Αναδημοσιεύσεις

05
02

Γιώργος Ψυχογιός: Μια κυβέρνηση για τους λίγους, εκτός κοινωνίας και πραγματικότητας

Η ελληνική κυβέρνηση επιμένει να περιορίζει το προσφυγικό σε διμερές ζήτημα, υποβαθμίζοντας το και δίνοντας άλλοθι στην Ευρώπη να μην αναλαμβάνει τις ευθύνες της και να αναθέτει στη χώρα το ρόλο της «ασπίδας». Επιπλέον όμως αν ευσταθούν οι, αμέτρητες, καταγγελίες πέρα από την παραβίαση των δικαιωμάτων των ανθρώπων που θέλουν να ζητήσουν άσυλο στην χώρα, αποστερείται και ένα βασικό διαπραγματευτικό όπλο από την φαρέτρα της ελληνικής πλευράς σε άλλα σημαντικά ζητήματα. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι έμπρακτη αλληλεγγύη σε ένα ευρωπαϊκό επίπεδο, με υποχρεωτικό μηχανισμό επιμερισμού του πληθυσμούκαι αυτή είναι η μόνη στιβαρή απάντηση απέναντι στην όποια εργαλειοποίηση. Χρειάζεται όμως και νόμιμες ασφαλίζει οδούς για να σταματήσουν τα φαινόμενα εκμετάλλευσης του ανθρώπινου πόνου από διακινητές.
05
02

Βασίλης Ρόγγας: “Το χρώμα είναι μαύρο, στην καλύτερη γκρίζο, Οι δάσκαλοι, μου λέγαν, τίποτα πως δεν αξίζω”

Όποιος θέλει να καταλάβει γιατί συνέβη η δολοφονία του Άλκη στη Θεσσαλονίκη δεν έχει παρά να ακούσει οποιοδήποτε τραγούδι του ΛΕΞ. Περιγράφει με γλώσσα δρομίσια, αυθεντική όλα τα αδιέξοδα των νέων ανθρώπων στη Σαλονίκη των δυτικών συνοικιών, της ανεργίας και της αφραγκίας, της εξάρτησης, της μικρής παραβατικότητας. Η «μουσική για τσόγλανους» γαληνεύει και ταράζει μαζικά τις καρδιές της πιο χαμένης γενιάς στην Ελλάδα. Το 2019 στη συναυλία του στο Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη δέκα χιλιάδες παιδιά αυτής της γενιάς τραγουδούσαν απ’ έξω όλους του τους στίχους, ενώ τα τραγούδια του στο youtube κάνουν εκατομμύρια views. Ο ΛΕΞ είναι millennial και τραγουδάει για τη genz, οι δυο αυτές γενιές ενώνονται συχνά στη συναισθηματική δομή των κόσμων που δημιουργούν, συχνότερα δυστυχώς στη ματαίωση. Όλες οι εκδοχές που έχουμε εμείς των ριζοσπαστικών πολιτικών, εκτός συγκεκριμένων μερίδων της αναρχίας, είναι πολύ μακριά από το αναπαραστασιακό σύμπαν αυτών των «μη ομιλουσών τάξεων» της κοινωνίας. Δημιουργούν εκ των ενόντων κοινωνικές φούσκες με αναφορά στην ομάδα, το χασίς, τη γειτονιά, το παπάκι. Κοινωνικές ταυτότητες ολοποιητικές, με ανοιχτές μόνο τις πρόνοιες του κλειστού και ιεραρχικού για να αναβλύζουν με έναν κάποιο τρόπο οι απαραίτητες δόσεις συνανήκειν ή αλληλεγγύης. Αιγάλεω, Εύοσμος, Σταυρούπολη, Περιστέρι έχουν δεκάδες χιλιάδες αγρίμια που παράτησαν το σχολείο ή «τελείωσαν» το τεχνικό. Δουλεύουν στην καλύτερη σερβιτόροι, ντελιβεράδες, μηχανικοί αυτοκινήτων, το συχνότερο είναι άνεργοι χωρίς ελπίδα δουλειάς. Αντριλίκι παλιακό κι ολότελα φθαρμένο είναι αξιοδοτημένο θετικά, φαίνεται από τη διαχείριση των παραστάσεων: άγριες φάτσες, επίμονα βλέμματα, σώματα σαν έτοιμα πάντα για μανούρα. Κανένας άλλος Θεός δε μπορεί να διεισδύσει σε αυτές τις φούσκες παρά μόνο ο Θεός της ομάδας. Στην 4, την 7, την 13, την 3 η συντριπτική πλειοψηφία είναι αγόρια κάτω από 28-30, η μαστούρα απλώς κορυφώνεται μέσα στο γήπεδο, ο ενδεχόμενους τσαμπουκάς μετά με τους αντίπαλους φαντάζει σα λογικός. Τριανταπεντάρηδες – σαραντάρηδες αρχηγοί συνδέσμων καθίστανται σύμβολα άξια μίμησης, βολικοί πάτρωνες αξιόποινων πράξεων για χάρη του «εδώ μόνο εμείς». Μια ταυτότητα κενή νοήματος, μιας και όλα τα άλλα έχουν ακόμα λιγότερο νόημα. «Μόνο εμείς» ενάντια σε άλλους που είναι ακριβώς σαν και εμάς, απλώς έτυχε να είναι Άρης, να μένουν στου Χαριλάου. Είμαστε ίδιοι σα τις σταγόνες του νερού, είναι ίδιοι εντελώς με εμάς, αλλά «εδώ μόνος εμείς». Στη Θεσσαλονίκη η ανεργία αυτό το χειμώνα πλησιάζει, αν δεν ξεπερνάει το 40%, στους νέους πάνω από 60%, το μεγαλύτερο ποσοστό από την έναρξη της κρίσης. Χιλιάδες παιδιά, ακόμα και από τα πανεπιστήμια ή εξιδεικευμένοι εργάτες προσπαθούν να φύγουν για Αθήνα ή εξωτερικό. Η πόλη έχει σαπίσει εδώ και χρόνια και πίσω μένουν όσοι δε μπορούν να φύγουν. Τι ακριβώς περιμέναμε να γίνει; Όσα περιγράφονται παραπάνω ανταμώνουν με το βόθρο του ντόπιου πολιτικού συστήματος που ξερνάει εδώ και δεκαετίες εθνικισμό, με αποκορύφωμα την μακεδονομαχική εποποιΐα ενάντια στη Συμφωνία των Πρεσπών. Κι απ΄ την άλλη, το «μια πόλη – μια ομάδα» κάποιοι κάπως το σφυράνε στα αλάνια, κάποιοι που χρησιμοποιούν την κένωση νοήματος για ίδιον όφελος. Αυτοί κι αν είναι μετρ της διαχείρισης συμβόλων. Κάποια στιγμή πρέπει να δούμε τι γίνεται στο γήπεδο, στη νύχτα, στα συνεργεία αυτοκινήτων, στις μεγάλες εργατικές πολυκατοικίες. Να δούμε όντως κι όχι από βάθρο που κανείς δε μας έβαλε να λέμε ότι είναι κακό να είσαι οπαδός μιας ομάδας. Ευτυχώς που υπάρχουν στην κερκίδα και παιδιά άλλης προοπτικής που λένε λόγια και κάνουν πράξεις ενάντια σε όλα αυτά, που συγκροτούν ομάδες φιλίας κι αλληλεγγύης, ακόμα και μεταξύ αντιπάλων. Κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε για και με τους από κάτω όχι μοιράζοντας φυλλάδια ή φλεξάροντας ξερολίαση. Κάποια στιγμή χρειάζεται να καταλάβουμε πως ριζοσπαστική πολιτική μπορεί να είναι πολύ σοβαρό να φροντίσουμε να έχουν οι άνθρωποι δουλειά ή να μεταβολιστεί η αγάπη για την ομάδα σε φροντίδα για όλους τους ανθρώπους της ίδιας κοινωνικής τάξης. Καλές οι μεταμοντέρνες αναλύσεις, το παραληρηματικό μουχαμπέτι. Αυτά όμως είναι για το πανεπιστήμιο ή για το μπαρ κι εδώ πεθαίνει κόσμος και μαραίνονται μπουμπούκια που θα μπορούσαν να ανθίζουν.
05
02

Πάνος Λάμπρου: Είμαστε όλ@ ντροπή της κοινωνίας. Και μας αρέσει!

Και εκεί που απελπίζεσαι, που νιώθεις ότι κατακλύζεσαι από φασίζουσες συμπεριφορές -και μάλιστα χωρίς αντιστάσεις-, έρχονται τα άλλα νέα, τα καλά νέα, τα ελπιδοφόρα, που σφύζουν από νεανική αμφισβήτηση, αλληλεγγύη και ριζοσπαστισμό. Αναφέρομαι σε όσα έγιναν στο μουσικό σχολείο Ιλίου, εκεί που καθηγητής (σύμφωνα πάντα με μαρτυρίες μαθητών) προπηλάκισε λεκτικά ένα παιδί που πήγε στο σχολείο με φούστα, χαρακτηρίζοντάς το "ντροπή της Κοινωνίας" μόνο και μόνο για το ντύσιμό του. Αυτό ασφαλώς είναι ένα άσχημο νέο, συντηρητικό, ομοφοβικό, τρανσφοβικό. Ούτε που μπορούσε να φανταστεί ο καθηγητής την αντίδραση των συμμαθητών και συμμαθητριών του παιδιού. Την επομένη πήγαν στο σχολείο, τα μεν αγόρια με φούστες, τα δε κορίτσια με παντελόνια και γραβάτες. Η φωτογραφία κάνει το γύρο του διαδικτύου στέλνοντας, έτσι κι αλλιώς, ηχηρό μήνυμα. Η κοινωνία δεν είναι μία, ο ρατσισμός και η τρανσφοβία έχουν αντίπαλο. Και είναι αυτά τα παιδιά, τα πιο υπέροχα παιδιά του κόσμου. Όπως και τα χιλιάδες παιδιά, οι χιλιάδες νέοι άνθρωποι -και κάποιοι μεγαλύτεροι-, που διαδήλωσαν για τις γυναικοκτονίες, τους βιασμούς, την έμφυλη βία. Όπως είναι τα χιλιάδες παιδιά, που κατέβηκαν στο δρόμο για τον/την Ζακ. Όπως και οι χιλιάδες νέοι για το πανεπιστημιακό άσυλο, για την πανεπιστημιακή αστυνομία. Όπως και τα παιδιά στο προαύλιο σχολείου στην Θεσσαλονίκη, που έγραψαν με λουλούδια το όνομα του Άλκη. Κάτι τρέχει στην κοινωνία, κάτι πολύ καλό, μέσα σε αυτή την μαυρίλα που μας περιτριγυρίζει επικίνδυνα. Υπάρχει ακόμα ελπίδα.... Σημ: Α, και είμαστε όλ@ ντροπή της κοινωνίας. Και μας αρέσει....
05
02

Νίκος Φίλης: «Έξωση» στην Κοινωνιολογία – αλλά η Ελληνική Αγωγή στα σχολεία!

Η υπουργός της κυβέρνησης που έκανε έξωση στην καλλιτεχνική παιδεία και στις κοινωνικές επιστήμες στο Λύκειο… Η υπουργός που πέταξε στο καλάθι των αχρήστων το νέο πρόγραμμα Ιστορίας, δουλειά πρωτοπόρα και επίπονη μιας έξοχης επιστημονικής ομάδας… Που κατήργησε το μάθημα «Σύγχρονος Κόσμος, Πολίτης και Δημοκρατία», έχοντας σε όλα πειθήνιο όργανο και βραχίονα τη διοίκηση που διόρισε στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής… Αυτή η ίδια υπουργός, έχει ανοίξει τις πόρτες των σχολείων σε ένα ορυμαγδό, μια οχλαγωγία αντιεπιστημονικών, αντιπαιδαγωγικών και οπισθοδρομικών απόψεων, από πλήθος εταιρειών που κινούνται από την ακροδεξιά αρχαιολαγνεία ως την ανοιχτή προπαγάνδα κατά των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών και των μαθητών. Με το αζημίωτο βέβαια, αφού με την έμμεση πλάτη του υπουργείου οι εταιρίες διαφημίζουν και το προϊόν τους, με διόλου ευκαταφρόνητες τιμές. Αν και με… πολύ καλές εκπτώσεις, όπως διαβάζω, αφού σε μια περίπτωση η τιμή από 2.500 € κατεβαίνει στα 1.200! Αλλά η έσχατη των περιπτώσεων που αποκαλύπονται πλέον με ρυθμό χιονοστιβάδας, είναι η έγκριση των προγραμμάτων της Ελληνικής Αγωγής, του καθηγητή Άδωνι Γεωργιάδη, που τυχαίνει υπουργός της κυβέρνησης. Mε έγκριση της πρώην Γ.Γ. του υπουργείου, η οποία όπως διαβάζω επικαλείται «εντολή υφυπουργού». Λίγο… δύσκολα θα βρουν συνεπώς κάποιον απλό υπάλληλο του ΙΕΠ να επιπλήξουν για το συγκεκριμένο κατόρθωμα. Για αυτή την εικόνα παρακμής, πολιτική ηγεσία υπουργείου να στέλνει στα σχολεία την ιδιωτική επιχείρηση άλλου υπουργού, μόνο ντροπή. Που δεν απαλύνεται με καμιά προεκλογική αντικατάσταση της υπουργού, για να «εξευμενιστούν» οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι νέοι για την καταστροφική θητεία της. Το θέμα είναι να φύγει ΟΛΗ η κυβέρνηση. Πρώτο μέλημα μιας προοδευτικής κυβέρνησης με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η αποκατάσταση του κύρους και της επιστημονικότητας του ΙΕΠ, που το 2015-2019, σε δύσκολες συνθήκες, είχε κατορθώσει να προσφέρει σπουδαίο έργο.