Δημήτρης Καπογιάννης Τάκης Νικολόπουλος

02
03

Όψεις μιας ψευδεπίγραφης οικονομίας

Μερικοί συμμετέχουν για την οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας πιο γενναιόδωρης, αλληλέγγυας και ανταλλακτικής στη βάση του «κοινού» ή του δώρου ή της λεγόμενης οικονομίας του ελεύθερου ή της λειτουργικότητας, και άλλοι, οι περισσότεροι, για το κέρδος. Για άλλους, δεν πρόκειται παρά για οπισθοδρόμηση στην «εργασία με το κομμάτι» (στο πλαίσιο μιας υπηρεσίας «κατά ζήτηση»). Τελικά, γίνεται φανερό πως παρ’ όλη τη χρήση όρων με θετικό και εύηχο πρόσημο (συνεργασία-διαμοίραση), που υπονοεί την ενεργή συμμετοχή των πολιτών (και άρα μια οικονομία «εκ των κάτω»), τέτοια φαινόμενα δεν συνιστούν παρά ένα νέο Ελντοράντο ή, αλλιώς, μια ακόμα αναγέννηση και μεταμόρφωση του καπιταλισμού (σε «συνεργασιακό»).
30
10

Ευημερία και δείκτες «πλούτου», μια επαναθεώρηση υπό το πρίσμα της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας

Η κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία, αρνείται τον εκχρηματισμό όλων των ανθρώπινων πράξεων και όλων των φυσικών στοιχείων και την εμπορευματοποίησή των. Επιπλέον, συμβάλλει στην προστασία ακόμα και στην επέκταση των μη εμπορευματικών και μη εγχρήματων πεδίων, με πρωτοβουλία των πολιτών (και όχι των ειδικών). Τέλος, προσπαθεί να διευρύνει την αξία χρήσης, διακρίνοντας το πεδίο της από αυτό της ανταλλακτικής αξίας. Από αυτή την άποψη, η διάκριση ανάμεσα στην αλληλέγγυα οικονομία και την καπιταλιστικο-εμπορευματική σηματοδοτεί και το πραγματικό νόημα της (οικονομικής) επιστήμης: η πρώτη εκφράζει μια ποιοτική, μη ποσοτικοποιήσιμη (μη μετρήσιμη) κανονικότητα, άμεσα συνταυτισμένη με τη βιωμένη σχέση και την «πρωτεύουσα» ιδιότητα των πραγμάτων (όχι δηλαδή την αφηρημένη όψη αυτών), ενώ στη δεύτερη η ουσία του πράγματος ανάγεται στην ανταλλακτική του αξία, η οποία σταδιακά απορροφά όλες τις ποιοτικές αξίες (Φ. Τερζάκης, 2012). | Δημήτρης Καπογιάννης - Τάκης Νικολόπουλος