Κώστας Καναβούρης

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι εξπέρ στην άσκηση πολιτικής όπου, κατά τη διατύπωσή του, το ενδιαφέρον είναι «η επικοινωνία και όχι η ουσία». Αγώνες μπάσκετ στην Ουάσιγκτον, αγώνες τένις στην Αγγλία, Σαββατοκύριακα στη Βοστόνη, τριήμερο στην Αγγλία, Χριστούγεννα στο Μέτσοβο και φωτογραφίες. Πολλές φωτογραφίες. Στο αεροπλάνο της γραμμής να μας κουνάει το πρωθυπουργικό ζεύγος τα εισιτήρια - καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς, αλλά όχι και το πρωθυπουργικό σκάφος που ακολουθούσε εις υγείαν των κορόιδων ιθαγενών, φωτογραφίες ηλιοκαμένες, φωτογραφίες οικογενειακές, φωτογραφίες με mountain bike και κοντοβράκι, φωτογραφίες πάνω απ’ όλα ενός αθεράπευτα ερωτευμένου ζεύγους, φωτογραφίες μέχρι σκασμού.

Λένε πως όταν οι επαναστατημένοι αντάρτες του Εμιλιάνο Ζαπάτα (από τους πρώτους επαναστατημένους Μεξικανούς στρατηγούς, μαζί με τον Πάντσο Βίγια και τον Πασκουάλ Ορόσκο, εναντίον του δικτάτορα Πορφύριο Ντίας κατά την επανάσταση του 1910-1917 που έφερε την πτώση του Ντίας) μπήκαν στα ανάκτορα του αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού Α’ του Μεξικού (που εκτελέστηκε στο Κερετάρο στις 19 Ιουνίου του 1867) στον λόφο του Τσαπουλτεπέκ, εκεί λοιπόν, λένε, πως οι αγριεμένοι και άξεστοι άνδρες, οι ψημένοι στην οργή και την αντάρα, στη βουή και στο πάθος, έπαθαν πολιτισμικό σοκ και συνταράχθηκαν. Συγκλονίστηκαν το μυαλό, η ψυχή και ο οργανισμός τους για ένα απλούστατο γεγονός που όμως για εκείνους ήταν ένα άγριο θαύμα: είδαν για πρώτη φορά τον εαυτό τους, όλο τους το κορμί, μέσα στους μεγάλους καθρέφτες των ανακτόρων. Έκπληξη στα όρια της αποπληξίας.

Ό,τι κι αν πούνε για τους Ρομά, για τους πρόσφυγες, για τα παιδιά που αγωνίζονται, για όλους τους πνιγμένους μέσα στο ίδιο τους το όνειρο: «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».

Η πολιτική της Ν.Δ. στους πέντε μήνες και κάτι που ασκεί την κυβερνητική εξουσία είναι απεχθής ως προς τις μεθόδους και τα μέσα, επαχθής ως προς τις επιδιώξεις και τα αποτελέσματα. Κι από πάνω κοροϊδεύουν κιόλας, διαστρεβλώνοντας έννοιες πολύτιμες για τη δημοκρατία, που τη μετατρέπουν σε ένα τερατώδες θέατρο σκιών.

Και βέβαια η διάκριση μεταξύ αρίστων και αχρήστων δεν γίνεται με βάση τις «καλές σπουδές», την «εξυπνάδα», την «κατάρτιση», την «πείρα και εξειδίκευση», την «ευφράδεια» και άλλα επάρσεως σημαντικά στην καθεστωτική νοοτροπία, αλλά το πόσο χρήσιμη ή άχρηστη για την δημοκρατία είναι η κάθε πολιτική ή το κάθε πρόσωπο. Κορυφαίο εδώ είναι το ακραία επονείδιστο παράδειγμα των διοικητών νοσοκομείων, όπου συναντήθηκαν εκρηκτικά ή άχρηστη πολιτική με τα άχρηστα πρόσωπα. Κραυγαλέα και η περίπτωση Διαματάρη, ενός ανθρώπου που είναι άχρηστος για τη δημοκρατία επειδή είπε ψέματα. Και συνέχισε την άχρηστη πορεία του κάνοντας μετακλητό τον Τάσο Φιλιππάκο, «εξαφανισθέντα» στις ΗΠΑ πρώην διευθύνοντα σύμβουλο της ΕΑΒ όταν ασκήθηκαν διώξεις. Το ότι συνεχίζει είναι ακριβώς η σήψη που λέγαμε. Η σήψη, επίσης, του σηκωμένου ρόπαλου και των χαρισμένων δισεκατομμυρίων. Η σήψη από τον καταργημένο «Φιλόδημο» και ο άχρηστος Θεοδωρικάκος.

Ακόμα και η σιωπή του, όταν συλλαμβάνεται ψευδόμενος, τη χλεύη προκαλεί. Ας θυμηθούμε την καρτουνίστικη οργή από τη θέση του πρωθυπουργού, όταν ως άλλος Κρεμμυδοσουπόν υ Τυρόν με σταυρωμένα χέρια («θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω» από το «Ο Αστερίξ στην Ισπανία») αποκαλούσε ψεύτη τον Αλέξη Τσίπρα, σχετικά με τις δηλώσεις Πέτσα, κραυγάζοντας «σας περιμένω, κύριε Τσίπρα». Και όταν ο Αλέξης Τσίπρας απέδειξε των λόγων του το αληθές, ο πρωθυπουργός δεν ζήτησε συγγνώμη από τη θέση του πρωθυπουργού, αλλά το αντιπαρήλθε από... θέσιν ιχθύος.

Δεν είναι δημοκρατία, αλλά ένα άλλο ξεδιάντροπο πολίτευμα όταν εκπαιδεύει τους έφηβους να πιστεύουν πως η «δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία» και κάποιους άλλους εφήβους που αντέδρασαν στον μιλιταρισμό των μαθητικών παρελάσεων τους θεωρεί «γελοία υποκείμενα». Είναι ξεδιάντροπο εκείνο το πολίτευμα που αφήνει χώρο σε έναν περιφερειάρχη (και πρώην πρύτανη του ΕΜΠ!) να εξισώνει την εισβολή των ναζί με τους κατατρεγμένους που φτάνουν στα ελληνικά ακρογιάλια. Εκείνο το πολίτευμα που προωθεί την αγριότητα του φασισμού στην πρώτη γραμμή, για να πετροβολά τους ικέτες και να μην τους αφήνει ούτε καν να γείρουν στον κατάκοπο ύπνο τους.

Επειδή ζούμε σε μέρες επικίνδυνες, όπου ο φασισμός επανέρχεται με χίλια πρόσωπα και προσωπεία (από το πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που εξομοιώνει τον φασισμό με τον κομμουνισμό μέχρι τον εμβολισμό φουσκωτής βάρκας με 34 πρόσφυγες που κόστισε ένα πνιγμένο παιδάκι 3 χρόνων), επειδή πράγματι η «γη τρέμει» από την επιστροφή του θηρίου, είναι μια εξαιρετική ευκαιρία η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου 1940 για να ξαναθυμηθούμε τι εστί φασισμός. Και γιατί βρίσκεται σε εξέλιξη μια τεράστια προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία. «Ο Θεός δεν μπορεί να μεταβάλει το παρελθόν, οι ιστορικοί όμως μπορούν» λέει ο Σάμουελ Μπάτλερ. Σ' αυτόν τον νέο ολοκληρωτισμό η «καταστολή» της Ιστορίας συμβαδίζει -το βλέπουμε κραυγαλέα και από την κυβέρνηση της Ν.Δ.- με την (κατά Χάνα Άρεντ) «ριζική καταστολή της πολιτικής και την περιφρόνηση εκ μέρους της εξουσίας των ατομικών δικαιωμάτων του πολίτη». Γεγονός που επαναφέρει στην επικαιρότητα τη σκέψη του θρυλικού Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι: «Καμιά κυβέρνηση δεν πολεμάει τον φασισμό για να τον καταστρέψει. Όταν η αστική τάξη βλέπει ότι η εξουσία γλιστράει από τα χέρια της, τον ανακαλεί για να διατηρήσει τα προνόμια».