Ρωσικές σταθερές
Το στοίχημα της παλινόρθωσης της ρωσικής ισχύος από τον Πούτιν παραμένει ημιτελές, καθώς παραμένει ζητούμενη μια θεσμικά προσδιορισμένη εσωτερική σταθερότητα που να εγγυάται ότι δεν θα επαναληφθεί μια άλλη διαχρονική παράδοση της ιστορίας της χώρας: Μια αυταρχική σταθερότητα που δεν μπορεί να εκτονωθεί μέσω διαδικασιών θεσμικής δημοκρατικής πολιτικής ζωής, συσσωρεύει τις εντάσεις και οδηγεί σε ανεξέλεγκτες ανατροπές που άλλοτε έχουν τη μορφή ηφαιστειακής έκρηξης, άλλοτε σύντηξης, με συνέπεια να βραχυκυκλώνουν τη διεθνή παρουσία της χώρας. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η εικοσαετής αυταρχική σταθερότητα του Μπρέζνιεφ που κατέστησε αδύνατη τη μεταρρύθμιση του συστήματος και οδήγησε σε διάλυση την ΕΣΣΔ.
Η απόφαση του Πούτιν να διαμηνύσει -μέσω κυβερνητικής αλλαγής και συνταγματικής μεταρρύθμισης- ότι θα είναι παρών και μετά τη λήξη της δεύτερης εξαετούς θητείας του το 2024 δεν αρκεί για να απαντήσει στη μεγάλη πρόκληση της κοινωνικής και πολιτικής σταθεροποίησης της χώρας.
