Λεωνίδας Καρίγιαννης

Τα πρώτα βήματα έγιναν, τα πρώτα στόματα άνοιξαν και ήταν γροθιά στο στομάχι μας. Όχι ότι δεν τα υποψιαζόμαστε αλλά όλα αυτά που ακούγονται μας έχουν σοκάρει. -Για τα κορίτσια και τα αγόρια που βιάστηκαν. -Για τα παιδιά που με βιασμό ικανοποιούσαν τις διαστροφικές ορέξεις των ‘’προστατευόμενων’’ της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας (αλήθεια τι λέει η κυρία Μενδώνη, ο πρωθυπουργός και όλοι αυτοί που σιωπούν για τους δικούς τους;) -Για το κλάμα, τον πόνο, τη θλίψη και τη ντροπή όλων αυτών, να σπάσουμε τον φόβο και τη σιωπή. Και εμείς ….Εμείς να γίνουμε ασπίδα προστασίας… Είναι καθήκον μας για τους ‘’σκλάβους της ανάγκης εργαζόμενους’’ είναι καθήκον μας… τι άλλο να πούμε παρά μόνο να μην ''κουκουλωθεί'' τίποτα.

Τα φαινόμενα του ’’Βοναπαρτισμού’’ αναπτύσσονται ιδιαίτερα όταν η αστική τάξη μπαίνει σε βαθιά κρίση και δεν μπορεί να στηρίζεται στις δημοκρατικά εκλεγμένες κοινοβουλευτικές διαδικασίες αλλά στρέφεται, για να τσακίσει τους εργαζόμενους και την κοινωνία και να επιβάλει την πολιτική της, στην αστυνομία και την καταστολή. Αυτό το φαινόμενο του ‘’κοινοβουλευτικού βοναπαρτισμού’’ ζούμε σήμερα στην Ελλάδα. Μια ‘’αστεία’’ φιγούρα που το παίζει πρωθυπουργός ενισχύει όλο και περισσότερο την καταστολή, στηριγμένος σε έναν φιλόδοξο πρώην ‘’σοσιαλιστή’’ υπουργό και επιβάλει τον ‘’νόμο και την τάξη ‘’με την βία. Η καταστολή στην νεολαία είναι κυρίαρχο στοιχείο της πολιτικής της κυβέρνησης, γιατί καταλαβαίνει πως η νεολαία είναι η πρώτη πηγή αντίστασης στις εφαρμοζόμενες πολιτικές.

Την δεκαετία του 1980 Ο Τζακ Άμποττ  ενας Αμερικανός κατάδικος έγραψε την εμπειρία του από τις  φυλακές και εξέδωσε με την βοήθεια του Νόρμαν Μέιλερ το βιβλίο με τίτλο  ‘’Στην κοιλιά του κτήνους (In the Belly of the Beast)’’. Αν θα θέλαμε κάτι να τονίσουμε σήμερα είναι ότι το να μιλάς για Σοσιαλισμό στην Αμερική, είναι σαν να μιλάς για Σοσιαλισμό ‘’στην κοιλιά  του κτήνους’’. Και όμως τελευταία αυτό συμβαίνει. Αυτό που έχει θορυβήσει την αστική τάξη της Αμερικής είναι το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν με αφορμή την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Για πολλές εβδομάδες εκατοντάδες χιλιάδες Αμερικανοί διαδήλωναν και πολλές φορές συγκρουόντουσαν με την αστυνομία. Οι κινητοποιήσεις αυτές ‘’αγκάλιασαν’’ την νεολαία, τους εργαζόμενους, τους διανοουμένους και μεγάλη μερίδα των καλλιτεχνών. Ακόμα και τους ακριβοπληρωμένους παίκτες του Μπάσκετ δεν άφησε ασυγκίνητους. Το ποιο σημαντικό είναι το ότι αυτές οι κινητοποιήσεις βρήκαν πολιτική έκφραση στην αριστερή ριζοσπαστική πτέρυγα του δημοκρατικού κόμματος με κύριο εκπρόσωπο τον Μπέρνι Σάντερς. (...) Αυτό που ξεκίνησε δεν πρόκειται να σταματήσει. Στην Αμερική έγινε αυτό που απευχόταν η αστική τάξη. Σαν αποτέλεσμα της κρίσης, της φτώχειας και της καπιταλιστικής απληστίας και βαρβαρότητας, η αμερικανική κοινωνία βρίσκεται σε μια βαθειά ταξική και κοινωνική πόλωση. Η κρίση και τα προβλήματα δεν πρόκειται να σταματήσουν και  ο καπιταλισμός θα οδηγεί στην εξαθλίωση εκατομμύρια νέους εργαζόμενους. Αυτό σαν γεγονός θα τροφοδοτεί την ένταση και τις συγκρούσεις. Η κρίση θα αυξήσει και  τις εργατικές κινητοποιήσεις. Ο νέος πρόεδρος Μπάιντεν δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει με ‘’λουλούδια’’ τις κινητοποιήσεις και τις εξεγέρσεις που έρχονται. Θα στηριχτεί και αυτός στην καταστολή και αργότερα και στους ίδιους παραστρατιωτικούς που στηριζόταν ο Τραμπ. Οι εργαζόμενοι πρέπει να συνδέσουν και να ενώσουν τους αγώνες τους με τα κινήματα  μέσα από  κοινές διεκδικήσεις. Πάνω από όλα πρέπει να προετοιμάσουν το δικό τους κόμμα που ήδη έχει σαν πρόπλασμα το κίνημα που συσπειρώθηκε γύρω από τον Μπέρνι Σάντερς και τα κινήματα των δρόμων. Οι ιδέες του Σοσιαλισμού δίνουν  όραμα σε εκατομμύρια Αμερικανούς εργάτες και νεολαίους  και ανοίγουν το δρόμο για να πάρουν τα όνειρα (του Τζο Χιλ, των Σάκο και Βαντσέτι, του Αύγουστου Σπάις και των νεκρών του Σικάγο, των ‘’εργατών του κόσμου‘’ και των ‘’Wobblies’’) εκδίκηση.

Τελευταία έχουμε γεμίσει «επιστήμονες» που εκτός των αυστηρά επιστημονικών και ιατρικών τους αναλύσεων για την πανδημία, παίρνουν δημόσια θέση για ζητήματα που αφορούν την φιλοσοφία και την θρησκεία. Εκεί η άποψη τους ''απογυμνώνεται'' από οποιαδήποτε επιστημονική ανάλυση και τεκμηρίωση και υιοθέτει τις μεταφυσικές και επικίνδυνες απόψεις (για την δύσκολη περίοδο που περνάμε) ότι η θεία μετάληψη ‘’δεν είναι υπεύθυνη για την μετάδοση του ίου’’ ότι οι ίδιοι-ες είναι πιστοί-ες Χριστιανοί και δεν έχουν πρόβλημα να μεταλάβουν σε αυτές τις συνθήκες. Οι απόψεις της κας Λινού της κας Γιαμαρελλου δεν θα ήταν αντικείμενο σχολιασμού εάν γινόντουσαν σε ιδιωτικές συζητήσεις σαν έκφραση προσωπικών τους απόψεων . Το πρόβλημα είναι ότι οι κυρίες αυτές μιλάνε σαν ειδικοί λοιμωξιολογοι ,έχουν δημόσιο λόγο και απευθύνονται σε εκατομμύρια τηλεθεατές προτρέποντας τους έμμεσα να πηγαίνουν ‘’στην πίσω πόρτα της εκκλησίας’’ και να κοινωνούν (όπως πολλοί με την παρότρυνση των παπάδων κάνουν σήμερα). Με εντυπωσιάζει το γεγονός ότι οι «επιστήμονες» αυτοί υιοθετούν τις απόψεις των ποιο σκοτεινών και επικίνδυνων κύκλων (ο Αμβρόσιος το ποιο χαρακτηριστικό παράδειγμα) Και αναιρούν οι ίδιοι την επιστημονική τους υπόσταση .

Για να μπορέσουμε να αποφύγουμε τα φαινόμενα διασπάθισης του δημόσιου χρήματος δεν φτάνει μόνο ο έλεγχος στο κοινοβούλιο. Σε  αυτόν τον χορό του δημόσιου χρήματος χρειάζονται σύνθετες μορφές έλεγχου, καθώς και διαδικασίες επιστροφής των χρημάτων που εκλάπησαν και παραδειγματικής τιμωρίας των εμπλεκόμενων. Χρειάζεται οι συνδικαλιστικές οργανώσεις, τα κοινωνικά κινήματα, τα κόμματα της αριστεράς να αγωνιστούν για: Θεσμοθέτηση εκτεταμένων μορφών κοινωνικού και εργατικού έλεγχου σε όλα τα επίπεδα και τις διαδικασίες που αφορούν οικονομικές συναλλαγές του δημοσίου (σε παροχή υπηρεσιών, σε συμβάσεις δημοσίων έργων, σε προμήθειες εμπορευμάτων ή οποιεσδήποτε άλλες προμήθειες). Να δημεύονται τα περιουσιακά στοιχεία όλων των εμπλεκομένων στον χρηματισμό και την κατάχρηση.  Όλες οι εταιρίες οι οποίες επιβάρυναν το δημόσιο μέσα από αντίστοιχες συναλλαγές να επιστρέψουν τα παραπάνω χρήματα που καρπώθηκαν, γιατί στη συναλλαγή δεν κερδίζει μόνο αυτός που χρηματίζεται, αλλά και αυτός που δωροδοκεί. Να επιταχυνθούν οι διαδικασίες έλεγχου που αφορούν τις λίστες Λαγκάρντ, Μποργιανς, Panama Papers κλπ. Να επιταχυνθούν οι ανακριτικές και οι δικαστικές διαδικασίες που αφορούν όλα τα μεγάλα σκάνδαλα. Οι εργαζόμενοι πρέπει να δείξουν στην κυβέρνηση ότι δεν θα ανεχτούν νέα σκάνδαλα, πτωχεύσεις και μνημόνια.

Όπως αναφέρει πρόσφατη ανάλυση της ΜΚΟ Fair Health ένας ανασφάλιστος στις ΗΠΑ μπορεί να κληθεί να πληρώσει σε νοσήλια, ως ασθενής με κορονοϊό, από 42.000 έως και 74.000 για τη νοσηλεία του. Σημειώνεται πως σήμερα στις ΗΠΑ αντιστοιχεί το μεγαλυτερο μερος των καταγεγραμμένων κρουσμάτων παγκοσμίως και περισσότεροι από 33.000 (όπως προαναφέραμε)  μέχρι σήμερα έχουν χάσει την ζωή τους. Πάρα πολλοί πολίτες των ΗΠΑ αναγκάζονται να  κάνουν εκστρατεία στο ίντερνετ για να συγκεντρώσουν χρήματα από αγνώστους, για να πληρώσουν φάρμακα, η νοσηλεία. Η Αμερική εχει καταντήσει μία χώρα γεμάτη ανθρώπους που δεν θα δουν γιατρό, εκτός αν είναι πάρα πολύ άρρωστοι, καταδικασμένοι από ένα σύστημα περίθαλψης που ενδιαφέρεται μόνο για το κέρδος και που μόνο οι πλούσιοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Αυτό θα μπορούσε να μετριαστεί αν οι ΗΠΑ είχαν ένα δημόσιο σύστημα υγείας, όπως αυτό που ο Μπέρνι Σάντερς έχει οραματιστεί και σχεδιάσει . Ένα τέτοιο σύστημα, σύμφωνα με έρευνα του Lancet, θα έσωζε 68.000 ζωές και θα μείωνε τα έξοδα κατά 450 δισ. δολάρια τον χρόνο. Η Αμερικανική κοινωνία, τα συνδικάτα, τα κινήματα πολιτών, η αριστερά που συσπειρώθηκε κοντά στον Μπέρνι Σάντερς, καλείται σήμερα να αγωνιστεί για ένα σύστημα υγείας για όλους, κόντρα στους κερδοσκόπους, που καταντούν έμποροι θανάτου σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες.

Μέσα στις νέες συνθήκες η αριστερά η θα συνδεθεί και θα εκφράσει προγραμματικά και αγωνιστικά  τους εργαζόμενους απέναντι στην επίθεση της αστικής τάξης. Ή θα ακολουθήσει μια άτολμη πολιτική διαχείρισης στα πλαίσια του συστήματος και θα έχει την τύχη της σοσιαλδημοκρατίας. Όπως έχει αποδειχτεί σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης,  όποιος διαχειρίζεται την κυβέρνηση  χωρίς να κάνει τομές και να συγκρούεται με την αστική τάξη , όποιος δεν αλλάζει τις δομές της οικονομίας  της ιδιοκτησίας  και της  κρατικής εξουσίας,  σύντομα γίνεται ο ίδιος φορέας της κρίσης. Το Π.Α.Σ.Ο.Κ  και η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία είναι τα πιο φωτεινά παραδείγματα. Από μεγάλα εργατικά κόμματα που τους ακολουθούσαν εκατομμύρια εργαζόμενοι έγιναν εκφραστές νεοφιλελευθέρων πολιτικών και οδηγηθήκαν στην κρίση και την αποσύνθεση.   Το ερώτημα είναι αν η αριστερά θα είναι ένας ακόμα διαχειριστής, ή μια δύναμη που θα εκφράσει τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους  στις νέες συνθήκες.

Οι Νοσοκομειακοί γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό του Δημόσιου Τομέα, να οργανωθούν οριζόντια. Χρειάζεται οργάνωση, νοσοκομείο με νοσοκομείο και η δημιουργία μιας αντιπροσωπευτικής επιτροπής αγώνα που θα συντονίσει τη δράση τους για τη δική τους ασφάλεια (με διεκδίκηση προσλήψεων, κάλυψη με προστατευτικά υλικά, ανθρώπινους χώρους νοσηλείας κλπ) και για την αποτελεσματική και την όσο το δυνατόν καλύτερη περίθαλψη και γρηγορότερη ανάρρωση των πασχόντων συμπολιτών μας. Να δημιουργηθούν σε όλους τους μεγάλους εργασιακούς χώρους επιτροπές εργαζόμενων που θα διεκδικούν και θα εξασφαλίζουν τις απαραίτητες συνθήκες υγιεινής έναντι του κορονοϊού, καθώς και θα προστατεύουν τα δικαιώματα τους από την εργοδοτική αυθαιρεσία. Να αναληφθούν πρωτοβουλίες για τη δημιουργία επιτροπών κατοίκων σε κάθε γειτονιά που θα στηρίζουν και θα ενισχύουν όσους έχουν ανάγκη, ενώ θα προστατεύουν τους κατοίκους από την αστυνομική αυθαιρεσία.