Γεωργία Ντούσια

Για την ειρήνη με τη φύση*     «Εμείς δεν είμαστε τα αφεντικά της Γης,…

Παιδοκτονία από τον πατέρα με κίνητρο την εκδίκηση της μητέρας τους     Η βικάρια…

Το νέο Σύνταγμα στο επίκεντρο της πολιτικής διαπάλης «Κράτος κοινωνικό και δημοκρατικό κράτος δικαίου, πολυεθνοτικό,…

Ο ιστορικός χρόνος των πολιτικών αλλαγών/ανατροπών στην Λατινική Αμερική φαίνεται να είναι πιο σύντομος: την αποκαλούμενη «ροζ παλίρροια» της 20ετίας 1990-2010, την ανάδειξη δηλαδή κεντροαριστερών – αριστερών κυβερνήσεων σε μια σειρά από χώρες της περιοχής (Αργεντινή, Βενεζουέλα, Βολιβία, Βραζιλία, Εκουαδόρ, Ουρουγουάη, κ.α.) διαδέχθηκε ο σκληρός νεοφιλελευθερισμός και βαθύς συντηρητισμός (Μάκρι στην Αργεντινή, Μπολσονάρο στη Βραζιλία, Πινέιρα στη Χιλή). Ήδη, ο Μάκρι αποτελεί παρελθόν, ο Πινέιρα θα τον ακολουθήσει και τυπικά σε δύο μήνες, ενώ πιθανολογείται νίκη του Λούλα στην Βραζιλία τον προσεχή Οκτώβρη. Ταυτόχρονα, στην Βολιβία έχει σταθεροποιηθεί, μετά το πραξικόπημα του 2019, η κυβέρνηση της αριστεράς (8/11/2020), στο Περού ηττήθηκε η σκληροτράχηλη δεξιά (11/4/2021) που δεν μπορεί ακόμα να το αποδεχτεί και στην Ονδούρας (28-11-21) έγινε η ανατροπή με τη σημαντική νίκη της αριστερής Σομάρα Κάστρο. Ας επισημανθεί ότι η σπουδαία εκλογική νίκη του υποψήφιου της αριστεράς Γ. Μπόριτς στη Χιλή αναπτέρωσε τις ελπίδες σε περισσότερες χώρες της περιοχής για λιγότερο ή περισσότερο βαθιές τομές στον ηγεμονικό σκληρό νεοφιλελευθερισμό. Αν δε στις προεδρικές εκλογές στην Κολομβία το Μάιο επιβεβαιωθεί η δημοσκοπική νίκη του Γ. Πέτρο (συνασπισμός όλων σχεδόν των τάσεων της Αριστεράς) θα αλλάξει ουσιαστικά η πολιτική γεωγραφία της Λατινικής Αμερικής που φαίνεται να παραμένει εργαστήριο πολιτικών και ιδεολογικών εξελίξεων και θα αποτελέσει ανάχωμα στην άνοδο της άκρας δεξιάς.

Βρισκόμαστε σε πολιορκία όχι μόνο από τους Ταλιμπάν, αλλά και από γειτονικές χώρες που θέλουν ανοιχτά να έχουν ρόλο στις εξελίξεις όπως το Ιράν και το Ιράκ, αλλά και την Τουρκία. Το πιο, ωστόσο, ανησυχητικό είναι ότι η νέα κατάσταση είναι καλοδεχούμενη από την Αλ Κάϊντα, το ISIS, και τα φονταμενταλιστικά δίκτυα όλου του κόσμου. Είμαι σίγουρη ότι με στήριξη της κυβέρνησης το Αφγανιστάν, για μια ακόμα φορά, θα μετατραπεί σε κέντρο όλων αυτών των οργανώσεων. Είναι πλέον γνωστό ότι οι Ταλιμπάν δεν αποτελούν ενιαία οργάνωση, αλλά έχει φράξιες που πολλές από αυτές συνδέονται με διάφορες χώρες π.χ Κίνα, Ιράν, Πακιστάν… Το κουβάρι μόλις έχει αρχίσει να ξετυλίγεται. (...) Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Είμαστε σε διαδικασίες αναζήτησης νέων διαδρομών, επειδή το πιθανότερο είναι να αναγκαστούμε να αλλάξουμε ορισμένα πράγματα. Σε κάθε περίπτωση, είμαστε αποφασισμένες να συνεχίσουμε τη δράση μας, ακόμα και με τους Ταλιμπάν. Υπάρχει ελπίδα. Θα χρειαστεί χρόνος για να οργανωθούμε καλύτερα και να ανοιχτούν νέοι δρόμοι. Είναι ελπιδοφόρο ότι την πρώτη νύχτα των Ταλιμπάν στην αυστηρά ελεγχόμενη από αυτούς Καμπούλ, μια γυναίκα έγραψε στους τοίχους της πόλης συνθήματα, όπως «θάνατος στους Ταλιμπάν».

Ο Π. Καστίγιο, έχοντας συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα της κατάστασης, την ισχυρή πλειοψηφία της Δεξιάς στη Βουλή αλλά και ότι ο φόβος και η ανασφάλεια έχει περάσει και στα λαϊκά στρώματα, επιχειρεί να καθησυχάσει την κοινωνία αντικρούοντας βασικά στοιχεία της δεξιάς προπαγάνδας, έχοντας στο νου προφανώς και το διεθνή παράγοντα. Έτσι, οι εκκλήσεις του για ενότητα απευθύνονται και «στην ηγέτιδα της Λαϊκής Δύναμης, κυρία Φουτζιμόρι», ενώ δηλώνει ότι δεν σκοπεύουμε μέσω της αλλαγής Συντάγματος να εφαρμόσουμε κάποιο μοντέλο άλλης χώρας, υπόσχεται μια κυβέρνηση όλων των περουβιάνων χωρίς καμία εξαίρεση και δεσμεύεται ότι θα σεβαστεί το υπαρκτό θεσμικό πλαίσιο και το Σύνταγμα μέχρι οι λαοί της χώρας αποφασίσουν με δημοκρατικές διαδικασίες να τα αλλάξουν. Συμπερασματικά, στις 28 Ιουλίου ξεκίνησαν οι αγώνες για να γραφεί μια νέα σελίδα στη σύγχρονη ιστορία του Περού. Με δεδομένη την υπονόμευση και την επίθεση από τη δεξιά και τους συμμάχους της, προϋπόθεση για οποιαδήποτε «νέα εγγραφή στη σελίδα» είναι, εκτός από τις ψήφους και τις προγραμματικές συμφωνίες, η επαγρύπνηση και η υπεράσπιση με πολύμορφες μορφές κινητοποίησης της αριστερής κυβέρνησης, εφόσον κινείται στο πλαίσιο των δεσμεύσεών της.