Η εφευρετική Δημοκρατία
O αγώνας για δημοκρατία είναι διαρκής. Και η αγάπη για ελευθερία, πρώτα απ’ όλα ελευθερία του μυαλού και της ψυχής, χρειάζεται να είναι διαρκώς εφευρετική.
Κοιμηθείτε ήσυχα
Είναι μόνο 14.000.000 άνθρωποι στην Υεμένη που κινδυνεύουν άμεσα να πεθάνουν από τον φριχτό θάνατο της πείνας και της δίψας. Κοιμηθείτε ήσυχα. Η κόλαση βρίσκεται πολύ μακριά. Και αφού δεν έχουμε πάει εκεί, μπορεί και να μην υπάρχει. κοιμηθείτε ήσυχα. Μόνο 85.000 παιδάκια κάτω των πέντε ετών έχουν βρει μαρτυρικό θάνατο λόγω υποσιτισμού στην Υεμένη. Μόνο 85.000... Κοιμηθείτε ήσυχα
Βίαιες απολαύσεις της εξουσίας
Το λέει και ο Σαίξπηρ στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»: «Αυτές οι βίαιες απολαύσεις έχουν βίαια τέλη». Φαίνεται πως η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται αενάως (δεν έχει εδώ τόση σημασία αν επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία, αλλά το ότι επαναλαμβάνεται ως απόλυτη απόδειξη της ανθρώπινης κωμικοτραγικής κατάστασης): ο έρωτας τυφλώνει. Και πολύ περισσότερο ο έρωτας για την εξουσία. (Κάτι που καλό είναι να μην το ξεχνούν και οι σημερινοί «περιστασιακοί»). Εδώ, άλλους τους έκανε να βλέπουν αριθμούς τραπεζικών λογαριασμών και να λένε ότι είναι αριθμοί τηλεφώνων. Τι να λέμε τώρα...
Κι όποιος δεν ερωτεύτηκε ποτέ, δεν βλέπει την τύφλα του. Ρωτήστε και τον Κώστα Σημίτη. Ή τον Αντώνη Σαμαρά, με το συμπάθιο.
Ούτε ο Θεός δεν μπορεί!
Όλοι τους αποδεικνύονται μικρής πολιτικής αξίας. Άνθρωποι που του έχουν «αγοράσει» η αλαζονεία, η έπαρση, η πεποίθηση μιας αδιανόητης ex officio αθωότητας, η θωρακισμένη παντοιοτρόπως και πανταχόθεν μεγαλωνυμία του λαιμοδέτη και του μανικετόκουμπου. Κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους δεν άκουσαν (κι αν άκουσαν, θεώρησαν πως δεν τους αγγίζει και προσπέρασαν πηγαίνοντας για τένις) τη φοβερή φράση του Νίτσε «Αυτός που αγοράζεται είναι μικρής αξίας». «Αγορασμένοι» λοιπόν από τα θέλγητρα που παρέχει η στρεβλή χρήση εντολής από τον λαό, ας μη χαμηλώνουν κι άλλο την ήδη μικρή τους αξία.
Αλλά βέβαια. Όταν ο ένας έχει ξεχάσει ότι οι οροθετικές γυναίκες ήταν άνθρωποι και τις διαπόμπευσε, ο άλλος πανηγυρίζει ότι τα αδικήματα παραγράφηκαν «τακτοποιώντας» τον νόμο στα μέτρα του για την «κατά νόμους» αθωότητά του, ενώ ο τρίτος αποτελεί την επιτομή εκείνου που αδυνατεί να κατανοήσει ότι «ουκ αεί άρχει», τότε μάλλον ματαιοδοξεί όποιος ελπίζει σε περισσότερα πράγματα.
Η Αθήνα ΔΕΝ σας ανήκει
Ας το σκεφτούμε λοιπόν: Ποια είναι η αιτία που συνδέει τη στόχευση του Κώστα Μπακογιάννη με την ίδια την πόλη; Μα η ακόρεστη ανάγκη για εξουσία σε μια ιδιόκτητη πόλη. Δικαίωμά του. Έτσι διαπαιδαγωγήθηκε, αυτό επιθυμεί. Μόνο που αυτή δεν είναι η πόλη ΜΑΣ. Ο Κώστας Μπακογιάννης ποτέ δεν κατοίκησε σ’ αυτή την πόλη «που όλους μας αντέχει στη ράχη της με τις μικρότητές μας, τις κακίες μας, τις έχτρες μας, με τις φιλοδοξίες, την άγνοιά μας και τα γηρατειά μας», όπως λέει ο Γιάννης Ρίτσος στη «Σονάτα του σεληνόφωτος».
Στην δική ΜΑΣ πόλη «ο ουρανός αρχίζει από το ψωμί», δεν αρχίζει από το παντεσπάνι. Καληνύχτα, κύριε Μπακογιάννη.
Της ημέρας…
Οι πέτρες δάκρυα στάζουνε
και σκούζουν στοιχειωμένες.
Κι ένας αετός, ρωμηός αετός,
όλο εκεί πετάει,
Και των φτερών του τη σκιά
ρίχτει στο μαύρο τόπο,
Κι όλο βογγά, ξερνά χολή,
και όλο βλαστημάει
Α Α Α
Email
Εκτυπωση
Κατηγορία
Υπάρχει λόγος
Ροη κατηγοριας
Μικρά βράδια, όνειρα γλυκά, φρίκη
Τέτοιες (πρέπει να) είναι οι νύχτες του καλοκαιριού: να βρέχει ο ουρανός ψωμί απ’ το φεγγάρι του. Ψωμί που φτάνει για όλους, αρκεί να το μοιράσεις. Γιατί μόνο όταν μοιράζεις το γαλήνιο ψωμί του φεγγαριού το ψωμί φτάνει για όλους. Αυτό είναι το θαύμα. Μόνο που, για να συμβεί, πρέπει να είμαστε εκεί.
Αλλιώς το θαύμα δεν συμβαίνει. Το ψωμί ξεραίνεται και γίνεται πέτρα. Λιθοβολισμού. Την πετάς μέσα στις βάρκες που έρχονται από το πουθενά της φρίκης, ήδη βαριές από την απελπισία, και τις βουλιάζεις μαζί με τους απελπισμένους. Τις πετάς στους απροστάτευτους και τους σκοτώνεις. Δεν υπάρχει εδώ καλοκαίρι, δεν υπάρχουν εδώ «νύχτες σπαρμένες μάγια». Εδώ υπάρχει μονάχα ο ερημότοπος μιας ωρολόγιας σελήνης, μιας πανσέληνης αιχμηρότητας που πηγαινοέρχεται σ’ αυτό το εκκρεμές του τρόμου κόβοντας κεφάλια μια στο παρελθόν και μια στο μέλλον. Και η ώρα είναι πάντοτε μεσάνυχτα. Χθες, σήμερα, αύριο, δεν έχει σημασία.
Με απέραντη σιωπή και οδύνη
Η αλληλεγγύη των ημερών, η μεγαλειώδης αλληλεγγύη που με απέραντη περιφρόνηση άφησε πίσω της το κήρυγμα των τεράτων τύπου Αμβρόσιου και τη φρικιαστικά ανθρωπόμορφη ζωωδία «μόνο για Έλληνες», αυτό το φασιστικό ψεύδος που καμώνεται την ύπαρξη, η αλληλεγγύη λοιπόν που μπήκε «στον θάνατο και στη φωτιά», δείχνει ότι ο δρόμος πρέπει και μπορεί να ανοιχτεί. Και δείχνει και το πώς θα ανοιχτεί.
Είναι όμως το πρώτο βήμα. Δεν είναι ολόκληρος ο δρόμος. Γι’ αυτό έχουμε ακόμα... πολύ δρόμο. Και πολύ κόπο. Γιατί ναι, χρειάζεται απίστευτος κόπος σε μια πορεία όπου στο κάθε βήμα το πόδι χρειάζεται να ξεκολλάει από τον θάνατο.
Τον μέσα κι έξω θάνατο.
«Η ζωή είναι αλλού»
«Η ζωή είναι αλλού». Στην ανεργία και στους απολυμένους που δημιούργησαν οι πολιτικές του Κυριάκου και της Ν.Δ. Στο ξύλο που έφαγαν οι «επιζήμιες» καθαρίστριες. Αυτά - και πολλά παρόμοια - συνιστούν περιφρόνηση του ελληνικού λαού και όχι η γενναία επίλυση του «Μακεδονικού».
Επειδή φοβάμαι
Η Ευρωπαϊκή Ένωση συνιστά αυτοσυγκράτηση και στις δύο πλευρές. Συνιστά δηλαδή στους φονιάδες να μην σκοτώνουν τόσο εύκολα και στα βρέφη να μην σκοτώνονται τόσο εύκολα. Ο αμερικανικός παράγοντας του μακελειού αποδίδει τα εύσημα στο Ισραήλ επειδή έδειξε αυτοσυγκράτηση και δεν το πήγε παραπέρα το γλέντι της σφαγής.