Πάνος Λάμπρου

Η Νέα Δημοκρατία είναι μια βαθιά δεξιά, συντηρητική κυβέρνηση. Και γι αυτό το λόγο είχε…

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που λες ότι πρέπει να είμαι κι εγώ εκεί. Υπάρχουν κάποιες στιγμές,…

Με εντυπωσίασε η εικόνα που κυκλοφορεί ευρέως, μιας Ρωσίδας ακτιβίστριας, η οποία κατάφερε να εμφανιστεί…

Με χαρά άκουσα ότι 1.000 προσφυγόπουλα από την Ουκρανία, που έχουν φτάσει στη χώρα μας,…

Χαίρομαι που διαβάζω σε αναρτήσεις γυναικών τη σημερινή ημέρα (8 Μάρτη) "δεν γιορτάζουμε και δεν…

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε συνεδρίαση της Βουλής, απευθυνόμενος στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, δύο φορές…

Στα δύσκολα μας θέλω αδέλφια - Ένας αντίλογος Περί επαναφοράς της θανατικής ποινής και άλλων…

Δεν κρύβω ότι είμαι ποδοσφαιρόφιλος. Από μικρός είχα τρέλα με την μπαλίτσα και τον Ολυμπιακό. Και κάθε φορά που κάποιος ποδοσφαιριστής της ομάδας άλλαζε φανέλα και πήγαινε στο βασικό μας αντίπαλο ένιωθα θλίψη. Πως να δεχτείς ότι ο Γιώργος Δεληκάρης πήγε στον Παναθηναϊκό; Ο Γαλάκος; Ο Βαμβακούλας; και άλλοι. Όμως καταλάβαινα πως το ποδόσφαιρο για τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές δεν ήταν μόνο συναίσθημα (αν υπήρχε), αλλά και επαγγελματική προοπτική, εξασφάλιση του μέλλοντός τους. Και κάπως έτσι, παρά τη στεναχώρια μου, ηρεμούσα. Θα μου πείτε τώρα τι κάθεσαι και μας λες. Είναι γιατί σιχαίνομαι την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Γιατί οι μεταγραφές από το ένα κόμμα στο άλλο -και μάλιστα κάθε λίγο και λιγάκι- δεν μπορεί να ερμηνευτεί με βάση τις ιδέες, το όραμα, την πολιτική πρόταση. Με άλλα έχει να κάνει, διαφορετικά πρέπει να ερμηνευτεί. Και η ερμηνεία δεν είναι κολακευτική.... Ο Γ, Κύρτσος ήταν επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΛΑΟΣ (ναι του Γ. Καρατζαφέρη και των άλλων ακροδεξιών παιδιών), αν θυμάμαι καλά στο πρόσφατο 2012. Όταν αυτό του τελείωσε, βρήκε τον τρόπο να μετακομίσει στη Νέα Δημοκρατία και να γίνει ευρωβουλευτής. Δικαίωμα, όπως δικαίωμα μας είναι να πούμε ότι από τη σκοπιά των ιδεών της Αριστεράς, η διαγραφή του Γ. Κύρτσου από τη Νέα Δημοκρατία, μας αφήνει παγερά αδιάφορους και αδιάφορες. Στο καλό να πάει και ας μην μας γράφει.

Όταν στα 15 μου χρόνια εντάχθηκα σε οργάνωση νεολαίας της αριστεράς, το έκανα για ένα…

Το κοινωνικό ζήτημα, το δικαίωμα ως ζητούμενο, έρχεται κάθε φορά με επιθετικό τρόπο να μας θυμίσει ότι πολιτική δεν είναι "επικοινωνία", δεν είναι τρικ, δεν είναι μια "φασαρία" στη Βουλή, αλλά καθημερινότητα, ανθρώπινες σχέσεις, απόρροια πολιτικών και κατεύθυνσης, Η ανατριχιαστική υπόθεση και όσα εξελίχθηκαν στο γηροκομείο "Αγία Σκέπη" στα Χανιά, δεν φέρνει στο φως μόνο την βαναυσότητα κάποιων ανάλγητων και κερδοσκόπων, αλλά και την κυρίαρχη αντίληψη για τη μοίρα του... αλόγου όταν αυτό μεγαλώσει. Μιλάμε για τους ηλικιωμένους|ες. Για τα ιδρύματα, τα γηροκομεία, την απομόνωση και εγκατάλειψη, για τη νεοφιλελεύθερη λογική.. Ας μιλήσω προσωπικά: Όταν φτάσει η ώρα θα ήθελα να μείνω στο σπίτι και τη γειτονιά μου ή στο χωριό μου. Να μπορώ να κάτσω στο μπαλκόνι μου ή τη μικρή μου αυλή και να χαίρομαι όταν θα βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει. Δεν θα ήθελα να είμαι όμηρος στα χέρια άλλων, που ενδεχομένως θα με αντιμετωπίζουν σαν απομεινάρι ανθρώπινης ύπαρξης, σαν απόβλητο, σαν άχρηστο σκουπίδι. Και υπάρχουν τρόποι.... Και είναι υποχρέωση της Πολιτείας Αντί να χρηματοδοτούν τα αμφιβόλου ποιότητας και ανθρωπιάς κερδοσκοπικού χαρακτήρα ιδρύματα, να ενισχυθεί και να επεκταθεί το πρόγραμμα "βοήθεια στο σπίτι". Αντί να θεωρείται μονόδρομος ο ιδρυματισμός να ενισχυθούν σε όλη τη χώρα τα Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας. Αντί να στοιβάζονται άνθρωποι σε μαζικά κολαστήρια, να δημιουργηθούν μικρές δομές - σπίτια, που θα μπορούν οι άνθρωποι να ζουν σε οικογενειακό περιβάλλον με αξιοπρέπεια. Στο παρελθόν, όχι στο μακρινό, έχουν δει το φως της δημοσιότητας, περιπτώσεις ιδρυμάτων, που αφορούσαν παιδιά ή ανάπηρους πολίτες, Και κάθε φορά μιλάγαμε για φρίκη, για αναλγησία και πέφταμε από τα... σύννεφα και κάναμε το σταυρό μας και μετά το ξεχνάγαμε και ξαναρχίζαμε πάλι να ασχολούμαστε με τα δήθεν μεγάλα ζητήματα. Αλλά η ζωή μας επαναφέρει, μας χτυπάει καμπανάκι, ουρλιάζει από την αδικία, τις ανισότητες, την απανθρωπιά, την υπερβολική δόση αυταρχισμού, αναμφίβολα από την αίσθηση ότι η κοινωνία αυτή πρέπει να αλλάξει. Και να θυμηθούμε το σύνθημα που φωνάζαμε με πάθος. "Αυτοί μιλούν για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε για ανθρώπινες ζωές" Ναι, γιατί και η ζωή των ηλικιωμένων μετράει. Ακριβώς το ίδιο.