Η Αυγή

Αντιλαμβανόμενος τη δυναμική του αγροτικού κινήματος και την εντυπωσιακή διεύρυνση της κοινωνικής του βάσης, μετά από μια μακρά περίοδο υψηλής έντασης κινητοποιήσεων, ο Μοράλες συνέλαβε την ιδέα του μετασχηματισμού του συνδικάτου σε πολιτικό κόμμα και δούλεψε εντατικά πάνω σε αυτό. Χωρίς χρηματοδότες, μόνο με τη δράση ενός δικτύου ακτιβιστών -αλλά και με συστηματικές εκκαθαρίσεις των γραμμών του από διεφθαρμένα στοιχεία- το Κίνημα για τον Σοσαλισμό (MAS) διέγραψε μια εκπληκτική πορεία. Αυτοπροσδιοριζόμενο ως κόμμα των ιθαγενών και έχοντας στο πρόγραμμά του το αίτημα της εθνικοποίησης των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, της νομιμοποίησης της καλλιέργειας τηε κόκας και της δίκαιης διανομής των κοινωνικών αγαθών, το κόμμα αυτό κέρδισε σταδιακά την εμπιστοσύνη των Ινδιάνων σαρώνοντας πρώτα σε τοπικό επίπεδο, για να μπει, κατόπιν, δυναμικά στην κεντρική πολιτική σκηνή. Το πέτυχε πρωτοστατώντας στις οξύτατες κοινωνικές συγκρούσεις που ξέσπασαν στη Βολιβία από τις αρχές του 2000, πρώτα για την ιδιωτικοποίηση του νερού και κατόπιν για την ιδιωτικοποίηση του φυσικού αερίου. Στις συγκρούσεις αυτές το MAS αναδείχτηκε σε πρωτοπορία των φτωχών αγροτικών στρωμάτων, τα οποία κατάφερε να κινητοποιήσει αποφασιστικά, σε μάχες σώμα με σώμα με τις δυνάμεις κρατικής καταστολής και τις συμμορίες των παρακρατικών δολοφόνων.

Πολιτικές για την ισότητα. Αυτό πρέπει να κάνει το κράτος για το μπούλινγκ. Όχι για την ομοιότητα, για την ισότητα. Όταν αρχίσεις και βάζεις τις προδιαθέσεις ώστε να διαμορφώνονται ισότιμες σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, τότε χτυπάς την αίσθηση της εξουσίας που μπορεί να έχουν κάποιοι από κάποιους ρόλους, και τότε μπορείς να αρχίσεις να στοχεύεις αυτό το φαινόμενο.

Ήδη διαμορφώνονται οι συμμαχίες που εδράζονται σε δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές αντιλήψεις για πολλά ζητήματα (δικαιώματα, εθνικά θέματα, δημοκρατία, εργασία κ.λπ.). Η μια συμμαχία είναι η ευρεία δημοκρατική - προοδευτική που αρχίζει να συγκεντρώνει ανθρώπους προερχόμενους από διαφορετικές, ίσως, ιδεολογικές αφετηρίες -με διαφορετικό πολιτικό πλαίσιο και διαφορετικό ενδεχομένως όραμα για την κοινωνία-, αλλά έχει συνδετικό κρίκο την αντίδραση στον ολοκληρωτισμό, την εθνοκαπηλία και τις διακρίσεις και την ανάγκη υπεράσπισης των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας. Η άλλη συμμαχία, η εργοδοτική και συντηρητική, συσπειρώνει το κομμάτι εκείνων που θέλουν την παλινόρθωση του παλιού πολιτικού προσωπικού και επιχειρεί να επαναφέρει όλες τις σχέσεις διαπλοκής υιοθετώντας τις νεοφιλελεύθερες συνταγές για την οικονομία και τη διάλυση της εργασίας σε συνδυασμό με την ακροδεξιά, ξενοφοβική ατζέντα. Μέσα σε αυτή τη συγκυρία τα συνδικάτα είναι απολύτως απαραίτητα να ξαναπαίξουν τον ρόλο τους και να συσπειρώσουν τους εργαζομένους με κατεύθυνση ένα προοδευτικό - αγωνιστικό μέτωπο στην εργασία που θα απαντάει τόσο στο μηδενιστικό όσο και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό.

Οι πολιτικές για την άρση των έμφυλων ανισοτήτων στο δημόσιο και ιδιωτικό βίο συνιστούν βασικές προϋποθέσεις για την ουσιαστική και μακροπρόθεσμη αντιμετώπιση των δημογραφικών προκλήσεων. Παράλληλα, είναι κομβικό να αντιμετωπίσουμε τη φροντίδα ως πολιτικό πρόβλημα, να κατανοήσουμε ότι το μοντέλο του αυτοσυντηρούμενου άνδρα-κουβαλητή είναι παραπλάνηση, και να επινοήσουμε ένα μοντέλο κοινωνικής πολιτικής που θα αναγνωρίζει τη φροντίδα και ως οικονομικό μέγεθος και ως στοιχείο κοινωνικής & προσωπικής ευημερίας. Αυτό σημαίνει πλήρη αναδιοργάνωση του κοινωνικού χρόνου, ανατροπή του αξιακού συστήματος με το οποίο απαξιώνεται η εργασία φροντίδας, και εφαρμογή ολοκληρωμένων πολιτικών για την εξισορρόπηση επαγγελματικής και ιδιωτικής / οικογενειακής ζωής.