Κώστας Καναβούρης

Δεν έρχονται επί τούτου οι πρόσφυγες (οι «λαθρομετανάστες», κατά Σαμαρά και πάρα πολλούς άλλους, στελέχη, ιεράρχες, δημοσιολογούντες και δεν συμμαζεύεται), που αφήνουν πίσω τους σπίτια, πατρίδα, «θήκες προγόνων», για να εξισλαμίσουν την Ελλάδα και κατ’ επέκταση τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής»; Απάντηση από τη Ν.Δ. δεν πρόκειται να δοθεί. Είναι τέτοιος ο αμοραλισμός και ο κυνισμός τού «είπα, ξείπα» χωρίς τσίπα, ώστε η μόνη απάντηση είναι τα «Ουγγαρίσματα». Α, ναι, και οι εκκενώσεις κλειστών σχολείων όπου βρήκαν απάγκιο κατατρεγμένοι άντρες και γυναίκες με τα παιδιά τους. Όλο το δόγμα της ασφάλειας μέσα στο τρομοκρατημένο βλέμμα ενός παιδιού που, κρατώντας κάποιο παιχνίδι, επιβιβάζεται στην κλούβα, με τους κεφαλοθραύστες έτοιμους μην τυχόν και διασαλευτεί η μόλις επιτευχθείσα τάξις και ασφάλεια. Σε απευθείας μετάδοση μάλιστα.

Με δανεικά από τις ήδη δύο φορές κεφαλαιοποιημένες τράπεζες με τα λεφτά του «λαουτζίκου» πάει να την βγάλει καθαρή η «ευχαριστώ, ω εταιρεία». Για να μας ελεήσει με τα λεφτά μας. Είναι ή δεν είναι ολίγιστη μια τέτοια πολιτική; Χρειάζεται ή όχι έναν εσμό ολίγιστων για να εφαρμοστεί;

Έτσι κι αλλιώς, όλοι οι φτωχοί είναι αποβράσματα. Αλλιώς δεν θα ήταν φτωχοί. Αν δούλευαν σκληρά, όπως ο Κώστας Καραμανλής, ή ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, ή ο Κυριάκος Μητσοτάκης προπαντός, ή ο πρωθυπουργικός Κώστας Καραμανλής, ο Κώστας Μπακογιάννης, ο Μιχάλης Λιάπης και τόσοι άλλοι, δεν θα χρειάζονταν εισιτήριο, γιατί δεν θα χρειαζόταν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Θα κυκλοφορούσαν -σαν αποβράσματα- με τα δικά τους τζιποειδή πλοία, με τις δικές τους κλεμμένες πινακίδες, τη δική τους κλεμμένη έπαρση της ισχύος, τη δική τους κλεμμένη ζωή, και δεν θα είχαν ανάγκη κανέναν. Όμως είναι αποβράσματα. Είναι φτωχοί. Ενοχλούν. Θέλουν να ζήσουν, κάτι που στα αποβράσματα δεν είναι δικαίωμα, τα αποβράσματα δεν ζουν. Επιβιώνουν. Όσο μπορέσουν. Όπως μπορέσουν. Και ενοχλούν. Γιατί υπάρχουν. Για να σου δυσκολεύουν τη ζωή.

Όταν μεθοδεύεται ο... εξωκοινοβουλευτικός κοινοβουλευτισμός, όταν σχεδόν η μισή κυβέρνηση αποτελείται από διορισμένους μανατζαρέους (κάποιοι εξ αυτών εξόφθαλμα εκπρόσωποι μεγάλων οικονομικών συμφερόντων), όταν με το νομοσχέδιο του επιτελικού κράτους απαξιώνεται εν τοις πράγμασι η εκτελεστική εξουσία και τίθεται σε... τιμητική αχρησία (μετά την αχρησία της νομοθετικής εξουσίας), όταν μοιραία οδηγούμαστε σε εργαλιοποίηση της δικαστικής εξουσίας, δεν υπάρχει ανάγκη για συναισθηματικό ορυμαγδό.

Όσο περνούν οι μέρες και μπαίνουμε για τα καλά στην προεκλογική περίοδο, τόσο γίνεται πιο φανερό το ζοφερό μέλλον που επιφυλάσσει για τους εργαζόμενους η Ν.Δ. Και ότι εκείνο το χυδαίο περί «αιχμαλώτων πολέμου» που εκστόμισε ο κύριος Αϊβαλιώτης δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά ολόκληρο τον κόσμο της εργασίας. Είναι τόσες πολλές οι δηλώσεις που γίνονται... αλλά δεν γίνονται εκ μέρους του Κυριάκου Μητσοτάκη και πληθώρας στελεχών της Ν.Δ. (καθώς και αρκετών αφρόνων του ΚΙΝ.ΑΛΛ. οι οποίοι συμπεριφέρονται ως κερδισμένοι των ευρωεκλογών), ώστε ουδείς δικαιούται να πει ότι δεν γνώριζε ή ότι δεν κατάλαβε.

Όταν τα μέσα είναι άθλια, τότε και ο σκοπός είναι άθλιος. Και όταν σε όλα τα άθλια μέσα έρχονται να προστεθούν η σιωπή και η άρνηση του διαλόγου με επιχειρήματα, τούτο δεν μπορεί πάρα να δείχνει ότι ο σκοπός είναι τόσο άγριος, που και το παραμικρό «στραβοπάτημα» μπορεί να τον φανερώσει.

Μια ακόμη μάχη βρίσκεται σε εξέλιξη, μια επόμενη μάχη μας περιμένει. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια κι ας μην βιαστούν πολλοί και διάφοροι να θεωρήσουν την Αριστερά εκ των προτέρων «τελειωμένη».

Έναν Πετσίτη και γρήγορα, για να σκουπίσουν τον ιδρώτα τους «κάτι κουρασμένα παλικάρια» της ζωής και παρεμπιπτόντως της πολιτικής...

Το ποιος θα τιμωρηθεί και ποιος όχι στο ποινικό μέρος είναι δουλειά της δικαστικής εξουσίας. Στο πολιτικό μέρος όμως είναι δουλειά δική μας. Ζυγίστηκαν, μετρήθηκαν και βρέθηκαν λειψοί. Γιατί τόσοι ήταν.

Να θυμίσω εδώ, στους οπαδούς της φυλετικής καθαρότητας και της αδιατάρακτης συνέχειας του περιούσιου κυανόλευκου αίματος, ότι η Θεσσαλονίκη μεγαλούργησε ως παγκόσμια πατρίδα των προσφύγων, ιδιαίτερα των Εβραίων Σεφαραδίμ που έρχονται το 1492 από την Ισπανία διωγμένοι με διάταγμα των βασιλιάδων Φερδινάνδου και Ισαβέλλας. Δεκαπέντε με είκοσι χιλιάδες Ισπανοεβραίοι εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη και είναι αυτοί και όχι οι καβαλαραίοι με τους βουκεφάλες που έδωσαν ζωή στη σχεδόν έρημη -μετά την άλωσή της από τους Τούρκους το 1430- Θεσσαλονίκη, αν και υπάρχουν μαρτυρίες για την ύπαρξη εβραϊκής κοινότητας στην πόλη ήδη απ’ τα ρωμαϊκά και βυζαντινά χρόνια. Ήταν οι λεγόμενοι Ρωμανιώτες, που είχαν εξελληνίσει τα ονόματά τους και μιλούσαν ελληνικά. Κάπως έτσι μεγαλούργησε η Θεσσαλονίκη. Κάπως έτσι, πολύ πριν γίνει η «Μητέρα Θεσσαλονίκη» του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη (που ήξερε πολύ καλά τι έλεγε), ήδη στα τέλη του 16ου αιώνα είχε τιμηθεί με τον τίτλο της «Μητέρας εν Ισραήλ». Λεπτομέρεια προς τους φασίστες που βεβηλώνουν το Εβραϊκό Μνημείο στην πλατεία Ελευθερίας:12.989 Έλληνες Εβραίοι πήραν μέρος στο έπος του ’40 (343 αξιωματικοί), με 513 νεκρούς και 3.743 τραυματίες.