζεσαι, που νιώθεις ότι κατακλύζεσαι από φασίζουσες συμπεριφορές -και μάλιστα χωρίς αντιστάσεις-, έρχονται τα άλλα νέα, τα καλά νέα, τα ελπιδοφόρα, που σφύζουν από νεανική αμφισβήτηση, αλληλεγγύη και ριζοσπαστισμό. Αναφέρομαι σε όσα έγιναν στο μουσικό σχολείο Ιλίου, εκεί που καθηγητής (σύμφωνα πάντα με μαρτυρίες μαθητών) προπηλάκισε λεκτικά ένα παιδί που πήγε στο σχολείο με φούστα, χαρακτηρίζοντάς το "ντροπή της Κοινωνίας" μόνο και μόνο για το ντύσιμό του. Αυτό ασφαλώς είναι ένα άσχημο νέο, συντηρητικό, ομοφοβικό, τρανσφοβικό. Ούτε που μπορούσε να φανταστεί ο καθηγητής την αντίδραση των συμμαθητών και συμμαθητριών του παιδιού. Την επομένη πήγαν στο σχολείο, τα μεν αγόρια με φούστες, τα δε κορίτσια με παντελόνια και γραβάτες. Η φωτογραφία κάνει το γύρο του διαδικτύου στέλνοντας, έτσι κι αλλιώς, ηχηρό μήνυμα. Η κοινωνία δεν είναι μία, ο ρατσισμός και η τρανσφοβία έχουν αντίπαλο. Και είναι αυτά τα παιδιά, τα πιο υπέροχα παιδιά του κόσμου. Όπως και τα χιλιάδες παιδιά, οι χιλιάδες νέοι άνθρωποι -και κάποιοι μεγαλύτεροι-, που διαδήλωσαν για τις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς, την έμφυλη βία. Όπως είναι τα χιλιάδες παιδιά, που κατέβηκαν στο δρόμο για τον/την Ζακ. Όπως και οι χιλιάδες νέοι για το πανεπιστημιακό άσυλο, για την πανεπιστημιακή αστυνομία. Όπως και τα παιδιά στο προαύλιο σχολείου στην Θεσσαλονίκη, που έγραψαν με λουλούδια το όνομα του Άλκη. Κάτι τρέχει στην κοινωνία, κάτι πολύ καλό, μέσα σε αυτή την μαυρίλα που μας περιτριγυρίζει επικίνδυνα. Υπάρχει ακόμα ελπίδα.... Σημ: Α, και είμαστε όλ@ ντροπή της κοινωνίας. Και μας αρέσει....

Ας ασχοληθούμε πάλι με.... μη πολιτικά ζητήματα. Η δολοφονία του 19χρονου Άλκη στην Θεσσαλονίκη από οπαδούς αντίπαλης ομάδας δεν ανήκει στη σφαίρα της πολιτικής, όπως αυτή καταγράφεται στα έδρανα της Βουλής ή στο ενδιαφέρον των πολιτικών κομμάτων. Όπως δεν καταγραφόταν για χρόνια πολλά, στο ίδιο πεδίο, η βία κατά των γυναικών, η βία κατά ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων, οι διακρίσεις και ο κοινωνικός αποκλεισμός των ρομά, των μεταναστών και των προσφύγων, των φυλακισμένων, αλλά και των ανάπηρων πολιτών φυσικά. Εκτός πολιτικής, καθώς η κυρίαρχη συντηρητική πολιτική εστίαζε τη ματιά της, το δημόσιο λόγο της, τη δράση της, στα λεγόμενα μεγάλα ζητήματα, κυρίως στην οικονομία. Τα άλλα εκτός. Εχθρικά εκτός.... Ισχυρίζομαι ότι η δολοφονία του 19χρονου Άλκη είναι άκρως κοινωνικό και συνεπώς πολιτικό ζήτημα. Γιατί αν η πολιτική αδιαφορήσει για όσα συμβαίνουν δίπλα μας, δεν απαντήσει στη βαναυσότητα και το φανατισμό, θα είναι συνυπεύθυνη, θα είναι αυτή, που εντέλει, θα έχει την κύρια ευθύνη για όσα θα ζήσουμε στη συνέχεια. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι η πολιτική δεν έχει μια μορφή, δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μονοπρόσωπη. Μιλάω, λοιπόν, από τη σκοπιά της αριστεράς, της ριζοσπαστικής, της ανανεωτικής, της κινηματικής αριστεράς, αυτής, που αντιλαμβάνεται ότι το προσωπικό είναι και πολιτικό, ότι η λεγόμενη οπαδική βία έχει σχέση με συμφέροντα, την παιδεία και την κουλτούρα. Αυτής, που αντιλαμβάνεται ότι ο ρατσισμός, η πατριαρχία, ο σεξισμός, η ομοφοβία\τρανσοφοβία, η ξενοφοβία, η αποθέωση του "κανονικού", δεν έρχεται ως φυσικό φαινόμενο από τον ουρανό, αλλά είναι αποτέλεσμα πολιτικών πρακτικών, γλώσσας, ιδεών, στερεοτύπων, που ασφαλώς καλλιεργούνται και δηλητηριάζουν συνειδήσεις. Η αυτοκτονία ενός μικρού παιδιού, που έφτασε σε αυτό το ακραίο σημείο, γιατί δεχόταν κακοποιητικό λόγο για τα "παραπανίσια" κιλά του, δεν είναι εκτός πολιτικής σφαίρας. Η αυτοκτονία ενός παιδιού κάτω από την αφόρητη πίεση της τρανσφοβίας, δεν είναι μη πολιτικό ζήτημα. Οι γυναικοκτονίες θα έπρεπε να είναι στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας. Οι μαζικές δολοφονίες προσφύγων στη θάλασσα του Αιγαίου -γιατί περί αυτού πρόκειται-, αφορούν αναμφίβολα τις πολιτικές που εφαρμόζουν οι κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες δυνάμεις σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ποιος λέει όχι; Οι δολοφονίες του Νίκου Σαμπάνη και της 8χρονης Όλγας, είναι στην καρδιά του κοινωνικού και πολιτικού ζητήματος, γιατί έχει άμεση σχέση με τις κοινωνικές διακρίσεις και τις ανισότητες, τον απόλυτο κοινωνικό αποκλεισμό. Αλλά το θέμα, όπως είπα, είναι η ματιά. Πως βλέπεις τον κόσμο και τι θέλεις να αλλάξεις. Και εμείς πρέπει να θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα. Τα βήματά μας σε αυτή την προοπτική, σε αυτόν τον ορίζοντα. Στον ορίζοντα της καθολική κοινωνικής απελευθέρωσης.

Ο νεοφιλελευθερισμός ως οικονομική συνταγή είναι χρεοκοπημένος, μετά την κρίση του 2008. Ζει και βασιλεύει, ωστόσο, ως κυβερνητική λογική ως καθεστώς κυβερνητικότητας. Το καθεστώς αυτό επιβάλλει τη γλώσσα του. Λέξεις που αντλεί από τον κλασικό οικονομικό φιλελευθερισμό, τις οποίες όμως επενδύει με μια νέα κανονιστικότητα. Η «ελευθεριακή» ρητορική του («ελεύθερη αγορά», «απελευθέρωση τιμών», «απελευθέρωση της εργασίας», «ευελιξία», «απελευθέρωση από τις συντεχνίες», κοκ), ενσωματώνει ισχυρές κανονιστικότητες, χωρίς τις οποίες είναι αδιανόητη η όποια λειτουργία αγοράς. Τις κανονιστικότητες αυτές διαχειρίζεται όχι η αγορά, αλλά η πολιτική εξουσία. Ο νεοφιλελευθερισμός στην πράξη κάνει αυτό, ενώ κηρύττει το ακριβώς αντίθετο: κατασκευάζει τις πολιτικές προϋποθέσεις επιβολής ενός δόγματος, μάλλον, παρά αφήνει την αυθόρμητη εξέλιξη των πραγμάτων να αναδείξει μια υποτιθέμενη φυσική και αυθόρμητη ευταξία. Η επίφαση «ουδετερότητας», «φυσικότητας» και «αυτονόητου μονόδρομου» σημαίνει την ίδια την άρνηση του δημόσιου χαρακτήρα της άσκησης εξουσίας. Άρνηση της έκθεσης της διοικητικής διαδικασίας στον δημόσιο έλεγχο. Διαφύλαξή της στο απυρόβλητο της δημόσιας δοκιμασίας και ελέγχου. Με άλλα λόγια: καταστατική άρνηση της δημοκρατίας.

Η πρόταση μομφής, κατά της ανάλγητης και κοινωνικά μεροληπτικής κυβέρνησης της ΝΔ, δεν αφορά μόνο τα έδρανα της Βουλής, τους βουλευτές και βουλεύτριες, αλλά κυρίως αφορά τη μάχη, που χρειάζεται να δοθεί μέσα στην κοινωνία. Μομφή, λοιπόν, για όλα όσα με βαναυσότητα πράττει η αυταρχική και νεοφιλελεύθερη (διόλου φιλελεύθερη) κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη. Μομφή για τους 23.000 συνανθρώπους μας που χάθηκαν. Μομφή για την έλλειψη ΜΕΘ. Μομφή για την ασυλία που έχουν οι ιδιωτικές κλινικές, τα ιδιωτικά συμφέροντα. Μομφή για το ΕΣΥ, που αφέθηκε στην τύχη του, για τους γιατρούς που δεν προσελήφθησαν. Μομφή για το δήθεν "επιτελικό κράτος", για όσα είδαμε και ζήσαμε τις μέρες του χιονιά. Για την Αττική οδό, για τους μεγάλους κλειστούς δρόμους, για τα χιλιάδες σπίτια που έμειναν χωρίς ρεύμα, για τον άστεγο που πέθανε από την παγωνιά στην Θεσσαλονίκη, για το φέρετρο πάνω στο χιόνι, για τους ανθρώπους, που ζουν σε χαμόσπιτα χωρίς νερό και ρεύμα εξαιτίας μιας σκληρής ταξικής πολιτικής υπέρ των πλουσίων και των μεγάλων συμφερόντων. Μομφή για την ακρίβεια, την ανεργία, την πείνα, που δυστυχώς είναι υπαρκτή και μαστίζει ανθρώπους, παιδιά... Για τον κατώτερο μισθό, τις κάλπικες υποσχέσεις, την πολιτική τους για την αναπηρία, τις ανισότητες, τον κοινωνικό αποκλεισμό. Μομφή για τον αυταρχισμό και την καταστολή, τον ακροδεξιό κατήφορο, την εκφορά ρατσιστικού λόγου. Μομφή για την πολιτική τους στο προσφυγικό, για τις εγκληματικές επαναπροωθήσεις μέσα στην θάλασσα του Αιγαίου, για τις περικοπές, την πείνα στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Μομφή για τις διώξεις σε δημοσιογράφους, για τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, για τις πλαστές δημοκοπήσεις, για το ύφος της εξουσίας, για την κατάσταση στις φυλακές, για τον περιορισμό της δημοκρατίας και των ελευθεριών, για τη στοχοποίηση της νέας γενιάς. Μομφή, που χρειάζεται να φτάσει στο τελευταίο σπίτι, σε κάθε γωνιά της χώρας, να φανεί πως πράγματι μας χωρίζει άβυσσος, ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική, από τη Νέα Δημοκρατία. Μέσα στα κινήματα και τους δρόμους. Με την αριστερά....

Η παραλία της Ερεσού Λέσβου δεν είναι μια οποιαδήποτε παραλία, είναι κάτι παραπάνω. Δεν είναι…

Θα μπορούσε να είναι κινηματογραφική ταινία, αλλά δεν είναι. Μια θεατρική παράσταση για μικρούς και…

Γενικά, δεν είμαι λάτρης των διαφόρων "παγκόσμιων ημερών", καθώς το αναφέρουμε τη συγκεκριμένη ημέρα και την επομένη το ξεχνάμε, σαν να μην υπήρξε. Απλώς κάναμε το... καθήκον μας, ίσως για να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας. Όσοι και όσες το κάναμε δηλαδή. Σήμερα, διαβάζω, πως είναι η παγκόσμια ημέρα μεταναστών. Και προσφύγων θα πω εγώ. Αλλά τι σημασία έχει; Μιλάμε για τους ξεριζωμένους. Γι' αυτούς και αυτές, που άφησαν την πατρίδα τους ή για να κυριολεκτούμε, που τους ανάγκασαν να φύγουν από τον τόπο τους, με βία.... Γιατί δεν είναι μόνο ο πόλεμος, που ξεριζώνει. Είναι και η πείνα, οι κοινωνικές διακρίσεις, οι διώξεις, η εξαθλίωση, το νερό, που σε μια σειρά χώρες είναι πολυτέλεια, η καταστροφή του περιβάλλοντος. Και θυμάμαι, τον 16χρονο Αχμέτ, ο οποίος ταξίδεψε με ένα πόδι λιγότερο από το Πακιστάν στη χώρα μας για να βρεθεί σε ένα άθλιο μπουντρούμι στις φυλακές μεταναστών Κορίνθου. Τον Αλτόν, που άλλαξε το όνομά του σε Θανάση για τον δεχτούν τα ελληνόπουλα στο σχολείο, να γίνει αποδεκτός. Τις άθλιες ρατσιστικές ιαχές "Αλβανέ, δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ". Τον Λουκμάν, που έχασε τη ζωή του εξαιτίας της ρατσιστικής δολοφονικής επίθεσης χρυσαυγιτών, Τον Αντετοκούμπο, που μεγαλουργεί και αναγκάζει τους ρατσιστές να σκύβουν το κεφάλι. Την Αισέ, που έφυγε από την πατρίδα της για να γλιτώσει από βέβαιο θάνατο. Μια γυναίκα, η οποία είχε τη δύναμη να σηκώσει το ανάστημά της στον άντρα αφέντη. Και όχι μόνο... Τον Μουσταφά, που μαζί με τον φίλο του (δεν θυμάμαι το όνομά του), κράταγαν περήφανα το πανό του ΣΥΡΙΖΑ στην Θεσσαλονίκη στην πορεία της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Τις ρατσιστικές "σκούπες", έτσι τις έλεγαν και έτσι τις λένε και σήμερα κάποιοι άθλιοι. Αλλά και τους έλληνες μετανάστες, οι οποίοι ζουν σε άλλες χώρες, στην Γερμανία, στις ΗΠΑ, στον Καναδά, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Ωστόσο, αδέλφια, δεν φτάνει να θυμόμαστε ή να λέμε ιστορίες πόνου. Δεν φτάνει μέσα από το Φβ να κατακεραυνώνουμε την αναλγησία, την εκμετάλλευση, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την πείνα, τις περιφερειακές και κοινωνικές διακρίσεις, το ρατσισμό. Όχι δεν φτάνει. Χρειάζεται κάτι παραπάνω.... Χρειάζεται κίνημα, δρόμος, ανυπακοή στην υστερία του ρατσισμού και του εθνικιστικού παραληρήματος. Όσο υπάρχουν φράκτες θα είμαστε υπόλογοι. Όσο υπάρχουν κέντρα κράτησης για πρόσφυγες θα είμαστε ντροπιασμένοι. Όσο η πλούσια και ισχυρή Ευρώπη θα δίνει ψίχουλα για να είναι μακριά από αυτήν οι ξεριζωμένοι θα είμαστε ηττημένοι. Για τον Αιλάν, τον Αχμέτ, την Αισέ, τον Μουσταφά, τον Λουκμάν, για τους χιλιάδες, για τα εκατομμύρια των ξεριζωμένων....

- Λοιπόν, δεν είμαι "οπαδός" των διαγραφών, εκτός από πολύ σοβαρά ζητήματα. Και κυρίως δεν είμαι "οπαδός" διαγραφών, που δεν έχουν θεσμική και συλλογική νομιμοποίηση. Αυτό από θέση αρχής. - Το ζήτημα που προέκυψε στη Βουλή είναι πράγματι σοβαρό και ανοίγει, αν μη τι άλλο, τη συζήτηση για τον τρόπο που ασκείς αντιπολίτευση από θέση αριστεράς. Θα έλεγα, όμως, ότι ο Π. Κουρουμπλής θα έπρεπε να είχε διαγραφεί, με θεσμικό και συλλογικό τρόπο πάντα, όταν συνειδητά επισκέφθηκε και φωτογραφήθηκε μάλιστα με τον ακροδεξιό και νεοναζιστή Αμβρόσιο. Και σε κάθε περίπτωση (αν υποθέσουμε ότι ήταν δύσκολη εκείνη η περίοδος) δεν θα έπρεπε να μπει στη λίστα των υποψηφίων βουλευτών αμέσως μετά στη δυτική Αθήνα. Γιατί αυτό που έγινε τότε ήταν πράγματι θέμα διαγραφής. - Αλλά ας έρθουμε στο βασικό ερώτημα. Πώς κάνουμε αντιπολίτευση; Με ποιον τρόπο θα αντιμετωπίσουμε τον βασικό ιδεολογικό και πολιτικό μας αντίπαλο; Υπάρχει μια προσέγγιση που λέει πως "δεν χρειάζεται καθωσπρεπισμός όταν απέναντί σου έχεις μια τόσο επικίνδυνη για τα λαϊκά συμφέροντα κυβέρνηση". Συμφωνώ, κανένας καθωσπρεπισμός. Η αντιπολίτευση πρέπει να είναι σκληρή, καθολική, δομική θα έλεγα... Και να αναδεικνύει τον πραγματικό στόχο της κυβέρνησης της δεξιάς. Αλλά να τον αναδεικνύει.... Και να είναι αντιπολίτευση ουσίας και όχι κραυγών, για να πείθει. - Η κυβέρνηση της ΝΔ, λοιπόν, δεν συγκροτείται από κάποιους, γενικώς και αορίστως, κακούς ανθρώπους. Δεν είναι εκεί το ζήτημα. Συγκροτείται από ανθρώπους, που είναι εμμονικά προσηλωμένοι σε ένα νεοφιλελεύθερο πολιτικό σχέδιο, το οποίο οδηγεί στην εξαθλίωση, τη φτώχεια, τον αφανισμό των πιο αδύναμων. Με λίγα λόγια είναι η πολιτική της, που βαθαίνει και οξύνει τις ανισότητες. Είναι η πολιτική της, που θέλει το ΕΣΥ αποδυναμωμένο. Είναι η πολιτική της, που βαδίζει χέρι χέρι με τον αυταρχισμό, την καταστολή και την ανελευθερία. Η πολιτική της είναι εντέλει εγκληματική. - Μα, θα πουν κάποιοι και κάποιες, ας το φωνάξουμε. Ας φωνάξουμε δυνατά "δολοφόνοι"! Ας το σκεφτούμε. Ας σκεφτούμε αν αυτή τη λέξη, σε κάθε περίπτωση βαριά, θα μπορούσαν να την πουν και άλλοι, που ουδεμία σχέση έχουν με εμάς, με το δικό μας ιδεολογικό, πολιτικό και αξιακό πλαίσιο. Εμείς δεν είμαστε γενικά αντιδεξιοί. Είμαστε εναντίον της δεξιάς, γιατί είμαστε αριστεροί και αριστερές. Γιατί έχουμε μια άλλη προγραμματική πρόταση, ανταγωνιστική με αυτήν του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Και γιατί το όραμά μας είναι καθολικά απελευθερωτικό. - Υπάρχουν σύντροφοι, οι οποίοι υπενθυμίζουν τον κυνισμό, την ανθρωποφαγία και την τυμβωρυχία της Νέας Δημοκρατίας, όταν εμείς ήμασταν κυβέρνηση. Τι έκαναν και τι είπαν στην τραγική περίπτωση με το Μάτι. Μα εμείς δεν είμαστε ίδιοι ούτε πρέπει να γίνουμε ίδιοι. Έχουμε τα δικά μας όπλα, τις δικές μας ιδέες, τις δικές μας λέξεις, το δικό μας τρόπο, το δικό μας δρόμο.... Και ο Τσίπρας δεν είναι Μητσοτάκης. Ούτε πρέπει να γίνει. Ποτέ... - Όταν σκοτώνεται ένας εργάτης πρέπει να έχουμε στο νου μας τον καπιταλισμό. Όταν πεινάει το παιδί, όταν το ψυγείο είναι άδειο, όταν ο μισθός δεν φτάνει, όταν κάποιος μένει άνεργος, απέναντί μας έχουμε πολιτικές, που ναι, είναι βάναυσες, είναι εγκληματικές. Όταν μειώνουν τον προϋπολογισμό για την υγεία, όταν άνθρωποι πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ, όταν οι ιδιωτικές κλινικές συνεχίζουν να είναι εμπορικά μαγαζιά, ο νους μας πρέπει να πηγαίνει στο νεοφιλελεύθερο σχέδιο, που ναι είναι άδικο, λειτουργεί υπέρ των πλουσίων, των λίγων και γι' αυτό είμαστε αντίθετοι και γι' αυτό δίνουμε μάχη να ηττηθεί, ιδεολογικά, κοινωνικά, πολιτικά.... Υγ1. Απέναντί μας έχουμε τη βαρβαρότητα μιας ακραίας και ριζοσπαστικής δεξιάς. Αυτή είναι η αντίπαλός μας. Η πολιτική της.... Και συλλογικά θα τη νικήσουμε.