Δημήτρης Χριστόπουλος

«Επιστρέφω την εντολή μου στο Διοικητικό Συμβούλιο της Frontex, καθώς φαίνεται ότι η αρμοδιότητα της…

Πολλές και πολλοί κινητοποιήθηκαν, κι ο Έλληνας Πρωθυπουργός μαζί, όταν απορρίφθηκε το αίτημα ασύλου ενός…

Την Παρασκευή δικάστηκε στο Συμβούλιο της Επικρατείας η υπόθεση της "πανεπιστημιακής αστυνομίας" με δύο αιτήσεις…

Η γενίκευση του δόγματος που ενέπνευσε την Κοινή Συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για τους πρόσφυγες του 2016…

Πόλεμος σημαίνει ζωές στο βωμό μιας σκοπιμότητας. Ζωές στρατιωτών και αμάχων. Πόλεμος σημαίνει ότι ο…

Συνέβη αυτό που ο κάθε σώφρων άνθρωπος στον κόσμο ήλπιζε ότι θα μπορούσε να αποφευχθεί. Φαινόταν όμως αναμενόμενο, μια αυτεκπληρούμενη προφητεία: η Ρωσία εισέβαλλε στρατιωτικά στην Ουκρανία. Αυτή τη στιγμή, το κρίσιμο είναι η πάνδημη καταδίκη της πολεμικής επίθεσης. Χωρίς αστερίσκους και συμψηφισμούς. Χωρίς υποσημειώσεις και "αλλά". Όπως ακριβώς κάναμε όταν στο παρελθόν οι ΗΠΑ πραγματοποιούσαν στρατιωτικές επεμβάσεις στο έδαφος άλλων χωρών. Ο επιθετικός πόλεμος πάντα βρίσκει δικαιολογίες στην ιστορία και ερείσματα στο παρελθόν ενώ πάντα υπάρχουν λόγοι που εξηγούν την επιθετική συμπεριφορά των κρατών. Δεν τη συγχωρούν όμως, ούτε την συμψηφίζουν με το ανυπέρθετο κακό του πολέμου. Η Ρωσία έχει λόγους να ανησυχεί απο την εδαφική της περικύκλωσή από το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ έχουν τεράστιες ευθύνες διότι από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου υπονόμευσαν τις εύλογες μέριμνες της Μόσχας για μια ενιαία αρχιτεκτονική ευρωπαϊκής ασφάλειας. Το ΝΑΤΟ μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου έπρεπε να διαλυθεί, όχι να επεκταθεί. Όσο όμως ισχύει αυτό, άλλο τόσο ισχύει ότι η επιθετική συμπεριφορά της Ρωσίας σπρώχνει όλες τις κυβερνήσεις της Ευρώπης μακριά της και στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ. Την παρούσα στιγμή ωστόσο, ο τίτλος της ιστορίας μας δεν είναι αυτός. Ο τίτλος είναι ότι η Ρωσία απειλεί ανθρώπινες ζωές, διαλύει την οποιαδήποτε έννοια διεθνούς νομιμότητας εισβάλλοντας στο έδαφος ενός ανεξάρτητου κράτους. Αν αυτή η συμπεριφορά επιβραβευθεί ή περάσει αδιάφορη, τότε ο κόσμος μας θα γίνει ακόμη πιο ζούγκλα από αυτό που είναι. Χειρότερο από τον πόλεμο, δεν υπάρχει. Και πρώτος υπεύθυνος για τον πόλεμο είναι ο φυσικός του αυτουργός.

Το να μη τα καταφέρνεις στα πολύ έκτακτα καιρικά φαινόμενα, όπως αυτό που βιώνουμε στην Αττική, δεν είναι παράλογο. Η Αθήνα δεν είναι μαθημένη, ούτε μπορεί εύκολα να μάθει από τέτοιο χιόνι. Η επιχειρησιακή αποτυχία στη συνθήκη αυτή δεν είναι λοιπόν εκτός προγράμματος. Όταν όμως είναι η δεύτερη στη σειρά μέσα στις τρεις μήνες, μετά από μισό εκατομύριο στρέμματα στάχτη τον Αύγουστο, είναι να σε βάζει σε επώδυνες σκέψεις, αν είσαι στο κουμάντο: "Τι πάει λάθος στον τρόπο μου;" Το να πιστεύεις λοιπόν συνάμα - κι αυτό να το μαρτυράει το μονίμως ναπολεόντειο ύφος σου - ότι "εγώ είμαι κι άλλος κανένας" κι ότι "εγώ είμαι άριστος ενώ οι άλλοι άχρηστοι" είναι παράγοντας που επιτείνει την αποτυχία. Διότι, ουσιαστικά δεν προσπαθείς να βελτιωθείς, παρά μόνο να δείχνεις πως τάχα είσαι μάχιμος, ενώ είσαι γυμνός. Κι αυτό διότι πρώτος κατάπιες το παραμύθι της επιτελικής σου ετοιμότητας. Είναι πιθανό η σεμνότητα να σώζει κάτι στην αποτυχία, έστω από στοιχειώδη οίκτο. Ο σεμνός αποτυχημένος δεν είναι αντιπαθής. Ο αποτυχημένος αλαζόνας δεν μπορεί να είναι συμπαθής όμως. Ποτέ.

Στους δημοσιογράφους που διώκονται δεν συμπαραστεκόμαστε επειδή μας αρέσει η αισθητική τους, η δεοντολογία τους…

Το χειρότερο που φοβάμαι είναι πως αυτή η απερίσκεπτη ανοησία της αγέλης που φαίνεται πως επικρατεί στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς καθιστά πιο πιθανή την μετακύλιση του ενδεχόμενου να κρατηθούν κλειστά τα πανεπιστήμια αρχές Μαρτίου που όλοι ελπίζουμε να έχουμε στοιχειωδώς περάσει τον κάβο της πανδημίας. Τέλος, είναι βέβαιο ότι καθώς σημαντικός αριθμός φοιτητών νοσεί δεν θα μπορέσει να μετάσχει κανονικά στις εξετάσεις, επομένως και γι'αυτό χρειάζεται είτε ευελιξία, είτε κάποια πρόβλεψη (που ευτυχώς μαθαίνω κυοφορείται). Φοβούμαι τέλος πως τα παραπάνω δεν ενδιαφέρουν όσο θα έπρεπε κάποιους από τους αρμοδίους που μας κυβερνάνε: πεισμένοι ότι το ελληνικό ΑΕΙ είναι απλώς άνδρο ανομίας και χαμηλής ακαδημαϊκής ποιότητας, λίγο τους νοιάζει το να μείνει όρθιο και υγειονομικά θωρακισμένο στην κορύφωση της πανδημίας. Υπάρχουν όμως κι άλλοι, ανάμεσα σε αυτούς που κυβερνούν που (ξέρω ότι ή ελπίζω τουλάχιστον ότι ακόμη) δεν το βλέπουν έτσι. Μήπως αυτοί ήρθε η στιγμή να πούνε καμιά κουβέντα να κρατήσουμε όρθιο το πανεπιστήμιο, από το να μηρυκάζουν - Γενάρη του 2022 - μασημένες δοξασίες για την ανάγκη πανεπιστημιακής αστυνομίας; Γνωρίζω φυσικά πως υπάρχουν σχολές που δεν μπορούν να δουλέψουν διαδικτυακά και αυτό φυσικά πρέπει - ή μάλλον θα έπρεπε να ληφθεί - υπόψη στον σχεδιασμό, είτε με υβριδικές μορφές διδασκαλίας είτε και με δια ζώσης. Αυτό είναι δεδομένο. Το χειρότερο είναι πως όλα αυτά θα αναγκαστούμε να τα κάνουμε έχοντας επιβαρύνει υγειονομικά κι άλλο την κατάσταση και μάλιστα χωρίς σοβαρό αντίκρισμα ή κέρδος. Το ότι ανοίγουν τα πανεπιστήμια αύριο είναι αστόχαστο λάθος και αυτό το λέει κάποιος που συνηγόρησε με κάθε τρόπο ώστε να κάνουμε δια ζώσης μάθημα το Σεπτέμβρη.

Αυτό που συμβαίνει στο Καζακστάν μπορεί να φαντάζει πολύ μακρινό και είναι. Για ποιο όμως…